Sunday. It's 3 am in the morning, I am with Walter and Victor. We are heading to the train station in Parallel Word, Rogue College and they are more excited than me. I am anxious though. I need to buy a bouquet of flowers for my beloved parents but first, I need to consult Aunt Jane.
It's been a month since I had one last conversation with her.
Bago kami umalis sa main building. Ms. Fiona and Principal King greeted us. I thought they'll be taking back their words but I am wrong. They told us to be careful about the mortal world and gave us a VIP ticket for our journey. I feel soft. Principal King even gave me a hug and patted my head, thus he'll be sending regards to his twin brother.
"We are going to mortal world~~" These two sang. Kanina pa nila 'yan kinakanta at, Hindi naman sa naiirita akong pakinggan iyon kasi naman. Pagkatapos nilang kantahin 'yon ay magtatawanan silang dalawa. I don't want other people to think that they lost their minds though.
We gave our ticket to the same man that greeted me back the first time I arrived at Parallel World, Rogue College and he gave us a smile. "Enjoy the trip, students." He stated. Tumungo naman ako sa loob habang itong mga Kasama ko ay parang lasing.
Same train, same reaction. I am still amazed at how it looks like a normal train outside but magical on the inside. We headed to the mini-hotel that the male gave us and we seated on our bed. The journey to the next station will last to 2 hours so at exact 6 am, we'll arrive in Blanche.
I lay on my bed and look outside the window. Parang napansin naman ng dalawa ang pananahimik ko kaya tumabi sila ng higa sa kama ko. Walter is on my left and Victor on the right. They are hugging me tight with a genuine smile that didn't vanish. They are comforting me.
"Matulog na tayo." Ika Walter.
Wala naman na akong nagawa kundi ang ipikit nalang ang mga mata ko. My bed is just like them, it is small and only one person can fit but they manage to fit themselves without bothering my sleep.
--
At the exact 5:30 in the morning, we got up and fixes ourselves. We had almost 2 hours of sleep. Naunang lumabas si Walter na nagkakamot pa ng ulo at sumunod naman ako sa kanya. Victor is the last person who left our room.
Nagpaalam na kami kay Kuya. Nauna na akong maglakad kung nasaan ko inilagay at ginawang invisible ang kotse ko. I fished out my wand to revise the spell while Victor is the one who summoned the portal. Walter is the one who closed the door of his abandoned house.
Nang magbukas na ang portal, pumasok na sila sa loob ng kotse. We argue who'll gonna take the wheels and ended up Walter won. "Fasten your seatbelt," Bulong nito atsaka tinapakan ang accelerator. I screamed. Hindi ko alam Kung nasa loob pa ba ng katawan ko ang kaluluwa ko or naiwan ko sa bahay ni Walter.
After good 5 minutes, we arrive at the entrance of Blanche. Kaagad na nag u-turn si Walter habang si Victor naman ay nagconcentrate para sa pagsara ng portal.
"Where are we heading" nakangiting tanong nila. I rolled my eyes. They are smiling ear to ear while watching the surrounding. Para silang ignorante, na totoo naman. It's their first time here and I'll be laughing if it's not.
"Sa bahay ko," I replied. Nakaupo ako sa backseat habang itong dalawang ito ay inocccupy ang front seat. Victor is busy looking at the trees and amazed at how the sun hits our skin from the car.
Well, Wala naman kasing araw sa Parallel World, Rogue College. The sky is gray in the morning and it turns into dark gray when it's evening and the wind is cold. Unlike here in the mortal world.
"Isang araw lang ba talaga ang ibinigay nila? Napakadamot naman." I heard Walter's baby voice again. He does that when he's annoyed. They are ignoring my presence so I lean my place in the center and place my chin on their shoulder blades.
Hindi naman na sila nagulat sa ginawa ko but instead, they patted my head. "Inaantok ka pa ba, Hazel? Matulog ka na muna!" Binatuhan ko ng masamang tingin si Walter. "Alam mo ba kung nasaan ang bahay ko?" He giggled and shook his head.
"See? Kapal mo din." Nagtawanan nalang kaming tatlo sa loob ng kotse. "Dun! Tas Liko ka." At ginawa naman ni, Walter ang sinabi ko. We arrive at my place a small subdivision. Hinanap kaagad ng mga mata ko ang bahay ni Aunt Jane and I smile widely when I saw her doing garden works.
