As Eiji enters Myeong's room, bitbit ng kanyang kalooban ang galit sa pagmamaniobra ng kanyang pag-iisip noong mga sandaling binabalikan siya ng kanyang mga bangungot. The door suddenly cracked open at bumungad sa binata ang nananamlay na pustura ni Myeong.
Kitang-kita niya ang sarili niya sa reflection ng bintana at nababalutan ang mukha niya ng puting tela. "Bakit ka pa bumalik? Alam ko namang naaawa ka lang sa kalagayan ko pero gusto mo na talaga akong pabayaan matapos nito." Myeong assumes Eiji's disgusted gaze after what happened to her face last time.
He went towards her and offered a warm embrace as he sat down on the bed next to Myeong. "Masyado ka naman negative sa sinasabi mo babe. Gagaling pa ang mga sugat na iyan kaya konting tiis lang, Myeong. Maghihilom pa ang mga iyan." Eiji tries his best to convince Myeong that she is more than enough and beautiful inside and out despite all the struggles that she needs to deal with.
"Argh! I wish to see Lizette's deformed face when I set my eyes on her. Hindi pwedeng patawarin ko lang ang ginawa niya sa akin dahil hindi niya ako binigyan ng sariling kahihiyan sa bahay na ito. Napakainggrata niya." Reklamong giit ni Myeong as Eiji wants to calm her down nang lumapat ang hintuturo ng binata sa aligagang pananalita ni Myeong.
"Shhh! Ayos lang na magalit ka babe pero kalmahan mo lang. Ako ang kinakabahan sa'yo baka mapano ka." Pag-aalalang sabi ni Eiji as he teased her heart to ease her mood.
She burst out her emotions at that moment na magkayakap silang dalawa ni Eiji. "Thank you so much Eiji for being here with me." Ngiting sabi ni Myeong habang pinupunasan ang kanyang luha when he suddenly suggest something interesting on Myeong's ears na naging mitya ng pamumula ng kanyang pisngi.
"I really want to try something new pero sana hindi mo ako tanggihan dito babe. I know we need to spice up in our relationship kaya sana makisama ka sa trip ko." Panunuyong saad ni Eiji nang hawakan niya ng malambis si Myeong, triggering so much pleasure spots in her system.
He gently remove the cloth na nakabalot sa mukha ni Myeong at hindi pumapalag ang dalaga dahil sa tiwala nito kay Eiji na pagsisilbihan siya nito hanggang sa kanyang huling sandali. "Are you in heat ba Eiji?!" Tanong ni Myeong sa kanya at nagpatuloy lang si Eiji sa kanyang binabalak.
She is currently surrounded by intimate kisses from Eiji while they try to strip their clothes. He let her lay down on the bed nang makapagpahinga ng maayos si Myeong. "He's really in the mood right now." Bulong ni Myeong sa kanyang isip habang napapangiti sa mga nananabik na halik ni Eiji.
Paghiga mismo ni Myeong sa kanyang kama ay agad namang pumatong ang binata sa kanya upang hindi siya magpumiglas habang itinatali sa magkabilang gilid. Eiji was not yet satisfied until she was tied from the ends of the bed with her four limbs.
"What the heck-" Inis na turan ni Myeong nang marealize niya kung ano ang nais gawin ni Eiji sa kanya. Hindi na niya natuloy ang gusto niyang sabihin dahil nakadagan sa bibig niya ang kamay ng binata na dinidiing masyado upang hindi makaimik ng maayos ang kasama niya.
"Huwag ka ng pumalag babe. Alam ko namang gusto mo ng hardcore diba?" Bulong ni Eiji while his eyes were glaring sharp at her nang masecure niya si Myeong and he started to strangle her breath with forceful kisses
He also deliberately pinching her sensitive spot at napapansin niyang umuumbok na ng kusa ang dibdib ni Myeong. "Nnnghhh! You're grinding me so much..." Saad ni Myeong habang nilalaro siya ng marahan ni Eiji at patuloy lang siya sa pananakop ng katawan ng dalaga.
"Kasalanan mo ito eh. Hindi sana tayo aabot sa ganito kung hindi mo ako ginawang adik sa'yo." Paliwanag ni Eiji as he starts to feel aroused in the main event.
He envisioned to fuck her like some crazy rascal would do whenever they see a seductive creature in their eyes. Bagamat sa tinagal nilang naglalampungan madalas ay hindi pa din nakaligtas si Myeong sa agresibong pananabik sa kanya ni Eiji.
Minutes pass by and his dick wants to enter her hole immediately after their warm up. "Argh!! Yes! That's it... I want it deeper." Bulyaw ni Myeong matapos siyang bayuhin ni Eiji ng kanyang tumatarik na alaga.
Hindi na din mapigilan ni Myeong ang kanyang sarili na mapaungol sa sarap ng kanilang pagsasama sa iisang kama. "Ohh shit!" saad nito na namamawis na ng malamig. Nanunuot hanggang sa buto't laman nila ang pamamasa ng kanilang mga ari sa mga oras na iyon.
"Fuck! Sana hindi na ito matapos." Nasasabik din na turan ni Eiji na tila on the zone kung makapagbitaw ng ganoong klase ng pananalita.
"Can I cum now, please?" Pagmamakaawang saad ni Myeong matapos ang kanyang panginginig sa paglabas-masok ng alaga ni Eiji sa kanyang bataan.
"No. I'm not done yet!" Tugon naman ni Eiji na tila nagalit pa sa narinig mula kay Myeong. Upon seeing her passed out dahil sa intensity ng kanilang pagtatalik ay lalo pang nanggigil si Eiji sa kasiping niya as he shoved her throat with his whole bare hands while giving her full thrusts.
"Accck!!!" She felt that he was choking her at kahit subukan pa ni Myeong na manlaban pa kay Eiji ay masasayang lang ang pagod nito dahil wala na siyang kawala sa karahasang nagaganap sa silid na iyon.
"Ughh! Uhh! Ahhh!! Hahahahaha..." Habang lumalalim ang kanyang paghinga, Eiji couldn't help it but tease her shameless body even more hanggang sa tuluyan ng bumigay ang katawang lupa ni Myeong at hindi na siya nadatnang humihinga pa matapos siyang pagmalabisan ng binata sa sama ng loob.
"Hoy Eiji! Ano pang ginagawa mo dyan? Tara na baka may makahuli pa sa atin." Paalala ni Lizette at nanlaki ang mga mata niya nang makita ang sitwasyon sa loob ng masters' bedroom. Dali-dali namang naggayak si Eiji matapos ang naturang huwad na intimacy sa pagitan nilang dalawa ni Myeong.
Lizette saw how a victim can act in lieu of justice. Buhay ang siningil ni Eiji kapalit ng kanilang tuluyang pagkalas sa sistemang binulok ng ganid na pag-iisip at mapagsamantalang mentalidad ng iilang tao. After everything was cleared up ay bigla na lang nila iniwan ang bahay ni Myeong, along with her stinky corpse inside the mansion.
Bukod pa sa mga bagahe nila at salaping nalikom ni Lizette sa bahay ni Myeong, the vehicle used for escape was parked in the garage at hindi na natantya pa kung ilang military personnel at mga gusali ang nababangga ni Eiji para lang makarating sila sa border area ng South Korea.
"Kalmahan mo naman ang pagmamaneho. Natatakot na ako woahh!!!" Lizette went hysterical when Eiji stomped on the accelerator of the car.
"Tsk! Ayaw mong may makahuli sa atin pero marami ng tangke ang sumusunod sa likod. Mga babae talaga..." komento ni Eiji na hindi maintindihan ang gusto ni Lizette sa buhay kaya mas lalo niya pang binilisan ang pagmamaneho.
"Arghhh!!!" Mahigpit ang pagkakahawak ni Lizette sa gilid ng sasakyan habang si Eiji naman ay wala ng pakundangan na nakikipagkarera sa military vehicles na nakabuntot sa kanila.
When their car almost went straight to the border after few hours of dodging the bullets ay agad naman silang hinarang ng mga sundalong nakaabang sa paligid ng North Korea. "Anong ginagawa niyo dito? Bawal kayo dito!" Biglang pagsita sa kanila ng mga guards na nakapalibot sa boundary.
Nagsisimula na silang palibutan ang suspected vehicle kung nasaan sina Eiji when he decided to bribe them with Myeong's money. "Nadala mo ba iyong pera?" Seryosong tanong ni Eiji kay Lizette.
"Andoon sa likod, nakamaleta." Sagot naman ni Lizette at tinuro niya kay Eiji kung saan banda niya iyon itinago.
Nang maibigay na kay Eiji ang pera at saka niya pinaalalahanan si Lizette. "Kahit anong mangyari, huwag kang lalabas agad dito hanggat hindi ko sinasabi." Bilin niya rito at saka siya bumaba para ipamudmod sa mga guards na mukhang pera ang swerte.
"Mga sir? Buntis po ang asawa ko at kailangan niyang magpagamot sa lalong madaling panahon. Sa kabilang bakod pa kasi nakaschedule ang pangalan niya. Huwag niyo sanang pagdamutan ito pero milyones ang halaga niyan." Pagsisinungaling ni Eiji hoping that they can pass through their security measures.
Nagdadalawang-isip pa ang mga guards na nakausap ni Eiji ngunit gaya nga ng laging nananaig, tanging salapi ang may kapangyarihang baguhin ang kapalaran ng sinuman sa marahas na mundo. "Alam kong kailangan niyo iyan kaya sana padaanin niyo na kami para hindi masayang ang grasya." Dagdag pa ni Eiji na binabalandra pa ang limpak na salapi na nakuha nila sa bahay ni Myeong.
