Vrehya looked up at the cloudy sky as she let her tears trail down on her cheeks. She can't look at Mino's back walking away from her. Madaming beses na silang nagkakaroon ng hindi pagkakasunduan ngunit kakaiba talaga kapag nag-aaway kayo at mahal na mahal ninyo ang isa't-isa.
She can't blame him for the way he is acting right now. Sa tinatagal-tagal niyang namamalagi sa diwa ni Mino ay nasaksihan niya ang lahat.
How he drown himself with pain and sorrow, how he encountered sleepless nights because of the pain and how his heart is painfully beating every time he remembered those hurtful words.
But she can't stop but feel worried and scared about her world. Batid niyang mahabang panahon na ang nagdaan sa kanilang mundo at hindi niya maiwasan na mangulila para sa kaniyang ina at tiyo.
Marahas siyang napatingin sa gitarang kanina lamang ay kapwa nila ginawan ng isang magandang ala-ala. Batid niyang nasa malayo na si Mino. She want to give him the peace and space that he wants for now but she just hope that he will consider her side.
Umiiyak siyang humiga at hinawakan ang gitara upang muling tumugtog ng isang malungkot na tugtugin. Bahagyang nangatal ang kaniyang daliri habang ipinipikit niya ang kaniyang mga mata.
Tila nakadaragdag kasi sa bigat ng kaniyang nararamdaman ang nakikita niyang madilim na kalangitan. She begun to strum a sad tune and sang the lyrics on her head while the memories of her childhood and her family is rolling on her head.
She remembered the beautiful palace and the garden that she used to walk through habang hawak-hawak niya ang kamay ng kaniyang ina sa kanan at sa kaniyang tiyo naman sa kaliwa.
Their laughter and chuckles echoed on her head as she continued to strum. She remembered how she used to dance gracefully with the villagers and how she offered light kisses for the new born babies.
Her heart aches for their presence and how things used to be peaceful and perfect back then. Pakiramdam niya ay wala siyang silbing prinsesa para sa kanila dahil narito siya at nagpapakalunod sa kasiyahan habang batid niyang hindi maayos ang kanilang kalagayan ngayon.
Hindi niya matiim na tanggapin na maging masaya habang may naiiwan siya nagdudusa sa kaniyang sinasakupan. She begun to sob harshly habang tuluyan nang nagbatis na muli ang kaniyang mga nakapikit na mga mata habang patuloy siya sa pagtugtog ng gitara.
And there he was, looking at her from a distance, unable to reach for her and make her stop her suppressed crying. Alam niyang hindi niya magagawang aluin ngayon ang prinsesa dahil batid niya na hindi sila magkakasundo.
It's hard for him to see her like that ngunit hindi niya magagawang pagaanin ang loob ng binibini kung kahit siya ay mabigat din na dinadamdam. He knew very well that he is running from the shadow of reality and he want to run with her ngunit batid niyang hindi nais tumakbo ni Vreihya.
He envied her for being this strong and willing to return while he is here, scared that he will not get another chance, another moment to be with her this way.
He smiled bitterly as a thought crossed his mind. "Kaya nga pala panaginip ang tawag dito dahil sadyang may reyalidad na nakaabang," he whispered on his mind and he turned his back once again as he can hear the sad strum of the guitar.
After an hour of having heavy thoughts, she felt her eyelids growing tired. She returned the guitar to where she picked it earlier. She turned her body to her side and begun to wipe away her tears as she let the call of sleepiness invade her system.
Mabilis na naimulat ni Vreihya ang kaniyang mga mata dahil sa mabilis siyang nagulat sa isang malakas na tunog ng kulog sa kalangitan. Mabilis siyang napaupo mula sa kinahihigaan at naramdaman niya ang marahas na paghampas ng hangin.
Isang mabilis at matalas na kidlat ang siyang gumuhit sa kalangitan at halos masilaw siya doon, agad siyang napatingin sa kaniyang likuran nang marinig niya na tumama ang kidlat at umalingawngaw ang malakas na pagtumba ng malaking puno.
"Mino! Not again!" nag-aalala niyang saad habang sunod-sunod na umalingawngaw ang nakakabinging kulog at nakakasilaw na pagkidlat.
Mabilis siyang tumayo sa kinauupuan habang halos wala na siyang makita habang humahampas sa kaniya ang marahas at malakas na hangin na tila ba may padating na delobyo.
"Mino..." mahina niyang bulong at ginamit ang kaniyang bilis upang tunguhin ang lugar kung saan lumalapag lahat ng kidlat mula sa itaas.
