"แกกล้ามากนะที่บุกรุกกิลด์ไฮเอนด์ ตอนที่ข้าไม่อยู่ พวกแกเข้าไปที่ห้องหินกิลด์ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?" รอธฟิลด์ถามขึ้นขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ
"...."
ไนท์ฮอว์กไม่ตอบ แต่ตวัดนิ้วเรียกวินโดวส์ วิ้ง! จากนั้นก็กดเลื่อนไปมาหาอะไรบางอย่างด้วยความเร็ว
"เปล่าประโยชน์ที่จะเรียกกำลังเสริม แกก็น่าจะรู้ถึงคุณสมบัติของไอเท็มราชวงศ์ชิ้นนี้ดีนี่นา 'โดมสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์' กำแพงพลังที่แม้แต่จอมมารยังไม่สามารถฝ่ากำแพงนี้ออกไปได้ ปิดกั้นการติดต่อสื่อสารจากภายนอกโดยสมบูรณ์ ถึงคนข้างนอกจะมองเห็นพวกเรา แต่ก็ไม่ได้ยินอะไร เพราะมันปิดกั้นเสียงทั้งหมด และที่สำคัญหากแกตายในนี้อย่าหวังว่าไอ้หนูนั่นจะชุบชีวิตแกทันนะ เพราะแกจะเกมโอเวอร์ทันที ที่นี่ไม่สามารถชุบชีวิตได้"
ผมเหลือบมองออกไปรอบนอก แล้วน่าจะเป็นจริงอย่างที่รอธฟิลด์บอก เพราะภายนอกตอนนี้มีต่างโลกมุงให้เพียบ ก็แหงล่ะ จู่ๆ มีโดมสีขาวอมฟ้าโปร่งใสขนาดมหึมาปรากฏที่กลางเมืองแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องออกอาการเผือกร้อนเป็นแน่
ผมคิดในใจ 'ไอ้วิน นายอยู่ไหนฟะตอนนี้ กำลังดูฉันอยู่รึเปล่า เพื่อนรักของนายตอนนี้กำลังงานเข้าแล้วว้อย' ผมพยายามมองหาตามฝูงชนรอบๆ ที่ยืนประชิดกับโดมอีกฝั่งหนึ่งอยู่ หวังอยากจะได้เจอหน้าเพื่อนซี้ แต่ผมกลับเจอใบหน้าของสาวที่คิดถึงแทน
"ยัยน้ำ?!"
น้ำยืนอยู่กับแก๊งค์สี่สาวของเธอ มะนาว แนนซี่และเรย์ เธอเห็นผมแล้วเช่นกัน พวกเราสบตากันในระยะเกือบ 50 เมตร ผมโบกมือและส่งสายตาหวานซึ้งไป แต่เอ๊ะ… ทำไมเธอมองเขียวกลับมาและชี้นิ้วมาที่ผม
"ฉิบหาย! วิสเปอร์เกาะอยู่ข้างหลังนี่หว่า!"
ผมส่ายหน้างึกๆ พยายามจะสื่อให้รู้ว่ามันไม่มีอะไรในกอไผ่เลย
น้ำคิ้วขมวด แยกเขี้ยวเล็กน้อย และผายมือชึบออกมา ผมคิดว่าเธอคงถามประมาณว่า 'นี่มันหมายความว่ายังไงกันยะ?'
คราวนี้นอกจากส่ายหน้าปฏิเสธแล้ว ผมยกมือขวาขึ้นส่ายด้วยเป็นแรงเสริมว่า 'นี่เป็นเหตุสุดวิสัย มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะ!' ผมพยายามจะหย่อนวิสเปอร์ลงให้นอนที่พื้นหญ้า แต่ทันใดนั้น วิสเปอร์กอดคอผมแน่นไม่ยอมไหลลงไป แถมยังเอาหน้าถูไถซุกไซ้ท้ายทอยผมอีกด้วย
ตอนนี้น้ำหน้าตึงไปแล้ว เธอเงยหน้าเล็กน้อย ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องเขม็งมาที่ผม แล้วเธอก็ทำท่าหายใจฮึดฮัดๆ จากนั้นเธอก็สะบัดหน้าไปข้างๆ อย่างเร็ว ประมาณว่า 'ฮึ!' แต่เธอก็ยังไม่เดินหนีไปไหน สงสัยคงอยากดูว่าผมจะตายเมื่อไหร่แหงๆ เธอจะได้ล็อกเอาท์แล้วออกไปจิกผมที่โลกข้างนอก
"ไอ้แจ็ก! เป็นไรวะ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้" ไนท์ฮอว์กหันมาถามผม
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร" ผมสังเกตว่าไนท์ฮอว์กสูบไปป์อยู่ตอนนี้ เลยถามกลับด้วยความสงสัย "ลุง… ตอนนี้เอาไงต่อ ว่าแต่ไหงลุงชิลจัง?"
