ผู้คนบนลานชุมนุมยังไม่ได้สลายตัว เพราะคนของสำนักเทียนเต้าจงยังไม่ได้บอกให้แยกย้าย ไม่มีใครกล้าจากไปตามอำเภอใจ
ตอนนี้ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเบาๆ หยดน้ำฝนตกลงบนจิตใจที่หนักอึ้งของผู้คน ทุกคนยืนอยู่บนลานชุมนุมพร้อมครอบครัว แม้แต่เสียงหายใจก็ยังช้าลง
เมื่อร่างเล็กๆ ของเฉียวมู่วิ่งลงมาจากยอดเขา สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เธอทันที
"เฉียวเฉียว" สามีภรรยาเชียวจงบังและเหว่ยจื่อฉินกำลังจะก้าวเข้าไปหาด้วยความดีใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงชาวบ้านหลายคนร้องเตือนด้วยความตกใจ "ระวัง!"
เฉียวมู่รู้สึกเหมือนมีเงาดำขนาดใหญ่เคลื่อนผ่านตรงหน้า มีบางอย่างกดทับลงมาจากด้านบนอย่างหนักหน่วง
ในช่วงเวลาคับขัน เฉียวมู่กลิ้งตัวหลบทันที หลุดพ้นจากสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นั้นอย่างรวดเร็ว แต่หลังมือซ้ายก็ยังถูกข่วนเป็นรอยเล็กน้อย ความเจ็บปวดแล่นมาในทันที
เฉียวมู่ใช้มือขวายันพื้นในท่าครึ่งนั่งครึ่งยืน ก้มมองรอยข่วนสามรอยบนหลังมือซ้ายอย่างเย็นชา
เธอยกมือที่บาดเจ็บขึ้นเล็กน้อย แลบลิ้นออกมาเลียเลือดที่ไหลออกมาจากหลังมือ
ปลายลิ้นสัมผัสได้ถึงรสชาติคาวเค็มของเลือด
ท่าทางสงบนิ่งและผ่อนคลายของเฉียวมู่ที่ปรากฏในสายตาผู้คน ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้กำลังเลียเลือดของตัวเอง แต่เป็นเศษอาหารที่เหลืออยู่ สายตาเยือกเย็นจับจ้องไปยังฝั่งตรงข้ามในระยะสามฉื่อ ดวงตาสงบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
บรรยากาศบนลานชุมนุมยิ่งกดดันมากขึ้น ทุกคนยืนเบียดกันแน่น พยายามกลั้นหายใจ จ้องมองเด็กหญิงสองคนที่มีความสูงต่างกันบนลานอย่างตื่นเต้น
เมื่อเทียบกับเฉียวมู่ที่ตัวเล็ก สวมเสื้อผ้าสีเทาๆ ดูไม่โดดเด่น เด็กหญิงฝั่งตรงข้ามอายุราว 12 ปี สวมเครื่องประดับเพชรพลอย ชุดกระโปรงสีเหลืองดอกชาเขาพิมพ์ลาย ทำให้ใบหน้าที่งดงามอยู่แล้วดูยิ่งสวยเด่นขึ้นไปอีก
เด็กหญิงจูงหมาป่าตัวใหญ่ไว้ มองเฉียวมู่ด้วยหางตา เห็นอีกฝ่ายมองกลับมาอย่างเย็นชาไม่ใส่ใจ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที "สมกับที่พวกศิษย์บอกจริงๆ เจ้าเด็กบ้านี่ ช่างหยิ่งผยองเสียจริง"
เฉียวมู่ใช้ลิ้นนุ่มๆ เลียเลือดบนหลังมือ มุมปากมีรอยเลือดจางๆ ติดอยู่ หมึกเหลียนที่ตามลงเขามาด้วยเห็นท่าทางไร้อารมณ์ของเด็กหญิงแวบหนึ่ง ดวงตาก็หรี่ลงทันที
เด็กน้อยเหมือนรูปแกะสลัก!
"กินมันซะ!" เด็กหญิงอายุ 12 ปีปล่อยเชือกจูงหมาป่าออกทันที เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งยโส มองเฉียวมู่ด้วยสายตาเหมือนมองคนตาย
หมาป่าตัวใหญ่ยันขาหลังสองข้างอย่างแรง แยกเขี้ยวคำรามเสียงต่ำ น้ำลายหยดลงพื้น เตรียมพร้อมโจมตี
"หยุด!" หมึกเหลียนตวาดเสียงเย็น ส่งสายตาดุดันไป หมาป่าเหมือนรู้สึกถึงภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่ จึงถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว
เด็กหญิงหันกลับมา ดวงตาเปล่งประกายสดใสขึ้นมาทันที วิ่งไปหาหมึกเหลียนเหมือนผีเสื้อบินผ่านดอกไม้ "พี่ชายเหลียน"
หมึกเหลียนสะบัดแขนเสื้อหลบการสัมผัสของเธอ ดวงตาวาบขึ้นด้วยแสงเย็นเยียบ แสงสะท้อนจากเส้นหิมะตกลงมา ดาบยาวสีดำอยู่ในมือแล้ว เกือบจะตัดนิ้วทั้งห้าของเด็กหญิง
โชคดีที่เด็กหญิงชักมือกลับเร็ว เมื่อเห็นแววตาดุดันของหมึกเหลียนวูบหนึ่ง ก็นึกถึงข่าวลือเรื่องความสะอาดและความหยิ่งของเจ้าชายเหลียนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ได้ทันที ขณะที่ชักมือกลับ เล็บยาวบนนิ้วกลางก็ถูกตัดขาดถึงโคน
หากช้าไปอีกวินาทีเดียว นิ้วมือก็คงไม่รอด เด็กหญิงตัวสั่นเทา เหมือนถูกดึงกระดูกออกไป ร่างทรุดลงกับพื้น ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยหยดน้ำตาน่าสงสาร กัดริมฝีปากมองเจ้าชายที่สูงส่งเหมือนเทพเจ้าที่ไม่อาจเข้าใกล้ได้ตรงหน้า
แม้ว่าในดวงตาจะมีรอยยิ้มบางๆ ภายนอกดูอ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ แต่การลงมือที่ไร้ความปรานีนั้นรวดเร็วจนทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง
หากไม่ใช่เพราะดาบนั้นเย็นเยียบจนทำให้คนหายใจไม่ออก บางทีอาจจมดิ่งลงไปในดวงตาที่ยิ้มอ่อนโยนนั้นก็ได้
และในตอนนี้ เสียงหายใจพร้อมเพรียงของฝูงชนก็ดังขึ้นอีกครั้งบนลานชุมนุม
หมาป่าที่ถูกเจ้าชายเหลียนห้ามไว้ไม่ได้ขยับอีก แต่คนที่ขยับกลับเป็นเด็กหญิงเฉียวมู่ เมื่อเจ้าชายเหลียนลงมือกับเด็กหญิง เฉียวมู่ก็กลิ้งตัวพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่กี่ก้าวก็เข้าไปอยู่ใต้ท้องหมาป่าตัวใหญ่
**
เพื่อนๆ คะ~ เปิดเรื่องใหม่แล้วนะคะ! รีบมากดติดตาม แนะนำ และคอมเมนต์กันเลยค่ะ จุ๊บๆ ^_^