ทันทีที่ศาสตราจารย์สุเมอเรียนพูดจบ เป่ากับอ้ายเสินพลันกระโดดลากเด็กหญิงที่ส่งสายตาอาฆาตให้กับทุกสิ่งมาที่โต๊ะลงทะเบียน
แม่บ้านซื่งแอบดูถึงกับภาวนาในใจ 'อย่ากลายเป็นศิษย์ยอดแย่ของโรงเรียนนะ คุณหนู, ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตของคุณหนูเอง, คุณหนูอยู่ที่โรงเรียนควรเชื่อฟังศาสตราจารย์นะคะ" เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวโบกลา
ตั๋ว เขียนว่า [เรือด่วนพัทยา]
[ราคา 20 เหรียญทองเเดง]
[พัทยาถึงอ่าวไทย]
[รร.ไกลกังวล]
[โปรดเก็บไว้ให้ตรวจ]
หมอกมาจากที่ไหนไม่รู้ รายรอบตัวไปหมด ทัศนวิสัยรอบด้านไม่ชัดเจน แถมเงียบมาก แต่ละคนทำหน้าหมดอาลัย
"ดูตรงโน้นสิ" เด็กชายที่สวมหน้ากากผีตาโขนชี้ไปกลางทะเลพัทยา
เด็กๆ หลายคนยืดคอขึ้นดู "ไม่เห็นมีอะไร"
"มีเรือกำลังแล่นเข้ามาใกล้จริงด้วย" เด็กชายผมสีขาวสลับดำ ใช้กล้องส่องทางไกล ก่อนที่ทุกสายตาจะเห็นเงาเรือที่แตกต่างกันของลำที่หนึ่ง ลำที่สอง ลำที่สาม กระทั่งกลายเป็นขบวนเรือลำใหญ่ยักษ์มหึมาหลายลำ
"นั่น! เรือไปรษณีย์หลวงไททานิก"
บดินทร์อ้าปากค้างเมื่อเห็นเรือที่มีปล่องไฟสี่ปล่องติดหวูดไอน้ำ ปลายปล่องไฟทาสีดำ ตัวปล่องทาสีเหลืองอ่อนเนื้อลูกวัว ขอบเรือทาสีขาวงาช้าง ตัวเรือทาสีดำ โดยมีแถบสีทองคาดกลางระหว่างตัวเรือและด้านข้างของเรือตลอดความยาว ท้องเรือทาสีแดงใต้แนวสายน้ำใสรอบๆ ใบจักรสีทองบรอนซ์ หัวเรือมีที่ตัดน้ำแข็ง ตะเกียงส่งสัญญาณสองดวงกับสมอเรือ 2 ตัวติดตั้งทั้งกราบซ้ายและขวา ตัวหนังสือสีทองข้างลำเรืออ่านได้ว่า [เรือที่ไม่มีวันจม]
"ภาพหลอนแน่" บดินทร์พึมพำคล้ายคนละเมอ ตบหน้าตัวเองเสียงดังเพี๊ยะ! ไม่เจ็บ "นี่เป็นแค่ภาพลวงตาสินะ" ตบอีกเพี๊ยะ! ถ้างั้นเพราะอะไรหน้าเขาถึงกับชาไปทั้งแถบล่ะ
บดินทร์แน่ใจว่าไม่ได้มองเห็นภาพลวงตา เพราะหมอกที่ลงจัดกับความหวาดกลัว อะไรก็ตามที่เกิดขึ้น ได้เกิดขึ้นจริงๆ