"Ang dami mo pang sinasabi. Akin na ang ID niyo." Utos pa ng isa sa mga guards kaya wala silang magawa kung hindi idaan sa paspasang takbo ang kapalaran nilang dalawa ni Lizette.
"Jusko naman! Meters away na lang hindi pa kami pinagbigyan." Nababanas na bulong ni Lizette sa kanyang sarili samantala ay ginagawa ni Eiji ang lahat para maging kalmado pa din siya sa mga oras na iyon.
Binalak man ni Eiji ang pagtakas nila sa gabi ngunit mahahalata pa din sila sa roadway anumang oras nila gustuhing umalis dahil bilang lang sa daliri ang mga taong may kakayahang bumili ng sasakyan para sa kanilang transportasyon. Kaya naman they were resisting to show their IDs to the guards dahil nadedelay lamang sila ng mga iyon.
Bumalik na lamang si Eiji sa driver's seat at iniwan na ang maleta na puno ng salapi sa gitna ng daan. Inaakala nilang lahat na susunod silang dalawa ni Lizette sa nais mangyari ng mga guards pero hindi na sila nagpasindak pa at kumaripas na ng pagmamaneho hanggang sa marating nila talaga ang boundary ng ibang bansa.
They were climbing over a wall dahil sumusunod pa din sa kanila ang North Korean military. "Wala na bang katapusan ito? Palagi na lang silang ganyan." Lizette was starting to break down while Eiji was already at the top of the wall, trying to assist her to climb.
"Malapit na kaya konting tiis na lang. Malayo na ang nalakbay natin, ngayon ka pa ba panghihinaan ng loob?" Eiji was trying to encourage her na magiging maayos din ang lahat.
He reach out for her hand habang pasan niya sa kabilang balikat ang mga importante nilang gamit at mga dokumento but she was too hesitant dahil nag-aalala din si Lizette para sa kanyang baby.
"SINABI KO NGANG UMAKYAT KA NA DITO EH! ANO PANG TINATAYO MO DYAN!" Eiji eventually ran out of patience for her kaya binitawan niya ang mga gamit nila sa kabilang dako at saka niya pilit hinatak si Lizette pataas.
"I'm sorry if I'm dragging you down to this mess." Lizette whispered to him at sumunod na lamang siya sa nais ni Eiji.
───※•☞💉ﮩ٨ﮩ٨ـ📑☜•※───
A good morning feels better the next days to come when Lizette finally realized that she was breathing a new set of fresh air without any pending consequences. They managed to cross to South Korea kaya hindi siya tinatantanan ng kwento ng kanyang nurse na gumising sa kanya sa kwarto nito.
"Kamusta ka na teh? May masakit ka pa bang nararamdaman bukod sa nadaplisan mong braso?" Aligaga siyang nagtanong kay Lizette kaya medyo kinakabahan din ang dalaga kung paano niya kakausapin ang binabae sa kanyang harapan.
"Medyo nakapagpahinga naman ako ng maayos... Teka, nasaan ba ako?" Kalmadong saad nito habang sinusubukan niyang maupo sa kanyang higaaan.
"Of course, andito tayo sa hospital. I'm Nurse Rafa by the way. Akala ko nga ikaw si Sleeping Beauty dahil five days ka ng tulog. Nakita kayong dalawa ng kasama mo na nakahandusay malapit sa boundary. Pasalamat na lang tayo at natugunan kayo agad ng mga doktor." Kwento ng nurse nito sa kanya.
"Iyong baby ko kamusta?" Nangangambang saad ni Lizette na hindi maiwasang magpanic sa mga oras na iyon.
Seeing her false alarm reactions ay agad naman pinakalma ni nurse Rafa ang naturang pasiyente. "Hay jusme! Milagrong ligtas kayong dalawa pero nasa kabilang kwarto ang kasama mong lalaki. Bone fracture sa ribs ang dahilan. Sinalo niya kasi ang lahat ng pressure sa pagkakahulog niyo pareho kaya matindi siyang napuruhan."
"Pwede ko ba siyang puntahan?" Ani Lizette na nais ng makasama si Eiji matapos ang naturang engkwentro sa mga military personnel nitong nakaraan lang.
"Nako, atat lang? Pero sa reaksyon mong iyan eh talagang maniniwala kahit sino na jowa mo siya. Yiieeh Let's go na. Ang hot pa man din niya at naglalaway na ako sa isip ko." Pasaring ni Rafa at tila nagtititili sa kanyang sariling mundo habang kinakausap si Lizette.
The nurse assists her na makaupo siya sa nakareserve na wheelchair sa kwarto niya at hinatid na si Lizette sa kwarto ni Eiji. Pagkabukas ng pinto sa kwarto ni Eiji ay agad namang napatili sa tuwa si Nurse Rafa. "Oh my gosh! Batak na batak ang pandesal!!!" bulyaw nito at napalingon na lang si Lizette sa reaksyon nito.
