มารดาตามมาพบบุตรชายหลังจากที่จัดการผู้อาวุโส กำชับไม่ให้ฟื้นคืนชีพปีศาจ พวกนี้บิดพลิ้วเล่ห์เหลี่ยม ไม่รักษาคำพูด พวกเขาอาจมีเงื่อนไขมากกว่าสามข้อ ส่วนเรื่องของขวัญที่จะส่งมอบให้ลูกสะใภ้ มารดาสะบัดมือเสกโซ่แห่งคำสาป ทว่าบุตรชายทำลายมันเสียก่อน
ถึงจะทำให้มารดาไม่พอใจ สามีย่อมปกป้องภรรยา ไม่เว้นแม้กระทั่งจากเงื้อมมือมารดาปีศาจ จะมาทำอันตรายนางมิได้ มารดาทั้งเสียใจและโกรธเคืองบุตรชาย ร้องไห้เสียงดังก่อนหายไปจากโรงเตี๊ยม หลังจากนั้นฮู่โหมวกับพี่สาวทั้งสองก็ตามมา พี่รองเอ่ยขอความช่วยเหลือเรื่องการลงบันทึกในตระกูล ขอดูปีกสีชาดของนางแต่นางไม่สะดวกใจ ฮู่โหมวมองนางด้วยแววตาเศร้าหมอง ขอเยื่อใยรักจากนางแม้เป็นได้เพียงมิตรสหาย
สายตาอาฆาตแค้นของสามีทำให้นางต้องปฏิเสธไป นางบอกลาทุกคนในเรือนใต้ กลุ่มเมฆาสีชาดหายไปจากสายตาของปีศาจ ไม่มีผู้ใดตามมา
"ภรรยา" เขาเรียกนาง หันไปมองป้ายกำกับการปฏิบัติตนในห้องพักใหม่ 'ปิดประตูให้สนิทด้วย' 'ระวังคนแปลกหน้า' แลเห็นโซ่แห่งแสงใช้แทนกลอนประตู ไม่ให้ปีศาจที่หายตัวได้เข้าไปในห้องผู้อื่น ห้องพักนี้ราคาแพงกว่า ใช้ไข่มุกปีศาจมีค่าหายากอีกสองเม็ดแลกเปลี่ยนแทนการเข้าพัก
"อาวุธเทพมีประโยชน์ในทางนี้เอง ปีศาจก็ช่างสรรหา อ้อ... ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า จิ้งจอกเงินนั่น"
"ถ้าท่านจะหาเรื่องข้า คืนนี้ท่านนอนพื้น" นางหนีสามีไปนอนบนฟูก
นัยน์ตาสีชาดลึกลงไปนั้นลุกไหม้ดั่งเปลวเพลิงพร้อมเข่นฆ่า ข้างล่างโรงเตี๊ยมมีเรื่องทะเลาะวิวาทระหว่างปีศาจ ก่อนที่สามีจะพานางหนีมาพักในโรงเตี๊ยมอีกแห่งหนึ่งไม่ไกล มีร่างจำแลงแยกไปนั่งสนทนากับจิ้งจอกเก้าหาง
ภรรยาถือครองพลังสีชาดกว่าสิบส่วนแล้ว ถึงนางไม่ค่อยได้ฝึกฝนมันนัก กลับมองเห็นเรือนผมสีเงิน นัยน์ตาที่เศร้าหมองเอ่อคลอหยาดน้ำตา ฮู่โหมวรู้ว่านางเป็นผีเสื้อที่มีรักเดียว ต่อให้นางแต่งงานกับผู้อื่น นางก็ตาย สามีของนางกลับนั่งจิบชาสบายใจ ดูแคลนเหยียดหยันอีกฝ่าย
'เจ้าไม่มีปัญญารักษาชีวิตนาง ดังนั้นก็อย่ามายุ่งกับภรรยาข้า ห้ามไม่ให้เจ้ามาพบนางอีก'
'เจ้าปีศาจกระดูกขี้ขโมย! หากนางแต่งกับข้า นางจะรักข้า เจ้าขโมยชะตาวาสนาเราสองไป เจ้าพรากนางไปจากข้า'
'ปีศาจน้อยของข้าไม่มีวันรักจิ้งจอกหน้าโง่ เจ้ามันโง่เง่า หลงใหลในอำนาจของตระกูลมากกว่าจะสนใจนาง ก็น่าเสียดายที่... วิญญาณดวงนี้จะเป็นคู่ครองข้าชั่วนิจนิรันดร์'
ทั้งสองมีปากเสียงกันในสถานที่อีกแห่งหนึ่งจนโดนไล่ออกจากร้าน นีเทียนต้าเซินถูกเรียกว่าปีศาจมรณาในเมืองนี้ เหล่าปีศาจได้ยินข่าวลือของเขาแว่ว ๆ