She knows this state of Mino, she saw it many times while her consciousness is in his head. He do this to himself in order for him to escape his negative thoughts then he will be knocked out for days just to make himself sleep and escape his troubles.
This became his means of escaping every pain and burden.
Hindi niya maiwasan na mapatakip sa kaniyang tenga sa tuwing dumadagundong ang kulog at mapapikit nang bahagya dahil sa nakakasilaw na kidlat sa kalangitan. Rinig na rinig niya ang malutong na pagtama ng kidlat sa kung saang-saang parte ng gubat.
After a minute of running with her speed, he saw him at the center of the vast river. His body from the neck down is submerged under water and all she can see is her head, pupils is staring in front while his pupils where slits.
His body is releasing a vast energy of electricity at kitang-kita niya ang nagliliwanag na kuryente sa ilalim ng tubig na siyang nagbibigay liwanag dito. Electricity is zapping out of his body as well as on his face.
Mabilis siyang napasinghap nang mabilis na tumama kay Mino ang kidlat mula sa itaas at sinundan ng hindi mabilang na kidlat na deretsong tumatama sa kaniya na siyang kumakalat sa ilog.
He is always like this, whenever he is drowning with his heavy thoughts. He tend to exhaust his body too much para mawala lahat ng kaniyang iniisip.
"Mino!" she cried. "Don't do this to yourself please, we can talk!" pagmamakaawa ni Vreihya ngunit literal na walang naririnig na kahit ano si Mino kapag nandito siya sa ganitong estado. Nanatiili siyang nakatitig sa kawalan habang dumadaloy sa kaniya ang mga kidlat mula sa itaas.
The zapping electricity is travelling throughout the water and it's blinding to look at. Tila mas lalong mas naging magulo ang isip ni Mino kaya mas naging marahas at mabilis ang pagtama sa kaniya ng kidlat na tila sumasabay din sa lumulunod na emosyon sa kaniya ngayon.
Mabilis na tumakbo si Vreihya sa tubig upang pilitin na pakalmahin si Mino ngunit pagtapak pa lamang ng kaniyang paa sa tubig ay mabilis siyang nakadama ng boltahe ng kuryente atsaka siya mabilis na tumilapon.
Mabilis siyang napainda nang tumama nang malakas ang likod niya sa isang malaking puno. Ramdam niya ang panginginig ng kaniyang katawan habang lumalabas ang usok mula dito dahil sa malakas na kuryente.
And that scenario, happened again and again as days passed. Hindi na alam ni Vreihya kung ano ba ang unang mababali, ang likod ba niya o ang punong paulit-ulit na tinatamaan ng kaniyang katawan sa tuwing titilapon siya sa pagtatangkang lapitan si Mino.
The river became her slumber, dito na siya ilang araw na natutulog at nananatili habang walang oras na hindi niya binantayan si Mino na nasa ganoon pa ding estado. Hinang-hina na nang husto ang kaniyang katawan habang paulit-ulit siyang nagsusumigaw at nakikiusap kay Mino.
Agad siyang napayakap sa kaniyang magkabilang tuhod habang nararamdaman niyang muli ang kirot ng kaniyang katawan nang muli siyang tumilapon sa malaking puno. She begun to tremble with the excruciating pain that is creeping her whole body.
"Please don't be like this Mino, we can talk about our problems, please don't prefer this kind of method where you need to do this to yourself, anong silbi ko dito kung hindi natin kayang daanin sa maayos na usapan ang mga problema natin. I am here already, you have me, hindi mo na kailangang solohin ang problema. Magkahati dapat tayo sa lahat," she said as the stream of tears trail down her cheeks.
The flashes of sharp lightning continued to hit his body na para bang hindi mauubos ang kidlat sa kalangitan. He is fixed with his position, pupils remained slit, body soaked in the cold water as the zap of electricity gave a blue hint of light every time it zaps around him.
"I am sorry."
Agad na napatingin si Vreihya kay Mino nang marinig niya ang tinig nito kahit hindi bumubuka ang bibig nito. She felt glad when she can hear his voice once again and she, once more, can read his mind.
"All of this time, I thought I became stronger, I thought that I can walk proudly back to your world yet here I am again, thinking that I will lose you again when I go back there."
She covered her mouth as she read his thoughts na para bang hindi alam ni Mino na naririnig niya ang bawat salitang sinasabi niya sa kaniyang isip.
