นอกหน้าต่าง มีต้นการบูรปลูกอยู่ นกสีเขียวสดใสหลายตัวเกาะอยู่บนกิ่งไม้ ส่งเสียงร้องเป็นระยะ
ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดสนิทลงแล้ว
เฉียวมู่โยนหยกเทพก้อนสุดท้ายในมือทิ้ง ถอนหายใจ
จากหยกเทพชั้นต่ำห้าร้อยก้อน เธอสามารถดูดซับกงลี่ได้ไม่ถึงหนึ่งในสิบ เก้าในสิบส่วนเข้าไปในปากของต้นไม้เล็ก
นี่มัน...แย่เกินไปแล้ว! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เมื่อไหร่เธอถึงจะขึ้นเป็นหมอเวทย์ระดับห้าได้
เฉียวมู่เงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงเคาะประตู "ก๊อก ก๊อก" สองครั้ง
"คุณหนู มีเยาวชนจากซุนเฟียวจงมาขอพบ" แม่บ้านชางไจ่ยืนอยู่หลังประตู ไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป
เด็กเก้ากระโดดลงจากเตียง เปิดประตูเดินไปหาแม่บ้านด้วยมือไพล่หลัง "เขามาทำไม"
"คุณหนู เยาวชนคนนี้ไม่ใช่เพื่อนของคุณหนูหรอกหรือ" ชางไจ่สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เยาวชนคนนั้นยิ้มแย้มมาหา บอกว่าเป็นเพื่อนของคุณหนู
เขาคิดว่าเยาวชนคนนั้นกับคุณหนูของตนเองเป็นคนรู้จักกัน
เฉียวมู่ชะงักฝีเท้า สายตาเย็นเยียบ
เสียงเด็กที่เปล่งออกมา ควรจะอ่อนนุ่ม แต่กลับมีกลิ่นอายสังหารบางอย่างแฝงอยู่ "ฉันไม่เคยมีเพื่อนสักคน"
