ปราณชีวัน อศิรเวชกุล (ปาน ชี วัน อะ สิ ระ เวด ชะ กุน)
นักโทษเลข24
"ปัน สบายดีไหม"
เสียงรอดผ่านช่องทางโทรศัพท์ต่อสายมาหาอีกคน
"สบายดีครับ"
เสียงเล็กเอ่ยตอบ ภายในน้ำเสียงแอบมีเสียงสั่นคลอเบาๆแต่ถึงอย่างนั้นคนร่างเล็กในชุดคุมขังสีเหลืองส้มก็เก่งพอที่จะเก็บอารมณ์นั้นให้ลึกที่สุด ลึกพอที่จะไม่ให้อีกคนที่อยู่หลังกระจกใสรู้ สายตาดวงน้อยจ้องไปยังบุคคลด้านหลังกระจกใส เสื้อสูทตัวนั้นเขาจำได้ดีเลยละ ทำไมกัน ทำไมคนคนนี้ถึงเป็นคนที่มาหาเขาในวันที่เขาไม่เหลือใคร
"เหม่ออะไร พี่คุยกับเราอยู่นะ"
เสียงอีกคนดังขึ้นทำให้อีกคนออกจากภวัง
"เปล่า ผมขอตัวนะครับ"
ร่างเล็กไม่อยากให้มีบทสนทนามากกว่านี้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แค่เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่รังเกียจเขาก็พอแล้ว เขาไม่ต้องอะไรแล้วนอกจากนี้ ร่างเล็กวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินจากไป
"ปราณชีวัน ...
พี่ยังรอ รอเรากลับมานะ"
เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมองอีกคนที่ยังยืนอยู่หลังกระจก ร่างสูงที่เขาคุ้นเคยส่งยิ้มมาให้เขา ยิ้มนั้นเหมือนแส่งสว่างในวันที่ท้องฟ้ามืดหม่น เป็นรอยยิ้มที่ปราณชีวันได้รับแล้วรู้สึกมีความสุขที่สุด เขาส่งยิ้มไปให้อีกคนก่อนที่จะเดินกลับไป
ฮึก ฮือ…..
ทำไมกันปราณชีวัน ทำไมต้องร้องออกมาด้วย ทำไมกัน..