"Kaylan po siya gigising?" I heard a familiar voice, but I don't know where it came from.
"hindi ko pa alam, pero sure akong malapit na..." lumingon lingon ako sa aking paligid, nagbabakasakaling mahanap kung saan nanggagaling ang tunog na iyon.
"Mama gising na po kayo.. Gising na po" then there, i heard her soubs.
Tumakbo ako patungo sa dereksyong kahit ako ay hindi alam kung saan, sobrang dilim ng paligid ko na tila ba nasa iisang kahon ako. Malawak ma'y pakiramdam ko ay sinisiksik ako.
"Shakira, We will wait for you... I will wait for you no matter what." natigilan ako sa pagtakbo at napatingala sa taas.
Isang butil ng luha ang kumawala sa pisnge ko.
"Ayoko dito.. Please, Please alisin nyo'ko dito.." napaupo na ako dahil sa panghihina. "I don't know where i am, please.. please" napahawak na ko sa mukha upang punasan ang mga luha.
"Masama ba ang panaginip mo para maging ang luha mo ay magtuloy tuloy ng ganito?" Napatingala na naman ako sa itaas. "Masiyado bang masakit diyan? Pakiusap, gumising kana.."
Napahagulgol ako.
"PLEASE! WAKE ME UP!! PLEASE! I'M BEGGING!" halos buong lakas ko ang kinuha ko para isigaw yon, munit tila walang nakakarinig. " Please rozzen, wake me up.." napayuko na ako kasabay ng mas malakas kong hagulgol.
Natatakot ako para sa sarili ko at para sa anak ko一 natatakot akong baka hindi na ako makaalis sa lugar na ito, sa lugar kung saan madilim at wala niisang tao ang magliligtas sa akin..
maski siya..
"A-Ayoko na dito.. Gusto ko nang bumalik"
nalilito ako sa totoo lang, naalala kong bumagsak ako munit hindi ko naalala kung paano ako nakapunta sa kadilimang ito.
Hindi ko alam kung gaano na katagal akong nandito pero lagi kong naririnig ang pag-uusap mula sa hindi ko alam kung saang banda nanggagaling yon.
At halos lahat yon ay galing kay Julia, kay Dr. william at higit sa lahat ay kay rozzen na siyang pinaka-maraming sinasabi.
"Masiyado ka bang napagod kaya ganyan katagal ang paggising mo? Kung gayon ay magpahinga ka lang, hihintayin kita shakira.." ayan na naman ang boses niya.
Hindi niya alam na ang taong hinihintay niya ay hindi rin alam kung paano makakabalik at makakaalis sa kadiliman kung nasaan siya.
"Gusto ko na ring bumalik, gumising, makita kayong lahat.." umiiyak kong ani habang nakaupo.
Gustong gusto ko nang gumising para makita silang lahat, para bumalik sa normal kong buhay kung nasaan ay naroon ako sa bahay nila rozzen.
"Please, ayoko na rito.." umiiyak ko na namang ani.
Pakiramdam ko ay hinang hina na ako dahil sa sobrang pag-iyak ko. Hindi ko na alam kung kaylan yung huling araw na humagulgol at tumagal ang iyak kong ganito, kaya lang ito yata ang magiging memorable na pag-iyak na mararanasan ko.
"Shakira.." natigilan ako sa pag-iyak nung marinig ang mala-anghel na boses.
Unti-unti kong iniangat ang aking lumuluhang mga mata, agad kong nakita ang nagmamay-ari ng mala-anghel na boses pati na rin ang mukha..
"S-Sino ka?" napaatras ako.
"Ako si Annette.." Para akong nabuhusan ang malamig na tubig nung marinig ang pangalangang iyon.
"I-Ikaw si a-annette?" hindi makapaniwalang ani ko.
"Ako nga, at gaya mo ay nakakulong din ako sa pagkatao mo, shakira."
mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya.
"Anong ibig mong sabihin?" mabilis kong pinunasan ang luha ko at tumayo.
"Ikaw at ako ay iisa lang." napatitig ako sa kulay dagat niyang mga mata, hindi makapaniwala. "Ako ang past life mo habang ikaw naman ang present life mo." mas lalo akong nalito.
Ako at siya ay iisa? Anong kalokohan ang pinapauso niya?!
