เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ด้านหลังของชายร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงยีนสีดำกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนที่สายจะเงียบไป

'เอ้ยกลางเมืองขนาดนี้ไม่มีคลื่น?'

ว่าแล้วก็จับมือถือชูหันซ้ายหันขวาหาสัญญาณที่ขาดหาย แต่ดูท่ามันจะไม่ง่ายแล้ว เมื่อชายร่างเล็กผู้สูงเพียง168กำลังเดินออกจากห้องน้ำ ดันเห็นภาพผู้ชายร่างสูงแบบลางๆ เพราะเขาดันลืมแว่นไว้ในรถ แต่จะกลับเข้าไปเอาตอนนี้ ไอ้โรคจิตตรงหน้าคงได้หนีไปแน่ๆ ดีนะที่เขาแวะมาซื้อกาแฟ แล้วแวะเข้าห้องน้ำก่อน เมื่อสายตาพอมองเห็นอยู่บ้างว่าอีกฝ่ายกำลังใช้โทรศัพท์มือถือ แอบถ่ายรูปอยู่ฝั่งห้องน้ำหญิงเขาพุ่งตัวรีบเดินเร็ว มือที่ไวกว่าคำพูดทุบเข้าให้กลางหัวเจ้าโจรโรคจิต

"จับได้แล้วไอ้โรคจิต วันนี้แกตายแน่!"

"อ้ากกกกก!! โอ้ยๆ ทำบ้าอะไรเนี่ย?"

"แกนั้นแหละทำบ้าอะไรไอ้โรคจิต วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยคนอย่างพวกแกไปแน่ๆ รอก่อนนะขอโทรหาตำรวจก่อน"

"หะ? เดี๋ยวๆคุณจะบ้าเหรอ" ชายร่างสูงสลัดตัวหลุดเตรียมจะวิ่งหนีทว่า

หมับ!! มีบางอย่างดึงกระชากเอาคอเสื้อเขาอย่างแรง จนร่างเซคิ้วขมวดควันออกหูนี่มันเรื่องบ้าอะไรว่ะ!!

"หยุดๆแกจะหนีไปไหน"

"ปล่อยฉันนะฉันไม่ใช่โรคจิต"

"เห็นคาตายังกล้าพูด แถมยังหน้าห้องน้ำหญิง"

"จะบ้าเหรอ?"

"แกสิบ้าไอ้โรคจิต โอ๊ะคุณตำรวจมาตรวจพอดี คุณตำรวจทางนี้ครับช่วยมาจับโรคจิตทีครับ คราวนี้นายตายแน่"

"โอ้ยปล่อยมือออกจากคอเสื้อฉันนะ"

"ขอโทษนะครับเกิดอะไรขึ้น?"

"จับมันเลยครับคุณตำรวจ ไอ้หมอนี้มันแอบถ่ายรูปในห้องน้ำหญิง"

"หะ?/หะ?"

ตำรวจสายตรวจสองคนถึงกับมองหน้ากัน และมองไปยังรอบๆพร้อมกับหันมามองผู้ชายตัวเล็กที่แจ้งข้อหาเมื่อครู่ ก่อนมองไปยังคนที่เป็นไอ้โรคจิต ร่างสูงมองร่างผู้ชายตัวเล็กกว่าตรงหน้าอย่างหัวเสีย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะกำลังแสดงสีหน้าเย้ยยันเขา ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าเต็มปลอดหันไปหาคุณตำรวจสองคน

"ผมไม่ใช่คนโรคจิตนะครับ ดูหน้าผมสิเหมือนโรคจิตเหรอ?" ตำรวจสองคนถึงกับพูดออกมาอย่างพร้อมเพียง

"ไม่ครับ/ไม่ครับ"

"เอ่อคุณผู้ชายอีกคนครับ เกรงว่าจะเป็นการเข้าใจผิดกันมากกว่านะครับ คุณผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ไม่ได้เป็นโรคจิตหรอกครับ"