ถิงถิงไม่เข้าใจสามี นึกย้อนไปตอนเขาสวมชุดเจ้าสาวให้นาง ส่งร่างที่หลับใหลสู่งานวิวาห์ในอาภรณ์สง่างาม ทำให้นางและบุตรชายคนโตของจิ้งจอกเงินไร้วาสนาเป็นสามีภรรยาถึงสองครา ตอนนี้เขารังแกศัตรูด้วยวาจาก้าวร้าว ใช้ดวงตาพิพากษามองบาปทั้งปวงของปีศาจ พาไปดูนรกลงทัณฑ์จนได้ยินเสียงตะโกนกร้าว 'เหยียนโหลวหวัง!'[1]
ไม่มีใครเรียกเทพมรณาเช่นนั้นมานานแล้ว เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังจากเทพผู้พิพากษาความชั่ว หลังจากนั้นร่างจำแลงของเขานำศัตรูไปส่งถึงเรือนจิ้งจอก
"เจ้ายังไม่ได้กินอะไร" สามีนั่งลงข้างนางบนฟูก ภรรยาสวมอาภรณ์เนื้อผ้าเบาบางสำหรับใส่นอน กลิ่นกายนางหอมอบอวลเย้ายั่วบุรุษ
"ข้าไม่หิว ข้าจะนอนแล้ว"
"เจ้าควรรับพลังใหม่วันละน้อย ฝึกฝนมันอย่างเคร่งครัดเหมือนที่เจ้าเคยฝึกวิชาตัดรัก เร็ว ๆ นี้เราจะไปเผชิญด่านเคราะห์ในตำราสีชาด ข้าและเจ้า..."
"ยมทูตไม่หลับใหล แต่ท่านจะกลับไปทำงานของท่านก็ได้ เชิญ..."
'เจ้าปีศาจรักศักดิ์ศรี คอยดูเถิด ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้เชื่อฟังสามี!'
เทพปีศาจในอาภรณ์สง่างามนึกเกรี้ยวกราดในใจ เปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดสำหรับใส่นอน ผ้าสีนิลชั้นเดียวมองเห็นมัดกล้ามบริเวณหน้าอก ชุดนี้ความยาวถึงข้อเท้า เขาพยายามยั่วยวนนาง ทว่ากลับไม่ได้ผล อดไม่ได้ที่จะนึกถึงค่ำคืนแรกของวิวาห์ ได้มีเวลาเป็นสุขร่วมกับภรรยาในห้องนอนคับแคบ
ตอนนี้เขานั่งลงบนฟูกข้างกัน นางนอนหันหน้าไปทางกำแพงห้อง
"เจ้าโกรธอะไรข้า? มีเรื่องใดไม่ถูกใจเจ้างั้นหรือ"
"..."
"นับแสนปีเทวโลก ข้าอยู่ผู้เดียวลำพัง ทำหน้าที่ของข้าในทุกวัน ไม่พบปะผู้ใด ไร้ญาติสนิทมิตรสหาย ข้าไม่เคยมีภรรยา ข้าต้องทำยังไง?"
"..."
"นอกจากท่านลุงแล้วข้า... มีเจ้าผู้เดียว ข้ารู้จักเพียงเจ้าปีศาจน้อยถิงถิง"
"ก็ถ้าจะให้นับท่านลุง ท่านมีมิตรสหายเทียมเท่ากองทัพแห่งเทพสวรรค์ ปีศาจทั้งเมืองที่ข้ารู้จักยังไม่เท่าท่านลุง ท่านอย่าได้เปรียบเทียบ"
"ข้านอนบนพื้นได้ รอเจ้าอารมณ์ดีกว่านี้ เราค่อยเจรจา" ในน้ำเสียงเยียบเย็น สามีหยิบหมอนหนึ่งใบ ล้มตัวลงนอนบนพื้นไม้ ทว่าทนได้ไม่นานนัก "บนพื้นนี่ทั้งแข็ง... ทั้งเย็น ไม่น่านอน คืนนี้ให้ข้ากอดเจ้า..."
ห้องพักกว้างขวางปกคลุมด้วยความเงียบ ไร้ปฏิกิริยาจากนางที่นอนหันหลังให้ สามีถอนหายใจ "ข้านอนพื้นก็ได้"
[1] 阎罗王 yán luó wáng พญายมราช