Haru wada's POV
"Ladies and gentlemen , HARU WADA "
Mula sa entablado rinig na rinig ko ang mga naghihiyawan kong mga tagahanga. Gaya ng dati , hindi na bago sakin ito. ang trabaho ko ay umawit at tumugtog ng gitara sa harap ng maraming tao and in return, I gain popularity , amazing fans and a huge wad of cash.
I came from the family of musician ang father ko ay dating vocalist sa isang banda , my mother is a pianist and im known because of my melismatic singing style. kilala ang mga wada sa pagiging musikero and As a part of the family at nagiisang anak , obligasyon kong sundan ang yapak ng aking pamilya.
My mother discovered my talent when I was 6 years old lagi akong sinasama ng family ko sa mga show at gig .my family always telling me that music is meant for me . I was 13 when i officially entered music industry.
Maayos naman ang naging takbo ng career ko sa una but after a year i stop going to school , limitado nadin ang pagpunta ko sa mga paborito kong lugar dahil paniguradong may media na nakasunod sakin . I have a strict diet , and i over prioritize my career more than my studies. The more i grow older the more i realize that music industry is not meant for me , gusto kong bumalik sa normal kong buhay. I want to live a simple life just like others.
After a few intermissions , pagpalit palit ng costume , and a bunch interaction with the crowd , im glad to call it a night.
"Thank you , i hope you're all enjoying tonight" ang sabi ko na naging dahilan upang mapuno ang arena ng mga hiyawan at sigawan.
My show is finally ended.
The crew was already gathering up the equipment.I went straight to the backstage to pack up my necessities and other stuff.
"Good show , son "
Napalingon ako nang marinig ko ang boses ng mommy ko , bakas sa mukha nya ang tuwa.
"Thank you , mom " i smiled and she took a seat beside me.
"you only have few more weeks to go before your concert in kichijoji , are you excited my son" mom said excitedly "guess what , me and your dad plan to give you a reward After the concert " she added.
"Ofcourse mom , im excited" pilit ko ngiti.
"Okay see you at home son" ngumiti siya at kumaway pabalik sa akin bago umalis.
Sa totoo lang wala talaga akong nararamdamang excitement but As a pretentious person i always say that im looking forward to it in a view of fact that i dont want to disappoint everyone , And as a result i always suffer in silence.
Napabuntong hininga na lamang ako nang makita ko ang screen ng tv , everyone seems excited for my upcoming concert and i only have few days to practice
Ruiji's POV
Malapit na ang art festival ng university. Kada taon lahat ng art student sa fine arts department ay inaasahang gumawa ng kanya kanyang art piece na itatanghal sa nalalapit na exhibition.
Ang tema ngayon taon ay nakadepende sa professor.
Last year ang tema namin ay tungkol sa humanity. Nagiisip isip ako kung ano kaya ang tema ngayon, sana naman ay hindi masyadong mahirap dahil sa pagiisip palang ng subject ay umaabot nako ng ilang oras.
Kakatapos palang ng 4th term ng klase. Tahimik ang mau , madalang lang lumabas ang mga estudyante kumpara last year.
Hindi pa man nagsisimula ang klase pero nasa loob na sila ng klassroom.
Kapasok ko sa klase tumambad sakin ang mga sunod sunod na school works , pending quiz at
Homeworks . Hindi ako Magkandaugaga sa dami ng task na iniwan samin ng history teacher . Sa lahat ng subject ang history talaga ang pinaka hate ko.
Hindi ko pa man naaayos ang mga papel na naka kalat sa lamesa ko ay dumating na ang head professor ng art department na si ms yui.
Binati ng buong klase ang guro.
Si ms yui ang in charge sa art
Festival at si ms yui din ang magsasabi sa lahat ng estudyante
Kung ano ang magiging tema ng
Nalalapit na school event.
"Our theme for this year is about inspiration , you can draw an artpiece that your heart desire" ms yui.
