Alam niyo ba kahit na ang utak natin ay nakakalimot, nandyan naman ang ating puso patuloy nitong pinaparamdam satin ang mga bagay na nakalimutan natin. Sabi nga nila " the mind may forget but the heart remembers " kaya nga kung ang isang tao ay nawalan ng ala ala and thier is something na related na nagawa na nila dati, they feel dejavu.

That's why class if someone forget you don't lose hope their s still a chance na baka maalala pa kayo nito.

Itinaas naman ng lalaki na naka upo sa may likuran ang kamay at nag tanong. " Ms, Kate I don't believe you!. Once a person lose its memory hindi na ulit ito makaka alala. Siguro sabihin na natin " treatment " yes mas chance na makakaalala pa ito but that chances is small. So your telling us that heart may remember? No!!! It's not.

Tiningnan ko naman ang lalaki habang sinasabi niya iyon, I can see in his eyes that his in pain, it's not physically but mentally. May pinagdadaanan siguro ito. Napatanong naman ako dito " May I know your name? ngayon palang kita nakita sa lecture ko, are you new here?

Sumagot naman ito habang seryosong nakatitig sakin. " No, I've been here before pero subrang tagal na non ngayon palang ulit ako nakabalik dito. "

This man is so serious but why is he in pain? I can feel it, I don't know why.

" Hindi mo man masabi ang pangalan mo pero it's up to you naman if maniniwala ka sa sinabi ko. Lahat naman tayo ay may kanya kanyang paniniwala. "

Pagkatapos ko naman yung sinabi ay tumayo naman ang lalaki at umalis. Tiningnan kolang siya habang papaalis siya hanggang sa hindi ko nalang napansin ay tumutulo na pala ang luha saking mga mata. Why I am crying? Anong nangyayari sakin? Bakit subrang sakit nang dibdib ko? Habang pinupunasan ko ang luha ko ay tiningnan naman ako ng mga students na umattend ng lecture ko.

" Ms, why crying? " Tanong ng isang babaeng nakaupo sa may harapan.

Sinagot ko naman ito " don't worry I'm okay. "

Iniligpit ko naman agad ang mga gamit ko at agad na nagpaalam sa mga students " class this is the end of our lecture see you again if hindi magka roon ulit ako ng time.

Habang papauwi sa condo ko ay nakita ko ulit ang lalaki. Nagtataka naman ako kung anong ginagawa niya dito. " Right this is a public area, of course it's normal na nandito siya " sinundan ko naman ito at habang sinusundan ko ito ay nakita ko siyang pumasok sa isang studio. Nilapitan ko ito, ay pagka lapit ako dito ay namangha ako. It's a photo studio pala, tiningnan ko naman kung anong name ng studio nato " Heart Whisper "bakit ngayon kolang ito nakita dito sa lugar na ito. Na halos ilang years na akong nakatira sa neighborhood na ito at palagi ko itong nadadaanan pero kahit isang pagkakataon hindi kopa ito nakita. Siguro bagong tayo. Pero hindi talaga eh kapag tingnan mo itong studio ay parang luma na, so ibig sabihin matagal na itong nakatayo dito. Baka matagal na ito dito hindi ko lang napansin.

Pumasok naman agad dito at pagpasok ko ay na amaze ako sa mga nakita ko. It was a photo, yes it was just a photo pero bakit ako na a amaze?. May matanda namang biglang lumapit sakin

" Your amaze not because subrang daming mga larawan ang naka display dito. Yes!! It was just a photo right at napapa isip ka why na a amaze ka? "

Tiningnan ko naman ang matanda habang ito ay nagsasalita " Bakit po lo? "

" It's because of the photo itself "

Napakalot naman ako sa ulo " huh pano po lo? "

Naglakad naman ito patungo sa isang larawan " "Tingnan mo tong larawan na ito"

Nilapitan ko ang larawan at sa pagtitig ko ay hindi ko mapigilang maluha " Lo why I am crying, why I am emotional just because of that photo? "