"เคี๊ยก! เคี๊ยก! ชิลบ้าอะไรวะ นี่พวกเราซวยแล้วจะบอกให้ ว่าแต่ ไอ้นั่น ยังอยู่ดีใช่ไหม"
"ไอ้นั่น… อ๋อๆ" ผมทำท่าจะล้วงออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อแจ็กเก็ต ไนท์ฮอว์กเขกหัวผมอย่างไว โป๊ก!
"ไม่ต้องเอาออกมา ไอ้ซื่อบื้อ! ให้พวกมันรู้ว่าอยู่กับข้าน่ะดีแล้ว"
"อู๊ย… ค้าบ" ไอ้นั่นที่ไนท์ฮอว์กกล่าวถึงก็คือ 'คริสตัลไดรฟ์' หินกิลด์พุ่มสีแดงก้อนเล็กที่ดูดข้อมูลทั้งหมดของกิลด์ไฮเอนด์เอาไว้นั่นเอง ก่อนที่จะออกจากประตู เขาส่งให้ผมดูและผมยังไม่ได้คืน ตอนนี้มันจึงอยู่กับผม
"ถ้าพวกเราแพ้… ฉันคงถูกขังจองจำที่คุกใต้ดินสัก 10 ปีล่ะมั้ง หรือไม่ก็อาจจะ 5 ปีแล้วถูกประหาร ปล่อยให้โลกนี้เป็นคนตัดสินว่าจะให้ฉันเกิดใหม่อีกครั้งเมื่อไหร่ แต่แกไม่ต้องห่วงนะแจ็ก พวกเราจะให้การว่าเราจ้างแกมาเป็นตัวช่วย เพราะในข้อมูลแกยังไม่ได้เป็นสมาชิกสมาคมโจรเร้นเงา" ไนท์ฮอว์กกล่าว
"อ้าว ถ้าโดนก็ต้องโดนด้วยกันสิครับ ผมไม่เป็นไรหรอก ผมสมัครใจทำเควสนี้ด้วยตนเองอยู่แล้ว"
"เออน่ะ! ไม่ต้องมาทำตัวแมนเอาตอนนี้ แกเป็นคนจากฟ้า บางทีอาจโดนยัดความผิดมากกว่าข้าซะอีกนะเว้ย หนีเอาตัวรอดไปอ่ะดีแล้ว" ไนท์ฮอว์กทำท่าจะเขกหัวผม แต่ก็ยั้งมือและเปลี่ยนเป็นตบไหล่แทน
ผมหันไปมองรอธฟิลด์ เขาร่อนลงมาอยู่ที่พื้นแล้ว และกำลังจับกลุ่มคุยกับลูกน้องอีกสองคนอยู่ คาดว่าคงกำลังรายงานอยู่แน่ว่ามีสมบัติอะไรในกิลด์ที่หายไปบ้าง ด้านหลังพวกเขาเริ่มมีสมาชิกกิลด์
ไฮเอนด์ทั้งหมดทยอยกันเดินออกมารวมไปถึงล้อมพวกเราเอาไว้เป็น
ครึ่งวงกลมขนาดใหญ่
ติ๊ง!
แจ้งเตือนสำหรับผู้เล่นใหม่ค่ะ!
คุณกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน มีความเสี่ยงสูงมากที่คุณอาจจะเกมโอเวอร์
คุณอยากสุ่มสกิลพื้นฐานอาชีพก่อนหรือเปล่าคะ?
"โอ้ ดีจังที่เตือน มัวแต่สู้จนลืมไปเลยว่าได้เลเวลอัพมาเยอะเชียว โอ๊ะ! ตอนนี้เลเวล 31 แล้วรึเนี่ย สุ่มๆๆ รีบสุ่มสกิลเลยดีกว่า เผื่อจะได้อะไรแจ่มๆ"
กลุ๊กๆๆๆๆๆ
ติ๊ง!