Napalingon sa direksyon ng kotse si Aunt Jane atsaka ibinaba ang kanyang tabo. "Itigil mo!" Nang huminto ang kotse, kaagad akong bumaba atsaka tinakbo ang kinaroroonan ni Aunt Jane.
"Jusko! Hazel!"
"Auntie! Namiss kita!" She gave me a tight hug and I did the same. "Akala ko Hindi ka makakauwi!" Hindi ko na mapigilan ang sarili ko na hindi maiyak. Heaven knows how much I miss this person. Ang taong bumuhay sa akin despite my cold and unneedy attitude.
"Akala ko nga din po eh!" Natatawang sagot ko atsaka pinunasan ang mga luhang pumapatak sa pisnge ko. "Hello po, Auntie ni Hazel!" I heard Victor.
Bumuwag na kami sa yakapan. Pati mga kapit bahay namin ay naglabasan na din sa mga bahay nila para makita kung anong ganap. "Auntie, ito po pala si Victor Rough, kaibigan ko at kaklase ko." Aunt Jane gave him a hug in which Victor gladly accepts.
"Ito naman po si Walter Jamora, kaibigan at kaklase ko rin po." Likewise, Aunt Jane gave him a hug too. "Mabuti naman at sinamahan niyo itong si Hazel papunta dito."
"Nakoo! Wala ho 'yon! Pinilit niya naman po kami eh~" Napalingon ako kay Walter atsaka tinaasan ito ng kilay. "Pinilit pa talaga kita ah? Ang galing ko naman at napilit kita." Tinawanan lang niya ako atsaka ako inakbayan.
I heard gossips from our neighborhood. They are always like that. What's new. "O'sya! Pumasok Muna kayo sa loob para makapagpahinga." Aunt Jane said. Without hesitation, si Walter ang unang pumasok sa loob kasama si Aunt. Napakamot nalang kami ni Victor sa mga ulo namin.
"Ang bilis niya talaga makahanap ng ka-close no?" Tanong ko kay Victor. He laughed before he places his arm around my shoulder. "He always does. Without him, I would be a boring man." Tinawanan ko nalang ang sagot niya at sabay na kaming pumasok sa loob.
Naghanda ng pagkain si Aunt Jane sa amin. Halos maglaway naman itong si Walter at Victor kasi ang niluto ni Aunt ay bago sa kanilang paningin. Adobo. 'Yan lang naman ang inihanda ni Aunt sa amin. "Riceu!!" Walter yelled when he recognizes the bowl of rice.
"Riceu?" Tanong ni Aunt sa akin. Napatawa naman ako. "Term ng 'Rice' sa Parallel World. At Aunt! 'wag kang magtaka kung bakit ganyan ang reaksyon nila ah? Bago kasi sa paningin nila 'yang adobo." Natatawang bilin ko. Tumango naman si Aunt at bumalik sa kusina para kumuha ng plato, baso, kutsara at tinidor.
"Para kayong gutom na aso. Hahahahaha o'sya kumain na muna kayo at mahaba pa ang biyahe para makarating sa San Vicente Memorial Park/Cementery" Pagkasabing-pagkasabi nun ni Aunt ay agad na sinunggaban ng kain nitong dalawang wizard na'to ang pagkain sa hapag.
Napailing nalang kami ni Aunt at nagsimula na ding kumain. Kumuha ako ng isang hita at nagsandok ng sabaw. Napatingin ako sa boys, they are licking their fingers and take note, nagkakamay sila. Who would even think about that!
Pagkatapos naming kumain, kinuha ko na 'yong pinagkainan namin atsaka inilagay sa lababo. "Kami na maghuhugas!" Nakangiting sabi ng dalawa pagkatapos nilang hugasan ang kanilang mga kamay. "Sigurado kayo?"
"Yep! We are wizards." 'Yan na nga ba ang sinasabi ko.
Nang mailagay na sa lababo lahat ng Plato ay inilabas ng boys ang kanilang wand and murmurs spells. I shook my head when the soap and sponge wash the dishes on their own. Siguro kong Hindi ko alam na wizard itong dalawang 'to. Masasabi kong unfair ang ginagawa nila. But anyway, I do that sometimes though, kung inuutusan ako ni Aunt na maglinis.
