Er wordt twee keer kort op de deur geklopt en Lucian komt binnen.
'Hoe voel je je?' De aantrekkelijke man komt voor me op het koffietafeltje zitten, waar hij ook ging zitten toen ik die ene zaterdag flauwgevallen was door de hitte.
'Al beter dan eerst.'
'Gelukkig, Moet je nog iets hebben? Eten? Drinken?' Liefdevol streelt hij mijn wang, die nog steeds rood is en pijn doet.
'Nee bedankt. Ik moet alleen wel plassen..' Geef ik lichtelijk beschaamd toe.
'Ik ga wel met je mee. Ga eerst maar rustig zitten.' Eva en Lucian helpen me omhoog en wachten af of ik zelf kan blijven zitten. 'Oké, nu langzaam staan.' Beide helpen ze me omhoog en wachten weer. Als ook dat goed gaat neemt Eva me mee naar de damestoiletten. Voordat we daar zijn loopt Pascal de hoek om en direct kijk ik haar kwaad aan.
'Hè Vanessa..' De blonde vrouw verandert gespannen steeds van voet waar ze haar gewicht op heeft. 'Het.. ehm.. spijt me van net. Ik was even zo jaloers dat ik niet meer onder controle had wat ik deed. En ik heb met Lucian gezoend.'
'Je hebt wat?!' Mijn ogen spuwen bijna vuur, zo pisnijdig ben ik op het moment.
'Ik zoende hem en hij zoende terug. Dat was niet mijn bedoeling.' Ze heeft wel lef om dit nogmaals te zeggen.
'Niet de bedoeling? Juist. Maak dat een ander wijs!' Ik trap niet in dit spelletje van haar. Eerst sorry zeggen en dan zeggen wat je nog meer hebt gedaan.
'Vanessa, doe nou niet zo flauw. Ik probeer mijn excuses aan te bieden.'
'Die hoef ik niet. En laat me nu met rust!' Boos loop ik de toiletten in en gooi de deur van een wc-hokje achter mijn kont dicht. Nadat ik mijn blaas geleegd heb, was ik mijn handen en droog ze met de papieren uit de dispenser. 'Ik ben al dit gezeik met Pascal helemaal zat! Ik ga naar huis.' Ik ga naar het kantoor van Eva en pak mijn tas van de grond. Ik kijk op de monitors en zie niemand bij de receptie. Zelfs Lisa niet. 'Lucian is zeker nog niet klaar?'
'Nee, hij heeft nog een paar telefoontjes te doen.'
'Oh, dan ga ik wel met de bus naar huis.'
'Ik wil je ook wel brengen anders?' Stelt Eva voor.
'Graag. Ik moet ook nog even langs Lucians huis om wat spullen te halen.'
'Wat? Je wil echt naar je eigen huis?' De vrouw kijkt me verbaast aan.
'Ja, een paar dagen. Ik moet nadenken, over alles. En alle kansen op contact met Pascal wil ik vermijden. Wil niets over haar horen. Het werd sowieso tijd dat ik weer naar mijn eigen huis ging. Bij Lucian zijn was maar tijdelijk, tot ik me weer goed voelde na de hersenschudding. Langer niet.' Ik verlang zo erg naar mijn eigen vertrouwde bedje. Ik loop de gang op en loop expres de andere gang in dan waar Lucians kantoor is.
'Moet je Lucian niet laten weten dat je naar je eigen appartement gaat?'
'Ik whatsapp het hem wel straks. Hij is nu toch bezig en ik wil hem niet storen.'
'Vanessa, denk hier nou nog even goed over na.'
'Ik moet even een paar dagen alleen zijn. Het is zo lang geleden dat ik echt alleen geweest ben.' Ik zucht en loop door naar de entree van het gebouw.
-
-
Eva bracht me naar het huis van Lucian, waar ik de spullen pakte die ik nodig heb en vertroetelde de katten daarna even. Skitty en Nux kregen beide een dikke kus van me. Ook vulde ik hun voer en water bij, waarna ik weer bij Eva in de auto stapte en ze me naar mijn appartement reed. Nadat ik haar bedankte en afscheid nam, rende ik naar mijn appartement en deed de deur weer achter me op slot. Meteen liep ik door naar mijn slaapkamer en na het uittrekken van mijn kleren dook mijn bed in. Zodra ik lag stroomden de tranen over mijn gezicht en huilde ik mezelf in slaap.
-
-
Ik schrik wakker en kijk om me heen. Niets aan de hand. Ik rek me uit, stap met een zucht uit bed en doe een comfortabel huispak aan. In de keuken maak ik een boterham met ham en kaas en ga op de bank zitten. Het is lang geleden dat ik hier geweest ben. Sinds de keer dat ik mijn spullen haalde en de brief van Danny vond, ben ik niet meer thuis geweest. Ik zou alleen blijven zolang ik last van de hersenschudding had. Het lampje van mijn mobiel knippert in een blauwe kleur, wat betekent dat ik een whatsappbericht heb. Als ik kijk zie ik dat het een bericht van Lucian is.
-
— Eva vertelde me al wat er op de gang gebeurd was en dat je naar huis bent gegaan daardoor. Ik begrijp dat je een tijdje rust wil en zal je hierna ook niet meer storen. Het spijt me dat ik met Pascal gezoend heb, dat was echt niet de bedoeling. Alleen gebeurde het zo uit het niets dat ik even niet wist wat te doen. Je moet echt niet bang zijn dat ik je aan de kant zet voor haar. Ik vind je veel leuker en ben oprecht gelukkig met het nieuws dat we een kindje krijgen. Ik hoop je snel weer terug te zien, schatje. Maar neem wel de tijd die je nodig hebt.
-
Tranen lopen over mijn wangen na het lezen van zijn whatsappje en ik neem gefrustreerd een grote hap van mijn broodje. Ik sluit whatsapp en zet mijn mobiel op stil, niet trilstand. Het apparaat krijgt een plekje in de kast die in de woonkamer staat en ik ga weer op de bank zitten. Even een paar dagen complete rust. Niets en niemand die me gaat storen. Ik zet de tv aan en kijk alle afleveringen van een serie die ik volg terug met Netflix, die ik gemist heb de afgelopen weken.