ยินดีด้วยค่ะ! คุณได้รับสกิล ระดับ A
[เชี่ยวชาญการเคลือบพิษ]
คำอธิบาย: คุณสามารถเคลือบพิษที่อาวุธได้มากสุด 3 ชนิดด้วยกัน
*หมายเหตุ: จำเป็นต้องมีสารพิษในการใช้สกิล
"บ๊ะ! แกนี่มันโชคดีจริงๆ ว่ะ ได้สกิลที่เหมาะกับเวลานี้พอดีเลย" ไนท์ฮอว์กที่ยืนดูอยู่พูดอย่างถูกใจ และยื่นขวดสามขวดมาให้ผม ผมจับขวดใส่คลัง
คุณได้รับขวดยาพิษ [สารหนู] 1 ea
คุณได้รับขวดยาพิษ [กล่อมประสาท] 1 ea
คุณได้รับขวดยาพิษ [ยาชา] 1 ea
"เดี๋ยวพอเริ่มต่อสู้เมื่อไร ก็ใช้เลยนะ ทั้งสามขวดเลย"
"ตกลงว่านี่พวกเรายังมีความหวังจะรอดใช่ไหมครับ?" ผมถามเพราะอยากจะเชื่อว่าไนท์ฮอว์กมีแผนอะไรสักอย่าง แต่ตาแก่นี่ชอบ
อมพะนำไว้ตลอด
"ถ้าพวกเราไม่ตาย…พวกเราก็รอด ง่ายๆ แค่นี้ละ"
"...."
"ไนท์ฮอว์ก!" รอธฟิลด์ตะโกนเรียก
"ข้ารู้เรื่องจากลูกน้องหมดแล้ว เป้าหมายแกไม่ใช่สมบัติของข้าสินะ พวกแกตั้งใจเข้าไปทำอะไรที่ห้องหินกิลด์กันแน่ อยากเข้าไปทำลายงั้นเรอะ?!"
ฟู่~~~ว
ไนท์ฮอว์กพ่นควันยาสูบปุ๋ยๆ ออกมาอย่างสบายอารมณ์ ไม่ยอมตอบอะไรกลับ เขาเพียงยืนนิ่งเหลือบมองไปที่รอธฟิลด์อย่างไม่สะทกสะท้านกับสถานการณ์ตรงหน้า
รอธฟิลด์ยกมือเตรียมออกคำสั่งให้ปล่อยเวทถล่มใส่ จอมเวท
ข้างหลังเริ่มรวบรวมมานา
"ถ้าแกไม่ยอมตอบ งั้นก็เตรียมตัวตา---!!"
"พวกข้ามาเพื่อถล่มกิลด์ไฮเอนด์!!" ไนท์ฮอว์กขัดขวางสถานการณ์โดยการตะโกนตอบกลับเสียงดังฟังชัด
"ในวันนี้...! กิลด์แห่งนี้จะต้องไม่มีพวกชั่วช้าสามานย์หลงเหลืออยู่อีก พวกปลิงเหลือบไรอย่างพวกแก คอยเกาะกินดูดเลือดเมืองนี้มามากพอแล้ว วันนี้ล่ะ ทุกอย่างจะต้องจบสิ้นลง เตรียมรับโทษทัณฑ์ที่ก่อเอาไว้ได้เลย!!"
"...."
"พรืด! ฮ้าา! ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้กากนี่มันพูดบ้าอะไรวะ!"
"กั่ก! กั่ก! ก๊า-ก! นี่แกไปโดนตัวไหนมาวะ มากันแค่สี่คน จะถล่มพวกเราทั้งกิลด์เนี่ยนะ เมาก็ไปนอนป่ะลู๊ง!"
"ปัญญาอ่อนฉิบ! ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"โอ๊-ย! ขำว้อย วะฮ่ะฮ่า! แม่งไม่เจียมกะลาหัวตัวเองซะเลย!"
"พวกข้าคือกิลด์ไฮเอนด์นะเว้ย!"
ท่ามกลางเสียงหัวเราะจากคนเกือบ 200 คน ที่ดังก้องกังวาลอยู่ตอนนี้ ไนท์ฮอว์กยื่นไปป์ส่งมาให้ผม
"สูบเข้าไปซะ"
"หา? เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่สูบ ไม่เคยสูบด้วย"
"ถ้ายังไม่อยากตายละก็… สูบเข้าไปเดี๋ยวนี้!"
"...."
ผมรับมาด้วยท่าทีระแวงและยื่นปากจู๋สูบไปป์
ซู้ด~
"แค่ก! แค่ก! แค่ก! โอย… ไม่ไหวๆ หือ…? ไม่ยักกะเหม็นและแสบคอเหมือนที่คิด กลับกันกลิ่นมันค่อนข้างหอม"
ติ๊ง!
