"เอาล่ะ แยกย้ายไปค้นหาสไตล์ของตัวเอง แล้วกลับมารวมตัวกันที่นี่เมื่อครบ 45 นาที"
เด็กๆ ไม่ได้แยกย้ายในทันที อเล็กซานเดอร์อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองเทพธิดา แคสซิโอเปียจับหน้าของเขาหันมองทางอื่น
อยู่ๆ แคสซิโอเปียถูกกระแทกอย่างแรงจนเซ เธอตาค้างเมื่อเห็นเทพบุตรที่กำลังกล่าวขออภัย แต่เขาหายไปจากสายตาของเธอเพราะมือของเพื่อนคู่แค้น
แคสซิโอเปียหันกลับมามองอเล็กซานเดอร์ ทั้งสองคนยิ้มแต่นัยน์ตาไม่ยิ้มให้แก่กัน
= ร้านทำผม =
บดินทร์ส่องกระจกที่มีความสูงเท่าประตู ข้างในมีปัญญาประดิษฐ์เป็นภาพสะท้อนของอะไรก็ตามที่ส่อง ดูเหมือนมีตัวเอง 2 คน ทว่าคนในกระจกมีทรงผมเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เข้ากับรูปหน้าหรือไม่ ไม่สนใจ เขาถูกใจทรงผมที่คล้ายหลังคาใบจากบังแดดหรือฝนให้มังกรที่ศีรษะของเขามากกว่า
คนในกระจกส่งยิ้มให้บดินทร์ ก่อนจะหายไป กลายเป็นเด็กหญิงที่ต่อแถว ส่วนเขาพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ทำผมในอีกห้องหนึ่ง ซึ่งประดับประดาด้วยโคมไฟระย้าระยิบระยับ เก้าอี้นวมบุผ้าแบบไมโครไฟเบอร์ป้องกันภูมิแพ้กำเริบได้เป็นอย่างดี
"รู้สึกสบายๆ ในแบบของตัวเอง" ศาสตราจารย์สุธน วิจารณ์บรรณลักษณ์: เผ่าพันธุ์ครุฑ ชายหนุ่มผมสีดำสนิทคิ้วหนา ทรงผมแบบฉบับนายแบบนิยม
สุธนสะดุ้งโหยงทันทีที่แตะเส้นผมของบดินทร์
"ผมเคยโดนช็อตมาก่อนครับ" อเล็กซานเดอร์บอก เขามองเส้นผมของเพื่อนรักพลางทำสีหน้าสยอง "ถ้าแตะเพื่อจัดแต่งทรงผมปลอดภัยครับ เพื่อนคนหนึ่งของเราไม่เป็นไรเมื่อหยิบใบไม้ออกจากเส้นผมของดิน"
"แล้วคุณทำอะไร ถึงถูกช็อต"
อเล็กซานเดอร์ใบหน้าตึง ขณะบดินทร์ตาเบิกกว้างและเป็นประกายมากขึ้น
"ผมตบหัวเขาอย่างแรงจนหน้าทิ่ม แต่มือผม...ครบรอบ 5 วันครับ" อเล็กซานเดอร์ชูมือที่มีผ้าพันแผล เขาหัวเราะดังแต่แก้มไม่ยกขึ้นเลย "ฉันแค่อยากสนิทกับนาย" และแล้วพลันหัวเราะอย่างจริงใจ เมื่อบดินทร์แสร้งจะเปิดผ้าพันแผล
"เพราะฉันอยากสนิทกับนาย ฉันถึงไม่ตบหัวนายคืน, ผมนายไม่ช็อตฉันเเน่ ฉันรู้ เเต่เพราะรู้อีกด้วยว่าเซลล์สมองของนายจะถูกกะโหลกศีรษะกระเเทก ฉันถึงไม่ทำ"
อเล็กซานเดอร์ยักไหล่ "ฉันฟังประโยคยาวๆ ไม่ค่อยเข้าใจ รู้หรือยัง"
เสียงหัวเราะครึกครื้น
แตกต่างกับบรรยากาศอีกห้องที่อยู่ตรงกันข้าม