[A/N: Prologue contains three point of views, una kay Jela at sumunod ang kay Kiel, then the author's point of view. Just incase para hindi kayo malito, mas prefer ko kasing they have a exposure in this chapter kaya pasensya na agad if it turns out na magulo (tbh, mas maganda talaga iyong isang point of view lang, edit ko 'to soon). Anyways, enjoy reading! Lovelots Ochies!]
* * *
Pagkatapos kong maisara ang aking luggage ay tiningnan ko ang kabuoan ng aking kwarto. Bawat sulok nito ay mayroong ala-ala na nagtanim sa aking isipan kung bakit ako nagsumikap makapagtapos.
I can imagine myself kung paano ako naghirap. I can still picture it out. On how hard the life is. Kailangan mo talagang magtiis kung gusto mong umasenso.
I smiled. A genuine smile.
Tandang-tanda ko pa ang mga bilin ni Lola sa akin. Hanggang ngayon itinatak ko na talaga ito sa aking isipan.
"Jela? Baka gabihin ka na sa byahe!" sigaw ni Mama sa baba. I stare at my room for the last time and close the door.
As I head towards the living room, I saw my parents talking seriously.
I sigh.
Heto na naman sila, everytime na aalis ako ay palagi silang ganito. Yes, I know that they are just protective of me but I'm not a kid anymore. And besides, I can take care of myself.
Masyado talagang maalalahanin si Papa. Masyadong nag-ooverthink. Baka raw mapaano ako sa daan.
Common! How can I be independent if he's being like that?
"M'ma, P'pa. Huwag na kayong magtalo," saad ko ng makababa ako. My Father just let a problematic sigh. Si Mama naman ay pumunta sa kitchen para kunin ang bi-nake niyang cookies na dadalhin ko sa probinsiya para pasalubong kila Lola.
I approach my Father and hug him tightly. Niyakap lang din niya ako pabalik at hinalikan ang tuktok ng ulo ko.
Awwe, I'll probably miss my parents warmth and love. . .
"Promise pa, I'll be fine. . ." I lean on his chest and listen to his heartbeat. " Aalis ako ng buo, babalik din ako ng buo." I reassured.
My Father let a exaggerated sigh.
Asus! Si Papa talaga!
"P'pa, huwag kang mag-isip ng masama okay? I'll be fine. "
Wala ng nagawa si Papa kung 'di ang tumango. Eksakto namang lumabas si Mama galing sa kusina, kaya nang makita niya kami ay napanguso siya.
"Ay, hindi ako kasali?" She said while pouting. Tumawa naman si Papa, he opened his arms widely to welcome my Mother.
Awee, ang swerte ko talaga sa Papa ko—no, scratch that! Masuwerte ako sa pamilya ko.
"Come here," Papa said. Nakanguso naman si Mamang umupo sa tabi namin. I smiled and hug them again.
"I'll gonna miss you both," I said teary eyed. Mas lalo na lang humaba ang nguso ni Mama. Mas isiniksik naman ako ni Papa sa kaniya.
"Well gonna miss you too, our Princess."
__
As I wave at them in the bus terminal I can't help but to burst into tears. Ay, ano ba iyan! Ewan, para talaga akong bata na ayaw mawalay sa mga magulang. Well, ayaw ko naman talaga e, pero gusto ko rin namang bisitahin si Lola.
Napanguso naman ako.
Hays, bibili na nga lang ako ng mga pasalubong.
Tumalikod na ako at iginala ang paningin sa buong lugar. Ang daming pasahero ngayon ah! Sabagay, summer ngayon at maraming magbabakasyon. Sayang at hindi puwedeng makasama sila Mama at Papa dahil sa work nila, strict kasi iyong amo. Mas enjoy sana kapag kasama ko sila. Hays.
Mas lalo naman akong napasimangot.
Pumunta ako sa isang stall at bumili ng ampao, my favorite ever since I was a kid. I also buy other delicacies such as chicharon, banana chips, dried mangoes, pineapple candy, bocarillo, rosquillos and calamay.
Whew! Hindi naman halatang madami 'no? Well, mas mabuti iyong marami kaysa kulang iyong dala ko. Marami rin naman kasi akong mga pinsan doon kaya hindi ko rin sure if sasakto ba ito.
Umakyat na ako sa bus at lumingon ulit. Hays, I will probably miss the city life. Isang buwan din ako mawawala.
Apat na oras din ang aantayin ko bago makarating doon. Naglalakad na ako at umupo na sa bakanteng upoan katabi ng bintana. "Kulang pa ng isa!" Sigaw ng konduktor.
I didn't mind it, instead I put my earphones on and play a music. Pinili ko talaga ang mga kanta ni Ed Sheeran hanggang sa tumugtog ang Photograph sa kalagitnaan ng byahe, hindi ko na namalayan na kanina pa pala ako nakatulog sa sarap ng hangin, nakaka-antok din naman kasi.
