"ฮือออ"
ส่งเสียงร้องไห้ครวญเบาๆ อย่างชอกช้ำใจและอับอายนิดๆ ไม่รู้ว่าพี่คลื่นสมุทรจะตกใจแค่ไหนที่เห็นผมวิ่งหนีออกมาแบบนั้น
ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกแย่รึเปล่า
จู่ๆ มีคนวิ่งหนีแบบนั้น
โอ๊ย โลมา! ทำอะไรลงไป!
ผมโอดครวญอย่างรู้สึกผิดแต่คิดไปคิดมา แต่เมื่อกี้มันไวมากๆ เลยนะ บางทีพี่เขาอาจจะไม่ทันได้จำหน้าผมด้วยซ้ำ
ก็เเค่คนเดินชนเเล้ววิ่งหนี...ผ่านไปคืนนึง เขาก็คงลืมเเล้วแหละ
พอคิดแบบนี้เเล้วใจมันก็ห่อเหี่ยวไปเลย
"งื้อออ " ผมส่ายหน้าสะบัดหัวไปมาไล่ความหม่นหมองออกไปเเล้วก้มมองมือตัวเองที่ไม่มีปากกาเเล้วก็อารมณ์ดีขึ้นและกลับมาเขินอายอีกครั้งเมื่อนึกได้ว่าปากกาไปอยู่ที่ใคร
ปากกาของผม...อยู่ที่พี่คลื่นสมุทร
เง้ออออ เขินอะ
ผมอมยิ้มเขินๆ เเล้วยกมือขึ้นลูบเเก้มไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก จะบอกว่าเสียดายปากกาก็ใช่ เพระนั้นเป็นแท่งโปรดของผมเลยนะ
แต่ แต่ถ้าเป็นพี่คลื่นสมุทรเก็บได้
บางทีเขาอาจจะเอาปากกาของโลมาไปใช้ก็ได้นะ
ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะดีไม่น้อยเลย
คิดได้เเบบนั้นเเล้วก็ยิ้มกว้างสดใสทันที ยืนนิ่งยิ้มเป็นคนบ้าอยู่หลายนาทีก่อนจะก้มหาปากกาเเท่งใหม่ในกระเป๋ามาถือไว้พร้อม จากนั้นก็เดินลงไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดกลับคอนโด
วันนี้ทำขนมด้วยดีกว่า
ฉลองที่ได้เจอพี่คลื่นสมุทรเเบบระยะประชิด งื้อออ
ผมหัวเราะเบาๆ กับความคิดตัวเองก่อนจะเลือกเเป้งสำหรับทำแพนเค้กใส่ลงตะกร้ามาด้วย เดินไปซื้อเนื้อหมูไก่แล้วก็ผักครบเเล้วก็เดินไปแคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน
พนักงานเเคชเชียร์บอกว่าผมซื้อของครบเท่านั้นๆ สามารถไปแลกของพรีเมี่ยมได้ ผมก็รีบหอบใบเสร็จไปยังจุดแลกของทันที
โลมาชอบของฟรีมากเลย
วันนี้จะได้อะไรเอ่ย
ผมยื่นใบเสร็จให้พนักงานเเต่สายตานั้นไปหยุดอยู่ที่กระติกน้ำสีฟ้ารูปวัวน่ารักๆ
อื้ออ โลมาอยากได้อันนั้น
"ซื้อครบหนึ่งพันได้ชุดแก้วสองใบนะคะ" ง่ะ ได้เเก้วเหรอ
หน้างอง้ำอย่างเสียอกเสียใจเเต่พอเห็นลายแก้วว่าเป็นรูปหมูน้อยน่ารักเหมือนกันก็พอจะทดแทนกันได้ ผมพยักหน้ายิ้มๆ เเล้วรับเเก้วมาใส่ถุงอย่างระมัดระวัง
ห้ามแตกนะ! โลมายังไม่ได้ใช้เลย
ซื้อของเสร็จ แลกของเรียบร้อย กลับบ้านได้
เดินตรงออกจากห้างไปหาเเท็กซี่โดยที่ไม่ลืมที่จะเขียนที่อยู่คอนโดให้เรียบร้อยก่อน ผมกลับมาถึงคอนโดตอนหกโมงกว่าก็ไม่ถือว่าค่ำมากนัก
คอนโดของผมอยู่ติดริมเเม่น้ำให้บรรยากาศที่สงบมากเลย ห้องของผมอยู่ชั้นยี่สิบห้าค่อนข้างสูงเลยเเต่ก็มีข้อดีนะที่ได้เห็นวิวทั่วกรุงเทพ
เข้ามาในห้องกว้างเเล้วก็ตรงดิ่งไปที่ห้องครัวก่อนเลย ผมเอาของทั้งหมดไปวางบนโต๊ะก่อนจะเริ่มคิดอย่างจริงจังว่าจะกินอะไร
"งืม" เกาหัวไปมาอย่างคิดหนักเเล้วก็ดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะเมื่อคิดออก
โลมาจะทำหมูทงคัตสึแล้วกัน!
