คุณยายกลับตะโกนขึ้นมาทันทีว่า "เฉียวมู่ เจ้าไม่ช่วยเจ้าน้าหญิงของเจ้าขึ้นมาหรือ?"
"ใครกัดก็ให้คนนั้นช่วย" คำพูดประโยคเดียวของเฉียวมู่ทำให้คุณยายพูดไม่ออก
ในเวลานี้เจี่ยวจงซิงก็พบว่าไม่มีสกุลของศพไล่ตามมาจริงๆ เฉาอี้ซือที่เหงื่อเย็นออกทั้งตัวมองไปยังเด็กที่กระโดดลงจากรถอย่างจนปัญญา
ไอ้เด็กซนนี่ พูดให้ชัดเจนหน่อยไม่ได้หรือไง นิสัยพูดจาเกียจคร้านนี่ ต้องแก้ไขซะที!
"อาสอง รอผมสักครู่นะ"
เฉียวมู่อุ้มน้องกระรอกขาวเดินออกไปไกลอีกนิด จึงค่อยๆ นั่งยองๆ ลง ใช้มือจิ้มร่างอ้วนป้อมของมัน "เจ้าสามารถเข้าไปในดินแดนทางเทาได้ใช่ไหม?"
เมื่อเห็นกระรอกขาว เธอจึงนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้รวมถึงตัวเธอเองด้วย สิ่งมีชีวิตทั้งหมดไม่สามารถเข้าไปในดินแดนทางเทาได้ แต่ในทะเลสาบเล็กๆ ที่มีอยู่ในดินแดนทางเทากลับมีปลา
แสดงว่าข้างในไม่ได้ปฏิเสธสิ่งมีชีวิตจริงๆ แต่เป็นการพิจารณาว่าไม่ยอมรับสิ่งมีชีวิตจากภายนอก
แต่น้องกระรอกขาวกลับเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ในดินแดนทางเทาอย่างแท้จริง แม้ว่า ทำไมมันถึงมีอยู่ในดินแดนทางเทาตั้งแต่แรกเริ่ม มันช่างแปลกประหลาด...
"จี๊ด! จิ๊ว!"
