[ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง]
"ไอ้หมูยีน เบาหวาน ไขมัน ไม่ได้เจอกันนานมึงแม่งยังเหมือนเดิมเลยว่ะ เอ้ย หรือว่าอ้วนขึ้นวะ555"
ผมได้ยินเสียงตะโกนนี่มาแต่ไกลซึ่งเสียงนี้ก็มาจากโดเพื่อนสนิท(?)ของผมเอง
"เอ้อ หวัดดี"
ผมตอบกลับโดไปแบบปกติที่ผมไม่ได้เถียงอะไรกลับไปไม่ใช่ว่าเพราะเขาสนิทกับผมนะแต่สิ่งที่เขาพูดมามันก็เป็นเรื่องจริงทั้งหมดทำให้ผมเถียงไม่ได้เลย
"มึงรู่ป่ะว่าเช้านี่มีนัดประชุมที่หอประชุมอะ อีก10นาทีก็เริ่มแล้วนะเว้ย"
โดพูดพลันเดินมาแตะบ่าของผม
"เห้ย หรอวะงั้นรีบไปเหอะ"
พูดจบผมก็รีบเดินไปหอประชุมกับโด
(โครม!!!)
"โอ้ย!"
เหมือนผมจะเดินชนกับอะไรบางอย่างเข้าแต่เพราะผมอ้วนจึงไม่ค่อยรู้สึกอะไร เอ๊ะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้เสียงผู้หญิงใช่มั้ย ผมรีบมองลงไปที่พื้น และภาพที่ผมเห็นก็คือมีเด็กผูัหญิงม.ปลายที่ตัวเล็กอย่างกับตุ๊กตา ผมดำยาวสลวยแถมยังไว้ผมหน้าม้าอีก ผิวของเธอก็ขาวมากจนเหมือนกับว่ามีออร่าออกมามาจากตัวเธอเลย สามารถอธิบายแบบได้เลยว่า "น่ารัก" แต่สีหน้าของเธอตอนนี้กลับต่างจากคำว่าน่ารักอย่างสิ้นเชิงเพราะตอนนี้สีหน้าของเธอเหมือนกับแม่ผมตอนที่เห็นคะแนนสอบของผมเลยล่ะ ใช่แล้วล่ะเธอดูจะโกรธผมเอามากๆเลย
"เป็นอะไรมั้ยครับสุดสวย"//เสียงบ็อกซิ่ง
แย่ล่ะปากของผมมันดันไปก่อนสมองซะแล้ว ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นออกไปกันนะ
"ไอ้หมูโรคจิต"
เธอพูดประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ขั้วโลก แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เธอเรียกผมว่าหมูงั้นหรอ!?
---------------------------------------------------------------------------------
[ก่อนที่เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น] [ที่บ้านของยีน]
"ตี๊ดๆๆๆ"
เสียงของเครื่องชั่งน้ำหนักได้ดังขึ้นมา ผมจึงก้มลงมองตัวเลขที่แสดงผลน้ำหนักของผมซึ่งเลขที่ออกก็คือ~ 89.4 กิโลกรัม
"อะ"
ผมอุทานออกมาเบาๆ เพราะเมื่อเดือนที่แล้วน้ำหนักของผมมันยังเป็น 86.1 กิโลกรัม อยู่เลย สงสัยตอนปิดเทอมผมจะขี้เกียจไปหน่อยแฮะ
(โครกกก) ท้องของผมร้องออกมาด้วยความหิวโหย
"นี่ก็ 7โมงแล้ว สงสัยต้องหาอะไรกินแล้วสิ"
ผมลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเพราะผมตื่นมาตอน 6โมงซึ่งเป็นเวลาที่อนิเมะเรื่อง "นักสืบสาวกับผู้ช่วยไร้ประโยชน์" ฉายพอดี ใช่แล้วล่ะครับผมทั้งอ้วน ทั้งติดอนิเมะ ซึ่งก็ตรงกับนิยามของคำว่า"โอตาคุขี้แพ้"เป๊ะๆ
(โครกกก) ท้องของผมร้องอีกครั้ง ทำให้ผมรู้แล้วว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาจะมาโม้เรื่องตัวเอง ผมจึงรีบไปหยิบไส้กรอกที่แช่ในตู้เย็นมากิน ระหว่างกินผมก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผมได้เหลือบไปมองปฏิทินและเห็นว่ามีตัวอักษรสีแดงเขียนใต้วันที่ของวันนี้ว่า"วันเปิดเทอม" ผม "ยีน" หรือชื่อจริงก็คือ "สุกฤต" จึงรีบอาบน้ำ แต่งตัว และวิ่งไปโรงเรียนทันที!!!