คุณกำลังได้รับเอฟเฟ็กต์จากไอเท็มหกดาว
[ ใบหญ้าหอมสวรรค์ ]
ประเภท: ใช้แล้วหมดไป
ระยะเวลาแสดงผล: 30 นาที
คำอธิบาย: หากคุณค่อยๆ ละเลียดรสชาติของมันนานมากพอ เอฟเฟ็กต์จะสมบูรณ์แบบ (ปัจจุบันอยู่ที่ 5%)
*เปิดใช้งานค่าสถานะ 'สมาธิ'
- ช่วยให้สมาธิของคุณนิ่งมากขึ้น
- ความแม่นยำ+200%
- ประสาทสัมผัส+200%
*เปิดใช้งานค่าสถานะ 'ผ่อนคลาย'
- ช่วยให้ร่างกายและจิตใจของคุณไม่เครียด คลายความกดดัน ไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม
*อัตราการฟื้นฟู HP และ MP เพิ่มขึ้นสองเท่าตัว
*ต้านทานค่าสถานะดีบัพทุกชนิด
*หากคุณใช้สกิลประเภทเสริมเคลื่อนไหว "สกิลของคุณจะอัพเลเวลไปอีกขั้น"
"ไอเท็มหกดาว? โอ้โหเฮะ...ไม่น่าเชื่อเลย"
"ใช้ได้ครั้งเดียว สูบได้ประมาณ 2 คน อัดเข้าไปให้ถึง 100% ซะ แต่ไม่ต้องรีบละ ค่อยๆ ละเลียดเข้าไป เปอร์เซ็นต์จะขึ้นไวกว่า"
"ครับ..."
ซู้~~ด ฟู่~~~ว
"เฮ้อ… ผมกลายเป็นเด็กไม่ดีไปซะแล้วสินะ สา--ธุ ขอให้เรื่องนี้อย่าให้ถึงหูป๊ากับม๊าเลย ไม่งั้นมีหวังโดนหวดก้นลายแหงๆ"
รอธฟิลด์โบกมือสั่งให้ทุกคนหยุดหัวเราะ และชี้นิ้วมาทางพวกเราอีกครั้ง "ไนท์ฮอว์ก แก…! ที่พูดเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงยังงั้นเรอะ พวกแก
บุกรุกกิลด์ของข้า ไม่แตะสมบัติสักชิ้น แค่เข้าไปที่ห้องหินกิลด์อย่างเดียว นั่นหมายความว่า…!"
"เออ ก็บอกแล้วว่าวันนี้พวกแกจะต้องได้รับโทษทันฑ์ที่ก่อไว้"
"ไอ้แก่ริชท์ริดเดิ้ลเป็นคนบอกรหัสแกใช่ไหม?!"
ไนท์ฮอว์กไม่ตอบกลับ แต่ดูเหมือนว่านั่นไม่สำคัญอะไร เพราะตอนนี้รอธฟิลด์หันไปสั่งลูกน้องให้แปรขบวนเตรียมสังหารพวกเราแล้ว ทั้งหมดยืนแบ่งกันเป็นกลุ่มอย่างชัดเจน กลุ่มทะลวงฟัน กลุ่มแทงค์ กลุ่มเวทมนตร์โจมตีระยะกลาง กลุ่มนักธนูสายโจมตีระยะไกล และกลุ่มซัพพอร์ทไว้คอยฮีลและบัพเสริมพลัง ผมถึงขั้นคิดในใจว่า
'เอ่อ โทษนะ พวกผมมีแค่สองคนเองนะ นี่เฮียจะเล่นใหญ่ไปไหนครับเนี่ย'
"คี๊ก คี๊ก คี๊ก" ไนท์ฮอว์กขำเบาๆ พร้อมกับแสยะยิ้มน่ากลัวออกมาราวกับถูกใจการแสดงของนักผจญภัยประมาณ 200 คนข้างหน้าอยู่ในตอนนี้
"...แจ็กเว้ย ดูสิวะ ไอ้รอธฟิลด์มันปอดแหกเหมือนที่ข้าคิดไม่มีผิด" จากนั้นไนท์ฮอว์กหันมากระซิบบอกแผนลับอะไรบางอย่างกับผม
"...."
