"Brad!...Bradley!?"aniya.
Nasa kabuuan siya ng reyalidad ng mundo,kung saan kilala niya ang sarili at buong pagkatao,kung saan naaalala niya pa ang masayang pakikipaglaro sa kanya ng kanyang mga magulang hanggang sa pinakamasakit na sandali bago pa sila maaksidente ng babaeng nagdudulot sa kanya ng kaligayahan maging ang kalungkutan...ng marinig niya ang tinig ng isang babaeng kanina pa siya tinatatawag.
Nagmulat ang mga mata niya ng tumambad sa kanya ang liwanag na nagmumula sa itaas ng kisame... iginiya niya ang paningin sa paligid at naroon ang bawat-isa ng pamilya niya maging ang mga kaibigan niya,ng lumingon siya sa kanan ay nakita niya ang babaeng umiiyak,nag-aalala ang mga matang nakatitig ito sa kanya habang hawak-hawak ang kanang kamay niya.
"M-mae?"bungad niya kay Shennah.
"Brad...thank god your awake..."kasunod nun ay ang pagyakap ni Shennah ng mahigpit kay Bradley.
Sandali muna nilang pinagbigyan ang sarili na damhin at pakiramdaman ang isa't-isa
sa kabila ng kanilang pangungulila.
"Bradley I'm so sorry..I have cost you so-"
"Mae?"napahinto si Shennah sa pagsasalita ng marinig niya ang tinawag sa kanya ng binata.
"Brad...you...you r-remember everything?"tanong niya kasabay ng paghikbi.
"Yeah..yes!.."sagot niya ng maalala ang paghihinagpis niya sa dalaga ay saka binitawan ang mga kamay nitong nakahawak sa kanya.
"B-bakit ka nandito?anong ginagawa mo dito?hindi ba't umalis ka na?"malamig niyang balik rito.
Nanlalamig na pinahiran muna ni Shennah ang mga luha saka inayos ang sarili,now she felt so unwanted of the man he ever love...
"Anak,I called her... ng tawagan ako ni Vince sa nangyari sayo...ako ang nagpapunta sa kanya dito"sabad ng kanyang Ina.
"Sabi ng doktor masyado ng nanghihina ang buong katawan mo kaya ka hinimatay at dahil iyon sa pag-inom mo ng alak...walang ibang laman yang bituka mo kundi puro alak..what was your thinking?Pinapabayaan mo ang sarili mo"wika ni Shennah na hindi na mapigilan ang pag-aalala para sa binata.
"Huwag mo kong sermunan na para bang may pakialam ka sakin!"sagot ni Bradley na bahagyang tumaas ang boses.
"Uhm..maiwan na muna namin kayo.."sabad ng kanyang Ina at maya-maya ay sila na lamang ang nasa loob ng silid ng Ospital.
Isang panandaliang katahimikan muna ang namayani sa pagitan nila bago pa magsalita si Bradley.
"Bakit ka bumalik?"anito sa malamig na boses.
"Alam kong galit ka sakin at-"
"Hindi yun ang tanong ko!"wika niya.
"I was worried about you..."she said.
He mutterred."You are worried about me...Are you making fun of me Shennah Mae Acosta?"
Hindi siya umimik dahil nag-uunahan na naman ang pagtulo ng mga luha niya.
"Alam mo sa sandaling iwan mo ko ay magiging ganito ang takbo ng buhay ko...And now your telling me you were so worried about me?Isn't that insane?"usal ni Bradley na hindi narin napigilan ang pag-agos ng luha sa kabila ng malakas na boses.
"Alam mong kailangan kong gawin yun.."aniya kasabay ng pag hikbi.
"Hindi!"pagtutol niya."Alam mo una pa lamang hindi ko na maintindihan...bakit kailangan ko ulit pagdusaan ang pangungulila ko sayo matapos ang walong taon?why I have to?...you left me and now you came back and you're expecting me to accept you with an open arms..really?Did you know that...my heart broke into pieces when you start to step away from me?I was left behind with nothing..nothing to hold on..It was painfully hurt did you know that?Ofcourse you won't! you didn't even speak your love for me before you turned to ran away...but then at there I realized..I am nothing but a nobody to you.."hindi na napigilan ni Bradley ang paghikbi maging si Shennah ay todo din ang pag agalpas ng iyak.
"I'm sorry..."hindi na niya mapigilang usal sa kabila ng pakikinig sa binata.
"I didn't mean to hurt you so much..I swear...I tried to be worthy of your love, but I failed...I always failed..napag-isipan kong lumayo para ayusin ang sarili ko..at nang umalis nako sayo..at the moment there I promised I will come back and I will be worthy of your love.."
"Why do you always doubted yourself for my love?you don't have to ran away from me all the time...the choice of staying with me makes me realized you were worthy of my love..and there..there is no doubt..."anito saka hinawakan ang magkabilang pisngi niya.
"Oh brad..."
"I won't let you leave me again...kung kailangang itali kita gagawin ko..huwag mo lang akong takasan ulit"anito saka pinagtapat ang mga sentido nila.
"Me neither..."
"Pano ka pala nakabalik?pano na yung Aaron na yun?"
"Uhm..three months ago ng magsama din kami..alam niyang hindi ako masaya dahil nandito ang mahal ko...pero natanggap narin niya...kaya tinulungan din niya akong maging maayos ulit ang buhay ko para mas maging karapat-dapat na ako sayo...lagi din kaming nagkakausap ni Tita kinakamusta kita araw-araw...alam ko ang nangyayari sayo,kaya mas lalo kung binilisan ang pagbabago sa sarili ko para makabalik agad ako sayo...at heto nga tinawagan niya ako dahil sa nangyari sayo...
"Ibig-sabihin you really cared about me.."anito saka ngumiti.
"Ofcourse I do...I always do..I won't leave you again..."aniya.
"Promise?"
"Promised"saka masayang ngumiti.
"Wala ka manlang bang ipapagawa sakin bago mo ko patawarin?"
"Oh yes...meron.."
"Then tell me.."aniya.
"A thousand kisses please..."
Napangiti siya."And so be it.."and at then masuyo nilang pinagsaluhan ang napakatamis na halik na matagal din nilang kinasabikan,ngayon nasisiguro nilang magiging maayos na ang lahat sa pagitan nila...and there I would say
"...true love can wait..."
WAKAS