---------------------------------------------------------------------------------
[ณ ปัจจุบัน]
หลังจากผมได้ยินคำพูดนั้นของผู้หญิงที่ผมเดินชน ผมก็รู้สึกเหมือนมีเข็มเป็นล้านมาทิ่มแทงหัวใจ ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บใจมากขนาดนี้กันนะ ทั้งที่ปกติตอนมีคนมาเรียกผมว่าหมูผมยังไม่รู้สึกอะไรแท้ๆ
"พรืด"
เสียงกลั้นขำของโดดังออกมาซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ผมจึงอยากรีบออกไปจากสถานการณ์นี้
"ไปเหอะ"
ผมพูดแล้วรีบเดินขึ้นหอประชุมพร้อมและหวังว่าผมจะไม่ได้เจอกับผู้หญิงคนนี้อีก
"โมโหหรอวะ555 แต่ก็สมควรแล้วคนเหี้ยอะไรพูดกับผู้หญิงที่ตัวเองพึ่งชนขนาดนี้วะ" ดีพูดออกมาแบบกวนๆ
"แม่ง กูยังงงตัวเองอยู่เลยทำไมกุถึงพูดแบบนี้วะ"
ในขณะนั้นเองเสียงของเธอก็ได้ดังขึ้นมาในหัวของผมแต่ภาพที่มาพร้อมกับเสียงนั้นไม่ใช่ใบหน้าของเธอแต่เป็นใบหน้าของ "เชียร์" นางเอกของอนิเมะที่ผมพึ่งดูไปเมื่อเช้านี้
'อย่าบอกนะว่าคนที่เราเดินชนเป็นเซย์ยู(นักพากย์)ของเชียร์น่ะ ที่เราพูดอะไรแปลกๆออกไปก็คงเป็นเพราะว่ารู้สึกสนิทสนมกับตัวละครนี้สินะ เดี๋ยวสิอย่าพึ่งรีบด่วนสรุปไปตัวเรา มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่จะมีคนที่เสียงคล้ายกันอยู่ แล้วอีกอย่างนึงเซย์ยูคนนี้ก็ไม่เคยเปิดเผยใบหน้าของตัวเองด้วย อืม คนๆนั้นคงจะไม่ใช่เด็กม.ปลายหรอกมั้ง'
ผมคุยกับตัวเองไปแบบนั้นจนรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่หอประชุมแล้ว
[1ชั่วโมงผ่านไป]
หลังประชุมเสร็จผมก็ได้เดินมาที่ห้อง ม.4/7 ซึ่งเป็นห้องของผมกับโดที่ตอนนี้ทำสีหน้าเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน
"เบื่อขนาดนั้นเลยหรอวะ กูว่าผอ.ก็ไม่ได้พูดอะไรที่น่าเบื่อขนาดนั้นนะ"
ผมพูดแบบนี้ออกไปเพราะหนึ่งในเรื่องที่ผอ.พูดคือเรื่องสื่อในปัจจุบันซึ่งนั่นมีเรื่องอนิเมะด้วยทำให้ผมตื่นตัวทันที
"เออดิวะ โคตรน่าเบื่-"
"หวัดดีทุกคนนนน~~"
โดยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากประตูห้อง
"เราชื่อ รีน นะยินดีที่ได้รู้จัก~~"
ใช่แล้วล่ะเธอคือผู้หญิงที่ผมพึ่งเดินชนไปเมื่อเช้ายังไงล่ะ!!