ซู้~~ด ฟู่~~~ว
"โอเคครับ วางใจได้เลย เดี๋ยวผมจัดให้" ผมสงสัยว่านี่เป็นผลจาก
เอฟเฟ็กต์ของไอเท็ม [ใบหญ้าหอมสวรรค์] รึเปล่านะ ผมรู้สึกว่าตัวเองใจเย็นและผ่อนคลายมากทีเดียว ชิลมาก สบายๆ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ทั้งที่เป็นยามปกติ หากมีใครบอกว่าเดี๋ยวพวกเราสองคนจะเข้าไปต่อสู้พวกมันทั้งสองร้อยคน ทุกคนอาวุธครบมือ งานนี้อย่างมากแค่เจ็บปวดทรมานแสนสาหัส จากนั้นถึงจะได้ตายสมใจอยาก ในสภาพที่ทุเรศทุรังที่สุด เหมือนโดนประจานให้อับอายต่อหน้าคนทั้งเมือง ผมคงจะโวยวายใส่และตอบกลับไปว่า 'จะเข้าไปให้โง่เรอะ' แต่นาทีนี้ความรู้สึกของผมกลับตอบประมาณว่า 'ครับ เอาดิ'
ไนท์ฮอว์กก้าวออกไปข้างหน้าและตะโกนว่า "รอธฟิลด์! มันจะไม่หมาหมู่ไปหน่อยรึไง พวกข้ามีกันแค่นี้เองนะโว้ย คนทั้งเมืองถือเป็นประจักษ์พยานอยู่ตอนนี้ หากแกแน่จริงมาเดี่ยวกับข้าตัวต่อตัวเซ่ ว่าไงล่ะ?!"
"..."
คนในกิลด์ไฮเอนด์ต่างฮือฮา พูดคุยกันยกใหญ่ รอธฟิลด์จึงวาดมือขวาขึ้นฟ้าตะโกนบอก
"เงียบ-! เงียบ-!" รอธฟิลด์ก้าวออกมาข้างหน้าเช่นกัน "ก็ได้ ข้าจะบดขยี้แกด้วยตัวเอง"
ไนท์ฮอว์กแยกเขี้ยว เดินก้าวอาดๆ เข้าไป ส่วนรอธฟิลด์เริ่มรวบรวมมานา แสงสีเหลืองทองวนเวียนอยู่รอบกายจากนั้นเขากางมือออกไปข้างหน้า
วู้ม!
เกิดวงเวทสีเหลืองปรากฏขึ้นที่พื้น และมีเขาสองข้างผุดขึ้นมา ใบหน้าของมันเป็นวัว ร่างกายเป็นคน ถือขวานขนาดใหญ่ ใส่เกราะเหมือนนักรบ จนในที่สุดมอนสเตอร์ตัวนั้นก็โผล่ออกมาจนหมด ร่างกายมันล่ำบึ่กเหมือนนักมวยปล้ำ โดยรวมแล้วมันสูงใหญ่กว่าไนท์ฮอว์กประมาณ 3 เท่า มอนสเตอร์ตัวนี้ผมจำชื่อของมันได้แม่น มันคือ 'มิโนทอร์' นั่นเอง
"กรร กรร ฮูมมมม!!" มิโนทอร์คำราม
ติ๊ง!
มอนสเตอร์ระดับบอสดันเจี้ยนชั้นกลาง
[มิโนทอร์ Lv. 54] ปรากฏตัวค่ะ!
"ขี้ขลาด! ไหนบอกตัวต่อตัวไงครับ แล้วเรียกอสูรอัญเชิญออกมาทำไมเล่า?!" ผมตะโกนท้วง
"หุบปาก ไอ้เด็กบ้านนอก! อสูรนี่มันก็เป็นสกิลของข้า สวะอย่างพวกแกน่ะไม่ต้องถึงมือข้าหรอกเว้ย…" ขณะที่เขาด่าผมกลับอยู่นั้น สมาชิกกิลด์ของเขาต่างอยากรู้อยากเห็น อยากสัมผัสตัวเป็นๆ ของ
มอนสเตอร์ระดับบอสอย่างใกล้ชิด
"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน พวกแกห้ามเข้าไปใกล้มิโนทอร์นะ!" รอธฟิลด์ตะโกน
ฉัวะ!
"อ๊ากกกก!"
"อ๊า--!!"
มิโนทอร์สะบัดขวานเล่มใหญ่โตได้รวดเร็วราวกับคุณครูสะบัดไม้เรียว พริบตาเดียวร่างของนักผจญภัยที่เข้าไปใกล้ก็ถูกแบ่งเป็นชิ้นอย่างง่ายดาย
"…ไอ้พวกโง่เอ๊ย ทำให้ข้าขายหน้าไปด้วย" รอธฟิลด์บ่นด่าลูกน้องตนเองออกมาเบาๆ
"เคี๊ยก! เคี๊ยก! ก็แค่ วัวโง่ๆ ตัวหนึ่งล่ะวะ เดี๋ยวข้าจะหักเขามันให้ดูเอง" ไนท์ฮอว์กสำทับใส่เสียงดัง ทุกคนน่าจะได้ยินกันหมดรวมทั้งเจ้า
มิโนทอร์ด้วย เพราะมันฮึดฮัดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ฮูมมมม!!" ตึงตัง! ตึงตัง!
