อ้ายเหยาใจหายวาบ เมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหญิงน้อยเหมือนเข้าสู่สภาพคลั่ง รีบคำนับแล้วร้องเรียกหลายครั้ง "คุณหนูน้อย!"
เฉียวมู่จ้องมองร่างของหญิงชราที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นด้วยสายตาเยียบเย็น ดวงตาสีดำสนิทของเธอไร้เงาสะท้อนของผู้คนโดยสิ้นเชิง
"คุณ...คุณหนูน้อย" อ้ายเหยาสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเพิ่มน้ำเสียงขึ้นอีกนิด ดึงเฉียวมู่ออกจากภวังค์ของตัวเอง
มือน้อยๆ ที่กำไม้ตวัดแน่นค่อยๆ คลายออก ใบหน้าเล็กๆ ที่เย็นชาราวกับน้ำค้างแข็งผ่อนคลายลงบ้าง เธอหันไปมองเยาวชนชายในชุดดำที่มีสีหน้ากังวล พยักหน้าแล้วพูดว่า "ฉันไม่เป็นไร เธอจัดการศพซะ อย่าให้เหลือร่องรอยแม้แต่น้อย"
"ครับ" อ้ายเหยาพยักหน้า แล้วคว้าร่างของหญิงชราขึ้นอย่างคล่องแคล่ว มือซ้ายขยับเล็กน้อย โรยผงสีขาวลงบนพื้น
คราบเลือดแห้งหายไปอย่างรวดเร็ว ลานบ้านดูเหมือนกลับสู่ความสงบเช่นทุกวัน
แต่ใจของเฉียวมู่กลับไม่อาจสงบลงได้
เธอก้มมองน้องเสือที่นอนหลับตาอยู่ตรงมุม กำมือน้อยๆ ทั้งสองข้างแน่นโดยไม่รู้ตัว
