ที่ทางแยก เด็กวัยรุ่นอายุราวสิบแปดสิบเก้าปีที่กำลังขวางทางผู้คนอยู่นั้น กำลังสูบบุหรี่อย่างไม่เอาไหน
สายตาของพวกเขากวาดมองขาเรียวยาวของเธอ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ใบหน้า
เฉิงจวินขมวดคิ้ว เอ่ยปาก "เธอไปเถอะ"
เรื่องวีรบุรุษช่วยสาวงามนั้น ลู่เจาอิงชอบทำ
เขาพับแขนเสื้อขึ้น แล้วใช้มือปัดผม ยังทำไม่เสร็จก็ถูกคนเตะเข้าให้
เขาหันไปมอง เห็นเฉิงจวินยืนล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ดวงตาดำขลับมองด้วยสายตารังเกียจ "รีบๆ หน่อย จะเกินเลยอะไรนักหนา?"
ลู่เจาอิงรีบเดินไปทางสาวน้อยที่ดูท่าทางเหลือขอนั่น
"น้องสาว นักเรียนเรียบร้อยของอี้จงเหรอ? ออกมาหนีเรียนตอนนี้เหรอ?" หัวโจกในกลุ่มพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าฉินเริน เขามองฉินเรินพลางยิ้ม ผมย้อมสีของเขาเป็นประกายวับวาวใต้แสงแดด
ไม่ค่อยเรียบร้อยนัก สายตาก็ไม่ซื่อ
ฉินเรินค่อนข้างจริงจัง เอ่ยปากอย่างเคร่งขรึม "ไม่ใช่ ฉันลาเรียนมา"
เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นอึ้งไป คงเพราะปฏิกิริยานี้ไม่เข้ากับบทในหัวพวกเขาสักนิด
ฉินเรินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
เธอวางกระเป๋าลงบนขั้นบันไดที่ทางแยก
ลู่เจาอิงยังมาไม่ถึง
ฉินเรินถอดเสื้อนอกชุดนักเรียนออก ข้างในเป็นเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีขาว เผยให้เห็นแขนเรียวบางส่วนหนึ่ง ตามด้วยนิ้วมือเรียวบางสะอาดสะอ้าน
เฉิงจวินยืนอยู่กับที่มองการกระทำของเธอ
ตอนวางกระเป๋า เธอดูเหมือนจะเหลียวมองเขาแวบหนึ่ง
เป็นการสบตาที่สั้นมาก เฉิงจวินคงเห็นเพียงดวงตาคู่นั้นที่มีเส้นเลือดฝอยแดงๆ อยู่บ้าง ละเอียดสวยงาม แต่แฝงไปด้วยความดุดันของวัยรุ่น
เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว พอดีได้ยินเสียงสาวเอวบางสวยคนนั้นเอ่ยปาก "ให้โอกาสพวกนายครั้งหนึ่ง"
วัยรุ่นที่คาบบุหรี่อยู่ปล่อยสายตาไปที่แขนเปลือยของเธอ ยื่นมือไปคว้าแขนของฉินเริน "ฮึ อยากให้พี่ๆ ให้โอกาสเธอไหมล่ะ มาเป็นเพื่อนพี่ๆ สัก..."
ฉินเรินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วพุ่งเท้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เตะเข้าที่ท้องของวัยรุ่นคนนั้นทันที
ทั้งแรงและเร็ว
วัยรุ่นคนนั้นเซถอยหลังไปหลายก้าว ยังดีที่ลูกน้องช่วยพยุงไว้ได้ เขาโค้งตัวลงด้วยความเจ็บปวด
พวกลูกน้องเห็นหัวหน้าโดนทำร้าย ก็รุมกันเข้ามาทันที
ตั้งใจจะจับตัวฉินเรินให้ได้ก่อน
ฉินเรินเบี่ยงตัวหลบมือข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว เธอใช้มือข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อของอีกคนที่ตัวใหญ่กว่า ดึงเข้ามาข้างหน้า พอคนนั้นถูกดึงมาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ชกหมัดใส่หน้าเขาทันที
พี่โจ๋โดนชกจนงง ถอยหลังไปหลายก้าว หัวหมุนตาลาย พอยกมือขึ้นแตะจมูก ก็เต็มไปด้วยเลือด
ฉินเรินไม่หยุดมือ
วัยรุ่นคนสุดท้ายชกหมัดใส่ท้องน้อยของเธอ เธอก้าวเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เปลี่ยนหมัดเป็นฝ่ามือคว้าข้อมือของอีกฝ่าย ร่างกายโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เข้าประชิดตัวอีกฝ่ายนิดหน่อย ใช้ไหล่เป็นจุดหมุน แล้วทุ่มคนนั้นลงพื้นอย่างแรง
บรรยากาศรอบๆ ค่อนข้างเงียบ
แม้แต่เฉิงจวินก็ยังไม่ค่อยได้ตั้งตัว
พวกพี่โจ๋สี่คนที่ดูน่ากลัวตอนแรก สูงกว่าฉินเรินเกือบครึ่งตัว ตอนนี้นอนกองอยู่ข้างๆ อย่างน่าสงสาร
คนที่นอนก็นอน คนที่เลือดไหลก็เลือดไหล คนที่โค้งตัวอาเจียนน้ำลายก็อาเจียนน้ำลาย