ผมกำลังนั่งหอบอยู่บนเบาะหลังของรถหุ้มเกราะ ข้างหนึ่งมีหมอโมนิกากำลังตรวจสอบอาการบาดเจ็บ ในขณะที่อีกข้างมีแอนกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอุปกรณ์ทำแผล
แคทที่นั่งคู่กับคนขับหันมามองผมเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งหมอยืนยันว่าอาการของผมไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นที่ต้องหยุดรถ เธอจึงเริ่มผ่อนจากความเครียด
"โชคดีที่นายใช้แฟมิลีพอร์ทอลหนีออกมาได้ทัน"
"เกือบไปเหมือนกัน" ผมนึกแล้วก็เสียวหันหลังวูบ
ถ้าตอนนั้นผมไม่สามารถทำให้โมแรนหมดสติได้ หรือเขาฟื้นตัวก่อนที่สกิลจะทำงานโดยสมบูรณ์ หรือหากแอนและแคทไม่สามารถเดาใจผมได้และย้อนกลับเข้าไปช่วย พวกเราคงเจอกับทางตัน
"หวั่นใจอยู่เหมือนกันว่าหลังจากช่วยคนเสร็จแล้วเธอจะย้อนกลับมาในเหมือง ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราคงเสร็จกันหมด"
"ฉันเชื่อใจคุณคามิลค่ะ" แอนตอบ "ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน คุณก็จะหาทางมาหาฉันได้เสมอ ดังนั้นฉันควรจะทำให้แน่ใจว่าสถานที่ที่คุณใช้แฟมิลีพอร์ทอลเพื่อไปจะเป็นจุดหมายที่ปลอดภัย"
"ขอบคุณนะ… ทั้งที่เธอเองก็คงอยากเข้าไปช่วย"
"ค่ะ" แอนยอมรับอย่างตรงไปตรงมา "คุณแคทเองก็เหมือนกันนะคะ หลังจากหนีออกมาได้ เธอก็ร้อนรนจนอยู่ไม่สุขเลยค่ะ ทั้งที่เป็นคนกำชับให้ฉันรอตรงนี้แท้ ๆ"
"นี่หล่อน เรื่องอะไรที่ไม่จำเป็นไม่ต้องพูดก็ได้นะ"
รถของเราห่างออกมาจากเหมืองค่อนข้างไกลแล้ว ผมเห็นว่าเหตุการณ์น่าจะคลี่คลาย ศัตรูไม่น่าโผล่ออกมาอีกในเร็ว ๆ นี้ ผม แอนและแคทจึงได้เริ่มแลกเปลี่ยนข้อมูลที่พวกเราได้พบเจอ
ผมเล่าเกี่ยวกับโมแรน น้องของเขาและอดีตที่ผมเห็นมาผ่านสกิลเธิร์ดเพอร์เซินวิว
แอนเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับนักโทษที่เธอช่วยออกมา น่าเสียดายที่เธอไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติมจากพวกเขา
แคทเล่าว่าเธอได้อ่านเอกสารหลาย ๆ อย่าง มันพูดถึงการทดลองที่โมแรนทำในหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งมีทั้งการสร้างซอมบีสายพันธุ์ใหม่ ค้นหาสกิลที่น่าจะเกี่ยวข้อง รวมไปถึงแผนการร้ายอย่างการควบคุมกองทัพซอมบีเพื่อเก็บคะแนนจากผู้รอดชีวิต
พวกเรารู้สึกแตกต่างกันออกไป มีทั้งรู้สึกเห็นใจโมแรนและโมรินาที่เผชิญกับเคราะห์ร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก มีทั้งรู้สึกโกรธที่เขาทำให้คนอื่นเดือดร้อน และความรู้สึกกังวลว่าวันหนึ่งพวกเราจะต้องปะทะกันอีกครั้ง
"ช้าหรือเร็วก็คงต้องปะทะกันอีกแน่" อลิซาเบธที่ทำหน้าที่ขับรถแทรกขึ้น
เป็นเรื่องจริงที่ผมไม่อยากนึกถึง โมแรนเคยส่งกองทัพผ่านซานเชวิลล์ เขารู้ว่าพวกเราอยู่ที่นั่น แล้วต่อให้พวกเราย้ายที่อยู่ ก็ไม่ได้การันตีว่าเขาจะหาเราไม่พบ แค่คงต้องใช้เวลาอยู่บ้างเท่านั้น
…แต่…
ผมกระตุกยิ้ม
"คุณคามิล" แอนแปลกใจเพราะเห็นรอยยิ้มที่กลั้นไว้ไม่อยู่
"ถ้าเลี่ยงไม่ได้ หนต่อไปก็ต้องชนะให้ได้"
"เฮ้ย เฮ้ย นี่คงไม่ใช่จะพูดว…"
"ไปล่าคะแนนกันเถอะ"