ป้ายทองเหลือง เขียนว่า [ห้องผู้อำนวยการ]
เเก้วน้ำถูกวางบนโต๊ะ
"ผมจะมาขอซื้อที่ดินของโรงเรียนนี้อีกครั้งน่ะครับ" รักนาร์ ทินเบอร์เกน นายทุนอสังหาริมทรัพย์กล่าว เขาเป็นผู้ชายใบหูใหญ่
'XXX.XX ล้านธนบัตรทอง'
"นี่เป็นข้อเสนอที่ทางผมนำมาให้นะครับ สูงกว่าเมื่อวานเยอะเลยครับ เป็นราคาสูงสุดเท่าที่ทางผมจะให้ได้แล้วครับ"
ปากหนึ่งหัวเราะ "ตลกจัง ต้องให้ฉันพูดประโยคเดิมว่ายืนยันไม่ขายซ้ำอีกกี่ครั้งกันคะ"
"ผู้ว่าจ้างของผมจะรื้อที่นี่ และสร้างตึกใหม่ครับ จากนั้นจะให้นักเรียนเดิมย้ายเข้ามาอยู่ครับ"
"อย่าทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ เนื่องจากดิฉันใช้ชีวิตคลุกคลีอยู่ 'นอกสถานที่' เป็นเวลานาน จึงเข้าใจความทุกข์ของ 'คนอื่นๆ' เป็นอย่างดี และทราบว่า 'ชาวบ้าน' ต้องการอะไร"
[ประวัติส่วนบุคคล]
เเฟ้มหนาถูกวางบริเวณกลางโต๊ะทำงาน
"นี่คือประวัติที่เเสดงถึงชีวิตที่ปราศจากโรงเรียนไกลกังวลค่ะ"
รักนาร์เปิดข้ามหน้าอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
[ฟ้าประทาน รักการถัก]
[เด็กคนนี้โตมาแบบไม่มีอะไร แม่เธอเป็นผู้ลี้ภัยและพิการ ไม่มีเงินซื้อยาหรือรักษาอาการทั้งทางร่างกายและทางจิตใจ...]
[แคสซิโอเปีย ไซคี กรีก]
[เด็กคนนี้โตมาแบบพ่อ-แม่ทำงานเพื่อหาเงินให้ลูก เธอไม่เคยมีเวลาร่วมกับพ่อ-แม่...]
[อเล็กซานเดอร์ จอห์น วี. อะทานาซอฟฟ์]
[เด็กคนนี้โตมาแบบไม่เกี่ยงงาน เขาเรียนรู้การมีชีวิตรอดด้วยตัวเองตามลำพังตั้งแต่จำความได้...]
ยังไม่ทันที่รักนาร์จะเห็นลายมือบรรจงเขียนรายละเอียดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังรูปถ่ายของ 'บดินทร์ อัครบดินทรเดชา' และ 'วิลเลี่ยม เจมส์ ไซดิส' เขาพลันปิดเเฟ้มหนา
"คุณทำแบบนี้จะต้องเสียใจภายหลังนะครับ"
"เพราะเกรงว่าตัวเองจะต้องเสียใจภายหลัง นี่แหละค่ะ ที่ทำให้ดิฉันตัดสินใจทำแบบนี้ค่ะ, คุณยังไม่มีลูก ฉันเข้าใจถูกไหมคะ"
"ครับ ผมยังไม่มี"
"ถ้าคุณมีลูก คุณจะไม่ส่งเสริมให้โรงเรียนนี้ล้มค่ะ"