มิโนทอร์วิ่งกระทืบเท้าเข้าหาศัตรูตรงหน้าที่เหยียดหยามมัน ส่วน
ไนท์ฮอว์กเองก็วิ่งเข้าหามันด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งคู่เข้าใกล้กันจนได้ระยะโจมตี เป็นมิโนทอร์ที่ลงมือก่อน มันเหวี่ยงขวานแนวเฉียงฟาดมาอย่างรุนแรง ไนท์ฮอว์กหลบได้แบบฉิวเฉียดแต่สีหน้ายิ้มเยาะของเขาหายไป เขาคงสัมผัสได้ว่าพลังโจมตีสูงขนาดไหน ขนาดผมที่อยู่ห่างเกือบ 20 เมตร ยังรู้สึกถึงแรงลมที่แหวกอากาศมาเลย
เมื่อไนท์ฮอว์กหลบได้แล้ว เขาไม่รอช้าแทงมีดสปาร์ต้าสวนเข้าไปด้วยความเร็ว เป้าหมายคือซี่โครงของมัน แต่มิโนทอร์บ้าคลั่งกว่าที่คิด มันไม่คิดหลบมีดแต่อย่างใด มันใช้ตัวพุ่งกระแทกสวนมีด โดยไม่สนว่าจะถูกมีดแทงหรือไม่
ตึง!
ไนท์ฮอว์กกระเด็นล้มกลิ้งไปกับพื้น เขารีบม้วนตัวลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เปื้อนเลือด
"ฮ่ะ! แรงเยอะดีนี่หว่า" เขาวิ่งกระโจนเข้าใส่มิโนทอร์อีกครั้งพร้อมปลดปล่อยสกิลออกมา
"เปิดใช้งานสกิล [คลุ้มคลั่ง!] [กระหายเลือด!]" ออร่าสีแดงเข้มพวยพุ่งออกจากร่าง ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับปีศาจ มิโนทอร์ตั้งท่าเหวี่ยงขวานรอรับศัตรูที่วิ่งตรงเข้ามา มันเกร็งกล้ามเนื้อจนเส้นเลือดปูดขึ้นตามแขนและมีออร่าพลังลุกพรึ่บขึ้นมา มิโนทอร์หมุนตัวฟาดขวานเต็มเหนี่ยวและหมุนเหวี่ยงต่อไปตามแรงของขวานใหญ่ จนกลายเป็นทอร์นาโดที่พร้อมเชือดศัตรูที่เข้ามาใกล้ให้แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ไนท์ฮอว์กหยุดตรงหน้าทอร์นาโดฉับพลัน เขาเลียริมฝีปากหนึ่งครั้งและเรียกมีดสปาร์ต้าเล่มสีดำสนิทรูปร่างแปลกตาน่าขนลุกออกมาถือไว้ทั้งสองมือ และเหวี่ยงหมุนตัวด้วยความแรงเช่นเดียวกัน ตอนนี้พายุทอร์นาโดทั้งสองลูกกำลังปะทะกันอยู่ เสียงของอาวุธกระแทกกันดังสนั่นไปทั่วพื้นที่ภายในโดม
กึง! กึง! กึง! กึง!
เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวและหวาดเสียวเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่รู้ว่าจะมีชิ้นส่วนของใครคนใดกระเด็นออกมาเมื่อไร แต่กระนั้นสำหรับคนดูแล้วมันช่างเป็นฉากที่น่าตื่นเต้นเสียจริง พวกเขาหมุนด้วยความเร็วสูงชนกันอยู่ประมาณหนึ่งนาที และในที่สุดพายุลูกหนึ่งก็กลืนอีกลูกหนึ่งเข้าไป
ฉัวะ!