Instead of cleaning the house with my own hands, I would rather clean it using my wand. I headed to my old room and Aunt occupied my room with my teddy bears. It makes me soft somehow. I change my clothes and wore my tattered jeans and my white polo. All the way there, We are wearing our coats.
Nang makalabas na ako sa kwarto ko. Nakita ko naman na si Walter at Victor na inaayos ang kanilang puting t-shirt. Maraming tao ang dadalo mamaya sa death anniversary ng parents ko and likewise, Sigurado ako na nandoon rin ang aking mga pinsan at ibang kamag-anak ko na itinakwil ako.
Last year, I bumped to them again. It's September 16, 2019. All my relatives are present. Nakatayo lang ako harap ng puntod ng pamilya ko. I heard gossips from my cousins and my own relatives. Naririnig ko rin na pinapagalitan nila si Aunt Jane dahil sa tatlong kapatid ni, Mama. Si Aunt Jane na balo lang ang tumanggap sa akin ng buong puso.
Kahit minsan ay nahihirapan ito sa ugali ko. Pinapakita niya pa rin sa akin na isa akong blessing at dapat lang na may buhay ako ngayon. Sabi ni Aunt Jane, this considered as my second life that I hesitantly accept in the first place until I realize that, yes, this is my second life.
Si Aunt Jane lang ang nakapagparealize sa akin noon. Kaya naman pilit kong binabago ang pakikitungo ko sa kanya. Minsan pinagsasabihan ako ni Aunt Jane na mali ang ginagawa ko. I am cold and distant to other people excluding her. Kasi siya lang naman ang nakakakita ng halaga ko.
Not until the day I met Walter and Victor. Because of these two, I realize how important it is to associate myself with other people than spending my days in my dorm. Because they are social butterflies, it infects me too. Kaya naman katulad ni Victor. Ayoko ding mawala ang mga ngiti at tuwa sa mukha at labi nila. If I lose these people around me, I'll never be myself again.
Dumiretso ako sa kanila atsaka kinuha ang coat ng boys na nasa sofa. Isinabi ko iyon sa lalagyan ng bag ko sa gilid para anytime kukunin nila iyon ay makukuha kaagad nila. Hawak hawak nila ang wand nila habang si Aunt Jane ay inaayos ang mga polo nila. To be honest, they don't need to wear white like I did. Pero sabi nila, nakakabastos daw kaya wala na akong nagawa.
"Oh! Magsuklay kayo." Nakangiting sabi ni Aunt bago lumapit sa akin. "Ang popogi ng mga kaibigan mo ah! Sino ba ang jowa mo d'yan?" Nakuha pa talagang mang-asar!
"Aunt!"
"Hahahahaha biro lang! Ito naman! Antayin niyo ako ah? Magbibihis lang ako." Natatawang bilin ni Aunt bago naglakad papunta sa kwarto niya na katapat lang ng akin. Umupo ako sa tabi nung dalawa atsaka inilagay dalawang hita ko sa hita nila.
"Bigat namaaaan!" Hindi ko nalang sila pinansin at inilabas ang aking smartphone. "Ano 'yan?" Ignorante nga naman. They took my phone from me para tingan ito ng mabuti. Hinablot ko ang cellphone ko sa kamay ni Victor atsaka hinanap ang camera ng aking Oppo A12.
"We're gonna take a photo. For remembrance that you guys went to Mortal World." Nakangiting Sabi ko atsaka binuksan ang front cam. Natawa pa ako sa reaksyon nila kasi halatang-halata na bago lang ito sa paningin nila. They are laughing to their faces though while pointing it. They look cute, I must admit
"Hahahaha huwag kang gumanyan!" I laughed when Victor slapped Walter's pouty face. "Aray naman! Nagpapacute lang!" I giggled and take a bright smile before I click the button. Nagulat pa sila sa ginawa ko at pinagsasampal ang braso ko. Masakit siya.
"Ulit ulit! Dapat yung mukhang tao naman kami." Napailing nalang ako.
Walter flashed a bright gummy smile and Victor did a bright smile. Me on the other side wearing a poker face just to tease them. After we took our photo, nakatanggap na naman ako ng mga sampal sa braso. Walter is furious because I am not smiling. Si Victor naman ay kaagad na idinelete ang picture.