คลี่ยิ้มร่าเริงเเล้วทำอาหารอย่างตั้งใจใส่ใจทุกรายละเอียด ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก็ได้หมูทงคัตสึที่กรอบนอกนุ่มใน ผมหันไปตักข้าวสวยร้อนๆ ออกจากหม้อข้าวก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเอาน้ำส้มคั้นสดมากิน ผมชอบกินน้ำผลไม้เลยมักจะคั้นใส่เหยือกเก็บไว้
ผมยกข้าวไปกินที่หน้าทีวีตรงห้องนั่งเล่น เมื่อวานผมดูหนังค้างไว้เลยว่าจะดูต่อให้จบ
"งั่มๆ" พุ้ยข้าวคำโตเข้าปากเเล้วคีบหมูขึ้นมากินก่อนจะทำตาโต
โลมาทำหมูทงคัตสึอร่อยมากเลย! งื้อออ
อร่อยจริงๆ นะ เหมือนกินที่ร้านอาหารเลย
ยิ้มเเก้มปริอย่างมีความสุขเเล้วก็ดูหนังไปสักพักก็วางจานข้าวลงเเล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหงาๆ
ผมมองไปรอบห้องกว้างเเล้วก็หันกลับมากินข้าวต่อ พยายามไม่สนใจความรู้สึกโดดเดี่ยว
กินจนอิ่มเเล้วก็พอดีกับหนังที่จบลง ผมเอาจานไปล้างเก็บให้เรียบร้อยก่อนจากนั้นก็เข้าห้องนอนอาบน้ำ
คิดว่าจะเข้านอนเร็วสักหน่อยเพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์
วันจันทร์ก็มีเรียนไง~
เดินออกจากห้องน้ำด้วยน้ำตาสดชื่นรู้สึกสบายตัวมากเลย ล้มตัวนอนกลิ้งบนเตียงกว้างสีฟ้าลายโลมาน่ารักไปมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดเล่น
พอเปิดเน็ตก็...เฮ้ยยยยย
ตุ้บ!
โทรศัพท์ถึงกับร่วงเเต่มันดีที่ร่วงลงบนเตียงเลยไม่พังไม่เเตก เเต่ไอ้ที่แตกน่ะสติผม!
เมื่อกี้ เมื่อกี้มัน... ไม่จริง ไม่ใช่
โลมาตาฝาดเเล้ว!
เพราะง่วงเลยหลอน!
ผมบอกตัวเองอย่างตื่นตระหนกเเล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลิกดูอีกครั้งด้วยมืออันสั่นเทา ตาก็ปิดแน่นไม่กล้ามอง
กลืนน้ำลายอึกใหญ่ผ่อนลมหายใจให้ตัวเองใจเย็นเเล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ...
...นี่ผมไม่ได้ตาฝาดงั้นเหรอ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร ส่งคำขอข้อความถึง คุณ
นี่มันเฟสบุ๊กของพี่คลื่นสมุทร
แล้วเขามาส่งข้อความหาผมทำไม!
เรา เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย
หรือผมกำลังฝัน?
"โอ๊ย!" ร้องเจ็บแทบไม่ทันหลังจากหยิกต้นเเขนตัวเองอย่างเเรง
ผมนิ่วหน้าเจ็บเเล้วลูบๆ ถูๆ ต้นเเขนไปมาบรรเทาความเจ็บ เเต่ว่า...ฮือ แขนเเดงเลย
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง... แล้วพี่เขาจะส่งข้อความอะไรมาหาผมกัน?
ผมลังเลไม่น้อยที่จะกดอ่าน อ่านดีไม่อ่านดี?
ไม่อ่านก็คงถูกมองว่าหยิ่ง...
ไม่นะ! โลมา โลมาไม่หยิ่งนะ ก็คุย คุยได้!
"งื้อออ" ผมครางงื้อเเล้วเอาหัวโขกกับโทรศัพท์อย่างคนสมองรวน
แต่พี่เขาทักมาเลยนะ! พี่คลื่นสมุทรคนนั้นเชียวนะ!
พยายามเรียกความกล้าที่มีอยู่น้อยนิดให้กดเข้าไปอ่าน ตอนนี้ไม่ต้องมากระจกก็รู้ทั้งหน้าทั้งคอมันเเดงจนหาสีเนื้อเดิมำม่เจอแล้ว
ตึกตัก ตึกตัก...โอ๊ย ลุ้นกว่าตรวจหวยอีก!
โลมาจะกดเข้าไปแล้วนะ! ฮึบ!
ผมหลับหูหลับตาจิ้มลงไปที่ข้อความของพี่คลื่นสมุทรด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามไม่หยุด
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : สวัสดีครับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : *ส่งรูปภาพ*
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : นี่ใช่ปากกาของคุณรึเปล่าครับ
ปากกาด้ามสวยสีน้ำเงินตรงปลายปากกาเป็นรูปโลมา
ใช่...มันเป็นของผมเอง
ปากกาของผม...อันที่ทำตกพื้นตอนเดินชนกับพี่คลื่นสมุทร
แต่...เขารู้ได้ไงว่าเป็นของผม!
ผมกำลังชิ่งหนีปิดไม่ตอบเพราะตอนนี้มันเขินปนอายจนไม่รู้ว่าจะตอบอะไรเเล้ว! งั้นยังไม่ต้องตอบ ถือว่าไม่เห็น ไม่เห็น พรุ่งนี้ตอบก็ได้!
แต่ยังไม่ทันได้ชิ่งก็มีข้อความเด้งมาใหม่จากพี่คลื่นสมุทร
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ถ้าคุณเห็นข้อความแล้ว ตอบด้วยนะครับ
คลื่นทะเล คลื่นสมุทร : ห้ามวิ่งไม่ตอบผมอีกนะคุณ : )
นี่เขากำลังล้อผมอยู่ใช่ไหม?
ฮือออออ เขินง่าาา