"Sorry na teh, naexcite lang ako for you. Hehehe!" He excused himself for awhile para makapagheart to heart conversation silang dalawa ni Eiji.
Naiwan silang dalawa ni Lizette at Eiji sa loob ng kwarto and knowing that they've hurt each other through their words and actions ay hindi na nagpaligoy si Lizette at deretsahan ng humingi ng pasensya kay Eiji. "Sa totoo lang, hindi ka naman mahihirapan ng ganito kung hindi mo naman ako nakilala in the first place. You even have a choice to leave me there alone, suffering, at hayaan akong mamatay sa kamay nila pero hindi mo pinili ang option na iyon..." Lizette finally break the silence as she confessed everything that she feels when Eiji is with her.
Hinatak niya ang wheelchair niya papalapit kay Eiji para marinig siya nito ng maayos while he was too focused, staring at her. "Kaya maraming salamat talaga sa'yo Eiji dahil pinaranas mo sa akin na makilala ko ang isang totoong kaibigan, mga taong masasandalan sa oras ng pangangailangan, at mabuhay ng malaya kasama ang mga bagong tao na magpapasaya sa amin ni baby, sa katauhan mo. Sana lang mapatawad mo ako dahil ilang beses kitang tinanggihan sa mga oras na hinihingi mo ang tiwala ko sa'yo. I became close minded dahil din sa mga naging karanasan ko diba..." Habang nagpapaliwanag si Lizette ay natigilan siya sa mga binubulong ni Eiji sa hangin.
"Gusto ko ng candy. Bakit kaamoy mo iyong favorite kong lasa? Siguro may tinatago ka pang ganun, noh? At ayaw mo lang akong bigyan." ani Eiji at bigla niyang kinakapkapan si Lizette para makuha kuno ang candy na nasa kanya. Nilalanghap pa ni Eiji ang kamay ni Lizette para masigurado siya sa hinahanap niya.
"Sandali, hindi naman ako kumain ng panghimagas at saka bawal sa atin iyon. Ano bang candy ang pinagsasabi mo?" Nagtatakang tanong ni Lizette at nababahala din siya sa tila lumuluwa nitong mga mata habang kausap siya.
"Puting tabletas iyon na nakalagay sa plastic. Minsan diretso naming tinuturok iyon ni Myeong kapag tinunaw para mabilis umepekto iyon kapag nagpapainit kami. Meron ka ba nun? Panghanap mo ako nun sige na." Eiji was being too clingy at Lizette, wrapping his arms around hers kaya naman she was alarmed by his sudden change of behavior kaya she tries to reach the phone beside the table at mabilis namang pinigilan iyon ng binata.
"Simple lang ang hinihiling ko sa'yo tapos magsusumbong ka pa? Sino ka ba sa inaakala mo eh niluluhuran mo lang naman ang presensya ko." Her arms were aching due to his grip at bigla rin naalala ni Lizette sa pagkakataon kung paano siya tratuhin ni Dalton sa tuwing sumusuway siya sa kanyang mga utos.
"T-ama na... S-sorry na sa... nasabi ko." Lizette's tears were dropping and her reaction gave some gratification for Eiji at some point.
He never let go of her wheelchair kaya hindi rin makapalag si Lizette sa mga salita ni Eiji. "Ganyan nga. Matuto kang tumanaw ng utang na loob kasi kung hindi naman dahil sa akin eh hindi ka naman makakatakas sa prison camp diba?!" Binulungan niya si Lizette as he starts to creep her out on her seat.
Samantala, pagkalabas pa lang ng test results ni Eiji ay napakaripas na ang doktor nito ng takbo papunta sa kwarto niya. "It's bad news." saad naman ng doktor habang papunta sa naturang kwarto at agad naman binuksan ni Rafa ang pinto na pawang nakabantay sa paligid ng kwarto ni Eiji.
They were also shocked to see na nagwawala na si Eiji while Lizette didn't bother about his noise dahil nanginginig na ito sa traumang bumabalik sa kanyang memorya dahil sa mga sinabi ni Eiji sa kanya.
"Tandaan mo ito! Hindi ka makakalabas doon ng buhay kung wala ako!" Dinuduro pa ni Eiji si Lizette kaya the doctor tries everything para mapakalma si Eiji by giving him suppressants.
Nang matahimik na ang paligid mula sa gulong sinimulan ni Eiji sa sarili niyang kwarto ay agad namang pinaalam ng doktor sa kanila ang kanilang sitwasyon.
"Base sa blood test results niyo, you are suspected of using illegal drugs kaya naaapektuhan din ang brain function niyo. Aware ba kayo sa bagay na iyon?" The male doctor said to her at hindi na nakapagtimpi pa si Lizette.
"Opo pero sa kaso po namin, pinilit lang kaming gawin ang mga bagay na hindi namin gusto para lang mabuhay sa lugar na iyon." She blurted out the truth dahil pakiramdam niya ay wala na din naman kaso kung ano man ang isipin ng ibang tao sa kanila ni Eiji.
