"ตระกูลกรีกของฉันตั้งหน้าตั้งตานับวันเวลารอเลยว่าเมื่อไหร่คนในตระกูลรุ่นไหนจะเจอคนในตระกูลเขา" แคสซิโอเปียบอก
บดินทร์เงยหน้าขึ้นมา เมื่อรู้สึกถึงสายตาทั้งสองคู่จ้องนิ่งอยู่ที่เขา
"แล้ว..." บดินทร์เกริ่นถาม
แคสซิโอเปียใช้มือก่ายหน้าผากตัวเอง พลางมองบน
"ตอนนี้ทุกคนคิดว่าคนคนนั้นคือนาย"
"..."
"..."
บดินทร์หัวเราะก๊าก "ฉันจะมีที่มาอะไรอย่างอื่นไปได้อย่างไร ในเมื่อฉันถูกคลอดออกมาโดยคนที่ฉันเรียกตลอดมาว่าเเม่"
"อย่าเพิ่งด่วนสรุป"
"เป็นอะไรไป" อเล็กซานเดอร์ถามเมื่อเห็นเพื่อนทำแก้มเหมือนอมมะนาวสองลูก
บดินทร์แทบจะหัวเราะออกมาในทันที "คิดดีเเล้วเหรอ" เขาถามขำๆ ก่อนจะเล่าว่า "ฉันตกบันไดตอนอายุ 11 ปี, ไฟดูดตอนอายุ 10 ขวบ, จมน้ำตอนอายุ 9 ขวบ... เข้า-ออกโรงพยาบาลเหมือนบ้าน อุบัติเหตุเดียวที่ยังไม่เคยเจอคือตาย นายสองคนคิดว่ามนุษย์ต่างดาวที่ไหนต้องมาเจอแบบฉันบ้าง"
ส้อมร่วงเสียงดังเคร้ง!
"ไม่ว่าใครก็ตาม ส่งนายมาตายชัดๆ เลยนะ" แคสซิโอเปียมีสีหน้าตกใจมาก หลังจากที่ได้ยิน
"ถ้าที่นี่เต็มไปด้วยอันตรายอย่างที่ใครต่อใครก็พูดเป็นเสียงเดียวกันจริง อีกไม่นานหรอก, ฉันไม่คิดว่าตัวเองใช่คนที่ตัวตนเหนือธรรมชาติคิดว่าเป็นหรอก"
บดินทร์คีบซูชิเนื้อสุกที่ข้างบนมีเนื้อมะม่วงสุกฝานบางๆ ราดด้วยซอสมะม่วงกลิ่นหอม จุ่มน้ำจิ้มเปรี้ยวเค็มเข้าปาก ให้ความรู้สึกไขมันที่แทรกอยู่ในเนื้อปลากระจายตัวออกทิ้งไว้ซึ่งความหวานละมุนเหมือนละลายหายไปเลยทีเดียว
"ไม่ใช่ว่าฉันจะตายได้ซะหน่อย, ปัจจุบันฉันยังไม่ตาย แต่นั่งกินอาหารอยู่ที่ดินแดนหลังความตายแล้วนี่"
ทันใดนั้นเอง เด็กๆ ตลอดความยาวของโต๊ะกระโดดพรวดลุกขึ้นยืนทันที เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องพร้อมๆ เลือดสาดกระจายไปทั่ว ยกเว้นอเล็กซานเดอร์ที่กำลังจับแก้วคว่ำครอบแรงดันน้ำที่พุ่งขึ้นมาล้าง ทำได้เพียงหลับตาในขณะที่เลือดกระฉูดปะทะเต็มหน้า
"เบาเสียงหน่อย เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตาย"