It's been a month since that happened—romantic encounter? Maybe? For the past month‚ I've been seeking for her but she's nowhere to be found. But I'm certain for one thing‚ she's an asian. Currently I'm in the airport‚ I planned to visit the asian countries just to find her. I don't know but there's something about her that made me hooked—she's one in a million‚ I mean she's gorgeously bizarre. Can't wait to see her again—hoping by God's grace.
Her accent and my mom's the same‚ i guess she's a Filipino? But not so sure yet she can be an Indonesian? or Thailander?
Nandito kami ngayon sa bahay nina Paul at Madison 'cause we're having a barbeque party. Naging magkalapit na rin kami and I can say that they're fun to be with kasi napakaraming kalokohan ng dalawang magkaibigan. Last week‚ I bought a house within this subdivision—malayo-malayo nga lang ng konti 'yong bahay ko kaysa sa kanila kasi nasa kabilang block.
"Who wants some beer?" tanong ni Law habang binuksan 'yong mini cooler na puno ng beer at soda.
"Can I have one?" nakangiti kong sabi sa kaniya.
"Sure‚ wait." ani nito.
I can say that Law is fun to be with‚ like you'll never get bored kapag siya ang kausap o kasama ko. Sobra siyang matanong pero kapag siya naman 'yong tatanungin ay ayaw‚ so unfair right? Tho sometimes‚ bigla-bigla na lang siyang nagsh-share about sa buhay—she's d*mn unpredictable!
"Here‚" ani niya at ibinigay sa akin ang naturang inumin.
"Thank you." ani ko't tumango lang siya.
"That smells so good." natatakam nitong sabi. To be honest‚ ang lakas kumain ng babaeng ito.
"Guys‚ nakita ninyo si Paul?" biglang tanong ni Madison namula sa loob‚ nasa backyard kasi kami.
"Kanina pero pumasok siya sa loob." sagot ni Law sa matalik na kaibigan.
"Hinanap ko na siya pero wala." nag-aalalang tugon nito.
"Baka may binili lang sa labas." sabat ko sa kanila.
"Siguro‚ anyway cr muna ako." pagpapaalam nito sa amin.
"Alam mo‚ pansin kong namumutla si Paul." ani nito sa akin.
"Pansin ko nga rin." Totoo naman kasi tapos pumayat pa‚ siguro'y stress lang kasi kasal na dapat maigi at masipag si Mister.
"Paulllllllllll—" dinig naming sigaw mula sa loob kaya nagmamadali kaming pumasok.
Nakita namin si Madison sa loob ng batalan habang umiiyak‚ nakahandusay naman si Paul. Mabilis ko itong binuhat at pinasakay sa kotse‚ si Law naman ang siyang bukas ng gate. We're heading to the hospital‚ pinapatahan ni Law si Madison 'pagkat kanina pa itong umiiyak—sh*t traffic pa!
Nakatawag na rin si Law nila tito‚ it took us almost 35 minutes bago makarating sa hospital. Madali itong dinala sa ICU.
"Ano ba kasing nangyari?" tanong ni Law rito habang naghihintay kami sa paglabas ng doctor.
"No'ng nagpaalam ako na magcr‚ pagkasok ko ay tumambad sa akin ang walang-malay niyang katawan." humagulhul na ito kaya senenyasan ko si Law na huwag munang tanungin.
Pagkaraa'y dumating sina tito't tita gayon na rin ang mga magulang ni Madison.
"Iha‚ what happened?" nag-aalalang tanong ni Tita Miz‚ mama ni Paul.
Ikinuwento ni Madison ang nangyari at pagkaraan ay lumabas na ang doctor na tumingin kay Paul.
"Kayo ba ang pamilya ng pasyente?" tanong nito.
"Yes po‚ Doc." sabay naming tugon.
"I'm so sorry‚ we tried everything but his body can't fight anymore." sabi ng doctor na ikinabigla naming lahat.
"What do you mean‚ doc?" takang tanong ni Madison.
"At any minute‚ he'll pass away. I'm so sorry!"ani nito.
"Ano bang sinasabi mo‚ Doc? Huwag ka ngang magpatawa." she sarcastically laugh‚ alam kong kabado siya. "At tsaka‚ kapapasok n'yo lang then sasabihin mong you tried everything? Huwag ka pong clown." dagdag nito at siya ng mga magulang dahil sa ipinakitang walang respeto.