Nagsimula ng bulungan ang mga
Estudyante na para bang masaya
Sa nasabing tema ngayon taon.
Inspiration? So pwedeng person?
Draw that your heart desire nga diba. Ano ba rui.
"Ang art exhibition ay gaganapin sa oktubre 29 hanggang 31" dagdad pa nito.
Nagpatuloy lang ang klase. Discussion at recitation lang ang nangyari mabuti naman at walang binigay na homework at ng hindi ako matambakan. Nahiya naman ako sa history prof naming walang patid magbigay ng task.
Palubog na ang araw ng matapos ang klase. Dumeretso lang ako sa room ng kuya kong suplado na mukhang badtrip nanaman.
Simula ng lumipat kami dito sa japan kami nalang ni kuya ang bumubuhay sa Sarili namin.
Sumakay kami ng kuya ko ng tren papunta sa kodaira kung san kami nangungupahan. Habang nasa b'yahe I've been thinking of ways how to earn money dahil siguradong mapapagastos nanaman ako sa canvas palang na gagamitin ko eh umaabot na ng 2000yen
Habang nagooverthink ng mga gastusin. Tamang tingin lang ako sa labas ng bintana ng bus habang nag sa- soundtrip para kunware main character . Buti nalang talaga nakakarelax ang boses ni Haru at nakakalimutan ko ang mga nakakastress na ganap sa buhay ko.
There's Something about Haru's music that makes me feel Like a different person. Simula pa talaga ay madalas ko nang pinapakinggan si haru wada.
I wish i have a chance to meet
Him and thank him
His music is like a piece of Art that goes in the ears straight to the Heart. Hindi na nakakapagtaka kung bakit maraming fans si haru.
Wait.. did i say piece of art?
Bumalik ako sa katinuan ng biglang maalala ko ang sinabi
ni miss yui "draw an artpiece that your heart desire".
That's it!! Napangiti ako sa sarili kong ideya , how about haru as a subject. Tutal haru is one my inspiration after all.
I can't wait to start this activity.
*******
Kinabukasan , amoy ng almusal
ang gumising sakin. Pagkababa ko nakita ko si kuya na nakabihis na at mukhang nagmamadali. nagpaalam lamang si kuya shun na mauuna na dahil may exam pa ito.
Sampung minuto lang ay nakarating na' ko sa campus
Mabuti nalang at walang masyadong mga passenger sa kichijoji station kaya madali akong nakarating.
Habang naglalakad natatanaw ko na ang mga puting tent na gagamitin sa art festival.
Ang mga puting tent ang magsisilbing silungan ng mga artworks , bawat isang studyante ay may tig iisang tent depende sa number na mabubunot mo dun ka pwepwesto.
Abala ang mga student council lalo na ang Chief executive ng school sa pag hahanda.
Ilang minuto lang ay dumating na ang prof namin na may dalang kahon.
Pinaikot nya ito sa buong klase at bumunot kami ng isang kapirasong papel mula sa kahon.
#126
ang nabunot kong number , ibig sabihin nito ay ako ang student participant 126.
Katapos ng klase ay dumeretso lang ako sa campus kung saan naka pwesto ang mga puting tent
Habang hinahanap ko ang tent no. 126 , May mga ilang estudyante din kagaya ko na naghahanap ng kani kanilang pwesto.
Ilang sandali lang ay nahanap ko na ang tent 126 , maganda
naman ang pwesto ko hindi masyadong malayo at hindi din naman masyadong malapit sa
Main gate.
Inihanda ko na ang mga materials na gagamitin ko
Kasama na dito ang canvas na 250 × 350 cm ang laki , Mga acrylics , paint brushes at ang pallet.
It takes a a lot of time and effort
To do an art piece , kailangan mo
ng malawak na creativity at
Mahaba habang pasenya.
Every artworks must have the seven elements , this include the Line , value , Color , form , space ,
And texture.
