Chapter 3
Yshia's Point of View
I rushed my way to the bathroom to wash up not until I realized it's Thursday, wala akong klase tuwing Huwebes.
But wait, what happened last night again?
I remember following the guy but I don't remember what happened next. The bad part is what I remember, my brain sometimes literally loves to retain information, scenario, and even mistakes which is I hate to admit.
The point here is tama siya hindi ako nag-isip I didn't think at all when I approached一attacked him. It was unethical, I am not usually like that persistent ako in a lot of aspect life but that one is something unusual of me, gusto kong kalimutan yung mistake ko pero ayaw talaga! And I have no idea if I apologized or cause a mistake again when I followed him.
Kinuha ko ang toothbrush ko, naglagay ng toothpaste roon, pagkatapos ay tumingin ako sa salamin, what I saw made me squeal as I yell my young brother's name.
"Hunter!" nagmartsa ako papunta sa kwarto ng spoiled kong kapatid, katabi lang 'yon ng kwarto ko, nang buksan ko ang pinto ng kwarto niya wala siya, maruming kwarto ang tumambad sa akin na puno ng kalat-kalat na laruan.
Pumikit ako dahil inis na inis na ako, pa'no ko maaalis itong nilagay niya sa mukha ko? Permanent market pa, napaka husay talaga! Okay sana kung maliit lang pero hindi! Ginawa niya akong joker except kulay itim lang lahat.
Lumabas na ako sa kwarto niya para hanapin kung asan siya sakto lumabas si Hunter sa kwarto ko naka uniform pero hindi pa naka butones iyon yun pala nasa kwarto ko lang siya nagtatago madalas niyang pagtaguan ang ilalim ng kama ko.
Tumakbo siya pababa habang hawak ang marker na ginamit niya sa mukha. I am pissed at the same time worried that he might fall.
"Easton Hunter mag-ingat ka baka mahulog ka 'wag ka nang tumakbo! Hindi naman galit si ate," sambit ko habang naglalakad na lang papunta sa hagdan the more tumakbo ako papunta roon the more tatakbo ng mabilis pababa ang kapatid ko.
He showed his tongue on me. "Bleh, I am not stupid ate, just chase me," I face palmed, he ran faster. Thankfully he didn't stumble or fall.
Habang pababa ako, I became dizzy, the stairs became blurry and I feel nauseous, this is probably because of the liquor last night.
I did my best not to fall, inayos ko muna ang tindig ko bago pumunta sa dining area, there I saw my mom fixing my brother's uniform. Iyong kaninang naka unbotton ay binotones na ni Mom. Nasa dinner table si Dad habang may hawak na tablet chinecheck siguro ang sales ng kumpanya. Parehas naka pang office clothes ang parents ko.
"Yshia, can you send your brother at his school? Malalate na kasi kami ng Dad mo, we need to go now pati si Easton baka malate in case mag detour kami para ihatid siya, either way it's not good, we have an important meeting your father is reviewing the proposal now while Easton need to go to school early for his test," she said as she fix even Hunter's messy hair.
Sister duties.
"Sure, mom, wala naman akong klase, I have nothing to do too," I said, na totoo naman. "Magbibihis lang ako saglit, give me 3 minutes," tumaas ako para magbihis, walang ligo-ligo ay lalabas ako, unhygienic pero wala akong choice.
"Wait, anak," I stopped. Nilingon ko si Mom. "Anong nangyari kagabi, umuwi ka na nasa bisig ni Jameson, why did you fainted?"
I... I fainted?
"I want to say sorry, I am really sorry, I didn't mean to mistook you for someone else, it was rude of me to一to misjudge you like that," this is weird, my vision kept on blurring, dahil ba sa alak? May sasabihin pa sana ako regarding how I thought the book was a magazine for men and compliment him for reading such a gem 30-year-old book but I lost consciousness: I fainted.
Why did I faint?
"Masyado pong naparami ang nainom ko, I'm sorry po," sambit ko.
"Are you sure? It's just the liquor?" I nodded. "Okay, you know yourself more than us, just tell us if you're feeling ill."
Feeling ill? That's absurd. I am well, there's no way I am sick.
