"ยืนเป็นหุ่นอยู่ทำไม? ขนของต่อไปสิ ไม่ต้องสนใจพวกคนนอกที่มาร้องไห้โวยวายหรอก" เฉียวมู่กวาดตามองลูกน้องหลายคนอย่างเย็นชา สายตาดูถูกเหยียดหยามพาดผ่านหม่อมฉันหลีและลูกสาวที่นั่งร้องไห้โวยวายอยู่บนพื้น
หม่อมฉันหลีเห็นชาวบ้านรอบข้างชี้นิ้วหัวเราะเยาะเธอและลูกสาว รู้สึกอับอายจนทนไม่ไหว จึงลุกขึ้นจากพื้นแล้วพุ่งเข้าไปที่ลานบ้านของเฉียวมู่ราวกับเสือหิวโจมตีเหยื่อ
"ห้ามเข้า!" เฉียวมู่ตะโกนเสียงดุ
ลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าประตูรีบยกแขนขึ้นขวางทางหม่อมฉันหลีไว้ทั้งสองข้าง
หม่อมฉันหลีผลักแขนของทั้งสองคน ทั้งข่วนทั้งเตะ "เชียวจงบัง เหว่ยจื่อฉิน พวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะให้ท่านย่ามาตัดสินเรื่องนี้ พวกเราก็เป็นญาติกัน จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?"
เหว่ยจื่อฉินได้ยินเสียงก็วิ่งออกมา เมื่อหน้าประตูวุ่นวายขนาดนี้ เธอจะแกล้งไม่ได้ยินไม่เห็นก็ทำไม่ได้
เมื่อเห็นหม่อมฉันหลีที่ดูเหมือนคนบ้า เหว่ยจื่อฉินก็รู้สึกตื่นเต้นจนต้องเช็ดมือ แล้วเหลือบมองลูกสาวของตน
