Elimdeki poşetlerle caddede yürürken etrafıma bakındım. Eve varabilmem için o dar sokaklardan geçmeliydim. İçimi çekip yürüdüm. Etrafta kimsenin olmadığını fark ettiğimde rahatlamıştım. Birkaç dakika sonra arkamda adım sesleri duydum.

"Güzellik… Nereye böyle?" Tehlike.

Adımlarımı hızlandırdım. Ancak o kadar hızlıydılarki bana hemen yetiştiler. Kolumu tuttuğunda ona dönmek zorunda kaldım.

"Soru sorduysak cevabını alırız." Benden alamazsın.

Onu ittirmeye çalıştım. Ama onun yanında güçsüzdüm. Diğeri kahkaha attı.

"Hırçın çıktı abi. Ne yapsak?"

Biri ağzımı kapadı ama zaten kimse beni duyamazdı. Gözlerimden yaşlar akarken ellerinde çırpındım. poşetim yere düştü.

Tam o anda ne olduğunu anlamadan iki adamı da yerde gördüm.

"Adi şerefsizler! Belanızı sikerim ulan sizin!" Yutkunup ona baktım. Beni mi kurtarıyordu?

Bakışlarımız buluştu.

"İyi misin?"