Napaka-arte talaga nitong si Walter. 'Yun naman talaga ang Sikat na selfie/picture-picture ngayon. Nakapoker lang. Tsk. "Again again!" This time, Victor is the one holding my phone, and of course, what do you expect from genius Victor Rough? He places three books on the table and puts our vase above the third book before he places my phone.
I wrapped my arms around their necks to pull them closer to me as we beam a wide and genuine smile.
--
"Let's goo Hazel!!" Sinamaan ko ng tingin si Walter atsaka tumakbo papunta sa kanila. Natatawa lang si Aunt sa mga kaibigan ko. Si Aunt daw ang magdadrive kasi nga mahaba ang biyahe at kabisado niya ang daan papunta sa Memorial Cementery.
"Ako dito! Doon ka nga!" Itinulak ko ang pwet ni Walter palayo sa akin. "Aray! Teka! Naiipit ang beywang ko!" Nakangusong sagot nito. "Umupo kana lang kasi doon, Walter!" Victor's voice. Kaming tatlo ang nagsik-sikan dito sa backseat. Kasama kasi namin si Tiyo Marko.
Si Tiyo Marko, Kapit bahay namin siya na close kay Papa. Taon taon sumasama talaga siya sa amin ni Aunt. Nakanguso lang ako habang itong dalawang kasama ko ay ang lapad ng ngiti. Hindi ko alam kung ano ang nginingiti nila pero kung ano man ang dahilan nun. Wala. Akong. Pakialam.
Para kaming suman dito sa backseat. Tatlong oras ang biyahe. Hindi ko alam kung kakayanin ko ba ang ganoong katagal na biyahe kasama itong dalawang 'to na nagtutulakan sa kung sino ang uusog o ang hindi na uusog. Hindi ba sila naa-awa sa akin? May ipapayat pa ba 'tong katawan ko dahil sa dalawang 'to?
Naalimungatan ako nang makarinig ako ng mahinang hilik. I rubs my eyes with my free hand atsaka tumingin sa dalawang taong nasa tabi ko. They fall asleep as well. Si Aunt at Tiyo naman ay nag-uusap lang sa buong biyahe. Nasaan na ba kami?
Dahan-dahan kong inikot ang katawan ko para tingnan ang bintana na nasa tabi ni Victor. Nasa Casinglot na pala kami. Malapit na at makakarating na kami sa Memorial Cementery. Iniyog-yug ko ang braso ni Victor nang mahina na ikinagising niya. "Bakit?" Tanong nito habang nakatingin sa akin.
"Malapit na tayo. Ayusin mo na ang sarili mo." Tumango naman ito habang kinukusot ang mata niya. I turn to my left side and poke Walter's Cheek. Napamulat kaagad ito atsaka tumingin sa akin. "Malapit na ba tayo?" I nodded my head. Tumango naman siya at kaagad na umupo ng maayos.
When we arrive at the cemetery, luxurious cars greeted us. "Lumabas na kayo." Wika ko Kela Walter at Victor. Kagaad naman silang nagtulakan palabas atsaka hinintay ako sa labas. Tumapak na ako palabas at Nakita ko na kaagad ang mukha ng isang kapatid ni, Mama. Si Aunt Teresa.
Tiningnan ako nito ng masama atsaka nilapitan si Aunt Jane. Napansin ko ding napatingin siya sa kanila Walter at Victor nang ma halong pagtataka atsaka kinausap si Aunt Jane at Tiyo Mark. Kasunod na lumapit sa amin si Lola and just like Aunt Teresa did, She just ignored my presence at lumapit kay Aunt Jane.
I am used to it. I am immune to the ignorance that I receive from them.
"Tara na." Nauna na akong naglakad at sumabay naman sa akin ang dalawa. Curiosity drew on their faces because of my attitude at wala ako sa mood na e explain 'yung nangyari sa kanila. I guess they understand that I don't want to talk about it so they didn't ask questions.
Umupo ako sa puntod ng mga magulang ko atsaka inihawi ang mga rosas na nasa harapan nito. "Hazel..." I smiled when they sat beside me. "This is my parents. My mother Rowena Gamalo and My father Ronald Gamalo." Pagpapakilala ko sa kanila. Walter place his hand on my back while Victor rubbed my shoulder blade. I smiled softly.
