—

"Narito na sila." I sighed as I look at them, they are my precious babies. Walang kamuwang-muwang sa mundo, hindi pa sila nagkaka-isip and yet... kailangan na nilang sumabak sa ganitong sitwasiyon.

"Haru..." napatingin ako sa pinakamamahal kong asawa, her golden eyes are glowing under the moonlight. I can't help but to smile, even though in this difficult situation she still bear with me.

Kahit alam niyang hindi kami pwede.

"Mag-iingat ka." Napalingon ako sa lalaking hawak ang isa sa kambal. Hindi ko maiwasang hindi ma-inggit. I am the father of my kids and yet, I can't even hold them nor touch them. Enough for me to see my son's and my lovely wife one last time.

"You don't need to tell me that, 'cause i will." Agad na akong tumalikod sa kanila at nagsimula ng maglakad; kahit ano pang sabihin ko sa sarili ko na ayaw kong iwan ang pamilya ko—subalit kailangan.

Mas'yado ng mapagbigay ang tadhana na pagsamahin kami ni Aurora sa maikling panahon. But in the end, kailangan pa rin naming mag-hiwalay. Pero alam ko na hindi lang para sa'min 'to, kun'di para na rin sa anak namin.

I look at my twins once again, they were being carried by my wife and by him. For the last time, i smiled at them.

This may be my last chance to see them, hindi ko man lang sila nahawakan. Pero ano bang magagawa ko? bakit nga ba humantong ang lahat sa ganito?

—

"Hindi tama ang paghawak mo! Ulit!" Napabuntong hininga na lamang ako at mahigpit na hinawakan ang arnis.

"Isa! Dalawa! Tat— mali na naman!" Muli na naman akong napa-buntong hininga at akmang ihahagis na sana ang arnis na hawak ko lang nang biglang...

"G-Ginulat mo naman ako, Katana!" Bulalas ko ng bigla nalang siyang sumulpot sa harap ko. Agad naman akong inirapan nito at kinuha ang arnis sa mga kamay ko.

"You're not like us, if you have even a glimpse of a vampire blood; Hindi mo ka-iinisan ang traning na 'to." Before I can utter a word she already left me hanging. She's not wrong though, alam ko naman sa sarili ko na mula pagka-bata kakaiba na ako.

Hindi ko tuloy maiwasang mapalibot nang tingin sa paligid. Everyone had a vampire blood running through their veins. Pero ako? sabi nila isa sa mga supreme vampire ang tatay ko, but where is he? lumaki ako ng walang maayos na kalinga ng magulang.

"H'wag mo ng isipin 'yan, totoong hindi ka na niyan mahal." Halos atakihin naman ang atay ko ng biglang may nag salita sa likuran ko, and when I look at that guy. Sino pa nga ba? ang magaling kong kaibigan 'kuno' Ezkiel.

"Aatakihin ang atay ko sa inyo, bakit ba gan'yan kayong mga bampira?" taas kilay kong tanong dito na ikinatawa niya lang, tawang nag patigil sa mundo ng lahat.

"Nabubuang na naman si Kiel."

"Oo nga, may sayad na naman ata."

"Anong may sayad? Matagal nang may saltik 'yan."

Hindi ko na rin ma-iwasang hindi mag pigil nang tawa sa mga pinagsasabi sa kanya. He's a vampire, sobrang may itsura pero syempre wala pa ring kakabog sa ka-gwapuhan ko. Ang kaso lang talaga, out of character ang tawa niya.

"Aish! halika na nga, Frost, yari na naman tayo kay pinunong Alyza." Hindi na ako kumibo at sumunod nalang, tiyak na may sermon na naman kami kay ina.

Ang rason? Ako lang naman.

—

It's strange. What kind of feeling is this? I cannot move my own body, i can't breath properly. Subukan ko mang gumalaw, but my body won't allow me...

Nagising na lamang ako sa nakaka-silaw na sikat ng araw, another morning came—na sana hindi na lang, panaginip na lang pala lahat. No matter how much I try to go back to that past. I know it's impossible, imposible dahil kahit ilang beses ko balikan yun.

Wala pa rin akong sapat na kakayahan. I'm to weak to fight back that time, but I know this time wouldn't make a difference...

"K-Kuya?" Napalingon ako sa kapatid ko she's only 12 years old. So young and yet walang kinalakihan na magulang. Hindi ko lubos maisip, paano kung hindi ako nabuhay noong araw na 'yon? T'yak na sa isang bahay ampunan lalaki si Luna.

"Bakit Luna, may problema ba?" Dahan-dahan naman siyang lumapit sa akin, her small little hands are holding an envelope. Noong una nagtaka pa ako kung ano 'yon, then realization hit me na school card niya pala.

"Why did you have this? Hindi ba guardian ang dapat kumuha nito, Luna?" Unti-unti siyang yumuko at palihim na ngumiti.

"I know you're too busy kuya, to even remember that yesterday is the day to claim the card. Kaya naman naki-suyo nalang ako sa mommy ng classmate ko na ku'nin ang card ko, kasi busy ka..." pahina ng pahina nitong turan na kinangiti ko lang.

Ang lungkot lang isipin na maagang nawala ang parents namin, ni hindi ko magawang makapagtapos ng pag-aaral dahil kailangan kong magtrabaho para kay Luna. At hindi naman p'wedeng nasa kan'ya lang lahat nang atens'yon ko, dahil alam naman natin na kailangan kong mag trabaho para sa kinabukasan namin.

World is unfair, because the world let our parents died in the hands of monsters.

—

"Oh? Buti naman at nakabalik ka na rin sa wakas Knight!" Here it is, my former comrades na muli kong makakasama. Ang kasamahan ko sa Devios.

"Same with me, pre." Bago pa man kami makapagsimula sa pagkukwentuhan may isang pigura na ng lalaki ang bumungad sa silid na kinaroroonan namin.

"Kumpleto na ba kayo?"

"Oo, pinuno." Sabay-sabay naming sambit, Napatingin ako sa isang babae na naka-ninja outfit. Siya ata ang magiging team leader namin ngayon. Iba rin ang aura niya kumpara sa dati naming lider.

"Handa na ba ang lahat?" Katahimikan ang namayani bago may muli pang lumitaw na lalaki, he look like....

A vampire.

—

"Narito ka na pala, Zack." Hindi ito umimik, at nang makalapit ito sa kanya, isang punyal ang tumurok sa puso nito.

"B-Bakit?" Hindi kumibo ang babaeng nasa harap nito. "Pasens'ya na, Zack..." wika ng babaeng may pulang mga mata.

"A-Alexa? M-Maha–" hindi pa man nito natatapos ang kan'yang sasabihin nang bigla itong matumba at mabalot ng dilim ang paligid.

"Patawad mahal kong, Hari...." Natatawang sambit ng isang lalaki at ka-agad na umalis.

After that night, everything has changed the fight between the wolf and the vampire began. Yes, they lost their amity.

Will a day would come that they retrieve what they've lost? Pati ba ang mga buhay nang mga pumanaw ay maibabalik? O habang buhay nalang silang mabubuhay sa gulo?

Should we wait for the time comes that they will retrieve the lost Amity?