Chapter 3 - บทที่3 คืนอันเงียบสงบ

่เเย่เเน่เเย่ที่สุด'

สถานการณ์ที่แย่ที่สุดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเด็กสาวมปลายขอไปค้างบ้านเด็กหนุ่มมอปลายเนี่ยนะ

"ฉันคงได้ยินผิดไปสินะ"

'ต้องผิดแน่ๆ'

"ไม่ผิดหรอกค่ะ"

แ***เอ้ยไม่ผิดซะงั้นนี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย

"นี้เราพึ่งเจอกันเองน่ะ"

'นี่มันความใสซื่อหรือกลหลอกลวงกันละเนี่ยจะปล่อยเธอไว้ก็ไม่ได้ด้วยสิเอาไงดี'

ในระหว่างที่คิดนั้นผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอใบหน้าที่ไม่มีใครเข้าใจแม้กระทั่งผมเป็นใบหน้าที่เจ็บปวดทั้งในตาที่มืดปอดและสีหน้าที่ไม่มีอารมณ์เลยสักนิดเรากับว่าเธอเป็นตุ๊กตา

'อะไรกันใบหน้าเเบบนั้น'

ผมไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าถูกเธอจับมืออยู่

"คุณคือมิกที่อยู่ห้องเดียวกันหรอคะ"

'พึ่งรู้เรอะ'

"ครับขอโทษที่ไม่ได้บอกน่ะเเต่.."

'มือเห้ยมือ!'

"นี้มันดึกแล้วนะคะต้องรีบไปแล้วนะคะ"

"ที่ไหนงั้นหรอครับ"

'ยอมกลับบ้านเเล้วสิน่ะ'

"บ้านของคุณไง"

บรรยากาศในสวนสาธารณะที่เงียบสงบยามค่ำคืนมันเหน็บหนาวขึ้นมาในทันทีเลย

ในตอนกลางคืนแบบนี้จะมีตำรวจมาคอยเช็คลาดตระเวนในหมู่บ้านตลอดเพราะฉะนั้นควรรีบกลับบ้านเเล้วสิ

'แต่ว่าจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ'

ทันใดนั้นผมก็นึกถึงใบหน้านั้นใบหน้าอันว่างเปล่าของเธอทำให้ผมสงสัยอย่างมากผมเลย..

"Ok"

'ตำรวจอย่าจับผมเลยนะครับ'

สวนสาธารณะห่างจากบ้านผมเพียงแค่ครึ่งกิโลเราเลยไม่ได้เดินกันนานขนาดนั้นใช้เวลาราวๆ 10-15 นาทีและระหว่างเดินนั้นผมได้เห็นเธอมีใบหน้าแดงนิดหน่อยซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

'มาถึงจนได้~~'

ถ้าจะให้พูดง่ายๆหอพักของผมก็มีแค่ 1 ห้องน้ำ 1 ห้องนอน 1 ห้องครัว 1 ห้องนั่งเล่นเป็นอาพาทเม้นเล็กๆสามารถอยู่ได้ 3-4 คนนั่นแหละนะ

"เชิญเลย"

หลังจากผมเก็บของนิดๆหน่อยเพื่อเตรียมที่นอนให้เธอผมก็ได้เชิญเธอเข้ามา

"อยากกินไรหน่อยมั้ย"

ตอนนี้เราอยู่ในห้องนั่งเล่นกันมันค่อนข้างกว้างอยู่เลยไม่อึดอัด

"อยู่คนเดียวหรอ"

'อ้า~เสียงหน้ารักๆตอนเเรกหายไปหมดเเล้ว'

"คนเดียวน่ะ~"

ผมพูดด้วยเสียงก้อยๆ

"ทำไมถึงให้ฉันเข้ามาล่ะ"

'นี่ถามจริงดิ'

ตอนนั้นผมได้คิดอยู่นานในระหว่างอยู่ทำห้องครัวชงชาไปเสิร์ฟผมก็ได้ตอบด้วยใบหน้างงๆ

"จะปล่อยให้เด็กสาวอยู่ท่ามกลางสวนสาธารณะตอนกลางคืนได้ยังไงกันเล่า"

'อ้ายวุ้ยยย'

สิ่งที่ผมเห็นในเวลานั้นคือใบหน้าเขินของเธอใบหน้าสีแดงอมชมพูกับการก้มหน้าลงมองหมอนที่กำลังถืออยู่

'น่ารัก'

แต่มันก็จะมีสิ่งที่ผมนึกอยู่ในใจมาโดยตลอดใบหน้าอันว่างเปล่าของเธอนั้นมันยังคงค้างอยู่ในใจผม

"นี้ครับชา"

ผมได้เสิร์ฟชาให้เธอถึงจะเป็นชาราคาถูกๆก็เถอะ

"อร่อย"

ทั้งที่เป็นชาราคาถูกแต่เธอกลับดีใจงั้นหรอนึกว่าจะเป็นลูกคุณหนูชอบชาราคาดีซะอีก

"นี้ทําไมถึงยังดูสบายๆอยู่ล่ะ"

'ห้ะ'