"นั่นน่ะบทเรียนปีสองนะคะ" ฟ้าประทานยิ้ม
'นั่นน่ะ ไม่น่าใช่บทเรียนที่ เด็ก ต้องรู้เลยต่างหาก' บดินทร์คิด
เขาเริ่มรู้สึกว่าหนังตาหย่อนเพราะเลือดส่งออกซิเจนไปเลี้ยงที่ท้องทั้งหมดแล้ว เขามองไปที่โต๊ะศาสตราจารย์อีกครั้ง ศาสตราจารย์รุจีกำลังดื่มน้ำเปล่าจากถ้วยเชิงที่จวนจะหมด
ในที่สุดโต๊ะยาวทั้ง 9 บ้านก็กลับมาว่างเปล่า คณะกรรมการนักเรียนนั่งที่ประจำตำแหน่ง และศาสตราจารย์รุจีก็ยืนขึ้นอีกครั้ง ห้องโถงเงียบกริบ
บดินทร์มือปิดปากหาวหวอดๆ
"ตอนนี้เราเริ่มอิ่มกันแล้ว ฉันจะประกาศข่าวที่ทำให้พวกเธอตระหนักในคำว่า อย่า - ไป - ไหน - คน - เดียว"
เสียงฮือฮา เสียงโอ้กอ้าก และเสียงถุงพลาสติกดังเป็นระยะ เมื่อศาสตราจารย์จิ้มโทรศัพท์ ฉายภาพบนหน้าจอขนาดมหึมา
หญิงเปลือย (เซ็นเซอร์) สภาพเลือดไหลอาบ นอนกองที่พื้น ดูคล้ายก่อนจะตายเธอพยายามคลานหนีอะไรสักอย่าง
"ระหว่างขับรถกลับบ้านพัก ชายคนหนึ่งเห็นเธอเข้า จึงขับรถสะกดรอยตามไปเรื่อยๆ เมื่อเธอจอดรถ เขาก็จอดรถตาม เมื่อเธอเดิน เขาก็เดินตาม เมื่อเธอรู้สึกว่ามีใครตามมา เขายังไม่หยุด เมื่อเธอเริ่มออกวิ่ง เขาก็วิ่งตาม เมื่อเธอพยายามหนี เขาถึงไล่ล่า"
ดวงตาที่ส่องประกายวิบวับของศาสตราจารย์รุจีสาดแสงมาที่บดินทร์
"ชายหนุ่มคว้าจับเธอได้ แล้วใช้มีดยาวแทงเข้าไปที่หลังเธอ 2 ครั้ง หญิงสาวเปล่งเสียงตะโกนพร้อมน้ำตาว่า เขาแทงฉัน! ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ฟังไม่ใช่เสียงกรีดร้องเหมือนเสียงร้องไห้มากกว่า
ภาพบนหน้าจอเผยให้เห็นสายตาคู่หนึ่งมองมาที่ถนน ดูผู้หญิงคุกเข่าขณะมีคนยืนค้ำตัวเธอ
"เสียงปริศนาตะโกนไล่ เฮ้ย! ออกไป ทำอะไรน่ะ! จากนั้นคนที่ยืนค้ำหญิงสาววิ่งหนีไป หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปต่อ"