"Ikinalulungkot kong marinig sa iyo ang kwentong iyan but I suggest, you go on a therapy na. Kailangan mo ng medical intervention lalo na at buntis ka." Payo ng doktor kay Lizette but she cannot assure that mapagtutuunan niya iyon ng pansin dahil sa kapos na finances.
"Paano po pala ang bills? Wala po kaming pambayad." paliwanag ni Lizette at nahihiya siyang makipagdiyalogo sa kausap niya.
"Nakausap namin ang magulang niya. Hindi naman maikakaila na isang tanyag na tao ang Eiji Sawakita sa larangan ng sports at kilala din siya dito sa South Korea kaya napadali ang trabaho ng mga pulis na macontact ang pamilya niya at sila ang bahala sa mga kailangan niyo." Tugon naman ng doktor at tila nakabawas pa iyon sa iniisip ni Lizette.
Despite the outrage awkwardness ay napayakap na lang si Lizette ng mahigpit sa doktor nila ni Eiji. "Maraming salamat po talaga sa tulong niyo." Her embrace felt like she was too vulnerable enough to handle negative news at that time.
—
Samantala ay napakalas naman ang doktor sa pagkakayakap sa kanya dahil sa tumawag sa kanya sa phone. After some seconds ay binigay naman ng doktor ang kanyang phone kay Lizette. "Teka. May gusto pa palang kumausap sa iyo."
"Hello iha, kamusta si Eiji dyan?" Tanong agad ni Mrs. Sawakita na sobra ang pag-aalala sa kanyang anak.
"Hello po, kayo po ba ang mama ni Eiji? Si Lizette po ito. Maayos naman po ang lagay ng anak niyo ma'am, pero kailangan po niyang magparehab para magamot ang bali niya sa tagiliran. Pasensya na po kayo kung nasira ko ang kinabukasan ng anak niyo." ani Lizette na tila nahihiya pang makitungo sa pamilya ni Eiji.
"Bakit mo sinasabi iyan iha? Balita namin ikaw ang nagligtas sa anak ko. Nagpapasalamat nga kami sa'yo kasi nalaman na namin kung nasaan siya nang tawagan kami ng doktor pati ng mga autoridad tungkol sa kinaroroonan niya." Paliwanag naman ng mama ni Eiji na hindi maunawaan ang gustong ipahiwatig ni Lizette.
"Ang totoo po kasi niyan buntis po ako at kami po ni Eiji ang responsible sa batang dinadala ko." ani Lizette at nakakuha iyon ng samu't saring reaksyon sa kabilang linya.
"Talaga ba? Edi kung ganoon, welcome to our family iha." Mr. Tetsu was so excited to see them in person kaya niya nasabi iyon.
"Mahiya ka nga mahal. Kausap mo ang manugang mo." Biglang sabat ng nanay ni Eiji kaya namula din ang pisngi ni Lizette dahil sa mga narinig niya.
"Siyempre mahal, blessing din ang pagdating niya sa buhay ng anak natin kaya ipagpasalamat natin ang unang apo natin galing kay Eiji." Pangangatwiran naman ni Mr. Tetsu sa kanyang asawa kaya hindi na din napigilan ni Lizette na matawa sa kanilang pag-aaway.
"Hay naku talaga! Basta iha, kung may kailangan kayo, don't hesitate na ipaalam sa amin. Hihintayin namin ang pag-uwi niyo hah!" Bilin ni Mrs. Sawakita kay Lizette na never sumagi sa isip niyang napakamaunawain nilang magulang para sa anak nilang si Eiji maging sa kanya.
"Asahan niyo pong makakauwi na siya sa inyo. Maraming salamat po talaga sa inyo." Lizette ended their call at sinimulan na nga nila ang rehab matapos nilang makarecover sa kanilang mga physical injuries.
{👤Lizette Choi📣}
"Baby Elize, We're home na." Babae ang anak namin ni Eiji at gaya ng isang bagyo na puminsala sa aming samahan ay bumalik na nga sa huwisyo ang takbo ng pag-iisip namin ni Eiji matapos ang anim na buwang rehabilitation.
"Be careful ha sa pagbitbit sa kanya." Paalala ko ulit kay Eiji na sobrang kulit sa aming unica hija.
Hindi pa man siya nakakapagsalita pero sobrang bibo niyang makitungo sa ibang tao. She was a two week old mula nang mailabas ko siya sa aking sinapupunan but all his eyes were focused on Elize. "Sorry po. Nagseselos lang kasi ang mommy kaya siya galit." Sabi niya pa habang pabirong kinakausap si baby kaya nabatukan ko si Eiji ng matindi.
"Ayan! Bagay nga sa'yo Sawakita." Napalingon kami pareho at nakita namin sa likod ang mga teammates niya. Kung hindi ako nagkakamali ay ang nakakatandang Kawata ang madalas mang-inis kay Eiji sa grupo nila.