So here's the reason why I love Ed Sheeran songs. First, it comforts me, I feel at ease kapag nakikinig ako sa mga kanta niya. Second, it brings me to another dimension na kung saan mas na-bi-visualize ko iyong iniisip ko. Third, meaningful iyong mga kanta, bawat lines ay may pinaghuhugutan. Actually, all of his songs are my favorite and I think kompleto na yata lahat iyong sa playlist ko like the PHICCS-XL songs.
Sumandal ako at tumingin sa labas as the instrumental music played. I close my eyes and let my heart listen to the music. Hindi ko na pinansin pa iyong katabi ko. I just imagine that I am alone.
Loving can hurt
Loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
Inihilig ko na lang ang ulo ko sa backrest ng bus. Tumama naman sa mukha ko ang hangin na nanggagaling sa labas. I slowly open my eyes again to see the view outside.
As the song continues to play, marami namang nag-re-replay na images, lalong-lalo na iyong pagkasawi ko dati.
I smile sadly as I look back to my past failed relationship.
Bakit ganoon? Bakit iyong ibang mayroong relationship status okay lang naman, iyong iba nga hanggang ngayon sila pa rin at nagkatuloyan. Tapos ako, why do I have to end up hurting back then? Bakit ako niloko ng ex-boyfriend ko? Is it because I am easy to be fooled? May kulang ba? May mali ba akong nagawa sa kaniya? Is there any strong basis that I am just a naive and stupid? Bakit kailangan kong maranasan iyon e wala naman akong nilokong tao? I didn't like the idea of cheating kaya hangga't maari ay binibigay ko ang lahat na kaya at mayroon ako at hindi ako gumagawa ng ikakasama ng kalooban niya.
Napamulat na lang ako at napatulala. Sa totoo ay masakit iyong maloko ng taong mahal na mahal mo. I smile sadly and heavy a sigh.
Atleast, I did the right thing. Mas mabuti na iyong naging tapat ka kaysa manloko ng tao.
__
Kiel
We keep this love in a photograph
We made these memory for ourselves
"I can't anymore. Starting from now on, I will forget you and I will make another new memories with someone who's deserving for my love, with my one and only." I mumbled under my breath. An oath and promise to myself.
Murmuring while my eyes close. Looking back with those experiences. I am happy that those bad memories I have brings a big lesson that I applied on myself. Mas naging matatag ako at natutunan na we don't need to rush love.
We don't need to find love because love will find you. And God will give you the right one.
Napabaling naman ako sa katabi ko at umiwas na lang ng tingin. I look outside the window and I can see that were halfway there.
Ang bilis ng byahe, I really thought that I will be stranded by a huge traffic but, good thing it didn't happened.
The sun hits the girl's face kaya dahan-dahan akong umusog and cover her face with my hand. Alam kong mangangalay ako but, I just don't want to disturb her sleep.
While looking at her, I feel something that I can't name. My heart beats faster than usual and I was unable to talk nor to react, but I must admit that I like it. She's like a witch who cast a spell on me. She's something.
I smiled.
And time's forever frozen, still. . .
__
After many years, finally they found each other again. And this time, they will continue thier love story.
So you can keep me
Inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
"Oh baba na! Nandito na tayo! Oh dahan-dahan may mga bata't matatanda, paunahin niyo!" Sigaw ng kundoktor ng makarating sila. Tinanggal na nila ang kanilang earphones at ibinulsa ito. Tumayo na sila Kiel at sumunod naman si Jela ngunit may naapakan ito at natisod.
"Ay! Hala, tabi!" ngunit, hindi naka-iwas si Kiel.
"Ouch!" they said in unison as they both fell.
Nagkatitigan muna sila ng ilang segundo. Natigil ang pag-ikot ng mundo ng dalawa. They seem both amazed and captivated by each other's presence.
Mabuti na lang talaga at nasalo siya ni Kiel dahil baka tatama talaga iyong mukha niya sa papag at baka masugatan pa. Iyon nga lang, awkward iyong posisyon nila dahil nakapatong iyong dalaga. Ngunit, dahil masyado pa silang tulala sa isa't-isa at hindi pa sila natauhan.
Maya-maya pa ay malakas na itinulak ni Jela si Kiel at nanlaki ang matang nakatingin sa binata.
"M'ma, bagay sila Kuya at Ate 'no?" Saad ng batang babae. Sabay naman silang napalingon sa bata at sa isa't-isa. Parehong-pareho iyong reaksiyon ng dalawa, gulat at namumula sa hiya.
Mabilis namang bumangon si Jela at lumabas na sa bus. Hindi na ito lumingon pa kay Kiel at sa mag-inang naiwan sa loob.
"Miss!"
Ngunit, masyado ng malayo si Jela. Akmang hahabulin na sana siya ni Kiel pero bigla naman itong nawala. Huminto na lang siya habang nakatingin sa bracelet na hawak niya. Nahulog kasi ito ng dalaga kanina at hindi napansin.
Napangiti na lang siya at napa-iling. "Nice,"he mumbled and followed by a short laughter. Then he slid the bracelet in his side pocket.
"Awit, remembrance."