Umakyat na ako sa hagdan para mag-ayos at maihatid na si Hunter.
Palabas na ulit sana ako ng aking kwarto nang maalala ko yung nasa mukha ko. Bahala na.
"Ate, you'll go out wearing that?" tanong ng kapatid ko. I am wearing a sunglasses and face mask. And to add it up, my clothes are all black.
Tumango ako. "Walang available pang remove ng ginawa mo sa akin, and ayokong malate ka kahit may kasalanan ka siya," I pinpoint my two finger, index and middle, on my eyes and then pointed it on my brother.
Narinig kong tumawa si Dad, tapos na siguro sa pagreview ng proposal. He pat my head. "You're really the best sister, Yshia," my father said. "At ikaw, Easton, bakit ang bad boy niyan, kanino kaya nagmana? Nako!" Binuhat niya si Easton, my brother resemble him so much, especially kapag magkadikit sila tulad ngayon na buhat siya ni Dad, makikita mo talaga kung gaano magkahawig ang dalawa.
"You, daddy," natawa kami ni Mom.
After nang tawanan dahil kay Hunter nagpaalam na ang parents namin na aalis na sila, they rode the car and left. Nasa labas na kami ngayon ng kapatid ko para hintayin ang school bus na maghahatid sa amin papunta sa kanyang school, napatingin naman ako sa garahe namin, may dalawa pang kotse r'on, ang isa ay kotse ni Mom, habang ang isa ay kotse ko. Early gift sa aking last month para 18th birthday amd graduation ko.
Bumuntong hininga ako dahil mag-iisang buwan na ang kotse ko pero wala pa rin akong lisensya, lagi ko kasing pinapaliban but this week sa weekends I'll do my best to go and have my license. Marunong na akong magdrive kaya hindi na kailangan ng lesson, iniikot ko ang Village namin gamit ang car ni Mom before.
The school bus is expected to be loud, and it was, bumaba ako r'on na parang inexercise ang tenga ko dahil napaka ingay ng mga bata syempre kasali sa maingay ang kapatid ko. Eastor Hunter Ramos Scott, which is my brother, is a 7-year-old kid, normal lang naman sa mga ganong edad ang maingay dahil na rin puno sila ng energy.
Upon walking from the bus stop to his school, in order to enter you need to fall in line, sira kasi ang walk-through metal detector ng school kaya manually na. Ang nasa harapan namin ay mag nanay, the kid is still a baby, umiyak iyon nang makita ako. Good grief, pinagtitinginan na nga ako ngayon naman para akong criminal na may ginawang kasuklam-suklam na bagay, sigurado ako alisin ko man ang mask at shades ko iiyak pa rin ang baby dahil sa joker-like na dinrawing sa akin ni Hunter.
Tumalikod na lang ako para tumahan na siya, nung ginawa ko na naman iyon naging success dahil unti-unti nang tumahan ang baby, pero mas nagsisi ako na tumalikod ako.
Pag-angat ko ng aking paningin ay tumambad sa akin ang isang pamilyar na lalaki, nagtama ang mga mata namin at nakaramdam ako ng kuryente, kuryente na para kaming nabalisa dahil sa kaba umupo ako inayos ang damit ni Hunter para lang hindi ako makilala ng lalaking nasa likuran ko.
Sa lahat ng pwedeng ipakita sa akin bakit siya pa? Bakit yung lalaki pa sa bar nung sabado? I know it's him, they have the same way of staring at you, iyong tingin na parang mas mababang uri ka ng species, para akong daga na minamaliit isang ahas. Kulang na lang kainin niya ako, ah.
Nung turn na namin sinabi sa akin ng guard na hubarin ko raw ang suot kong shades at mask, for goodness sake! Ilang beses akong umiling pero mapilit ito, nagrereklamo na ang mga guardian na nasa likuran ko.
Bakit ko ang mapapahiya na naman ako? Sa harap na naman ng lalaking ito.
"Kuya wait lang," mabilis kong sabi. "Hunter can you tell the guard the reason I need to wear these," mahina kong bulong sa kapatid ko, tiningnan niya lang ako, akala ko tatango siya pero umiling.
I hate my life!