"Pero ang totoo, namiss ka talaga namin ng sobra." Another bald head butt in to our conversation pero mas patpatin siyang tignan kaysa kay Kawata.
"Aysus! Napakaplastik niyo naman." Eiji said to them in reply at wala talagang pinipili ang bibig niya recently.
Out of all people na nakapaligid sa amin ngayon sa labas ng bahay ni Eiji ay agad naman siyang niyakap ng kakarating lang na si Fukatsu at ayon sa kanya ay siya ang lider ng kanilang basketball team noong high school pa lamang sila.
"Oh?! Kamusta na Kaz-san?" Ngiting sabi ni Eiji at tila inaasar pa siya ng iba niyang mga kaibigan at nakakatuwa talaga silang pagmasdan. Napansin ko din na natutuwa din si baby Elize kahit pa nakapitpit siya sa dalawang matipunong lalaki na ito.
"Ako dapat ang nagtatanong sa'yo niyan -pyon!" Bulong ni Fukatsu kay Eiji nang biglang sumabat sa maling timing ang mga kasama nila.
"Uy mukhang may bagong issue!" Anas pa ni Minoru na alaskador sa kanyang mga walang kabuluhang banat habang ang iba naman sa kanila ay nangunguha na ng litrato nilang dalawa.
"Ano na ba ang nangyayari sa mundo ngayon?!" Iritableng saad ni Kawata sa dalawa at mas lalo akong naintriga sa mga bulungan nina Eiji at Fukatsu sa tabi ko
"Ayos lang naman ako, Kaz-san." tugon ni Eiji na lalong nagbigay duda sa isipan ng kausap niya.
"Hindi ka talaga marunong magsinungaling kahit kailan. Alam kong mahirap isapubliko sa kanila ang mga nangyari sa iyo lalo pa't aksidente lang nalaman ng mga magulang mo ang tungkol sa ganap mo sa America." bulong ni Fukatsu at hindi ako makapaniwalang nangyari nga talaga kay Eiji ang sinasabi niyang pananamantala sa kanya ng mga tinuring niyang kaibigan sa bansang iyon.
"Ganoon ba?! Pero maayos naman na talaga kami captain at hindi niyo na kailangan pang mag-alala lalo na't may pamilya na akong bubuhayin mula ngayon at kailangan pa ding magpatuloy kahit winalang hiya kami ng paulit-ulit." paliwanag ni Eiji kay Fukatsu as I also attest to his statements.
"Huwag mong sabihing pati din ang babaeng kasama mo, nadamay din sa gusot mo doon sa America?" tanong muli ni Fukatsu kay Eiji.
"Hindi naman sa ganun but we really enjoyed spending too much time together." Ngiting bulong ni Eiji kay Fukatsu na tila masaya pa dahil kasama na kami ni baby Elize sa buhay niya.
Natatawa din ako sa reaksyon ni Fukatsu nang bumitaw na siya sa pagkakayakap niya kay Eiji at bigla siyang napagtripan "So, siya na ba ang anak niyo? Nakatingin siya kay baby Elize and was asking Eiji to verify his assumptions at nagulat ang iba sa narinig nilang balita.
"Ano kamo ang sabi niya Masahiro?" ani Masashi sa katabi nito na hindi makapaniwala sa mga naririnig.
"Naunahan niya pa tayong makaiscore sa chix. May anak na ang animales samantalang nilalayuan pa din tayo hanggang ngayon ng mga babae kahit pareparehas naman tayong matanggkad kaysa sa mga pangkaraniwang binata." They stood there shocked as they also saw me beside the two.
"Lizette nga pala." ngiting pagpapakilala ko sa kanila habang kinakawayan sila.
"Oo, may angal kayo?" Bwisit na bwisit talaga si Eiji sa pagmumukha ng mga kateam niya kaya siguro mainit na naman ang ulo niya sa kanila.
"Ang swerte ng anak mo pyon. Mabuti na lang at hindi siya nagmana sa'yo." Bigla nalang ako napahalakhak sa aking kinatatayuan dahil sa sinabi ni Fukatsu.
"Captain naman... akala ko ba kakampi kita sa mga iyan?! isa ka pa." at base sa kanilang pagkakantyawan ay talagang pinapahalagahan nila ang bawat isa in their own way.
"Papasukin mo na kami. Gutom na ako." Saad naman ni Kawata na nagpaparinig sa amin.
"O sige, mauna na kayo. Wala namang pumipigil sa'yo eh." Sagot ni Eiji at iniwan nga kami ng barkada niya sa labas ng bahay nila para makapag-usap kami ng masinsinan.
Pinaghanda kami ng mga magulang ni Eiji ng isang simpleng selebrasyon. Isang homecoming feast ayon sa kanilang bokabularyo pero sa totoo lang, ang pinakamasayang araw na nangyari sa amin ay we can finally declare our rights for speech at walang oras ang nasayang sa aming dalawa ng kalbo na ito.