"Hazel." I heave a sigh nang marinig ko ang boses ni Aunt Teresa. "Bakit?"
"We'll stay on the other side. Call us if you need help." Tumango ako sa bilin ni Victor. Nang makalayo na sila ay tsaka lumapit sa akin si Aunt Teresa atsaka hinawakan ang balikat ko. "Nagpakita ka pa talaga dito? Baka nakakalimutan mo. Ikaw ang dahilan ng lahat." I smiled. What's new, they are blaming the accident on a 6-year-old kid.
"Yeah. You keep on saying that every year, how can I forget?" I replied coldly. I feel bad for Walter and Victor. Makikita pa talaga nila ang kawalangyaan na ginagawa ng sariling pamilya ko. "Aba! Sumasagot ka pa talaga?" Ika ni Aunt Teresa.
I turned my head to her and gave her my blank stare. "Bakit? Wala ba akong karapatan na sumagot? Oh right! Yung pera lang pala ng pamilya ko ang kailangan niyo. Don't worry, After 3 years isasampal ko sa mga mukha niyo ang pera na pinaghirapan ng mga magulang ko." I am 19 years old and turning 20. Am I still not allowed to talk back when I have my own reason?
"Aba! Napaka-bastos mo!" Naramdaman ko ang kamay niyang dumanpi sa pisnge ko. "Ate!" Nilapitan ako ni Aunt Jane at inalalayan akong tumayo. "Mahigit labinsyam ko na rin tinitimpi ang sarili ko na Hindi sumagot sa inyo kasi pinalaki akong magalang ng mga magulang ko at ni Aunt Jane pero sobra na kayo. Baka nakakalimutan niyo, Pamilya ko ang nakalibing dito!" I took a deep breath.
"Hazel..." Tawag ni Walter.
"Kaya nasaan ang respeto niyo sa akin?" Tumawa ng malakas si Lola kaya napatingin ako sa kanya. Pasalamat siya at nasa mabuti pa siyang kalagayan. "Napakalakas din ng loob mo. Bakit ka namin rerespetuhin kung dahil sa'yo sinakrapisyo ng sarili mong ina ang kanyang buhay?" I squints my eyes.
"What an ironic statement." Napalingon ako kay Victor. He is placing his hand on his chin while he's looking down. "Isn't that what mothers supposed to do? To sacrifice themselves for their child? If you haven't done that. I am proud of you. This is hypocrisy." Natatawang Sabi nito.
"Tama. Sino naman ang tinong magulang ang pababayaan na mapahamak ang anak nila? Ikaw ba 'Yun?" Tinapunan ko sila ng tingin. "Stop it." I mouthed and they nod. Their nod told me na, Hindi nila mapipigilan ang sarili nilang Hindi sumagot which is fine for me. But, they are talking to my grandmother, and somehow, she deserves what they said.
"At nagdala ka pa talaga ng kasamahan mo? Hinipmotesmo mo siguro ang mga lalaking ito!" Dinuro ako ni Aunt Teresa and my hands are itchy to fished out my wand and use a shut-up-spell to her. I just turned my hands into fists. "I would be glad to do so, but these men are more knowledgable than me. There's no use to hypnotize them. They are those intelligent people = common sense."
Napahawak ako sa pisnge ko dahil sa sinagot ko kay Aunt Teresa ay nakaramdam ako ng isang malutong na sampal galing sa lola ko. I just ended up closing my eyes. I had no time to educate these ignorant people in front of me.
I just want to be here for my parent's death anniversary to tell them that I miss them and If only I can turn back the time. I wouldn't allow this to happen. I had no time to deal with close-minded people who are thinking about money and inheritance.
"Tara na, Hazel." Hinila ako ni Aunt Jane, wala naman na akong nagawa kundi ang sumama sa kanya. "Gusto niyo ng pera, Hindi ba? Ayan." I wanted to stop Victor and Walter but my other side just allows them to interfere.
"Abrakadabra! transforme ces pierres en or." They exclaimed enchantingly. My relative's eyes grew wider when they saw how the stones turned into gold. "Salamat! Salamat ng marami!" My Aunt Teresa and Lola said.
