บทนำ - กำจัด 'ลาสต์บอส'

.

.

"...ไม่เชื่อหรือ? ถ้าอย่างนั้น…"

เสียงที่ให้ความรู้สึกแข็งกระด้างแทรกแทงเข้ามาในหัว

สองหูอื้ออึงจนแน่ใจว่าไม่น่ามีเสียงใดเล็ดรอดเข้ามาได้ แต่ประโยคดังกล่าวกลับชัดเจนทุกคำพูด ราวกับผุดขึ้นมาในสติรับรู้ได้โดยไม่ต้องอาศัยตัวกลางใดๆ

ร่างเพรียวเอียงวูบเมื่อทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ เด็กหนุ่มใจหายวาบเมื่อเห็นพื้นห้องที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วยามเสียหลักล้มลง

กะพริบตาเพียงครั้ง เขากลับไม่ได้อยู่ในบ้านของตนเองอีกแล้ว

เสียงเอะอะระเบิดขึ้นข้างหูจนวาลเรียสซวดเซไปสองก้าว พื้นดินแห้งใต้เท้าและอากาศที่กรุ่นร้อนไปด้วยกลิ่นอายของการต่อสู้ล้วนชวนให้ตื่นตระหนก

เด็กหนุ่มเผลออ้าปากค้าง ท่ามกลางอาคารหักพังราวกับอยู่ในสงครามกลางเมือง ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพของท้องฟ้าที่กำลังถูกปกคลุมด้วยเงาดำอย่างรวดเร็ว

กลุ่มเงานั้นดำเข้มขุ่นข้น ราวกับกลั่นขึ้นจากแก่นอันบริสุทธิ์ของความมืดมิดในยามราตรี แต่ขอบข่ายที่ควบรวมกันเป็นร่างเงาของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ซึ่งกำลังอ้าปากกลืนกินผืนฟ้านั้น กลับสะท้อนภาพของความเถื่อนร้ายและแค้นคลั่งออกมามากกว่าสิ่งไหน

ยามแนวเขี้ยวแหลมคมกวาดงับแนวทัพของฝ่ายมนุษย์ที่กำลังรุกไล่ สถานการณ์ก็แทบจะเปลี่ยนไปเป็นการฆ่าฟันอยู่ฝ่ายเดียว

เสียงขู่คำรามของสัตว์ร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเงามืดดังก้อง แต่ยังไม่สามารถกลบเสียงกรีดร้องของเหยื่อที่ตกอยู่ใต้กรงเล็บของผู้ล่าได้

ภายใต้เงามืดซึ่งดูราวกับฝันร้ายที่แยกเขี้ยวคำรามในยามเที่ยงวัน ผืนดินแตกระแหงกลับชุ่มฉ่ำด้วยฝนโลหิต ท่ามกลางเหล่าผู้้เคราะห์ร้ายที่ทอดร่างไร้ชีวิตเกลื่อนพื้น

ภาพตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มก้าวถอยหลังด้วยสีหน้าซีดเผือด ผิดกับคนอีกผู้หนึ่งซึ่งเดินไปด้านหน้า สวนกับเขาเพียงปลายเส้นผม

แผ่นหลังซึ่งถูกสวมทับด้วยเกราะวาววับ ไปจนถึงผ้าคลุมยาวที่ปลิวไสว ดูเจิดจ้าอย่างยิ่งในสมรภูมิซึ่งเต็มไปด้วยภาพอันน่าสลดหดหู่

ร่างของคนผู้นั้นหยัดยืนอย่างมั่นคง มือหนึ่งชักเอาดาบยาวคมปลาบออกมาไว้ข้างกาย ใบดาบเหยียดตรงเปล่งประกาย เช่นเดียวกับผู้เป็นนายซึ่งไม่เคยก้มหัวให้แก่ความอยุติธรรม

ชายหนุ่มเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายซึ่งกำลังกลืนกินผู้คนอย่างไม่หวั่นเกรง

แม้ลำแสงเจิดจ้าที่ส่องมาจะทำให้วาลเรียสเห็นรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก แต่เสียงพึมพำยามคนผู้นั้นขยับปากเบาๆ คล้ายกับจะกล่าวคำกับตนเองนั้น กลับชัดเจนราวกับดังขึ้นที่ข้างหูของเด็กหนุ่ม

"สมแล้วที่เป็น 'ลาสต์บอส' …ศัตรูตัวสุดท้ายของโลกใบนี้…"

.

วาลเรียสสะดุ้งเฮือก

เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกทีในท่านอนตะแคง ไหล่ข้างหนึ่งกดอยู่บนพื้นแข็งจนชาหนึบ

แต่อย่างน้อย เขาก็กลับมาอยู่ในบ้านของตนเองแล้ว

ดวงหน้าอ่อนเยาว์ซีดเผือดยามยกมือขึ้นกดข้างขมับ ภาพการต่อสู้อันน่าสลดหดหู่ก่อนหน้ายังคงติดอยู่หลังเปลือกตา เช่นเดียวกับกลิ่นคาวเลือดและควันไฟซึ่งคล้ายจะยังวนเวียนอยู่แถวปลายจมูก

"เห็น 'ภาพ' เหล่านั้นแล้ว…เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างหรือยัง?"

เสียงเนิบช้าแข็งกระด้างดังขึ้นในหัวอีกครั้ง หน้าต่างกึ่งโปร่งใสกางแผ่ออกด้านหน้า เผยให้เห็นแถบแจ้งเตือนสีแดงสดที่กะพริบไหวเป็นจังหวะ

ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพหน้าต่างสถานะซึ่งไม่ควรปรากฏออกมาหากเจ้าของไม่ได้เรียกใช้ แม้จะรับรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่ายซึ่งเรียกได้ว่ายืนอยู่เหนือกฏเกณฑ์ของโลกใบนี้แล้ว แต่ใจก็ยังคงสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุม

ตัวอักษรบนหน้าต่างภารกิจปลิวหายไปราวกับเปลวเทียนยามต้องลม ก่อนที่คำสั่งในเควสล่าสุดจะจัดเรียงตัวเองขึ้นมาใหม่ช้าๆ

"กำจัด 'ลาสต์บอส' ก่อนที่มันจะเติบโต จนกลายเป็นตัวตนที่อันตรายต่อโลกใบนี้"

เสียงที่ไม่อาจระบุเพศหรืออายุของผู้กล่าวออกดังขึ้นในหัวอีกครั้ง เด็กหนุ่มฝืนศีรษะที่ให้ความรู้สึกวิงเวียนอย่างยิ่งเอาไว้ ขณะเหลือบมองกองผ้าขยุกขยุยตรงมุมห้อง

ก้อนขนสีเทากระดำกระด่างขดตัวเป็นทรงกลมอยู่กลางผืนผ้ายุ่งเหยิง ปลายหูทรงสามเหลี่ยมกระดิกเบาๆ เช่นเดียวกับพวงหางเล็กที่ปัดไปมาน้อยๆ ราวกับกำลังตกอยู่ในความฝัน

แม้จะดูผอมแห้งไปบ้าง แต่ในสายตาเจ้าของแล้ว สีหน้าท่าทางของเจ้าตัวเล็กในยามนอนหลับ ก็ล้วนดูน่ารักน่าชังจนถึงขีดสุด

วาลเรียสก้มมองลูกสุนัขที่เก็บมาจากข้างทางด้วยสายตาว่างเปล่า

ลูกหมาตัวนี้เนี่ยนะ…ลาสต์บอส?