ต้นไม้เล็กร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเจ้านายน้อยพูดอย่างเข้มงวด มันไม่กล้าโต้แย้ง รีบเอาใจทันที "ครับๆ รู้แล้วๆ เฉาเฉาจะว่าง่าย"
"เฉาเฉา ต่อไปเราจะแข็งแกร่งขึ้น" ดวงตาของเฉียวมู่มองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น "ด้วยตัวเราเอง!"
"เป็นอะไรหรือ?" หมึกเหลียนก้มมองกิ่งก้านบางที่หดกลับไปอย่างรวดเร็วจนหายไป แล้วมองใบหน้าเครียดของเด็กน้อย "ไม่เป็นไรหรอก ดูดไปไม่ได้เท่าไหร่"
เธอยังตามใจอีก!
ต้นไม้เล็กตื่นเต้นขึ้นมาทันที "จื่ออิ๋น เยาวชนบอกว่าไม่เป็นไรๆๆๆ นะ!"
ฮึ เธอตื่นเต้นจนพูดติดอ่าง
"หุบปากกลับไปฝึกวิชา" เฉียวมู่ไม่สนใจต้นไม้ที่น่าปวดหัวนี่อีก
ฮือๆ เยาวชน ลาก่อน ถ้ามีโอกาสครั้งหน้า...
เฉียวมู่บล็อกเสียงพร่ำเพ้อของมันทันที
"เธอ..." เฉียวมู่เงยหน้ามองเขา "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือ?"
ต้นไม้ที่บ้านฉันช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลย
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ" หมึกเหลียนยิ้มบางๆ ยกมือลูบศีรษะเด็กน้อย "ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"
เด็กเก้าโกรธจนหน้าแดง รีบยกขาสั้นๆ เตะเขาทีหนึ่ง "ไม่ได้เป็นห่วง"
"ฮะ" เจ้าชายหัวเราะ โบกมือ เศษไม้ที่พังลงมากองอยู่ตรงหน้าก็ลอยขึ้นเบาๆ
