"คุณบอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นงั้นเหรอ? อาหารหยาบๆ แบบนี้ แค่มองก็น่าเบื่อแล้ว!" เจี่ยวเหวินจวินพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ
เจี่ยวจงซิงที่กำลังกินซาลาเปาอย่างเอร็ดอร่อย สำลักเล็กน้อย ก้มลงมองซาลาเปาครึ่งลูกในมือของตัวเอง "ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ อร่อยดีออก กินแล้วรู้สึกเนียนนุ่ม ไม่เลวเลย"
"พี่รองเป็นแบบนี้แหละ คนเราไม่ควรอยู่โดยปราศจากความปรารถนาสักนิดนะ!" เจี่ยวเหวินจวินค้อนใส่เจี่ยวจงซิงที่ดูโง่เขลา จากนั้นก็ยื่นมือไปประคองยายเชียวที่กำลังสั่นเทา "แม่คะ อาหารหยาบๆ แบบนี้อย่ากินเลย พวกเราลงจากรถกันเถอะ หนูจำได้ว่าที่อันซานเจิ่นมีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง รสชาติอาหารอร่อยมาก เรามากินที่นั่นกันดีกว่า"
เชียวจงบังอดพูดไม่ได้ "น้องสาว เดี๋ยวเราต้องเดินทางต่อนะ! เธอก็กินพอประทังไปก่อน รอเราถึงเซียวเกี๊ยวเฉิงแล้วค่อย..."
"ทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ! แม่คะ พวกเราไปทางโน้นกันเถอะ หนูจำได้ว่าเลี้ยวตรงนั้นก็ถึงร้านอาหารนั้นแล้ว"
เฉียวมู่มองน้องสาว "ไร้เดียงสา" คนนี้ด้วยสายตาอึ้งๆ เธอเคยคิดแค่ว่าผู้หญิงคนนี้โง่นิดหน่อย แต่ดูท่าตอนนี้ไม่ใช่แค่โง่ แต่เป็นปัญญาอ่อนเลยทีเดียว
