Makalipas ang Tatlong Linggo
Ang malamig na Biyernes ng gabi ay hindi ganap na tulad ng inaasahan ng mga tao. Ang umaalulong na hangin, kasama ang mapanglaw na hangin at mababang visibility ay ginagawang isang buhay na impiyerno ang pagmamaneho para sa mga nagplanong gugulin ito. Napagpasyahan ni Vukan for one na makipagkita sa kanyang mga kaibigan kung saan sila karaniwang naroroon, kahit na nangangailangan ng ilang seryosong paghihikayat para sa kanya na bumalik doon.
Matapos ang pang-iinis sa sarili noong huling pagkakataon, hindi siya sigurado sa pinakamahusay na paraan para hindi makilala bilang masamang tao na lantarang sinisiraan ang isang lalaking naghahanap lamang ng pagmamahal. Naging maingat siya mula sa pagbaba niya ng kanyang sasakyan, hanggang sa pumili siya ng medyo tahimik na upuan sa pinakasulok ng silid.
Bagama't hindi nito gustong matakot siya sa atensyon, hindi pa rin niya maiisip ang batang iyon mula sa paaralan at kung ano man ang impresyon nito sa kanya. Ang masama pa nito, patuloy niyang nami-miss siya sa isang kakaibang paraan patungo sa isa pa tuwing nasa paaralan sila. Ito ay nagiging nakakabigo para kay Vukan, ngunit hindi siya nasa bingit ng pagpayag sa kanyang sarili na sumuko.
Nilibot niya ang paningin sa paligid ng madilim na silid na may daan-daang upuan na nakalatag sa bawat mesa na nakasentro sa pagitan ng isang grupo ng apat na upuan. Ang hangin ay sumirit sa jazz habang ang mga tao ay nagsipasok sa silid sa maliit na bilang. Kumaway si Vukan sa server at bumaling sa kanyang telepono upang tingnan kung mayroon siyang anumang mga notification mula sa kanyang mga kaibigan.
"Anong ginagawa mo?' napaisip siya matapos makitang walang umaabot sa kanya.
Na-dial niya ang bawat numero nang walang pakinabang, kasama ang masamang panahon at ang network ay walang ginagawa upang tumulong sa mga bagay-bagay. Dahan-dahan, ngunit tiyak, ang pagkaunawa na maaaring kailanganin niyang tumakbo nang mag-isa ay pumasok pagkatapos ng kalahating oras nang walang mensahe mula sa kanyang mga kaibigan.
"Screw it, then!" sigaw niya bago bumaril sa upuan niya at tinungo ang bar.
Maingat na iniiwasan ang mga mag-asawang nag-e-enjoy sa romantikong oras sa dance floor, nakipag-crunch si Vukan sa isang African-American na lalaki sa dance floor.
"I'm so sorry," sabi ng lalaking may nakasisilaw na mapuputing mga ngipin at isang ligaw na ngisi sa kanyang mukha na umaabot mula tenga hanggang tenga.
Umiling si Vukan at nagkibit balikat. Siya ang kailangang gumawa ng tamang paghingi ng tawad. "Ako ang dapat humingi ng tawad".
Kinawayan niya si Vukan at nakangiting bumalik sa bar.
"Pakialam mo ba kung babayaran ko ito?" Tanong ni Vukan na umaasang makakabawi sa kanyang ginawa.
Lumakad siya saglit at binigyan si Vukan ng medyo mapanuksong tingin, bago nagkibit-balikat at sumagot, "Oo naman, bakit hindi?"
Tumango si Vukan, kumaway sa bartender at umorder ng dalawang inumin na may balak na isubo ang isa. Isinasaalang-alang na pinaasa siya ng kanyang mga kaibigan, ang pag-inom ng mag-isa ay ang pinakamaliit na magagawa niya upang mawala ang pagkabagot na nagbabanta na maging mapurol ang gabi.
"So anong dinadala mo dito?" tanong ng lalaki habang humihigop ng inumin.
Tumingin si Vukan sa paligid, napansin na sila ay ganap na nag-iisa at nagpasya na makipag-ugnayan sa estranghero.
