Aaron's POV
"Who are you anyway?" The moment she asked me for my name while looking at me seriously.
"I'm … Aaron" I don't know but I feel glad that I am sitting here beside her.
In her eyes I am still unnoticeable. I was there, but it feels like I am out of her world.
"Thank you again Aaron. I promise that I'll return it when I already washed it" magpapasalamat nito habang nakangisi sa akin. I can see her dimples that was close to her lips.
My heart is pounding so fast. She was so adorable that I can't even control my heart from beating so fast.
"Okay lang naman kahit di mo labhan." Pagsasabi ko sa kanya ng aking huwestiyon.
"Are you a perv?"
"Just kidding"
Pagbibiro nitong naging tulay na mapagtanto ko na hindi ka-aya-aya at sobrang weird nga ng sinabi ko.
"Are you sure? Ayos lang talaga na di ko labhan. May sipon na to eh hahaha" ani nitong saka tumawa.
Narinig ko ang mga halikhik at mahinang pagtawa ng mga taong nakapaligid sa amin sa van. Tila ba napalakas ang kaniyang pagkakasabi para marinig ng iba.
"Yeah sure, you can return it whenever you like" saad ko sa kanya habang tumatango ang ulo ko.
"Salamat talaga" she then showed again a smile, but this time a bigger one.
"Btw aren't you gonna ask for my name?"
"Alam ko yung pangalan mo. Pero sakin di mo alam. Hindi ba parang ang bastos ko" Nakaharap ito sa akin habang nakasandal ang ulo niya sa upuang nasa harapan niya.
"I don't mind"
"I mean I already know your name, so why bother ask."
Tugon ko habang humarap din ako sa kaniya at ginaya ko rin ang pagsandal niya sa upuang nasa harapan namin.
"Right?"
She seems to be surprised. Tinanggal nito ang kaniyang ulo mula sa pagkakasandal at tumingin sa akin na parang nagtataka ito "So, You know me? I mean how do you know my name?" Seryosong pagtatanong niya.
Mistulang kinabahan ako. "You introduced yourself in the class and I was your classmate. Ha ——ha" pagtawa ko ng pabiro na may halong kaba. Inalis ko rin ang ulo ko sa pagkakasandal at kaagad na inayos ang aking pagkakaupo.
"Oh okay" sagot nito na para bang sumang ayon siya sa sinabi ko.
"You didn't know that I am your classmate?" I asked.
"Maybe I didn't notice or maybe I did and I just forgot haha" saad nito dahilan upang matawa ako ng bahagya.
Medyo masakit, pakiramdam ko parang nawala ang pagkatao ko sa mundong ito. In her mind I am still an unknown person.
Hindi pa tumatagal ang oras na lumipas ay bumalik na siya sa pagtingin niya sa bintana at hindi na ako kinausap pa. Sa sandaling panahon ay natapos na kaagad ang aming pag-uusap. That small conversation has a big impact in me. Especially in my heart. I was certain that if my heart can shout everyone in here can hear how fast my heart beats for her.
I was happy that I have got a chance to talk to her in a short period of time. Make her laugh and smile was a big achievement for me. Sana makatulong ang sandaling oras na iyon para manlang mapagaan ang nararamdaman niya. I can see the sadness in her eyes and I want to try atleast to make her feel better.
I don't know on what is the reason for her worries but I hope that she will be fine soon.
Kahapon ko pa napapansin na lubhang malalim ang iniisip niya. She keeps staring blanky on nowhere.
—————YESTERDAY MORNING—————
As I saw her entering the room, hindi ko mapigilan ang mga mata ko na tumingin sa kanya. I am very glad to see her again. Hindi ko mapigilan ang sayang nararamdaman ko sa pagkakataong makita ko siya.
I can still see her the same way as I see her before. She is glowing like there is a sun shining on her.
Habang lumilipas napapansin ko na parang buong araw na malalim ang kaniyang iniisip. I can't help but to feel curious.
Then I saw her slapped her face. It was weird or maybe because I have never seen her before slapping herself.
"Sinampal niya ba talaga sarili niya?"
"Tama ba yung nakita ko?" Patuloy na mga katanungan ko sa aking isipan. Patuloy akong binabagabag at nagaalala kung ayos lang ba ang kalagayan nya.
Mas lalong akong nabahala nang maiwan nya ang bag nya. Para bang wala na talaga sa ayos ang kinikilos nya. Maski ang kanyang sarili ay hindi na niya magawang alalahanin.