"I don't want to meddle with someone else's life but please just remove it, our kids are going to be late because you are fussy," sambit ng isang parent sa likuran. Fussy?
Yeah, I am being fussy. That word has different meanings but, there is one thing in common, it's currently me.
Okay I lose, iyong katiting na dignidad na meron ako mawawala na rin, I'll do the walk of shame once again.
I sighed as I reached my mask, my fingers are almost there but someone stopped me.
"There is reason for everything, she probably have a contagious skin rashes around her mouth, that answers the question why she is wearing a mask, and a sore eyes for the shades matter," the guy on my back declared, sinagot niya lang naman ang mga katanungan na naririnig ko rin sa likod. Again, of all people, why him? Now he's making me feel bad一even more!
Natahimik ang mga tao, dahil sa kanyang sinabi pinapasok na ako ng guard.
Nauuna ngayon sa akin si Hunter, tumatakbo ang kapatid ko papunta sa kanyang classroom, mabilis ding naglalakad ang lalaking pinagkamalan kong ex ng kaibigan ko nung sabado, ngayon nasa harapan ko na siya. May bag siya ng girl student dito sa school, uniform ang Academy na ito, lahat organize, may sapatos nga ring pang classroom lang.
Hindi ko alam kung magthathank you ako pero nakita ko na lang ang sarili ko na mabilis na naglakad para puntahan si Dannie, ang pamangkin ng boyfriend ko. Dannie and Hunter are classmates and they are the same age.
"Dannie!" maligaya kong bati sa kanya pero tiningnan niya lang ako, hindi kami close pero mabait naman siya sa akin minsan. "Did Ate Jai hatid you? Where is she?" hinanap ko si ate Jai na mommy niya at kapatid ni Jame, pero hindi ko makita.
She shook her head from left to right. "Uncle did," she said and left me hanging, pumasok na siya sa loob ng classroom nila. Looks like she's not in the mood to be good to me. It's not surprising but as she said what she said I searched for Jame, pero wala, mukhang sa entrance lang hinatid.
Binigay ko na sa teacher ni Hunter ang kanyang bag, at pagkatapos noon umalis na ako.
Nasa parking lot ako ngayon, inaayos ko ang mask ko habang nagsasalamin sa kotseng nakapark dito, mukha akong tanga.
I sighed. Tumalikod na ako at naglakad, kinuha ko ang phone ko para magpa-reserve ng cab, fifteen minutes pa bago dumating tatas pa yon depende sa traffic. I checked my text messages pero walang text si Jame. Ang huli niyang sinabi ay iyong kagabi pa.
Jame:
I am here, where are you?
Siya pala ang naghatid sa akin sa bahay.
Biglang nagring ang aking phone, it's him.
"Hey," bati ko.
"Congratulations, Yshia," he said, I love his voice, I love him. "I heard you got accepted, I am really hapoy for you, baby. Dahil may good news ka, why not I treat you out for a dinner, wala kang class ngayon, tama?" he asked.
"Yes, are you sure you're not busy?" tanong ko sa kanya, most of the time busy siya dahil sa schoolworks, Civil Engineering pa ang course niya kaya alam kong stressful.
"Never akong naging busy lalo na sa mga importanteng tao sa buhay ko, I will fetch you up, are at home?" the cab, binilisan kong icancel ang cab, tutal ilang minuto pa naman ang dating nito at traffic din.
"No, nasa labas ako ng school nila Hunter and Dannie, hinatid ko si Hunter, hindi ba ikaw ang naghatid kay Dannie?" tanong ko.
I can hear driving cars at his background. "No, nasa highway pa lang ako, it's probably my brother-in-law. Anyway, you want me to buy something?"
Good thing he asked. "My brother did it again, can you buy that thing for me?" narinig ko ang pagtawa niya.
"Of course, I'll buy it," aniya habang natawa pa rin.
"Thank you, Jame," siya ang pinaka kilala ako, at lahat ay sinasabi ko sa kanya, that includes my brother's doodle on my face, siya rin laging taga pag ligtas ko, siya ang laging bumibili ng pang-bura ng marker sa mukha ko.
"I love you, Ylexis Prisha."
I smiled.
"I love you too, Jameson."