"Ano bang sinasabi mo? Pwede ba, kung alam mo kung paano makalabas dito ay pwedeng sabihin mo na agad?! May naghihintay sa'kin mula sa labas一"
"Alam kong hindi ka maniniwala, maski ako noong una ay hindi makapaniwalang mabubuhay akong muli sa ibang katawan at kakaibang mundo." ngumiti siya. "Pero nagpapasalamat akong nabuhay tayong muli.. upang maghiganti."
Nakaramdam ako ng goosebumps dahil sa huli niyang sinabi, mas napatitig ako sa mga mata niya at nakita ko ang pagkamuhi,galit na nag aapoy sa loob nun.
"Gusto mo bang makikila ang tunay na siya?" napatitig ako mula sa inilahad niyang kamay. "Sumama ka sa akin."
ilang sandali akong napaisip at napatitig sa mga kamay niya.
"Ayos lang kung hindi一"
"Tara na." mabilis kong hinablot ang kamay niya dahilan para mabigla siyang napatingin sa'kin. "Kailangan kong makilala kung sino siya." buong tapang kong sabi.
Ngumiti naman ito tsaka tumango. "Kung gayon ay pumikit ka bagkos ay dadalhin kita sa mundo kung saan naroon siya.."
Huminga ako ng malalim bago unti unting pumikit.
Ang tanging hinihiling ko lang nung panahong iyon ay sana..
sana hindi ko pagsisihan ang desisyon kong 'to.
"DALHIN na kaya natin siya sa hospital?" nag-aalalang ani niya.
Halos hindi na magkandaugaga sa kinauupuan habang iniisip kung anong maaring mangyari sa babaeng nakahiga sa kama.
"Dude, calm down. You might scare julia too." halos magkasalubong ang kilay na ani ni khiro.
Napabuntong hininga siya at naupo munit ang paa niya naman ang umingay, hindi talaga siya mapakali.
"We just need to wait for her to wake up一"
"But its been a week, khiro. What if there's some serious problem on her? What if it's the reason why she's not still awake." He cut his lines. "I'm f*cking worried. Is she that tired to sleep for a week? If she is, then what's the reason of it? I will be the hindrance of her tiredness, but she need to wake up first..." napahilamos na lamang siya sa mukha dahil sa sobra sobrang pag-aalala.
Its been a week since yet shakira hasn't wake up. She looks like a girl who's sleeping, but he knew that there's a problem.
"What if she has decease that stop her from waking up?" para na siyang nababaliw habang nakatingin sa lapag.
"Sir rozzen.." inangat niya ang ulo niya nung marinig ang boses na yon.
"Yes?" mabilis niyang inayos ang itsura niya.
"Alam ko pong mahirap din po sainyong hintayin ang paggising ng mama ko pero naniniwala po akong malapit na siyang gumising.." napatitig siya kay julia.
At this age, this kid shouldn't feel this pain.
She and her mama doesn't deserve this kind of pain, they deserve better..
'kung hindi ko sila dinala dito, hindi kaya mangyayari ang bagay na ganito?'
mas humigpit ang kapit nya sa sariling pantalon na halos ikapunit noon, munit mabilis niyang pinakalma ang sarili bagkos nasa harapan niya pa rin si julia.
"Tama ka, malapit nang magising ang mama mo." nakangiti niyang sabi at ginulo ang buhok nito. "Gusto mo bang lumapit sakaniya?" sinenyasan niya ang kama.
"Opo." masaya itong tumango.
Hinawak niya ito sa kamay at dinala sa kama. Binuhat niya ito upang makaupo sa tabi ng kaniyang ina.
"Hi mama." nakangiti nitong ani. "Ang tagal nyo na pong nakahiga diyan, pwede po bang bumangon naman na po kayo?" pabiro pa nitong sabi. "Ang sabi nyo po ay masama ang laging nakahiga sa kama dahil po para po kayong magmemeno-pause kaya po bakit po nakahiga pa rin kayo diyan?"
Na-amazed siya sa pagiging strong ni Julia, kinakausap nito ang kaniyang ina na para bang wala lang. Na para bang tulog lang ito ng isang araw at ginising niya para sa isang masaganang almusal.
"Mama, hihintayin po namin kayo ni sir rozzen." Nagulat siya nung bigla itong sumulyap sakaniya. "Hindi po ba, sir?"
napakurap siya ng ilang beses bago tumango. "Oo, hihintayin ka namin."
"Mama malapit na po ang birthday nyo pero hindi pa rin po kayo tumatayo diyan." Nakasimangot na sabi nito. "pero ayos lang po dahil tulad po nang sinabi po namin, hihintayin namin kayo.."
napatitig siya kay julia dahil sa huling narinig.