"นั้นนะสิครับแค่เขาดีดนิ้ว สาวๆคงวิ่งมาหาแล้วมั้งครับ ว่าแต่คุณผู้ชายคนหล่อครับบอกวิธีทำยังไงให้หล่อแบบนี้บ้างสิครับ-"

"โอ้ยคุณตำรวจถึงผมจะสายตาสั้น แต่ผมก็มองเห็นว่าอะไรเป็นอะไรนะคับ ไอ้โรคจิตอยู่ตรงหน้าพวกคุณควรจับสิ"

"เดี๋ยวๆสายตาสั้น? .... อ้อ??? อย่างนี่นี้เองแล้วที่ว่ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วรู้ไหมว่าฝั่งนี้คือห้องน้ำชายหรือหญิง?"

" นี่นายคิดว่าฉันตาบอดหรือไง ก็บอกว่าฉันแค่สายตาสั้น แต่ก็รู้ว่านี้มันห้องน้ำหญิงดูป้ายสิ" พูดพรางชี้ไปที่ป้ายด้วยสีหน้ามั่นใจทว่า

"เอ่อคุณครับนี้มันห้องน้ำชายครับ" นายตำรวจทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แล้วทีนี้คนที่แสดงสีหน้าเย้ยยันสลับไปเป็นฝ่ายชายตัวสูงแทน ที่ตอนนี้กอดอกสีหน้าเอาเรื่อง

"อย่ามาล้อเล่นสิคุณตำรวจ ผมเข้าห้องน้ำชายเพิ่งออกมาคือฝั่งตรงข้าม คุณจะมาเห็นไอ้โรคจิตหน้าหล่อ แล้วจะมาปล่อยผ่านแบบนี้แล้วบ้านเมืองจะมีกฎหมายไว้ทำไมละครับ?"

"เขาพูดถูกครับคุณตำรวจ กฎหมายมีไว้ใช้กับคนผิดไม่ใช่เอาไว้ใช้ปักปำคนอื่น" ร่างสูงพูดพรางหยิบแว่นตาที่เขาเลิกใช้แล้ว แต่มักพกติดตัวมาด้วยสวมให้กับชายตัวเล็กกว่าตรงหน้า

"เอ้าแล้วแหกตาดู ใครกันแน่ที่มันโรคจิต" ร่างสูงพูดพร้อมกับจับไหล่ร้างเล็กให้หันไปมองที่ป้ายด้านบน ร่างเล็กที่ได้สวมแว่นที่คนที่เขาเรียกว่าโรคจิตสวมให้ และตอนนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่าอยากจะเป็นลม

"งั้นคุณช่วยไปโรงพักกับผมด้วยครับ" นายตำรวจหนึ่งคนพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน แต่ร่างเล็กนี้คือยิ้มเจื่อนแหละ

"คือ... คือว่ามันเป็นการเข้าใจผิดนะครับคุณตำรวจ คือว่า-"

"เอาเป็นว่าครั้งนี้พวกผมจะคิดซะว่า มาตรวจแล้วไม่ได้พบสิ่งผิดปกติใดๆ"

"แต่ผมสามารถเอาผิด เรื่องทำร้ายร่างกายได้ใช่ไหมครับคุณตำรวจ?"

รอยยิ้มที่เริ่มจะมีกลับถูกทำลายลงดื้อๆ ร่างเล็กถึงกับอ้าปากหันไปมองเกือบหลุดคำด่าออกไปแล้ว และในตอนนี้ใบหน้าที่เห็นมัวๆกลับชัดเจน นี้สินะที่ตำรวจสอคนบอกว่าหล่อนักหนาแก....

