ณ ห้องโถงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เทียบได้กับสนามแข่งฟุตบอลโลก ตรงกลางเป็นเวทีขนาดพอ ๆ กับสนามวอลเลย์บอลสองสนามรวมกัน เวทีนั้นถูกล้อมเป็นวงกลมด้วยอัฒจันทร์เรียงกันนับสิบ ๆ ชั้นไกลออกไปหลายสิบเมตร เก้าอี้ทุกตัวเต็มหมด ไม่มีตัวไหนที่ว่าง เสียงของผู้ชมที่ปรบมือและโห่ร้องออกมาดังระงมไปทั้งสนาม แสงในห้องนั้นค่อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟจากเวทีที่สว่างสไว มีทั้งแสงสีขาว แดงและน้ำเงิน บนเวทีมีชุดคอมพิวเตอร์ 2 ชุด ชุดละ 5 ตัวตั้งแยกไว้ตรงข้ามกันในห้องเก็บเสียงขนาดพอเหมาะ หลังเวทีมีหน้าจอขนาดใหญ่ความละเอียดสูงติดตั้งไว้ กลางเวทีนั้นมีแท่นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่รองถ้วยแชมป์สีทองขนาดใหญ่แสนสวยงามตั้งตระหง่านอยู่
(ภาษาอังกฤษ)
พิธีกร : เอาละครับ ในตอนนี้พวกเราก็ได้ทีมผู้ชนะในการแข่งขัน___แล้วล่ะครับ ขอเชิญทีม___ขึ้นเวทีมาได้เลยครับ !
นักกีฬาห้าคนและโค้ชได้เดินขึ้นมาบนเวที เรียงแถวเป็นหน้ากระดาน นักกีฬาทุกคนสวมแจ็คเก็ตสีดำมีลายสีขาวอยู่บริเวณด้านข้างของชุดแต่ละคนมีธงชาติประเทศของตกปักอยู่บนอกขวาและแขนซ้าย เรียงจากซ้ายไปขวา คือ อเมริกา บราซิล ญี่ปุ่นสองคน และคนสุดท้าย โปแลนด์
พิธีกร : ครับผม นี่คือทีมอิสระที่ไม่ใช่ทีมตัวแทนของประเทศใด ๆ ซึ่งรวมสมาชิกหลาย ๆ ชาติเข้าด้วยกัน ในตอนนี้ ผมขอเชิญโค้ชขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ ถ้วยแชมป์และพูดถึงการเดินทางของทีมของคุณหน่อยครับ
โค้ชสาวของทีมได้เดินออกจากแถวขึ้นมา บนอกและแขนนั้นว่างเปล่าไร้ซึ่งธงประเทศของเธอ โดยธงนั้นถูกย้ายไปปักบนแผ่นหลังกลางสะบักในแนวนอนและเป็นธงของประเทศไทย เธอค่อย ๆ เดินขึ้นมารับไมโครโฟนจากพิธีกรและนำมือมาตบที่ไมโครโฟนเบา ๆ
โค้ช : (ภาษาไทย) อาอา ฮัลโหลเทส 123
โค้ช : (ภาษาอังกฤษ) โอเค...สวัสดีค่ะ ฉัน___โค้ชของทีม___เองค่ะ หลาย ๆ คนที่กำลังดูอยู่ ทั้งในและนอกสนาม นักกีฬา สตาฟ คนอื่น ๆ น่าจะรู้จักฉันดีจากไลฟ์เมื่อตอนนั้นที่ฉันได้แสดงทักษะให้ทั้งโลกได้เห็น หลังจากวันนั้นทีมดัง ๆ หลายทีมก็มาติดต่อฉัน บอกว่าจะจ่ายค่าจ้างล้านดอล ฯ บ้าง ห้าล้านดอล ฯ บ้างถ้าหากฉันไปสังกัดทีมของพวกเขา พวกคุณคงทราบดีว่าฉันปฏิเสธทุกทีม ไม่งั้นฉันคงไม่มาเป็นโค้ชหรอกค่ะ แหะ ๆ....หลังจากตอนนั้น คนก็มาคอมเมนต์ด่าฉัน แซะฉันเต็มไปหมด บอกว่าฉันโง่บ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ บางคนถึงกับถามว่า "ทำไมถึงเลือกเป็นโค้ชต๊อกต๋อยดูแลทีมกาก ๆ นี้ด้วย เสียของหมด" ....ถ้าลองมาคิดดูฉันอาจจะโง่ก็ได้นะคะ แต่ว่าถ้ายอมทิ้งลูกศิษย์เพราะเม็ดเงินล่ะก็ ฉันยอมเป็นคนโง่ดีกว่าค่ะ แถมตอนนี้โค้ชโง่ ๆ คนนั้น และทีมกาก ๆ ทีมนี้ก็มายืนอยู่บนเวทีนี้แล้วล่ะค่ะ สิ่งที่ฉันอยากจะพูดต่อจากนี้มีแค่สองอย่างค่ะ อย่างแรก สามสิบยังแจ๋ว อย่างสอง ลูกศิษย์ของฉัน ลูก ๆ ของฉัน พวกเขาเป็นคนที่สุดยอดและน่าทึ่งมากเลยค่ะ ถ้าย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนล่ะก็ คงจะยาวน่าดู อยากฟังกันมั้ยคะ ?