"Nakatayo ang mga kaibigan ko," sagot niya. "Kamusta naman kayo?"
Pinagmasdan siya ni Vukan na nilinis ang kanyang lalamunan at dahan-dahang nagpahinga sa bar. "May nagsasabi sa akin na makikilala ko ang isang magandang lalaki sa isang bar at hindi mali ang instincts ko".
Naka-istilong tumingin si Vukan sa kanyang balikat na para bang sinadya niyang makakita ng ibang tao sa kanyang likuran. Ang taong iyon ay malandi at walang pagdududa tungkol dito.
"Well, you might be wrong this time", sagot ni Vukan bago dahan-dahang humigop ng baso.
Nagbahagi pa sila ng ilang tawa habang maingat na isinusulat ni Vukan ang lahat ng kanyang makakaya tungkol sa indibidwal. Mukha siyang matalino at palabiro at may kahambugan sa kanya na naging dahilan para kabahan at makonsiderasyon si Vukan. Ang kanyang laro sa pag-inom ay parehong kahanga-hanga at nag-udyok kay Vukan na gumugol ng mas maraming oras sa kanya kaysa sa naisip niya noon.
Ang kanyang pangalan ay Brad...Brad Turnstone.
"So yung manliligaw ba ang nagpatayo sayo?" biglang tanong ni Brad kay Vukan.
Umiling si Vukan, tumigil sa pagsipsip ng kanyang inumin at binigyan si Brad ng nalilitong tingin.
"Well I wonder what a handsome stud drinking alone is doing in a place like that", patuloy ni Brad.
Humalakhak si Vukan at ibinaling ang tingin sa pinto, bago naramdaman ang paglaglag ng panga niya. Nagbago ang kanyang mukha at ang kanyang buong kalooban ay umindayog nang higit na hindi niya maipaliwanag.
Humakbang si Brad palapit, dahan-dahang inakbayan si Vukan at bumulong, 'Ano ang mali? May nasabi ba akong mali?"
Walang nangyari, ngunit bigla siyang nakaramdam ng hindi komportable. Ang pagsaksi sa mga pinakabagong tao na pumasok sa silid ay nagdulot ng isang ipoipo sa kanyang damdamin at hindi niya ito kinaya. Dahan-dahan niyang itinulak ang braso ni Brad mula sa kanyang baywang habang saglit siyang napalingon sa walang tigil na pagtunog ng kanyang cell phone.
"Kailangan mo bang kunin yan?" tanong ni Vukan.
Umiling si Brad at pinatahimik ang kanyang telepono bago ibinalik ito sa kanyang pantalon.
"Kailangan kong bumisita sa inidoro," sabi ni Vukan, na nagdadahilan sa sarili habang tumatakbo sa banyo.
Tumaas ang hininga niya sa sobrang inis nang isinara niya ang pinto sa likod niya at sinubukang pakalmahin muli ang sarili.
"Bakit kailangan niyang pumunta dito ngayong gabi?" Tanong ni Vukan sa sarili.
Nakita niya muli ang parehong bata; yung taga tulay at yung galing sa school niya. Umiwas na siya sa paningin bago siya makita ng bata, ngunit kahit noon pa man, hindi siya komportable na makibahagi sa parehong espasyo sa pigura na unti-unting nagiging isang bagay sa kanyang pantasya.
"Keep calm and you will be fine", sinubukan ni Vukan na kumbinsihin ang sarili. "Tumahimik ka at magiging maayos ka".
Hindi siya mapakali ngayon. Hindi niya nais na magbigay ng isang kakila-kilabot na impresyon sa kanyang sarili at ang pag-iisip na kailangang umangkop sa mga aksyon na tiyak na nagbabanta sa kanya na mabaliw. Hindi maintindihan ni Vukan kung bakit ganoon ang ugali ng taong iyon sa kanya. Hindi lang nito ikinagalit si Vukan, kundi nadismaya pa siya.
Hinampas niya ang kamao sa pinto ng stall at napasigaw sa pagod bago tuluyang kumalma. Sapat na masama na ang taong iyon sa kanyang ulo gabi-gabi at kahit na hinihimok siya na magpantasya at lumikha ng kanyang mga imahe nang paulit-ulit. Kailangang itapon ang kanyang emosyon ay patuloy na nakaramdam ng hirap nang sa wakas ay lumabas na siya ng banyo.