ขวานเล่มใหญ่กระเด็นออกมาหมุนคว้างกลางอากาศและปักลงกับพื้น โดยมีมือของมิโนทอร์ที่ยังกำขวานอยู่ติดออกมาด้วย
เป็นมิโนทอร์นั่นเองที่เป็นฝ่ายพลาดท่าก่อน และตอนนี้มันกำลังถูกชายผู้บ้าคลั่งกระหน่ำมีดหมุนสับไม่ยั้งต่อไป
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
"กะ กรร..." มิโนทอร์ล้มลงแบบเลือดท่วมตัว และเริ่มสลายหายไป
"อ้าว โทษทีว่ะ เขายังไม่ทันหักเลย ดันตายซะก่อนแล้ว คี๊ก! คี๊ก!" ไนท์ฮอว์กแยกเขี้ยวยิ้มสยองอย่างผู้ชนะ ตามร่างกายของเขามีแผลจากคมขวานทั่วไปหมด แต่ทุกแผลแค่เป็นรอยเฉี่ยวเท่านั้น เสื้อของเขาขาดวิ่นยับเยินและร่วงลงมากองอยู่ที่ขอบกางเกงหนังสีดำเก่าโทรมของเขา
เกิดเสียงฮือฮาขึ้นเมื่อทุกคนได้เห็นแผ่นหลังของไนท์ฮอว์ก ซึ่งตอนนี้มันเผยให้เห็น 'รอยสักสัญลักษณ์รูปเสือขนาดใหญ่ที่กลางหลัง' พวกเขารู้แล้วว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่
"...สมาคมโจรเร้นเงา"
ผมเห็นรอยสักนั้นเข้าถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม แข็งกร้าว ทรนงเด็ดเดี่ยว หรือเป็นเพราะเจ้าของรอยสักกันแน่ ชายฉกรรจ์คนนี้แผ่รังสีอำมหิตออกมาตลอดเวลา เขาไม่มีทีท่าหวาดกลัวแม้แต่น้อย ถึงแม้จะกำลังเผชิญหน้ากับคนทั้งกิลด์ก็ตาม และตามร่างกายมีเลือดของศัตรูที่เขาสังหารสาดกระเซ็นเปรอะทั่วไปหมด ผสมกับท่าทีของเขาตอนนี้ที่กำลังยิ้มอย่างสดชื่นราวกับเพิ่งได้ดื่มน้ำอัดลมซ่าๆ หลังทำงานหนักมาทั้งวัน
"แก! อย่าได้ใจนักนะ ยังไงแกก็ไม่รอดไปจากที่นี่หรอกเว้ย"
รอธฟิลด์ชูสองมือขึ้นฟ้าตะโกนก้อง
"เปิดใช้งานไอเท็มหกดาว [ประตูมนตราระดับสาม!]"
เกิดอักขระวงเวทใหญ่สีม่วงขึ้นบนท้องฟ้า จากนั้นรอธฟิลด์ร่ายเวทอัญเชิญอีกครั้ง
"ในนามของข้า ตัวแทนแห่งเดดาลัส มาสเตอร์ออฟลาบิรินซ์ ข้าขอเรียกขานอสูรผู้พิทักษ์ออกมาสังหารศัตรูของข้าให้สิ้นไป! [อัญเชิญ
มิโนทอร์!]"
มิโนทอร์ออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกมันไม่ได้มาตนเดียว มันโผล่มาทั้งหมดสามตน
"โอ้ มาย ก็อด" ถึงผมจะยังชิลเพราะฤทธิ์ใบหญ้าหอมสวรรค์แต่ความตกใจและอึ้งในสิ่งที่เห็นก็ยังมีอยู่ ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะไอเท็มหกดาวที่เขาเปิดใช้งานก่อนหน้านี้ 'ประตูมนตราระดับสาม' ถ้าให้เดาก็คงเพิ่มพลังเวทสามเท่าอะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วผมกับไนท์ฮอว์กก็ยังไม่ยี่หระ เพราะว่าแผนของพวกเรากำลังจะเริ่มแล้ว...
"รอธฟิลด์เอ๋ย… ในเมื่อแกอัญเชิญออกมาขนาดนี้ งั้นข้าเรียกอสูรรับใช้ออกมาบ้างนะ" ไนท์ฮอว์กดีดนิ้วดังเป๊าะ
"ข้าไม่คุยเล่นกับแกแล้ว ทุกคนฟังคำสั่งข้า! เตรียมพร้อมบุก รีบๆ จบเรื่องนี้กันได้แล้ว" รอธฟิลด์โบกมือสั่งการ
"โอ้ววววว!! ฆ่ามัน!! โอ้วววว!!" สมาชิกกิลด์สองร้อยคนขานรับ แต่ทันใดนั้นกิลด์ไฮเอนด์ทุกคนรู้สึกความมืดอะไรบางอย่างที่บดบังแสงจากดวงจันทร์ เงามืดนั้นใหญ่มาก ใหญ่ขนาดครอบคลุมพื้นที่ต่อสู้เอาไว้ทั้งหมด พวกเขาจึงพร้อมใจกันแหงนหน้าขึ้นไปดู
"ตัวอะไรวะนั่น?!"
"มอนสเตอร์งั้นเรอะ?!"
"เฮ้ย!"
"โอ๊ย!"
"อ๊าก!"
"แสบ!! นี่มันอะไรวะเนี่ย?!"