"I guess you didn't know. You're his wife?" tanong nito kay Madison at tumango lang ito pero tumutulo a 'yong mga luha.
"You're so lucky to have him as your husband." ani nito‚ "but anyway‚ for the past four years—hindi ko na mabilang kung ilang beses siyang pabalik-balik dito. He have a leukemia and everyday‚ it's getting worst. I told him na he should take chemotherapy but he refuses kasi ayaw niyang mabald. Then last year‚ he told me that he'll going to marry the woman whom he've been waiting for and I guess it was you." turo nito kay Madison na hindi maipaliwanag ang ekspresyon habang si Law ay nakaalalay nito.
"Last week‚ he pay me a visit dito and saying his thank you. Sabi niya‚ hindi na niya raw kaya but kakayanin daw niya kasi may asawa siya. Kaya‚ I was in shocked nang isugod n'yo siya." kuwento nito.
"Doctor ka po o storyteller? Nakatatawa po kayo." umiiyak na sabi ni Madison‚ obvious 'yong sakit na nararamdaman niya.
"Madison!" her father really have this kind of deep voice na nakatatakot.
"Gusto ko makita ang asawa ko." ani nito't tumabok sa loob ng ICU.
"I'm really sorry!" malungkot na sabi ng doctor bago umalis.
Nakita ko si Paul na nakahiga sa hospital bed‚ hindi ko lubos maisip o sadyang tanga lang talaga ako upang hindi ko mapansin ang pagpayat niya ng husto—napakagago ko tang*na! Ang putla-putla niya habang nakapikit‚ dinama ko ang pisngi niya at hinalikan ang kaniyang noo bigla itong nagmulat—ang pungay ng mga mata niya.
"Beh?" tawag ko sa kaniya‚ dahan-dahan siyang lumingon sa akin at ngumiti habang pilit na inaabot ang aking kamay.
"I'm so sorry‚ beh." napahagulhul ako nang makitang umiiyak siya.
"Shh‚ save your strength." sabi ko sa kaniya at pinunasan ang mga luhang patuloy na dumadaloy.
"I can't take this anymore‚ gusto ko panglumaban pero umaayaw na katawan ko‚ beh." umiiyak nitong ani.
"Lumaban ka please‚ para sa atin." pagsusumamo ko sa kaniya.
"Nais ko man pero hindi ko na talaga kaya‚ beh. I'm so sorry." Bigla ko siyang niyakap nang mahigpit.
"Hindi ko alam 'yong gagawin ko kapag bumitaw ka." hagulhul ko sa dibdib niya.
"Try to survive without me‚ tatanggapin ko kung makatatagpu ka muli ng talagang para sa iyo. Basta mahal kita tandaan mo iyan palagi!" ani nito hinalikan ang buhok ko.
"Paul naman eh‚ umayos ka nga!" sigaw ko sa kaniya.
Tumawa lang siya ng mahina at hinalikan ako‚ "magsimula kang muli nang wala na ako." ani nito at yinakap ako ng mahigpit isubsob ko na lang ang mukha ko sa kaniyang dibdib.
Ngunit biglang tumunog ang ventilator support‚ "Nurseeeeeee!" sigaw ko habang umiiyak‚ niyuyugyog ko si Paul pero wala.
Biglang pumasok ang mga kasamahan ko kanina pati ang doctor. Inasikaso nila si Paul pero hindi na ito nagrerespond‚ ilang oras din silang gano'n ayaw talaga ni Paul—tang*na mo!
"Time of death." Malungkot na deklara ng doctor.
"Hindi‚ buhay pa siya! Ayusin n'yo kasi!" sigaw kong humahagulhul.
"Iha‚ maghunos-dili ka." awat ni papa sa akin habang ang mga magulang ni Paul ay umiiyak na rin. Niyakap ako ng mama niya.
"Hindiiii!" palahaw ko‚ "Pa‚ si Paul ay madaya!" parang batang sabi ko kaya papa. Yinakap na lang niya ako habang hinahagod ang aking likod.
Hindi ito maaari eh! Hindiiiii!