sawali

लहानपणापासून अंधारच जास्त आवडला त्यासोबत ,भूत पण तेवढीच आवडली  पुस्तक सिनेमा 

गोष्टी, सर्व काही आतुरतेने पाहायचे ऐकायचे, घरातले वेड्यात काढायचे. कधी मला माझ्या आवडी मध्ये वावडे असावं आम्हाला वाटलं नाही.  आई खूप ओरडायची पण परत येरे माझ्या मागल्या.

दिवस जात राहिले पण माझी आवड तशीच राहिली.आता इतकी सवय झाली होती की हॉरर शो सगळे कॉमेडी शो वाटायचे. म्हणूनच इतक्या मग पुस्तकांमध्ये जास्त गुरफडत गेले.

ही सगळी प्रस्तावना याच्या करता की आज त्या मावशी भेटला होत्या, बरेच दिवसांनी. तोच 

सुरकुतला चेहरा  तीच साडी  तेच चालणं  तेच त्यांनी हात दाखवणे मी त्यांना लिफ्ट देणे  आणि त्यांच्या बिल्डिंग खाली आणून सोडणे  असं मी त्यांना आत्तापर्यंत पाच वेळा सोडलं असेल.

आठवतो तो पहिल्यांदा सोडलेला प्रसंग, पहिल्यांदा जेव्हा मी त्यांना पाहिलं त्यावेळी खरंच विकट परिस्थिती होती.आमचं घर तसं एकटच. सोसायटी खूप मोठी आहे, त्याला जाणारा रस्ता मात्र एकटच आहे.त्यादिवशी पहिल्यांदा मला बराच उशीर झाला होता नऊ वाजले होते.नवऱ्याने फक्त टाकीत दिली होती दिवसा उजेडी घरात यायचं. रस्ता खूप एकट त्याच्यावर त्यावेळेला दिवे तुरळक.अशात दोन माणसं रस्त्यात उभी होती अंधार खूप होता चेहरे धड दिसत नव्हते, इकडे माझा जीव वर खाली वर खाली चालू होता,त्या दिवशी नवऱ्याला अजून उशीर होणार होता. रस्त्याने गाडी चालवणं कठीण जात होतं.जशी ती माणसं माझ्याकडे पाय उचलू लागली मला काही खरं दिसत नव्हतं. गाडी थांबवणं शक्य नव्हतं शेवटी विचार केला यांना उडवून जाऊ किंवा निदान जायचा प्रयत्न करू.

"सोडते का ग घरी ",

आजींनी मला आवाज दिला, मला असं झालं की जसं काही देव पावला पटकन आपली गाडी त्यांच्यासमोर उभी केली.

"बसा मावशी".

त्यांना आमच्या सोसायटी मधल्या त्यांच्या बिल्डिंग खाली सोडलं.त्या दिवशी पहिल्यांदा अंधाराची भीती वाटते वाटली होती.घरी जाऊन नवऱ्याला सांगितलं,तो चिडला पण काय करता नोकरी होती ,सोडून चालणार होती?.दुसऱ्या दिवशी न्यूज आली की आम्हाला ऑफिसला जाता येणार नाही कारण  पोलिसांनी रस्ता जाम केला होता कोणाचे तरी मृतदेह सापडले होते. ऑफिसला दिली सुट्टी टाकून आणि घरी मजा केली कारण शेवटी आपल्याला काय करायचं ना आपल्या घरातला थोडी कुणी होतं असे विचार सगळ्यांच्याच हातात येत असतात. तिसऱ्या दिवशी आमच्या सोसायटीतल्या काही मस्त लोकांनी कुठून तरी शोधून त्या दोन मृतदेहाची फोटो ग्रुपमध्ये सेंड केले आणि मला ते फोटो पाहिल्यावर पायाला कापर भरलं, डोकं थंड झालं,काय करावं सुचत नव्हतं थोड्यावेळ पुन्हा होऊन बसून राहिले,थोडसं शुद्धीत आले तेव्हा नवऱ्याला सांगितलं हीच ती दोघं जी मला दिसली होती.रविवारी निवांतपणे सोसायटीचा ग्रुप उघडला आणि सर्व आठवड्याभराच्या बातम्या वाचल्या त्यात आजींचा फोटो दिसला म्हणून नीट बातमी वाचायला घेतली त्यावेळेला कळलं की त्या वारल्या नेमकं त्याच रात्री ज्या रात्री मी त्यांना सोडलं होतं आता मात्र मला हार्ट अटॅक बाकी होता कारण त्या वेळेला त्यांचा मृत्यूचा वेळ मी त्यांना सोडलं त्याच्या आधीचा होता. कसं कसं नवऱ्याला फोन लावला बोलता येत नव्हतं फोनवरची अवस्था पाहून घाबरला  नाष्टा घ्यायला गेलेला नवरा तसाच वापस आला न घेता. पहिल्यांदा आयुष्यात भूतांचा अनुभव आला होता. नंतरचे दोन दिवस तापातच गेले. थोडे दिवस झाल्यावर नवरा पण चिडवायला लागला वाचा अजून भुताच्या गोष्टी आता अनुभव आल्यावर काय बोलणार काहीच बोलू शकत नव्हते कानाला खडा लावला की पुन्हा उशिरा यायचं नाही. त्यावेळेला धारपांच्या  कथेतील एका वाक्याची प्रकर्षाने प्रचिती आली 

"मनुष्याला घाबरवायला एक सावली सुद्धा पुरेशी आहे" नोकरी सुचू देत नव्हती.पुन्हा एकदा उशीर झाला.

"कुठे आहेस"--नवरा

"आपल्या रस्त्याकडे वळते"-- मी

"घ्यायला येऊ "--नवरा

"नको काय गरज आहे"—मी

तोपर्यंत घडलेल्या घटनेची भीती आणि आठवण दोन्ही पुसट झाले.त्यामुळे आम्ही बाहुबली बनलो होतो.

"सोडते का ग घरी ",

माझ्यातला बाहुबली पळून घेतला होता एकीकडे दारूची भट्टी दुसरीकडे मावशी, इकडे आड तिकडे विहीर शेवटी एक निर्णय घेतला

"बसा मावशी"

खरं पाहता मागील त्यांची कधी विशेष ओळख नव्हती ना आम्ही दोघी एक दुसरे हे कधी बोललो होतो पहिल्यांदा जेव्हा भेटला होता त्यानंतर आलेली अनुभव प्रचिती भय. काय नातं होतं काय संबंध होतं त्या दुसऱ्या कोणाला दिसायच्या का हे पण माहित नाही पण आज किती वेळा सोडल्यानंतर कुठेतरी ऋणानुबंध बनतात सोडतेस का घरी या एका वाक्याच्या शिवाय आजपर्यंत त्या एकही वाक्य बोललेल्या नाहीत मी पण बसा मावशी शिवाय काहीही बोललेले नाही. दरवेळेला अंगावर शहरा आणि पाठीवर घाम या परिस्थितीत मी त्यांना सोसायटीत सोडते अशा परिस्थितीत मला चार वाक्य   काही सांगून जातात.

       सागरातलं जीवन

       शेवाळलेले संबंध

       शिकण्यासारखं खूप काही

       पात्रतेचे निर्बंध.