Kabanata 1
Introduce Yourself
Klarisse's POV
Habang naglalakad ako papasok sa classroom, ramdam ko ang mga tingin ng mga kaklase ko na nakatutok sa akin. Ang mga mata nila, puno ng curiosity at intrigang hindi ko alam kung anong ibig sabihin. Siguro, lahat sila nagtataka kung anong klaseng estudyante ang magpapakilala sa kanila bilang transferee. Bawat hakbang ko ay parang may pabigat na dumadaan sa dibdib ko, at kahit na may mga ngiti na nakikita ko sa paligid, hindi ko pa rin maaalis ang kaba ko.
Isang linggo pa lang ako sa Mallari Private School, at kung tutuusin, medyo mabigat ang adjustment. Mula sa isang public school sa probinsya, bigla akong natapon sa isang private school na puno ng mga top-performing students, mga anak ng mayayaman, at siyempre, mga kilalang personalidad. Kung may klase ng tao na tinatawag nilang "campus royalty," si Markus Zein Montemayor na 'yon. Hindi ko alam kung paano ako makikisalamuha sa ganitong klase ng environment.
Ngunit, ano nga ba ang purpose ko rito? Bakit ko ba pinili na pumasok sa isang lugar na hindi ko pa lubos na naiintindihan?
"Dahil sa pamilya ko," sagot ko sa sarili ko.
Laking Mallari Private School ang pamilya ko. Mom and Dad both graduated here, and Mom teaches in the elementary department. Si Dad naman ay isang businessman at isa sa mga may-ari ng paaralang ito. Pero hindi ako nagre-relye sa mga koneksyon nila. Gusto ko lang mag-focus sa mga klase at magtagumpay ng hindi pinapansin ang status ko. Ayokong pagtuunan ng pansin na "anak ng may-ari."
"Miss de Guzman, ang iyong upuan ay nandiyan sa bandang likod, malapit sa bintana," ang sabi ng class president na may mabangong ngiti. Agad niyang itinuro ang bakanteng upuan.
Pag-upo ko, hindi ko maiwasang mapansin si Markus. Si Markus Zein Montemayor, ang ultimate crush ng campus. Kung gusto mo ng boyfriend material, siya na iyon—tall, dark, handsome, and so damn popular. Hindi siya pwedeng hindi mapansin. At hindi lang dahil sa itsura, kundi sa ugali niyang hindi matitinag. Laging confident, laging may crowd na sumusunod, at hindi pa niya iniiwasan ang attention. Isa siyang campus royalty na hindi mo kayang hindi makita. Siya 'yung tipo ng lalaki na kahit wala kang intensyon, magiging subject ka pa rin ng mga kwento.
Habang naglalakad siya sa harap ko, napansin ko ang mabilis niyang titig na parang may gustong iparating. "Ang bago, ha?" sabi ng mga kasama niya. Isang mabilis na ngiti, at bumalik siya sa pagkaupo sa harap.
"Huwag mong pansinin siya," muling binanggit ko sa sarili ko. Hindi ko na kailangan pang maging kasama sa mga games niya o magpakita ng interest. I'm just here to study. Gusto ko lang magtagumpay sa mga klase ko. Period.
Sa harap ng klase, nagsimula ang teacher na magpakilala ng mga bagong estudyante. Hindi ko alam kung bakit, pero nang dumating ang oras ko, ramdam ko ang lahat ng mata nakatingin sa akin.
"Klarisse, pwede bang magpakilala ka?" tanong ng teacher.
Tumayo ako, huminga ng malalim, at nagbigay ng isang matamis na ngiti sa klase. "Good morning, everyone! I'm Klarisse de Guzman, a transferee from the province. I'm hoping we can all get along."
Pakiramdam ko parang eons na tumagal ang moment na 'yon. Lahat ng mata ng klase, pati na rin si Markus, ay nakatutok sa akin. Hindi ko alam kung ano ang iniisip nila, o kung anong reaksyon nila sa intro ko. Karamihan sa kanila, parang sanay na sa mga ganitong sitwasyon. Pero ako? I was just trying to blend in.
"Okay, Klarisse, that's great! Please take your seat," sabi ng teacher, na halatang abala sa susunod na topic.
Pag-upo ko, hindi ko maiwasang mapansin na magkatabi kami ni Markus. Napansin ko ang pag-agos ng hangin na parang bigla akong natatabunan ng presensya niya. Si Markus ang tipong hindi mo kayang hindi pansinin sa isang kwarto. Pero hindi ko siya papansinin. I won't let him distract me.
Nasa unang araw ko pa lang at alam ko na may mga malalaking expectations sa akin. Hindi ko alam kung paano ko ito hahayaan.
Tanging isang bagay ang sigurado ko hindi ko na kailangang magpatumpik-tumpik pa. This school, and everyone in it, would have to get to know the real Klarisse de Guzman.