เสียงจอแจภายในโรงพยาบาลขนาดใหญ่ของเอกชน คนไข้วันนี้ก็เยอะไปหน่อยไหม หมอแทบจะไม่พอสำหรับคนไข้กันอยู่แล้ว สาวผมบ๊อบในชุดกาวน์สีขาวแบบแขนสั้น โดยที่บนขอบปากกระเป๋าเสื้อที่อกข้างซ้ายปักชื่อพญตามด้วยชื่อของหมอหญิง เธอยกนาฬิกาข้อมือมาดูก็พบว่ามันเลยเวลามาแล้ว10นาที เธอเดินวนไปมาหน้าล็อบบี้กรอกประวัติคนไข้ พรางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างกังวล หญิงสาวสวมเสื้อกาวน์แขนสั้นสีขาว ดูอายุมากกว่าถ้าดูจากการแต่งกาย เธอจ้องมองไปยังหมอสาว

'ตายๆแย่แน่ ถ้าฉันยังไม่ขึ้นไปตอนนี้ไม่อยากจะคิดเลย แต่ทำไงละรุ่นพี่หมอยังไม่มาเลย โอ้ยอยากจะบ้าตาย' เธอพึมพำกับตัวเองระหว่างที่เดินวนไปมา โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าใครกำลังยืนมองการกระทำเธออยู่

"หลิน?"

'แล้วถ้าคนไข้คนนั้นประเมินฉันไม่ผ่าน แล้วฉันก็ต้องอดแม้แต่ยังไม่สอบสินะ?'

"หมอหลินค่ะ?"

'พี่หมอทำไมทำแบบนี้ละ แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยถ้า-'

"หมอหลิน!?"

"เฮือก??? โอ๊ะพี่นิตาเรียกฉันเหรอค่ะ?"

"หึฉันเรียกหมอนานแล้วนะคะ เกิดอะไรขึ้นทำไมมาเดินวนไปมาจนคนไข้จะกลัวคุณแล้วนะคะ?"

"เอ่อคือ- โอ๊ะๆๆๆๆๆพี่หมอๆๆๆๆ ฉันขอตัวก่อนนะพี่นิตาพอดีมีเคสด่วน พี่หมอทางนี้!!" เสียงของหมอหลินหมอใหม่ที่ใครๆก็ต้องยกนิ้วให้เธอเลย

"นี้จะรอดถึงวันนั้นไหมเนี่ย?"

หัวหน้าพยาบาลชั่วคราวสาวถึงกับส่ายหัว และเมื่อมองเลยไปอีกนิดเธอก็พบกับหมอคนเก่งอย่างหมอรัก พอเห็นแบบนั้นหัวหน้าพยาบาลหญิงก็ถอนหายใจ รีบหยิบแฟ้มประวัติคนไข้ไปตรวจ

ด้านชายร่างเล็กหลังลงรถ เขาก็เดินหัวเสียเข้าไปในโรงพยาบาลทว่าก็มีเสียงเรียกเขาจากที่ไกลๆ และเสียงนั้นเขาจำมันได้ดี เขารีบหันไปมองอีกฝ่ายก็พบว่าเธอกำลังวิ่งเข้ามาหาเขา สีหน้าร้อนรนนั้นทันทีที่เขาก้าวขาเข้าประตูโรงพยาบาล ข้อมือของเขาก็ถูกจับก่อนจะกระชากลากไปรอขึ้นลิฟต์

"โอ้ยนี้มันอะไรกันเนี้ยยัยหลิน? เป็นหมอไม่ควรวิ่งในโรงพยาบาลนะเสียภาพลักษณ์หมด"

"โอ้ยจะเสียภาพลงภาพลักษณ์ อะไรก็เสียเถอะพี่หมอ แต่ฉันไม่ชอบเสียโคต้าที่จะเป็นหมอหรอก"

