เสียงนกร้องและธรรมชาติของช่วงเวลายามเช้า
ในบรรยากาศในชั้นเรียนที่อยู่ในคาบโฮมรูม นักเรียนทุกคนนั่งอย่างนิ่งเงียบและสีหน้าดูจริงจังกันมาก
''วันนี้เราจะจัดที่นั่งกันใหม่''
พอสิ้นเสียงของอาจารย์ได้พูดกับนักเรียนด้วยสีหน้าจริงจังบรรยากาศในห้องนั้นเริ่มตึงเครียดทั้งที
''ไม่นะฉันไม่อยากนั่งแยกจากเธอเลยย''
''ฉันก็ด้วย...''
เสียงของเด็กสาวและชายหนุ่มที่ดูเหมือนคู่รักนั่งคร่ำครวญให้กันและคนในห้องอื่นๆก็เช่นกัน
ในช่วงเวลาเดี่ยวกันนั้นเอง เสียงวิ่งสุดแรงกับเสียงหอบของเด็กหนุ่มคนนึ่งที่วิ่งอย่างเต็มที่เหมือนมีเป้าหมายที่สำคัญมาก เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนเหมือนรออะไรบ้างอย่าง
''เอาล่ะ โดจิไปนั่งที่ข้างหน้าต่างหลัง....''
เสียงของอาจารย์ที่กำลังจะจัดที่นั่งให้นักเรียน ก่อนที่อาจารย์จะพูดจบ เสียงประตูเลื่อนก็ดังขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงเพลงที่ดูเร้าอารมณ์ เด็กชายคนนั้นที่อยู่ยืนหน้าห้องได้เดินเข้ามาด้วยท่าทีเคร่งขรึมเขาหยุดอยู่หน้าชั้นด้วยตำแหน่งที่เหมือนจัดวางให้อยู่กลางห้องแบบเป๊ะๆ
''อะไรของเธอเนี้ย อิชิฮาระ ''
''อาจารย์ครับที่นั่งตรงนั้นผมขอแล้วกันนะครับ''
''เดี่ยวสิ อิชิฮาระ''
อิชิฮาระ เดินไปอย่างมั่นใจ โดจิที่กำลังจะลุกไปนั่งที่หน้าต่างเขาทำสีหน้ามึนงง ทันทีที่เห็นแบบนั้นเข้าไปเขาก็คิดได้ว่านั่งที่เดิมก็แล้วกัน
อิชิฮาระนั่งลงที่ข้างหน้าต่างลงอย่างสง่าผ่าเผยดึงดูดสายตาของคนทั้งห้องทันใดนั้นเสียงเพลงก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงโฆษณาของแอปฟังเพลง อิชิฮาระรีบลุกจากที่นั่งแล้ววิ่งไปนอกห้องอย่างรวดเร็วเขาปิดลำโพงที่อยู่ด้านข้างทันทีและเดินกลับเข้าไปในชั้นเรียนอีกรอบด้วยท่าทีมั่นใจนั่งลงและเอามือทั้งสองข้างกอดอกเอาไว้
''เอาล่ะครับ อาจารย์เชิญต่อเลย''
ทุกคนนิ่งเงียบสถานการณ์นี้ ตัวอาจารย์เองก็ไปไม่ถูกเช่นกันเขาก็เลยไว้เลยตามเลยไป
''เอาล่ะๆช่างมันเถอะโดจิเธอนั่งที่เดิมนั้นก็ได้ เห้อหัวจะปวด เอาล่ะโฮมรูมเอาไว้แค่นี้ก็แล้วกัน''
เมื่อเวลาในห้องเรียนผ่านไปคาบเรียนก็ได้จบลง ห้องก็ได้กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
''อิชิฮาระคุงวันนี้ไปคอนเสิร์ตคืนนี้ของ อิจิโนเสะจังไหม''
ผู้หญิงที่ยื่นหน้ามาหาฉันคือ ไอซาวะ เอมิ เพื่อนร่วมชั้นของฉัน
''ฉันมีนัดวันนี้ไม่ว่าง''
''อะไรเล่าอิจิโนเสะจังอุสาขึ้นแสดงเลยนะ''
เธอทำสีหน้าดูไม่พอใจออกมา
''แล้วแต่ก็แล้วกันหึ!''
ฉันสังเกตเห็นตั๋วที่โผล่ออกมาจากเสื้อคลุมของเอมิ
「เห้อ....คนหล่อก็ลำบากแบบนี้สินะ」อิชิฮาระแอบหยิบตั๋วมาอย่างแนบเนียน
「ฉันคงปล่อยให้เพื่อนร่วมฉันไปไม่ได้หรอก เพราะคืนนี้... 」
เมื่อบทเรียนสิ้นสุดลงอิชิฮาระคว้ากระเป๋าที่แขวนไว้ข้างโต๊ะมาสะพายทันทีและพุ่งออกจากชั้นเรียนทันที