"Taga saan ka nga pala iha?" tanong ni Mrs. Sawakita sa akin.
Nakaupo kaming lahat sa isang mahabang lamesa kung saan nakahain ang inihanda nilang pagkain para sa pag-uwi namin ni Eiji sa Akita. Bagamat hindi iyon maikukumpara sa lawak ng lamesa sa bahay ni Myeong eh di hamak namang mas masayang kumain dito kasama ang pamilya at mga kaibigan niya kesa sa impyernong buhay doon sa pinanggalingan ko.
"North Korea po." Mahinahong sabi ko sa kanila na tiyak nilang ikinagulat lahat.
"So you mean to say ay nagkita kayo ni Eiji doon unexpectedly?" Mr. Tetsu was fascinated about their whole story sa likod ng kanilang mga ngiti
"Ganun na nga po, pa. Sa totoo lang po, papunta sa Seoul ang destinasyon namin dahil doon nakabook ang plane ticket ko. Ang kaso lang dahil po sa nuke incident na tumama mismo sa eroplano namin kaya marami din sa mga pasahero nun ang binawian na ng buhay." kwento ni Eiji and all of them were astonished from the fact na wala silang ideya sa mga napagdaanang hirap ng lalaking ito.
Kumakain lamang siya na parang baliwala ang pighati sa buhay niya dahil siguro sa suporta at pagmamahal na natatamasa niya sa mga taong nasa paligid niya dito sa tahanang ito.
"Diba mahigpit ang gobyerno doon pagdating sa mamamayan nila? Paano kayo nakaalis doon?" Nag-aalalang tanong ni Minoru sa amin.
"Alam ko naman na kahit nasa loob ang kulo niyo ay open minded pa din naman kayo pero gusto niyo ba talaga makarinig ng true to life horror story?" pagdadalawang isip na sa saad ni Eiji habang ako naman ay nananahimik na lang sa isang tabi.
"Iyon ay kung ikukwento mo talaga sa amin kung anong nangyari sa'yo. Ang tagal mo ding nawala eh." ani Masashi kay Eiji at ramdam kong hindi siya komportable habang binabanggit ang mga pangyayari na iyon sa buhay niya.
Pagkaraan ng ilang oras na salaysayin ay hindi mapigilan ni Lizette ang awa sa kanyang sarili. Ipinaliwanag nilang dalawa ni Eiji ang mga nasaksihan niyang gawi ng mga tao roon lalo na't nakadepende sa kanilang namumuno ang takbo ng kapalaran nilang lahat.
"Lagi nila akong gustong pagtripan at hindi ko na po kayang sikmurain ang lahat ng pagmamalabis nila sa gaya ko. Kaya naman pinilit kong tumakas sa prison camp dahil wala naman talaga akong kasalanan at doon na po kami nagkakilala ni Eiji. Bata pa lang po ako ay wala akong ibang ginawa sa buhay kundi sumunod sa lahat ng gusto nilang gawin sa akin ng walang pagtanggi, at kung hindi naman po ako susunod ay sigurong papatayin nila kami ng pamilya ko. Well, they killed them eventually kaya bakit pa ako matatakot mamatay kung wala din naman akong babalikan doon." Lizette feels horrified habang nagkukwento siya ng kanyang pananaw sa naratibong tumatak na sa kanyang masalimuot na alaala.
It was all of the sudden when Eiji's mom offered her embrace to Lizette. "Iha, we never expect na kailangan mong maranasan ang paghihirap na iyan during your childhood until teenage years of your life. Hindi man kami ang kinalakihan mong pamilya pero I just wanna say personally na bukas palad ka naming tinatanggap dito. We are here now to support and love you, along with Eiji."
Samantala ay natahimik ang kanyang mga tagapakinig sa bahay na iyon, sympathizing her agony. "Ang buong akala ko po ay huhusgahan niyo po ako sa mga nangyari sa akin like how I became a forced rape victim myself..." anas ni Lizette na naooverwhelmed sa kabaitan ng pamilya ni Eiji sa kanya.
"Kayong dalawa, lalo ka na Eiji, tandaan niyo na kahit sinong magulang eh magagalit kung may nangyaring masama sa anak nila. Hindi niyo kailangan pagdamutan ang sarili niyo ng peace of mind kaya huwag niyo sarilinin ang problema niyo. Andito lang kami ng mama mo para tulungan kayo sa abot ng aming makakaya." Katwiran ni Mr. Tetsu sa anak niya kaya napangiti na lang sa tuwa si Eiji na marinig ang mga katagang iyon mula sa kanyang ama.
"Gayon din kami kaya kung may kailangan ka Lizette, huwag kang mahiyang humingi ng tulong sa amin." Biglang sabat ni Masahiro sa usapan na iyon.
"Weh?! May duda pa din ako sa inyo pero maraming salamat sa pag-unawa niyo sa amin." Eiji spoke on behalf of two of them.