"I have you here right now, I can hold you freely, I can kiss and embrace you any time I want. I can here you laugh and see you smile but I can feel that you're not as happy as me. Panandalian kong nakalimutan na ikaw pa din pala ang prinsesa na nakilala ko, ang prinsesang lubusan magmahal sa pamilya at sa nasasakupan and here I am, acting all selfish just to make you stay here. Para na din pala kitang pinipilit na talikuran mo ang lahat at maging makasarili tulad ko."
Mabagal na tumango si Vreihya sa tinuran ng isip ni Mino.
"Duwag ako Vreihya, napakaduwag ko pa din at pagdating sa iyo parang natatakot na akong sumugal kung may posibilidad na hindi kita makakasama. Alam kong kapag gumising ako mula dito, hindi na naman kita makikita, hindi na naman kita makakasama, kailangan ko na namang bumalik sa reyalidad kung saan wala ka," he thought as Vreihya can hear how his voice tremble and break.
"Mino?" she called his name using her mind. "Vre-Vreihya?" nagtatakang usal ni Mino dahil sa narinig niya ang boses ng prinsesa sa kaniyang isip.
"Pisikal lang akong mawawala Mino but I will always be a part of you, I am inside your head all of the time," saad ni Vreihya.
"But I-"
"Kailangan nating magtiis na dalawa, kung babalik tayo para bawiin ang katawan ko, hindi na natin kailangan pa na magtago at manatili dito. I can't stay as a mere consciousness without a body as I will perish soon without a vessel. Calix's power is very limited and a dream will always have it's end," she said as she held her tears to make herself stronger.
"This dream is beautiful Mino but it is sweeter if we make our reality this way too," she said and with that muli siyang tumayo at tumakbo nang mabilis patungo sa tubig.
Mabilis siyang napainda nang muli siyang nakaapak sa nakakakuryenteng tubig. Agad na dumaloy sa kaniya ang malakas na kuryente habang patuloy siyang naglalakad patungo sa kailaliman ng tubig.
Mabilis na umalingawngaw ang kaniyang nakakabinging pagsigaw dahil sa matinding sakit na nararamdaman habang ramdam niya ang lamig ng tubig at ang malakas na kuryente na dumadaloy sa kaniyang kaibuturan.
"Mino! Wa-wake up!" she said as she begun to swim through the cold electrifying water. She felt her body is about to tear because of the pain ngunit pinilit niyang tiisin ang lahat just to get closer to him.
Nanghihina niyang niyakap ang katawan ni Mino ngunit mabilis siyang napasigaw sa sakit nang mabilis na tumama kay Mino ang isang malakas na kidlat at dahil yakap-yakap niya ito ay kaagad din itong dumaloy sa kaniya.
Kahit pa parang tatakasan na siya ng lakas ay mabilis niyang inilabas ang kaniyang pangil at mabilis na kinagat ang balikat ni Mino.
Mabilis na napasinghap si Mino at agad na nawala ang kuryente sa kaniyang katawan at sa tubig na pumapaligid sa kaniya. Mabilis na bumalik ang kaniyang mga mata sa normal habang mabilis na nawala ang kidlat at ang nakakabinging kulog sa kalangitan.
"Vreihya!" mabilis niyang singhap sa prinsesa at mahigpit itong niyakap dahil sa lumupaypay ang nakayakap na katawan nito sa kaniya.
Mabilis siyang kinain ng pag-aalala nang makita niya kung paano tila bumibigat ang mga talukap nito sa mata. Mabilis niyang sinapo ang pisngi nito.
"Damn it! I'm sorry!" nag-aalala niyang pahayag habang kapwa na basang-basa ang kanilang katawan. Nanghihinang hinawakan ni Vreihya ang pisngi ni Mino at nanghihina siyang ngumiti.
"It's time to wake up," she said at mabilis na tumango si Mino at mabilis na inangkin ang labi ng prinsesa as he can feel that he is beginning to wake up.
Ilang sandali pa ay naramdaman niya ang unti-unting pagliwanag ng kaniyang paligid at sa kung paano nawala ang katawan ni Vreihya. A tear fell down on his cheek as he slowly feel her lips disappearing into thin air.
A few seconds later, he opened his eyes, only to find out he's laying on a soft bed. Mabilis siyang napasinghap at naghabol ng hininga at mabilis na bumungad sa kaniya ang isang malaking salamin nang tumingin siya sa kanan.
And then he saw the proof that Vreihya is indeed inside of him. She's really clinging inside his mind as he saw the pair of eyes that he has right now.
A glowing deep blue on the right and a scarlet red on the left.