'birthday ni shakira?' hindi makapaniwalang ani niya.
Napabuntong hininga siya at muling naalala ang huling ala-ala na hinding hindi niya makakalimutan...
"We found their body." seryosong ani ni khiro. "Do we need to bury them, or burn them?"
Napaiwas siya ng tingin at bumuntong hininga. "Bigyan nyo sila ng katahimikan. Bury them, and please make sure na walang gulong mangyayari."
"Okay." maikling sagot nito 'tsaka isinara ang pinto.
Napahigpit siya ng hawak sa sofa dahil sa galit.
"Kailangan ba talagang maging ganito lahat? Anastacia.. I really can't believe this." galit niyang ani sa sarili.
Tumingin siya sa maliit na kalendaryong naka sabit sa pader ng kwarto niya.
Napalunok siya at napabuntong hiningang napabuntong hininga nung makita kung ano ang eksaktong petsa.
July, 24.
Napapikit siya at inis na sinambinutan ang sarili.
"Fuck! Fuck! Dang it!!" isang malaking boses ang lumabas sakaniyan bibig.
Galit man sa ginawa ng babae, hindi niya pa rin maiwasang malungkot at masaktan.
Bakit ba kasi tumingin pa siya sa kalendaryo? Ayun tuloy, hindi niya maiwasang makaramdam ng sobra sobrang kalungkutan dahil sa nangyari...
"MISTER?" nagising ang diwa niya nung bahagyang tapikin siya ni julia sa kamay.
"Y-Yes?" sagot niya.
"Love nyo po ba si mama?" napakurap siya sa tanong ni julia一 iyon lang yata ang tanong na nagpatanga sakaniya.
"Huh?" takang tanong niya.
"Tinatanong ko po kung love niyo si mama.." ulit nito. "Kasi po narito kayo, binabantayan siya lagi at hinihintay ring magising. Hindi naman po kami nakatira sa malaking bahay niyo pero narito po kayo umaga man o gabi, kaya ko po naisip na baka love niyo ang mama ko dahil sa kilos niyo po.." napaiwas siya ng tingin, tama ang sinabi nang bata. "Atsaka po, noong araw po na nahimatay si mama sa harapan ko.. naroon po kayo para buhatin siya at ipasok sa bahay ng doktor.. Nakikita ko rin pong alalang-alala po kayo sa mama ko na para pong mas nag-aalala po kayo kesa sa'king anak niya.."
Hindi niya maiwasang maalala ang araw na iyon. Iyong araw na iniligtas niya si shakira sa paghulog.
Oo, tama ang nabasa ninyo.
Si rozzen ang nakaitim na kapa na sumalo kay shakira一 alam niyang galit pa rin ito sakaniya kung kaya't gumawa siya ng paraan para kahit papaano ay makita ito kahit pa saglit lang.
Hinanap niya ito sa buong kagubatan hanggang sa may nakita siyang kahina-hinalang lalaki at sinundan ito.
At doon, natagpuan niya ang luma at maliit na bahay. Napagtanto niyang doon nanunuluyan si shakira dahil amoy na amoy mula sa labas ang mabango nitong amoy.
Simulan nung mahanap niya kung saan naglalagi si shakira一 doon niya rin sinimulang tignan ito ng patago.
hindi niya pinapahalata ang ginagawa niya, maski si khiro na kaibigan niya ay hindi alam ang ginagawa niyang pagpunta kay shakira.
pero hindi niya na napigilan ang sarili niya noong araw na muntik nang mahulog si shakira... At tulad ng inaasahan, hindi man niya sinasadya一 narinig nya ang mga sinabi nito sa itaas..
"Why are you being mean to me?" natigilan siya nung marinig ang boses nito, para kasing naiiyak ito na ewan. "Why you always.. always make me sad? Ano bang ginawa ko dati na mali para sa'yo? Bakit mo'ko pinapahirapan ng ganito.." tuluyan niyang naiangat ang tingin nung marinig ang mumunting iyak na nag mamay-ari sa babaeng nasa itaas ng sanga nang puno..
Sobrang bigat ng puso niya nang marinig ang hagulgol na iyon..
"Just.. Just let me see everything and I'll try my best to understand every detail of it." napatitig siya kay shakira, hindi niya maintindihan ang ibig nitong sabihin munit tila nahuhulaan niya na.
'naaalala ba ni shakira ang ilang ala-ala nilang dalawa dati?'
Then there.. He realized something..
'She.. She is her.. She's annette.. My annette'