"Hindi talaga ako sanay na nagmamature na ang iyakin na iyan." Pagpaparinig ni Minoru kay Eiji.
"BWISIT KA!" at biglang nanita si Eiji ng pamalo sa bahay nila at naghahabulan sila na parang batang paslit muli.
Eiji felt the urge to take a break from their criticisms after that encounter kaya naman napagdesisyunan niya na iwanan muna sila sa bahay as he and Lizette went outside for a stroll.
"Lizette..." bulong ni Eiji sa kanyang tabi.
"Huh?" Bigla siyang inistorbo ni Eiji kahit karga niya sa kanyang mga braso si Baby Elize.
"I'm sorry nga pala sa mga nasabi at nagawa ko sa'yo last time. Alam kong hindi ko na mababawi pa ang sakit na idinulot ko sa'yo. Sana lang mapatawad mo pa ako bilang isang ama na kumakalinga sa inyo ni Baby Elize." He was so tear-jerker dahil naiiyak na naman siya sa tuwing kinakausap niya si Lizette tungkol sa atraso niya sa kanya.
"Ngayon ka pa magdadrama ng ganyan eh matagal na kitang tanggap sa buhay ko, Eiji. Mahal na mahal nga kita eh kasi pinapatunayan mo ngayon sa akin ang mga pinangako mo noong una pa lang tayo nagkita sa North Korea. Sana lang din eh mapatawad mo ako sa pagrereject ko sa'yo noong una." Paliwanag naman ni Lizette kay Eiji na talagang ikinatuwa niya.
{👤Lizette Choi📣}
Japan was really different compared to my home country. Habang naglilibot kami ni Baby Elize sa bakuran nila ay nadaanan din namin ang basketball court kung saan siya madalas nagagawi tuwing free time niya.
"Teka lang Lizette. Pahawak muna saglit si baby." Balisa masyado si Eiji kaya ako tuloy ang kinakabahan kung ano ang nangyayari sa kanya.
"Bakit? May problema ba?" at naguguluhan ako kung bakit kinakapkapan ni Eiji ang sarili niya.
Nagulat ako sa ganap niya nang bigla niyang pinakita sa akin ang diyamanteng singsing na nakadisplay pa sa lalagyan nitong kahon. "Will you marry me?" Nahihiyang tanong sa akin ni Eiji at saka kailan pa niya naisipan ito?
Bago pa man ako sumagot ay nagulat na lang kami sa party popper na biglang pumutok sa tapat namin. "Surprise!" It was Min Hyo Jeong na kinukwento sa akin ni Eiji noong nasa rehab kami.
"Siraulo 'to! Kailan ka pa nakauwi dito?" tuwang tuwa si Eiji na makita ang matalik niyang kaibigan.
"Nitong nakaraan lang. Alam mo bang aligaga kami ni tita sa kakahagilap ng chismis tungkol sa kinaroroonan mo. I asked them kung nasaan ka at halata naman na dito ka din mapupunta." Masyado palang maingay si Hyo Jeong at nakakatuwa lang na makitang masigla ulit ang diwa ni Eiji sa pagbulabog niya sa amin.
Siya lang ata sa palagay ko ang katanggap tanggap sa akin bilang kaibigan since it's much humanitarian to deal with her kaysa naman sa babaeng nangpopower trip ng buong gobyerno para lang parusahan ang mga taong hindi sumasang-ayon sa kanilang paniniwala.
Those traumas are indeed part of our past at masasabi kong may pagkakataon na maaaring maulit iyon sa ating sariling kasaysayan kung pahihintulutan natin iyong maganap muli sa buhay natin. But not this time around, lalo na't nahanap ko na ang lalaking nagbigay-buhay sa katagang til death do us part dahil nanatili pa din sa kanya ang pagmamahal na naghubog sa aming dalawa para malampasan ang mga paghihirap na napagdaanan namin.
"Anyways, will you marry me, Lizette?" Eiji asked again without minding her business of teasing us kahit binubudburan na kami ni Hyo Jeong ng flashes mula sa kanyang phone camera.
He is really worth the wait kaya naman... "It's a yes, Eiji. Pakakasalan kita." Sabi ko sa kanya ng walang patumpik-tumpik at nangahas na agad siya ng halik maski naiinis na si Baby Elize sa ingay ng paligid niya at walang sawang umiiyak sa kanlungan ko.
Minsan talaga ang mga anak pa mismo ang gustong kumontra sa kasiyahan ng magulang pero ang mahalaga naman siguro sa panahon ngayon ay ang malawak na pag-unawa at pag-intindi sa kada bagahe na pasan ng bawat isa sa atin. Walang naagrabyado sa lipunang pinamamahalaan ng kabutihang loob at ganun na lang sana ang takbo ng ating kapalaran, nang makita ko pa sana si Hyun-ji pati na ang mga taong mahalaga sa akin na nakangiti sa paglakad ko patungo sa dambana kasama si Eiji.
-WAKAS-