Sinimulan ko sa light colors ang painting. A pale of aqua to a first
Stroke following with a Misty rose pink to the right side , using a very fine grit of paint i mix it into quarters para lumikha ito ng mga vivant colors.
after a six hours of working, natapos din. Satisfied naman ako sa gawa ko , confident akong makakakuha ako ng mataas na grado this year.
Haru wada's POV
Umaga palang ay naka impake na ang mga gamit na dadalhin sa concert , mahaba haba ang byahe mula tokyo hanggang sa Kichijoji kaya maaga palang ay naghahanda na ang crew.
Nang handa na ang lahat . itinaas ng driver ang kaliwa nyang kamay , senyales na magsisimula na kaming bumiyahe.
Muli kong tinignan ang sarili kong repleksyon sa salamin ng sasakyan. Napabuntong - hininga ako. Wala parin talaga akong nararamdamang excitement kahit ilang kilometero nalang ako sa venue
Eto ang unang concert ko sa kichijoji , naririnig ko na dati ang lugar nato pero hindi ko pa napupuntahan.
Malapit na kami sa aming destinasyon nang madaan kami sa isang university. Napakadaming tao at naglalakihang mga puting tent
Pumukaw sa paningin ko ang mga painting na naka display sa loob ng campus , dahil nasa loob kami ng sasakyan hindi ko ito masyadong makita.
"Mukhang may event sa mau ahh" sambit ng driver.
"Mau?" Nagtatakang tanong ko.
"Musashino art university , son"
Nakangiting sabi ni mommy.
So art university pala ito , i wanna go here.
Pagkatapos ng ilang oras na byahe ay narating na namin ang venue , bumaba na kami at nag check out sa isang guest house.
Hindi mawala sa isip ko ang university na nadaanan namin kanina kaya nagpasya akong puntahan ito.
Sinamantala ko ang oras habang wala ang manager ko at swerte ako at tulog si mommy mukhang pagod ito dahil sa byahe
I disguised myself so no one can recognized me , mahirap na baka mabalita pa ito sa media.
Habang naglalakad sa kaligiran ng campus , kitang kita ko dito ang mga studyante na may dala dalang flyers , mukhang eto ang mga art student .
Ibat - ibang artworks ang mga naka hilera sa campus , hindi ko tuloy maiwasang mapahanga sa mga painting na nadadaanan ko , pero natigilan ako sa nakita ko. hindi ko maintindihan pero bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang isang painting na may isang lalaking may hawak na gitara.
Is this me? No freaking way..
Umihip ang malakas na hangin.
Wala akong masyadong alam sa sining pero sinisiguro kong ginawa ang painting na'to ng buong puso.
Pagtingin ko sa ibaba may nakita akong isang marka.
#126 IBANEZ , RUIJI
Inspiration & nbsp 2022
Musashino art gallery
Ruiji? Eto ba yung artist?
"Excuse me po?"
Nagulat ako ng marinig ko ang boses ng isang lalaki , humarap ako.
Kasing tangkad ko lang ito at mukhang isa din syang studyante ng unibersidad , makikita sa uniform nya ang tag number 126.
Wait , 126? Sya yung artist? Lalaki sya? , Anong gagawin ko?
Bago pa man sya magsalita ay kumaripas nako ng takbo palabas ng main gate ng school.
Bigla ay nabalisa ako nang huminto sa stoplight ng crossing , para akong isang kriminal na tumatakas sa mga pulis.
Sinadya kong magtingin tingin sa kung saan. Kinakabahan ako na baka nakilala ako nang lalaking iyon.
Bigla akong bumalik sa katinuan ng papalapit nako sa pinto ng guest room , masyado akong maraming iniisip kaya hindi na ko naka isip ng ipangdadahilan kung bakit umalis ako ng room.
Sana naman ay hindi nila ako pagalitan.
End of chapter 1