Ngumiti naman ang matanda sakin at sinabing " alam mo ba iha na may sari sariling istorya ang mga larawang ito. " Nagtaka nalang ako sa sinabi niya

" Look at that guy sitting in the couch "

Tiningnan ko naman ang lalaking Naka upo sa couch " ohh it was the guy kanina, pero bakit ang lungkot niya talaga habang tinititigan ko siya. Lo ano pong meron sa lalaking niyan? Bakit maka upo lang po siya diyan habang tinititigan ang picture na kagaya nito, and his eyes looks so sad. "

" That man is waiting for his beloved woman. He's been waiting for ages. "

" Ano pong nangyari nagka hiwalay po ba sila? "

" Lapitan mo iha kung gusto mong malaman ang nangyari. "

Nagdadalawang isip naman akong lapitan ito para kausapin pero nilakasan ko ang loob ko at lumapit dito.

Pumunta ta naman ako sa harapan at nang nasa harapan na niya ako ay tumingin naman ito sakin at sinabing " You really look like her, but your not her "

Nagtaka naman ako sa sinabi niya at pagkatapos niyang sabihin yon ay umalis nalang ito bigla.

Nagpaalam naman agad ako sa matanda at umalis na. Pero ng papaalis na ako ay agad namang lumapit ang matanda saakin at binigay ang litrato " Ibinabalik kona ang litratong ito sa tunay na nagmamay ari. " Tiningnan ko naman ulit ang litrato at nagandahan dito. Humarap naman agad ulit ako sa matanda at tanongin sa matanda kung bakit gusto niya itong ibigay sakin. Pero pagharap ko ay bigla nalang naglaho na parang bula ang matanda. Hinanap ko ito pero wala na talaga. Tumaas rin ang balahibo ko dahil pag tingin ko sa paligid ko ay nasa isang bakanteng lote na ako. Nawala bigla ang photo studio na nakita ko. Dahil sa takot ay nagmamadali akong umuwi sa condo ko.

Pagdating ko sa condo ay dala dala ko parin ang litrato na hawak ko. It's feel so unreal talaga ng nangyari sa araw na ito. Inilagay ko naman ang litrato sa gilid ng kama ko at pinatay na agad ang ilaw para matulog.

1872

Binibining Katelyn gumising napo kayo at kanina papo kayo hinihintay ng ng ina niyong si madam Lourdesa na sabayan siyang kumain sa hapag kainan.

Binibini!! Binibini !!!!!

"Ano bayan, sino bayang sigaw ng sigaw diyan ehh natutulog yung tao eh."

Binibini bumangon na kayo't kanina pa kayo hinihintay ng ina niyo.

Nag tataka naman ako kung sinong tumatawag ng binibini sakin. I opened my to see sinong tumatawag sakin.

Nakita ko naman ang kapatid ko sa tabi ko na ginigising ako.

" Ella anong binibining sinasabi mo diyan, I'm still sleepy mauna kana munang kumain at mamaya na ako. "

" Ella sinong Ella, ano nanaman ba ang pinagsasabi nitong si binibining Katelyn?." Napakalot ng buhok

" Binibini gumising napo kayo at baka kayo'y mapagalitan ng inyong ina. "

Dahil sa ingay ng kapatid ko ay bumangon nalang ako at pagbangon ko ay natawa nalang ako dahil sa damit na suot ni Ella

" Ella HAHAHA ganyan yung damit mo para kang ano. Mag bihis ka nga at baka hindi ako tumigil sa kakatawa dito. At ano HAHAHA kanina mopa ako tinatawag na Bb. Ha. "

" Bb. Anong nangyayari sayot kanina mopa ako tinatawag na Ella, hindi po Ella ang aking pangalan kundi Katiya Salbasyon. "

Kanina pa ako nagtataka sa nangyayari ngayon at ng tumingin ako sa paligid ko ay nag-iba na lahat. Nasan nayong kwarto ko? Napatingin naman ako sa sarili ko, bat ganto ang itsura ko ang lugar na ito bat kakaiba. Para akong nasa sinaunang panahon napasigaw naman ako dahil sa nag yayari " ahhhhhh"