"ระวังนะเว้ย มันปล่อยพิษลงมาด้วย"
"จอมเวท! นักธนู! รีบโจมตีมันเร็วเข้า!"
"พวกข้ายิงเวทไม่ถึง มันสูงเกินไป"
"พวกข้ายิงธนูถึงอยู่ ทุกคนรีบใช้สกิลยิงพร้อมกันเลย!! ฆ่ามันให้ได้!!"
"ใครมีสกิลบินได้ รีบบินขึ้นไปโจมตีอีกทางหนึ่งด้วย!!" รอธฟิลด์ตะโกนสั่ง จากนั้นมีนักผจญภัยเหาะขึ้นไปประมาณ 5 คน
"ฉิบหายแล้ว!! ทุกคนหยุดโจมตีมันก่อน!!" จอมเวทที่ลอยขึ้นไปตรวจสอบตะโกนลั่น
"เดี๋ยวก่อน! มันคือ 'ปลาปักเป้าระเบิด'"
"ไอ้พวกโง่ อย่าโจมตีนะว้อย!"
แต่ดูเหมือนนักผจญภัยที่อยู่ข้างล่างจะไม่ได้ยินเสียงที่พรรคพวกข้างบนตะโกนบอก เพราะกำลังวุ่นกับการวิ่งพล่านหลบพิษที่ปลาปักเป้ายักษ์คายทิ้งลงมาใส่ราวกับฝนเม็ดเป้งที่ตกปอยๆ เหล่านักผจญภัยต่างส่งเสียงเร่งเร้าให้นักธนูรีบระดมยิงสังหารมันให้ได้
จู่ๆ ทันใดนั้นมีเสียงรอธฟิลด์ตะโกนสั่งการออกมาแบบดังมาก
"อสูรมันบินต่ำลงมาแล้ว! มันแพ้ไฟ! จอมเวทไฟทุกคนร่ายเวทโจมตีมันเดี๋ยวนี้!!"
รอธฟิลด์หันขวับไปมองไนท์ฮอว์กด้วยท่าทีงุนงง และเขาเห็นชัดเจนเลยว่าไนท์ฮอว์กกำลังตะโกนสั่งการด้วยเสียงที่เหมือนตนเองอยู่
"ใช้เวทไฟที่แรงที่สุดเลย ใครฆ่ามันได้ข้าจะมีรางวัลให้เป็นพิเศษ จัดให้หนักเลย!! ลุย! ลุย! ลุย!"
รอธฟิลด์อ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
"ไอ้บัดซบ!! แกบังอาจเลียนเสียงข้า หยุดก่อนทุกคน อย่าโจมตีนะ เมื่อกี้ไม่ใช่เสียงของข้า!!"
แต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปเสียแล้ว…
ตูม! ตูม! ตูม!
ตูม! ตูมมมมมม!
บรึ้ม!! ฟู่~~~~ว ฟู่~~~~ว
ติ๊ง!
คุณได้รับ 'พิษระดับสาม'
HP ของคุณจะลดลง 3% ในทุกๆ วินาทีค่ะ!
คุณติดสถานะ 'อัมพาต' เป็นระยะเวลา 5 วินาทีค่ะ!
พิษจากปลาปักเป้ายักษ์ระเบิดออกกระจายไปทั่วพื้นที่ต่อสู้ ทุกคนที่อยู่ในลานกว้างหน้ากิลด์ได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด ยกเว้นผมกับไนท์ฮอว์ก…
ติ๊ง!
เนื่องจากคุณมีภูมิต้านทาน
สถานะพิษระดับสามถูกยกเลิกค่ะ!
สถานะอัมพาตถูกยกเลิกค่ะ!
และสิ่งที่ไนท์ฮอว์กกระซิบบอกผมก่อนหน้านี้ก็คือ
'หากข้าตะโกนออกมาเป็นเสียงของรอธฟิลด์เมื่อไร นั่นคือสัญญานลงมือ เข้าไปสังหารกลุ่มซัพพอร์ทให้หมด'
...เมื่อได้ยินสัญญาน ผมออกตัวพุ่งฟ้าวอย่างรวดเร็วและไร้เสียงฝีเท้า ด้วยสกิล [วิชาตัวเบา] กับ [ตีนแมว] ซึ่งสกิลทั้งสองได้อัพเกรดไปอีกขั้นจากบัพใบหญ้าหอมสวรรค์ และตอนนี้ที่ๆ ผมอยู่ก็คือ กลางวงกลุ่มซัพพอร์ท นั่นเอง
"ปลดปล่อย! [เคียวบูมเมอแรง!] ย้ากกกก-!!"