Kumaway si Brad at hinila si Vukan sa silid sa likod para makapag-usap sila. Walang ganang sumang-ayon si Vukan, habang nanatili ang tingin nila sa guwapong lalaki na nakangiti kasama ang dalaga sa kanyang tabi. Ang kadiliman ay sapat na upang protektahan si Vukan, ngunit ang kanyang pusong tumitibok ay patuloy na nagpapaalala sa kanya ng kanyang pagkabalisa.
Ipinagpatuloy ni Brad ang kanyang alindog sa Vukan, umaasa na gagana ito, ngunit ang isip ni Vukan ay itinapon sa malayo sa kanilang kinauupuan. Nagsisimula na siyang makaramdam ng galit sa sobrang pag-iisip sa ibang tao nang hindi sila nagsalita. Nakaramdam siya ng galit tungkol sa posibleng paglilimita sa kanyang sarili at maging tanga sa kapinsalaan ng isang tao na hindi niya siguradong kakausapin siya.
"Anong ginagawa mo?" naguguluhang tanong niya sa sarili.
Saglit na umatras si Brad na may guilt expression. "May nasabi ba akong mali? Kung ginawa ko, ako...".
Umiling si Vukan at sumabad "Hindi ikaw yan. Hindi ikaw yan at walang kinalaman sayo".
Magaspang ang boses niya at habang nag-eenjoy siya sa piling ni Brad sa maikling panahon, parang may ginagawa siyang mali. Hindi maipaliwanag ni Vukan ang kanyang nararamdaman at siguradong hindi rin siya komportable dito. Nakangiwi sa kinauupuan, pinikit niya ang kanyang mga mata at pilit na hinahabol ang kanyang hininga.
Wish niya na sana ay gumana ito ng kaunti. Kailangan niyang itigil ang pag-iisip tungkol sa taong iyon. Kailangan niya ang kanyang panloob na kapayapaan at paggalang sa sarili ngunit ito ay nagpapatunay na higit na imposible. Anuman ang sinabi o ginawa ni Brad, ang naiisip at naiisip lang ni Vukan ay ang hindi pamilyar na batang iyon na nakaupo kasama ang kanyang mga kaibigan sa di kalayuan.
Sa kabutihang palad, nakatalikod sa kanila si Brad at hindi niya maalis kung sino ang abalang-abala sa Vukan.
"Sigurado ka bang okay ka lang?" Tanong ni Brad na mukhang nag-aalala.
Huminga ng malalim si Vukan at sumagot sa abot ng kanyang makakaya. "You know what? Let's take a room around".
Napatingin siya sa ilang kuwartong inuupahan sa tabi ng pub na kinaroroonan nila. Naisip ni Vukan na ito ang perpektong paraan para i-distract ang sarili mula sa batang paulit-ulit niyang iniisip. Masayang ngumiti si Brad, tumango at kinuha ang inumin na naiwan sa kanyang tasa.
"Mukhang mas kawili-wili kaysa sa naisip ko," pag-amin ni LBrad.
Nagtungo ang dalawa sa pintuan sa likod at binayaran ni Brad ang isang solong silid sa susunod na 24 na oras. Matagal nang nakikipag-hang out si Vukan sa sinumang lalaki, ngunit hindi siya sigurado kung ano ang tungkol kay Brad na naakit siya sa binata. Sa kabila ng kanyang napakagandang ngiti at magandang fashion sense, nagpupumilit pa rin si Vukan na ganap na magpasakop sa kanyang kaibigan.
Sinulyapan ni Brad si Vukan bago sila pumasok sa silid. Ang silid ay hindi kasing laki ng dati niyang bahay, ngunit mayroon itong komportableng kama na may mahinang aircon. Saglit na tumayo si Vukan sa tabi ng pinto, sumilip sa silid at lumingon sa mga mata na sinasalubong niya si Brad na nakatayo sa likuran niya.
"Umorder pa ba ako ng drinks para sa atin dito?" tanong niya.