Habang nag-uumpisa na ang klase, hindi ko pa rin maiwasang maramdaman ang mga mata ng mga kaklase ko na nakatutok sa akin. Isa na siguro si Markus sa mga nakatingin, pero hindi ko tinitignan. Baka mamaya, mapansin ko na naman siya at magsimula na naman yung hindi ko maipaliwanag na pakiramdam.
"Okay class, let's get started," ang sabi ni Mr. Reyes, ang aming adviser. "Magbibigay kami ng isang activity today. This will help you get to know each other better."
"First activity? In our first day?" Tanong ko sa sarili ko. Pero hindi ko na inintindi. I was just trying to get through the day, hoping hindi ako masyadong mapansin.
Nagbigay si Mr. Reyes ng mga instructions tungkol sa isang icebreaker na gagawin namin. Kailangan kaming maghanap ng isang kaklase na may katulad na interes sa amin—para magpartner. Habang iniisip ko kung sino kaya ang ma-pair ko, agad ko namang narinig ang tawag ni Mr. Reyes.
"Klarisse, baka gusto mong mag-partner kay Markus?"
Napatingin ako agad kay Markus. Si Markus na palaging surrounded by a crowd, and I couldn't believe he was being asked to partner with me. Tumitig siya sa akin ng matagal, at ako naman, nag-avoid ng eye contact. Hindi ko alam kung anong klaseng laro na naman 'to ni Markus, pero alam ko sa sarili ko na hindi ko siya kayang gawing partner.
"Ah, sure," mahinang sagot ko, para tapusin na ang usapan.
Paglapit ko kay Markus, tinitigan ko siya ng mabilis bago nag-settle sa upuan sa tabi niya. Masakit sa mata na hindi ko siya mapansin, pero mas pinili ko na lang na iwasan siya.
"Hi," bungad niya, ngumingiti ng mayabang. "So, paano ba 'to?"
Ngumiti lang ako, hindi ko siya pinansin. I'm here for my education, not to play along with the campus heartthrob.
"Okay, so..." I started, "What interests do you have? Like hobbies? Or something that you're passionate about?"
Nakita kong napansin niyang hindi ako masyadong nakatingin sa kanya, parang may konting gulat sa mga mata niya. Tumigil siya sandali, bago sumagot.
"I'm into photography," sagot niya, tahimik. "I like capturing moments."
Kumunot ang noo ko. Si Markus, ang pinaka-popular na lalaki sa campus, mahilig sa photography? Medyo hindi ko ito in-expect. Ang akala ko kasi, baka puro socializing lang ang ginagawa niya.
"Photography?" tanong ko. "Interesting. Ako naman, mahilig akong magbasa. Hindi ako ganun ka-social."
Si Markus ay tila nagulat sa sagot ko. I guess hindi siya expecting na may iba akong interest. Pero I wasn't here to impress anyone, especially not him. Ayokong mapabilang sa mga "misteryo" ng school. Gusto ko lang makapagtapos ng maayos, at matutunan ang lahat ng kailangan ko.
"Really? That's cool," sabi ni Markus, tumingin siya sa akin ng matagal. "Maybe you could show me your favorite books sometime."
I didn't know how to respond to that. Laging may kasamang charm ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya, pero wala akong pakialam. Gusto ko lang tapusin ang activity na 'to.
"Maybe," sagot ko ng mabilis.
Tinutok na ni Mr. Reyes ang attention sa iba pang mga estudyante, kaya nagkaroon kami ng pagkakataong magpahinga saglit. Habang tahimik kaming nagtrabaho sa activity, hindi ko maiwasang mapansin na hindi pa rin nawawala ang presence ni Markus sa tabi ko.
Ang tingin ko, si Markus ay hindi katulad ng iniisip ko. Hindi siya puro laro at walang kwenta. Minsan, may moments na tahimik siya, na para bang nag-iisip siya ng malalim. Ngunit, hindi ko pa rin siya kayang lapitan.
"Hindi ko na kailangan ng gulo," bulong ko sa sarili ko. "Wala akong panahon para dyan."
Pero ang tanong na hindi ko maiwasang itanong sa sarili ko ay: Paano kung hindi lang siya tulad ng iniisip ko? Paano kung may iba pa siyang side na hindi ko pa nakikita?
Nang matapos ang activity, nagpaalam na si Markus. Hindi ko na siya pinansin at nagpatuloy ako sa pag-organize ng mga notes ko. But for some reason, his presence lingered in my thoughts.
The day ended with a lot of new faces, new information, and new experiences. Ngunit kahit anong mangyari, hindi ko kakalimutan ang araw na 'yon. Dahil iyon ang araw na una kong nakilala si Markus Zein Montemayor.
And, surprisingly, I found myself hoping that maybe—just maybe—this wouldn't be the last time I'd see him.
But for now, I'd stay focused on what I came here for my future.