หมอหญิงพูดพรางยื่นเสื้อกาวน์ตัวยาวสีขาวและเครื่องหูฟัง แล้วช่วยรุ่นพี่แต่งตัวขณะพาอีกคนมายืนรอลิฟต์ และเท่าที่มองดูลิฟต์ตอนนี้ยังอยู่ชั้นบนสุดอยู่เลย หมอหลินเริ่มกังวลมากขึ้นเมื่อมองตัวเลขลิฟต์ จนหมอรุ่นพี่อย่างรักต้องจับไหล่อีกคน หันมาตอบคำถามด้วยความสงสัย

"พูดเรื่องอะไร?" หมอชายร่างเล็กผู้อารมณ์เสียแต่เช้า เพราะมัวแต่ไปโรงพักเสียค่าปรับ แต่ไอ้บ้านั้นดันหนีไปไหนแล้วไม่รู้ มาสายยังไม่พอยังมาเจอรุ่นน้องแสนปวดหัวนี้อีก

"วันนี้วันอะไร?" หมอรุ่นน้องถามด้วยสีหน้าจริงจัง เขาจึงตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

"ก็วันจันทร์ไง รู้จ้ารู้ว่าฉันมาสายคนไข้เยอะแล้วยังไง จำเป็นต้องวิ่งแบบนี้ไหม?" ยังไงซะภาพลักษณ์ก็ต้องมาก่อน และเขาไม่เคยมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีเพราะงั้น

"ถ้างั้นคนไข้ห้อง307ที่พี่หมอ มีเวรสลับตรวจแทนผอละคะ?"

"วิ่งสิห๊ะจะยื่นพูดทำไมล่ะยัยหลิน โอ้ยตายๆๆ" พูดพรางวนไปวิ่งขึ้นทางบันไดหนีไฟทิ้งให้หมอหลินหมอรุ่นน้องอ้าปากค้างยืนงงอยู่หน้าลิฟต์

"พี่หมอไม่ขึ้นลิฟต์เหรอ??" หมอหลินชี้ไปที่ลิฟต์กำลังจะลงมา ทว่ารุ่นพี่เจ้าปัญหานั้นดันวิ่งไปแล้วมีแต่เสียงที่ส่งกลับมา

"โอ้ยเวลานี้ใครจะมารอขึ้นลิฟต์ รีบวิ่งขึ้นมาเร็ว"

"โอ้ยจะบ้าตาย พี่หมอรอหลินด้วยยยยยยยยย"

เสียงวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟดังไล่ไปทุกชั้น และเสียงหอบกับสภาพที่แทบจะดูไม่ได้ของหมอสองพี่น้อง ชั้นสุดท้ายที่ทำเอาลมแทบจับ รักที่ใช้ไหล่พิงผนังหน้าซีดหอบส่วนหลินหมอมือขวานั้น ก็มือกุมเข่าเหงื่ออาบเต็มหลัง

"ไปกันเถอะฮึบ"

พูดพรางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รักรีบเดินไปหน้าห้องคนไข้พิเศษ ในขณะที่เขากำลังจะเลื่อนประตูห้อง สายตาที่มองต่ำก็แสดงสีหน้าตกใจเมื่อประตูมันดันเปิดออกก่อน แถมคนที่ยืนตรงหน้ายังสวมเสื้อกาวน์ตัวยาว แค่เห็นท่อนล่างรักก็รีบก้มไหว้

"ขอโทษครับอาจารย์ที่ผมมาสาย พอดีผมเจอได้โรคจิตก็เลยอยู่ช่วยจับไปส่งตำรวจคับอาจารย์" รักผู้ที่ก้มหัวยกมือไหว้หลับตาปี๋หนีความผิด โดยที่ไม่ได้ดูดีๆก่อนว่าคือใคร หมอหลินหมอรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับงง

"คุ.... คุณเป็นใครค่ะ?"

'เอ๊ะ?' รักผู้ที่ได้ยินหลินพูดถามขึ้นแบบนั้น ก็รีบเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างเต็มตา ใช่เต็มตาเลยหน้าแบบนี้

เฮือกกกกกกกก

"ไอ้-"