[หอลืมชาติ]
"ความทรงจำก่อนจะเกิดใหม่ก็จะถูกลบ" ศาสตราจารย์ปรานีอธิบาย เมื่อเด็กๆ สงสัยว่า หอลืมชาติ เป็นสถานที่แบบไหนกันแน่
"แต่มีเงื่อนไขที่ยุ่งยากซับซ้อนมาก ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ การถูกลบความทรงจำเป็นทั้งพรและคำสาป"
"คนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป -- ส่วนคนที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปก็ไม่มีวันได้กลับมาเล่าให้คนอื่นฟัง"
"ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น"
"คุณยายเมิ่งผอคะ ขอเครื่องดื่มจากดอกงิ้ว 10 แก้วให้ตัวเองและนักเรียนค่ะ"
เด็กๆ มองหาเจ้าของคำสรรพนาม สำหรับประเทศไทยตามกฎหมายกำหนดไว้ว่าผู้สูงอายุคือบุคคลที่มีอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป
"คุณยายเมิ่งผออยู่ที่ไหนเหรอครับ" บดินทร์ถามหญิงสาวสวย
"ฉันเองจ๊ะ" ถึงผมจะขาวโพลนแต่หน้าตายังเหมือนเด็ก
"คุณยาย..."
คุณยายเมิ่งผอหัวเราะ "แม้ใช้ดอกงิ้วมาผสมกลั่นเป็นน้ำยาที่ดูแล้วคล้ายเหล้า แต่ก็ไม่ใช่เหล้าหรอกนะจ๊ะ" เด็กๆ มองดูน้ำร้อนที่มีฟองปุด ปุด ปุดขึ้นมาตลอดเวลาในแก้วอย่างสงสัย
"อย่าเพิ่งคุยว่าตัวเองเคยมานรก ถ้ายังไม่เคยดื่มชาดอกงิ้ว"
บดินทร์ทำหน้าแหย ก่อนจะแปลกใจเมื่อรสชาติไม่แย่อย่างที่คิด "รส ขม หวาน เปรี้ยว เค็ม เผ็ด ผมแน่ใจว่าผมไม่เคยดื่มรสแบบนี้มาก่อน แม้จะเคยดื่มน้ำมาหลายหลากรส"
"มีแคลเซียมถึง 429 มิลลิกรัมต่อ 100 กรัมเชียวล่ะ"
บดินทร์รับหนังสือเมนูอาหารที่มีเฉพาะ 'ร้าน หนึ่งชาติ'