Youth, like a fleeting breeze, did pass,
A time of innocence, too beautiful, alas.
In the tale of Jeab and Noyna's past,
A friendship fractured, memories held fast.
They were companions in childhood's play,
Sharing laughter, dreams, day by day.
But fate intervened with envy's decree,
A test of loyalty, a friendship at sea.
Jeab longed for acceptance, to fit in,
A group of boys, a desire to win.
Jack, the leader, presented a cruel demand,
To bully Noyna, with a heartless command.
In an act of misguided courage, he complied,
Hurtful words spoken, teardrops denied.
Noyna, hurt and angered, drifted apart,
A friendship shattered, a broken heart.
Noyna journeyed to a distant land,
Leaving Jeab behind, longing to mend.
He followed, seeking forgiveness, too late,
Regret looming, a heavy weight.
Years flew by, leaving echoes in their wake,
Two lives diverged, bonds near to break.
And then, a wedding invitation arrived by chance,
A flicker of hope, a second glance.
Jeab questioned if their hearts would see,
Beyond the years, through the canopy.
Would they recognize the bonds once forged,
In the realm of youth, where memories surged?
Oh, the youth that passed like a fleeting song,
Leaving wisdom and longing in its throng.
Lessons learned through mistakes made,
The irrevocable mark that time has laid.
For youth, a chapter written in shades of gold,
A tapestry woven, both joyous and bold.
In retrospect, reflections softly glean,
How the past shapes the person seen.
May Jeab and Noyna, if destiny allows,
Rediscover the friendship, beneath time's vows.
And in their reunion, may healing start,
Rekindling the love of two souls apart.
For youth, though gone, is not truly lost,
Its cherished memories, a bridge to exhaust.
A reminder that the passage of time may sever,
But the spirit of youth lives on forever.
สายใยแห่งความคิดถึง
วัยเยาว์ผ่านไปเร็วดุจสายลม
ช่วงเวลาแห่งความไร้เดียงสา ช่างงดงามยิ่งนัก
ในเรื่องราวของเจี๊ยบและน้อยหน่า
มิตรภาพที่แตกสลาย ความทรงจำที่ยึดมั่น
พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมเล่นในวัยเด็ก
แบ่งปันเสียงหัวเราะ ความฝัน วันแล้ววันเล่า
แต่โชคชะตากลับเข้ามาแทรกแซงด้วยคำสั่งของความอิจฉา
บททดสอบความภักดี มิตรภาพที่ล่องลอยอยู่กลางทะเล
เจี๊ยบโหยหาการยอมรับ อยากจะเข้ากับกลุ่ม
เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ปรารถนาที่จะชนะ
แจ็ค หัวหน้ากลุ่ม เสนอข้อเรียกร้องที่โหดร้าย
ให้รังแกน้อยหน่า ด้วยคำสั่งที่ไร้หัวใจ
ด้วยความกล้าที่ผิดทาง เขาทำตาม
คำพูดที่ทำร้ายจิตใจถูกพูดออกมา น้ำตาถูกปฏิเสธ
น้อยหน่า เจ็บปวดและโกรธแค้น แยกทางกันไป
มิตรภาพพังทลาย หัวใจแตกสลาย
น้อยหน่า เดินทางไปยังดินแดนอันไกลโพ้น
ทิ้งเจี๊ยบไว้ข้างหลัง ปรารถนาจะเยียวยา
เขาตามมา ขอการให้อภัย สายเกินไป
ความเสียใจปรากฏขึ้น เหมือนน้ำหนักอันหนักอึ้ง
ปีเดือนผ่านไป ทิ้งเสียงสะท้อนไว้เบื้องหลัง
สองชีวิตแยกทาง สายใยใกล้ขาด
แล้วจู่ๆ จดหมายเชิญงานแต่งงานก็มาถึงโดยบังเอิญ
ประกายแห่งความหวัง แวบเดียว
เจี๊ยบตั้งคำถามว่าหัวใจของพวกเขาจะมองเห็นหรือไม่
ผ่านพ้นปี ผ่านพ้นร่มไม้
พวกเขาจะจดจำสายสัมพันธ์ที่เคยหลอมรวมได้หรือไม่
ในอาณาจักรแห่งวัยเยาว์ ที่ความทรงจำหลั่งไหล
โอ้ วัยเยาว์ที่ผ่านไปเหมือนบทเพลงอันรวดเร็ว
ทิ้งไว้ซึ่งภูมิปัญญาและความปรารถนาในฝูงชน
บทเรียนที่ได้รับจากความผิดพลาดที่เกิดขึ้น
รอยประทับที่ไม่อาจเพิกถอนได้ซึ่งเวลาได้วางไว้
วัยเยาว์ บทชีวิตเขียนด้วยสีทองอร่าม
ดั่งผืนผ้าทอ งามทั้งสุขสันต์และกล้าหาญ
ย้อนมองอดีต ภาพสะท้อนเลือนราง
หล่อหลอมเป็นคน ดังที่เห็นในวันนี้
ขอให้เจี๊ยบและน้อยหน่า ถ้าหากโชคชะตาลิขิต
ได้กลับมาพบมิตรภาพ ใต้คำสาบานแห่งกาลเวลา
และในวันที่พบกัน ขอให้การเยียวยาเริ่มต้น
จุดประกายความรักของสองวิญญาณที่ห่างไกล
แม้วัยเยาว์จะล่วงผ่านไป แต่มิได้สูญหายไปอย่างแท้จริง
ความทรงจำอันแสนหวงแหน คือสะพานสู่ความทรงจำอันน่าหลงใหล
เป็นเครื่องเตือนใจว่ากาลเวลาอาจพรากไป
แต่จิตวิญญาณแห่งวัยเยาว์ยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์