Kahit wala na si Tiyo sa front seat, tumabi pa rin sa akin ang boys atsaka binigyan ako ng mahigpit na yakap. "Masakit ba ang pisnge mo? Okay ka lang ba? Pwede kang umiyak~ Katulad nalang nung ginawa mo sa ilalim ng ulan." Hindi pa natapos ni Walter ang sasabihin niya napaiyak na ako.
Parang isang malakas na ulan ang iniluha ko. Hindi ko alam kung saan ito galing basta ang alam ko ay kailangan kong mailabas itong galit na bumubuo sa puso ko. Ang sakit and puot na mahigit labinsiyam ko nang dinadala.
Sa labinsyam na taon na iyon ay Hindi ko magawang masabi kay Aunt Jane ang nararamdaman ko. Takot ako na baka pagtawanan niya ako kasi nalulungkot ako sa mga sinasabi nila sa akin. Kinamumuhian ko ang pamilya ni Mama. Dahil Hindi nila matanggap ang pagkawala ni Mama ay sa akin nila binubuntong ang kanilang galit.
6 years old pa lang ako nung araw. Ano ang gusto nilang gawin ko? E sakripisyo ang sarili ko para mabuhay silang dalawa? Pero bakit ganon? Tanggap naman ng pamilya ni Papa ang nangyari at ni isang beses wala akong narinig na bulyaw galing sa kanila. Pero bakit sila lola? Bakit ako ang sinisisi nila?
Victor wiped away my tears and hug me again. But these tears keep on falling nonstop. I just want to cry my heart out. Isang singhot ang bumalot sa kotse at mas lalo akong naiyak nang marealize ko kung kanino iyon galing.
Kay Aunt Jane.
"Shhh...." narinig kong pagpapatahan ni Victor sa akin.
"Napuno na ng iyakan ang kotse!!" Napatawa ako sa sinabi ni Walter atsaka pinunasan ng kusa ang mga luhang paulit-ulit na pumapatak sa mga mata ko. "Pasensya na pala kayo ah kung nasaksihan niyo pa 'yun." Ika ni Aunt Jane.
"Nako! Hindi ko nga alam kung bakit ganon sila ka harss kay, Hazel eh! Ina-no ba sila ni Hazel? HMP!" Napangiti ako ng makita kong pinunasan ni Walter ang luhang bumubuo sa kanyang mga mata. "Pati tuloy ako napapaiyak! Bwesit talaga yung mga 'yun! Pagsila nakarma-" Tinampal ni Victor ang braso ni Walter kaya nag-peace sign ito sa akin.
"Okay lang, They don't matter to me anymore. Kaya lang naman ako pumunta doon para Makita ang pamilya ko. Hindi para sa kanila." Victor places my head on his shoulder blade and patted my head. "Oo nga. Nakita niyo naman Kung gaano ka mukhang pera ang pamilya ko, Hindi ba?" Tanong ni Aunt. Tumango naman ang dalawa.
"Hindi ko nga inakala na tatanggapin nila iyon. But don't worry, that spell won't last long. The moment it lasts a day, it'll transpose back into a rock." I smiled. Indeed. From Victor Rough.
"Sabagay. Wala naman kasi silang ideya kung sino at kung ano kayo. Maging kay Hazel. Hindi nila alam na isang wizard itong babygirl namin ni Rowena." I somehow feel fluttered about it. "Kaya nga nung sinabi ni Hazel sa akin na binigyan siya ng wand ng kanyang ama. Kaagad ko itong tinago at inilagay sa isang safe na lugar."
"Naalala ko, Grade 2 ata si Hazel noon, nung sinabi niyang gusto niyang mag-aral ng magic. Hindi naman ako nagdalawang isip na ipadala siya sa Blanche University. Hanggang sa nakatapos siya ng Senior High doon. Sobrang nakakaproud nga kasi nagawa pa siyang etransfer sa isang extraordinary school para sa pagcocollege niya." Tumingin si Aunt sa akin galing sa rearview mirror atsaka ngumiti.
"Kaya ayon. Kung pwede nga lang na makapunta din ang isang ordinaryong tao doon, katulad ko. Pupunta talaga ako!" I laughed atsaka lumapit kay Aunt Jane to kiss her cheek.
"Oo naman no! Makakapunta ka doon! Pangako!"