It surprised me when I saw him with the seniors same people beside me. I have no idea about this set up. I was little dissapointed on him since he didn't tell me that I am going to meet his parent. Instead, I answer I ignore him and just sit.
"It's a great news you are still alive, Shaina Pauleen." As his mother introduced. "Brixton have told us about your condition so we know that you already forget our names."
I silently nodded to them as the response because I don't know what will I say.
"How's your day with the mansion after you arrived last several days ago?"
Masyado atang matanong itong ina ni Brixton. Nakaka-intimidate. Bakit di na lang niya hinayaan na ako mag-initiate na magkwento. Anyway, hindi pa rin ako magsasalita lalo na wala akong sasabihin dahil sa condition ko. I lost all my memories so it's hard for me to cope with the topics they are going to discuss.
"What's our order by the way?" My father interrupt the conservation in a sudden.
"We have to take a look about the dishes listed here." Brixton's father also replied.
Hindi maganda ang impressions ko sa magulang ng aking boyfriend. It frustrated me about their presence but I have no choice to get attention with them.
Matapos dumating ang pagkain na inorder namin kaagad ko na ring kinain ang akin lalo na ayaw kong kausap ang ka-business negotiates nina Mom and Dad.
"Why are you quiet dear? Nakakagulat na ang napakatahimik ngayon after a year we have met." Muli nanamang saad ni Mrs. Sylvia napatitig sa akin si Dad at di ko kinibo ang ginang at nagpatuloy lang sa pagkain.
Nagkibit-balikat lamang siya bilang reaksyon.
"Naninibago lang si Shaina lalo na matagal siyang nawala. Hayaan lang muna natin siyang makapag-adjust." tugon ni Dad sa kanya.
"Oh, I am sorry." Napansin kong di gaano rin interesado si Brixton sa ganitong set up at tanging ang kanyang ama lang nakikipag-interact sa amin. Naiinis na rin ba siya sa pinagagawa ng kanyang ina. "You're right. Gaya rin ng sabi sa akin ni Brix may mga pagbabago nga kay Shaina."
Napalingon ako sa aking boyfriend pero di niya ako gawang lingunin. Nakatutok lang siya sa kanyang pagkain.
"Maiba tayo." My father interrupt again. "How was the condition we should have to your business?"
"Hmm, same process pa rin naman. Isa pa rin kami ang bumibili ng kape na pino-produce niyo in the market since we are handling a coffee shop business."
Hanggang sa mas naging seryoso ang kanilang usapan kaya mas na-boring ako sa aking kinauupuan. All I can say that business is not matters to me only my parent want it.
Mahigit isang oras nilang pinag-uusapan ang tungkol sa negosyo nang nabaling nanaman sa akin ang attention nila dahil sa ina naman ni Brixton.
"Saan ka na pala nagwo-work ngayon dear? Bumalik ka na ba sa dating pinagtatrabuhan mo?"
Naibaba ko sandali ang kubyertos at hinarap ang ginang sa halip si Mom na ang sumagot.
"We are planning to enter her in our company to work." napatango naman si Mrs. Sylvia bilang reaksyon. "Sa ayaw, sa gusto niya ipapasok namin siya sa company."
It stopped me from eating after I heard those words. Bigla ako nawalan ng gana. Parang napi-pressure ako kapag naririnig iyon, I think it would probably a part of my past memories. Dahil dito, nagkaroon ako ng encouragement to consult my condition at alamin ang tungkol sa aking nakaraan. Kapag nanatili ako sa kondisyon, parang may missing pieces sa aking pagkatao. Hindi ko ma-depensahan dahil sa aking kondisyon.
Sa halip na magpatuloy akong makisalo sa kanila, I stand up and excuse myself for awhile but honestly I want to escape with them.
"I just needed to go CR." I said as bowing my head to them.
"Sure." My father reply then I proceed to the comfort room in a few seconds but I decided to go outside the restaurant without noticing me.
I walked alone through the park to refresh my mind first because of the conversation I had encountered earlier. Huminto ako sa kung saan nasasagap ko ang amoy ng karagatan pati ang simoy ng hangin.