"Is she okay?" Ang tanong sa isip ko.
---
Ellise's POV
Kakababa ko lang ng sasakyan at kaagad akong napailing. "I can't believe that I talk to that guy" being confused in my mind.
Ang mga pagtatalo sa aking isipan ay patuloy na nagpapatuloy habang naglalakad ako papasok ng paaralan.
"And specially, yung mga taong tumawa dahil lang nakarinig ng sipon"
"Seryoso SIPON"
"Hindi ba normal yon, na para bang hindi pa sila nagkaron non. I mean its weird and disgusting but why they need to laugh"
"Ugh, this is not going to be my insecurities"
Pumasok na si Aaron ng silid at sumunod na rin ako.
Nang may biglang sumigaw. "Hoy!" Sigaw ng babae habang tinuro kaming dalawa ng kanyang kanang kamay.
"Bakit sabay kayong pumasok. San kayo galing?!" Dagdag pa nito habang nagpapakita ng mapanuksong ngiti.
Hindi pa ako nakakasagot ay naririnig ko na unti unting umiingay ang silid-aralan.
"Ayieeee!!!" Ang paulit-ulit na isinisigaw ng bawat isa.
"Natural!, magkaservice kami! Anong gusto nyong mangyari?! Manatili ako sa labas ng classroom!"
"Napaka malisya nyo" sunod sunod na pagsigaw ko habang napapakamot nalang ako sa batok ko.
"Oo nga!" Ang biglaang pagsabat ni Aaron.
Kaagad akong pumunta sa aking upuan at hinubad ang aking bag at sinabit ito sa sabitan sa gilid ng aming lamesa.
Umupo ako at hinawi ang buhok ko. Kaagad namang lumapit si Lawrence mula sa kabilang gilid ng silid at tumabi ito sa akin.
"Okay ka lang?" Ito ang kaagad na itinanong niya.
"Yeppp"
"Wag mo nalang pansinin si Patricia. Mapang-asar lang talaga siya" he said like it was supposed to make me feel better.
"Like making people uncomfortable? Does she always do that?" Giving him a discomforting glare while also making him uncomfortable.
"Just kidding, it was fine" sunod ko sabay ngisi.
The class has already started and the teacher just came.
"Hello, I am Teacher Alysa Valdez. And I will be your Values and TLE teacher" pagpapakilala nito
"My schedule is M, W, F for Tle and Tuesday and Thursday are for Values."
"What is the time schedule? Some of you may ask"
"I will always be your first class in the morning. At para sa lesson natin ngayon ay magiiwan ako ng kasabihang "The first will not always be the best"
"Kindly open your book on page 5 and read the story of "The Second" ."
"Is there someone who is still not finish reading?"
No one raise their hands nor answer.
"Okay then, what did you learned from the story?"
"Anyone?"
"Who is that girl infront of Guillien?" Natauhan ako ng maalala ko na ako ang nasa harapan ni Guillien. Ang ulo kong nakayuko ay biglang kong iniangat at ako ay napatingin sa aking guro.
"Ellise!" Most of the students shouted
"It's Ellise po Cher!"
"Ellise, what have you learned from what you read?" My teacher insisted.
"Ahmm, The first one can be an experienced but the second one can be a better experience. Based on my experienced sometimes we achieved a better or the best results for the second time we try to do something. Maybe because the first attempt can be a failure that will be give you a lesson to do something greater and that is why I think that the first results will not always be the same. And also the second one can be an example another chance to do what you think is right and that's all." Kaagad akong umupo.
"What a great answer" Komplimento ng aking guro habang binigyan ako nito ng simpleng ngiti.
Tatlong klase ng ang natapos at lumipas na ang ilang mga oras….
*RINNNGGGGGG, RINNNNGGGGG, RINNNNGGGG!"
Tumunog na ang bell.
Kaagad na nagkagulo ang klase. Maraming kaagad na lumabas at marami ang naghahanap ng mga gamit nila.
"Nagugutom na ko" Ito ang iniisip ko. Sa mga oras na ito ay pagkain nalang ang tumatakbo sa isip ko.
Nasa Cafteria na ako at kaagad na akong pumila. Mula rito ay naamoy ko na ang ibat ibang aroma mula sa mga pagkaing mukhang masarap.
Abala ako sa pagaantay sa pila nang biglang may kamay na humawak sa ibabaw ng aking ulo. Naramdaman ko bigla ang lamig ng hangin mula sa aircon at ang mabigat na kamay na nakapatong sa aking ulo.