เมื่อใครก็ตามที่ก้าวเข้ามาในลานบ้านเล็กๆ ของตัวเอง แล้วถูกโจมตีด้วยถ้วยชาร้อนๆ ทันทีที่เห็นหน้า ก็คงจะอดไม่ได้ที่จะโกรธ
เฉียวมู่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แม้ว่าใบหน้าที่มั่นหน้าไม่แสดงอารมณ์นั้นจะยังคงไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่ความโกรธที่อยู่ในดวงตาก็ไม่สามารถกดไว้ได้ ทั่วทั้งร่างแผ่ความเย็นออกมา
เงยหน้าขึ้นมองเห็นคุณย่านั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกลางลาน ทั้งสองข้างมีน้าสาวเจี่ยวเหวินจวินและป้าเล็กซูเจียวยืนอยู่ ทั้งสองคนยืนเป็นผู้ปกป้องกฎหมายซ้ายขวา จ้องมองเฉียวมู่ที่เพิ่งเข้ามาด้วยสายตาดุดัน ในดวงตาของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย
บ้านของตัวเองถูกคุณย่านำคนมายึดครอง เฉียวมู่รู้สึกโมโหมาก ในดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่พูดไม่หมด
เฉียวมู่มองคุณย่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่สนใจ ไม่อยากพูดอะไรกับพวกเธอสักคำ ใครอยากพูดก็พูดไป! อย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากพูดอะไรกับยายแก่นี่สักคำ!
ท่าทางที่ไม่เคารพนี้ทำให้คุณย่าโกรธจนลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง ชี้นิ้วไปที่เฉียวมู่แล้วตะโกนด้วยความโกรธ "หยุด! คุกเข่า!"