Muli akong huminga nang malalim sa aking pag-iisip habang nanatiling nakatitig lamang sa kawalan. Maya-maya naramdaman ko na lang nang may humawak sa aking kaliwang kamay. Si Brixton.
Ngumiti ako sa kanya saka siya nagsalita, "Are you ok?" Napatangu-tango lamang ako bilang tugon.
"Don't lie to me. I have noticed that you're not fine after the conversations you have with my mother. I am sorry." Napatitig ako sa kanya nang humingi siya ng paumanhin.
"Why you say sorry? It's not your fault though." I chuckled.
"Ako na mismo magso-sorry sa mga nasabi ni Mom to you."
"You don't have to say sorry. Ayos lang. I'm not mad to your mother." I tried to fake myself just to convice him that I'm not offended with his mother's word.
Sa totoo lang masakit sa akin na mapag-usapan ang mga bagay sa aking nakaraan at di ko naalala. Para kasing pinamumukha sa akin na I am pretending that I have an amnesia.
"Ok. Sasamahan nila kita rito." Nagulat ako sa kanyang sinabi.
"No, bumalik ka na roon. Hahanapin ka nila panigurado." I said.
"Hindi na. Nagpaalam ako sa kanila na magpapahangin muna sa labas para masamahan ka."
Na-touch ako sa mga sinasabi niya kaya di ko mapigilan ang mapangiti. Kitang-kita ko ang kanyang mga mata nakatitig sa akin pero kaagad akong umiwas dahil di ko matagalan iyon. Talagang iba ang epekto niya sa akin na para bang hini-hypnotize niya ako sa pamamagitan lamang ng kanyang pagtitig.
"Why?" Tanong niya bigla dahil umiwas akong titigan siya. "Is there something wrong?"
"None. Hindi ko lang kaya." My heart beats faster than before that can't take my breath.
"Ang alin?" Tumingin ako sa kanya saglit at umiwas kaagad.
"Wala naman." Naiilang kong sambit.
"Really?" Di siya naniniwala sa akin pero bahala na. Hindi ko lang talaga kaya nang titigan pa siya dahil anumang oras maaari na akong matunaw sa pagtitig niya sa akin. Nakaka-tempt.
"Oo." Nauutal ko pang sagot.
"Bakit hindi ka na tumitingin sa akin?" Nabigla naman ako sa tanong niya kaya bahagya akong lumayo sa kanya pero kaagad niyang hinawakan ako sa braso dahilan para matigilan ako.
Nagulat na lang ako sa sunod na ginawa niya. He kissed me unanticipatedly. I can't resist into it so I am just respond to him. A few minutes, we separate.
"I love you." Bigla kong saad sa kanya at nagulat ako sa aking sarili nang sabihin ko 'yon. He smiled and he kissed me again for the second time.
Nakalipas na ng tatlong araw simula ang dinner meeting namin sa isang restaurant at ang biglaan paghalik sa akin ni Brixton. It seems magical nang maramdaman ko 'yon. Naalala ko rin ang paghatid niya rito sa akin sa mansion.
Flashback:
Kasalukuyan na kaming nakarating sa mansion. Alas-otso na ng gabi 'yon.
"Do you really love me?" He asked while still giggling at my side.
"What do you think? I am lying to say I love you and respond to your kisses?"
"No. I am just kidding." He replied. "Can I have another one?"
I looked at him with confusion, "What do you mean?"
"A kiss." He laughed.
"No way. Aalis na ako. My parents are looking for me na." I said while still flattering deep inside.
Bigla ko na lang binuksan ang pinto ng kotse saka nagpaalam sa kanya.
End of flashback.
Hawak-hawak ko pa ang ibabang labi habang binabalik-tanaw ang ganoong eksena. A few minutes have passed I decided to get out of my room to eat break. Suddenly, I noticed my parents are already eating.
"Good morning." As they greeted me. I smiled and greeted them back too.
"Anyway, Shaina. We have something to say before we leave." My father said that stopped for a little.
"What is it, Dad?" They are both looking to each other and my father continued to speak up again.
"I want you to meet our HR Manager for confirming your job position in the company."