Pagkatapos ng mala-horror film na encounter namin sa mga sigbin, parang nag-level up na kami ni Miguel. Mas confident na kami ngayon habang naglalakad papasok sa susunod na level ng tore, pero siyempre, alam namin na pwedeng may lumabas na naman na mas malupit pa sa sigbin.
Habang naglalakad kami, napansin ko na ang paligid namin ay unti-unting nagbabago. Ang dating madilim na gubat, ngayon ay parang nagiging mala-enchanted forest. Mga maliliit na bulaklak na kumikislap ang nasa paligid, at amoy fresh na damo. Akala mo nasa fairy tale kami… until…
"Aba'y hoy, hoy! Ano'ng ginagawa niyo dito, ha?"
Seryoso ba? May boses na dumating out of nowhere, at sobrang liit nito parang isang maliit na daga ang nagsasalita. Napaikot ako at naghanap kung saan nanggaling ang boses, pero wala naman akong makita.
"Pre, narinig mo 'yun?" tanong ko kay Miguel.
"Oo, pero baka guni-guni mo lang," sabay kibit-balikat niya.
Biglang tumalon mula sa damuhan ang maliit na nilalang, mga kalahating talampakan lang ang taas, suot ang pulang sumbrero, may malaking ngiti sa mukha, at mukhang natutuwang takutin kami. Duwende.
"Oy, mga tisoy! Bakit kayo nandito? Huh? Huh?" Tumatawa siya na parang nag-e-enjoy na pang-asar lang. Mukhang galit na duwende 'to na walang ginawa sa buhay kundi mang-bully.
"Hoy, Mr. Duwende," sabi ko, di ko mapigilang ngumisi. "Hindi ba obvious? Andito kami para umakyat ng tore."
"Hoy, hoy, ang tapang mo rin ah!" sabay ang tumatawa pa siyang mas malakas. "Alam niyo bang hindi basta-basta pwedeng maglakad lang dito? Ako ang hari ng lugar na 'to!"
Napatigil kami ni Miguel. Hari? Ang liit naman ng hari na 'to. Parang... pangalang butil lang ng bigas. Pero, sige na nga. Mukhang may pagka-cocky tong si duwende-hari.
Tumingala siya sa amin, tapos tinuro ako. "Ikaw! Gusto mo bang makapasa sa susunod na level? Kung ganon, kailangan niyong sagutin ang aking tatlong tanong!"
Natawa ako nang mahina. Parang comedy 'to, ha. "Sige, ano bang mga tanong mo, Mr. Duwende?"
Sabay tawa ng duwende, tumalon-talon pa. "Huwag mo akong tatawaging 'Mr. Duwende'! Ako si Kagitingan! Hari ng mga duwende sa Spiral of Makiling. Kaya, tatawagin mo akong Hari Kagitingan!"
Teka, teka… ang pangalan niya ay Kagitingan? Pero parang mas bagay yata sa kanya ang tawagin siyang Boss Tiny.
"Sige na nga, Haring Kagitingan," sabi ko, medyo hirap magpigil ng tawa. "Ano ba ang mga tanong mo?"
Humanda si Kagitingan, parang handang-handa sa quiz bee. Nag-cough pa siya kunwari bago magsalita.
"Tanong Number One!" sigaw niya na may kasamang dramatic na kamay gestures. "Ano ang paborito kong pagkain?"
Napataas ang kilay ko. Eh paano ko naman malalaman yan? Nagkamot ako ng ulo at tinignan si Miguel, hoping he'd have an answer, pero nakatingin lang siya sa akin na parang sinasabing, "Bahala ka diyan, pre."
"Uh… mani?" sinubukan kong hulaan.
"Hoy, hindi ako aswang! Hindi mani!" sigaw niya, na parang sinadya talagang mang-asar. "Pero, sige na nga, tama na 'yun. Mani nga."
Napangiti ako. Talagang napakabilis ng mood swings ng duwende na 'to. Biglang tumalon siya ulit, sabay sigaw ng, "Tanong Number Two!"
"Ready kami," sabi ko, kunwaring seryoso.
"Kung ikaw ay nasa gubat ng mga diwata at naglalakad ka nang walang tsinelas, ano ang gagawin mo kung matapilok ka sa bato?"
Si Miguel napahawak na sa noo. "Bro, seryoso ba 'to?"
"Hoy! Ako ang hari dito, at seryoso ako!" sagot ng duwende habang nagwa-warla.
Sige na nga, maglaro na lang tayo sa game niya. "Uh… edi mag-iingat na lang sa susunod?" hula ko.
Biglang napangiti siya, parang nabigla na nakuha ko ang sagot. "Ang talino mo, ah! Tama! Mag-iingat sa susunod!"
Nag-thumbs up pa siya sa akin, parang proud na proud sa kanyang high-level question. Hindi ko alam kung nakakaloko ba siya o nagpapatawa lang talaga.
"Tanong Number Three!" Bigla siyang huminto, parang sinasadya ang suspense. "Kung ikaw ay may chance na umakyat pa sa tore, kahit maraming kapalit… itutuloy mo ba?"
Natigilan ako. Yung tanong na 'yon, iba yung bigat niya kesa sa naunang mga kalokohang tanong. Hindi ko alam kung bakit, pero parang seryoso si Kagitingan sa tanong na 'to. Tumitig siya sa akin, mukhang naghihintay ng sagot na hindi biro.
Tumingin ako kay Miguel. Nakikita ko sa kanya na game siya, kaya hindi na rin ako nagdalawang-isip.
"Oo, itutuloy ko," sabi ko, matatag. "Alam kong hindi magiging madali, pero nandito na rin ako. Hindi na ako babalik nang walang napapala."
Bigla siyang ngumiti, hindi na 'yung nakakalokong ngiti niya. Para bang nabilib siya.
"Good answer, Enzo," sabi niya. Aba, ako na tinawag sa pangalan ko, ha.
Bigla na lang, bumukas ang lupa sa harap namin, at may lumitaw na daan patungo sa susunod na level.
"Makakadaan na kayo, mga kaibigan," sabi ni Kagitingan. "Pero isang huling paalala lang… hindi lahat ng makikita niyo sa tore ay magtuturo sa inyo nang mabait. Kung minsan, sila mismo ang susubok wasakin kayo. Kaya dapat, matibay ang puso at malawak ang pag-iisip."
Bago pa kami makasagot, bigla siyang naglaho, parang bula.
Habang naglalakad kami sa bagong daan, napatingin ako kay Miguel. "Grabe, ang weird nung duwende na 'yon, no?"
"Oo nga, pero astig rin," sagot niya, humahagikgik. "Parang joke lang yung mga tanong pero biglang seryoso pala sa dulo."
Natawa ako. "Ayos din, no? Parang tayo lang 'to, humaharap sa mga 'tests' sa buhay kahit hindi natin alam kung anong kalokohan ang susunod."
Habang naglalakad kami papunta sa mas madilim at mas mapanganib na bahagi ng tore, naramdaman ko na ang lakas na hatid ng pagiging handa sa anumang pagsubok. Siguro nga, minsan kailangan natin ng mga pilosopong duwende para ipaalala na seryoso nga ang laban… pero hindi ibig sabihin na hindi ka na pwedeng tumawa.
At sa susunod na laban, sigurado akong kasama namin si Kagitingan… kahit sa puso't isip lang.