ik ging weer terug op bed liggen en sloot mijn ogen, laat me alsjeblieft niet weer een nachtmerrie krijgen.
pov. Jack
jessica was helemaal overstuur ik kon het voelen en dan die pijn in mijn arm, ze zou toch niet, nee dat kan niet. ik appte haar geen reactie, ik belde haar maar ze nam niet op. ik werd gek doordat ze niks van haar liet horen. na een tijdje belde ze mij. ze zei dat het goed ging en dat ik niet hoefde te komen, toen ik dat hoorde werd Black al helemaal gek. 'ze wilt ons niet zien, ze is bij een ander.' black doe rustig. 'Je weet het net zo goed als ik Jack.' daar heeft hij wel gelijk in maar wij mogen nu niet ook in paniek raken. probeer Silver anders te mid-linken. Black sluit de link af en na een minuutje is hij weer terug. 'ze heeft zichzelf gesneden en had een nachtmerrie over vroeger.' ze heeft het dus toch gedaan. ik moet naar haar toe, nu meteen. Black staat te springen bij die gedachte. ik ren naar buiten en verander in mijn zwarte wolf. ik ren op mijn aller snelst als Silver ons mid-linkt. 'Jack niet komen, we worden gek als je hier bent. we kunnen het niet aan, niet nu.' ik sta abrupt stil en begin te piepen. ze wilt ons niet zien? waarom wilt ze ons niet zien? je word toch ruist rustig als je bij je mate bent? (ik wel in ieder geval.) ja het is anders voor haar omdat ze nog niet volledig wolf is maar dan nog, ze hoort wel rustiger te worden. 'Jack luister nou maar gewoon. als jij er bent word alles erger, jessica kan al die prikkels niet verdragen, niet nu.' ik ga zitten en staar voor me uit. zo zit ik dan een tijdje, Silver had de link al afgesloten. met hangende kop loop ik terug naar het packhuis. het boeit me niet als ze me nu zien, nu ik me zwak voordoe. ik mis mijn mate.
pov. Jessica
ik kon niet in slaap komen, was niet meer moe en Silver kon ik ook niet bereiken. ik heb haar 7 keer geprobeerd te linken maar ze reageerde niet. ik lig nu al een uur wakker en eindelijk laat Silver iets van haar horen. 'sorry ik was even met Jack in gesprek, hij is overstuur Jess.' hij was overstuur? 'ja hij ja, hij wilt bij je zijn, voelde zich in de steek gelaten toen je zei dat je dat niet wilde. ik heb hem een soort uitleg gegeven maar Black zit ook steeds zielig te doen via de link.' wat heb je gezegt Silver? 'dat het teveel prikkels werden en dat je dat nu niet aankon.' daar heeft ze wel gelijk in ja. het zijn teveel prikkels, maar het was toch ook zo dat je rustig word zodra je met je mate bent? 'dat klopt ja, maar ik wist niet wat jij wilde ookal zijn we hetzelfde.' ik was altijd alleen op zulke momenten, heb nooit iemand gehad en als er wel iemand was werd ik gek. ergens ben ik bang dat dat weer gebeurd. 'Ik snap je, logisch want ik ben jou heb alles meegemaakt ook. we kunnen beter rustig aandoen.' ik maakte een instemmend geluid. ik kon nu toch niet in slaap komen, dan maar een stukje lopen. ik pak een trui en een losse jogging broek. trok alles aan en deed nog een spijker-jack over mijn trui aan. ik deed snel mijn zwarte all-stars aan, pakte mijn airpods pro en liep naar beneden. 'Mirelle? ik ga een stukje lopen oke?' 'is goed!' hoorde ik haar roepen vanuit de keuken. ik bedacht me dat ik letterlijk alleen maar met Mirelle praat, niet eens zoveel met Kay. ik deed mijn oortjes in en zette de ruis-stand aan, zodat ik alleen de muziek hoorde en niks van buitenaf, en begon met lopen. ik wist niet in welke richting ik liep maar het boeide me niet. ik staarde voor me uit, liep niet langer rond op deze wereld. ik was verzonken in mijn gedachtes, staarde voor me uit. ik kon zo wel een uur of 2 hebben gelopen tot ik bij een clif uitkwam. de clif waar Jack me toen mee naartoe nam. ik ging zitten op de rand en keek naar het prachtige uitzicht. de ruis-stand had ik uitgezet voor het geval er iemand achter me ging staan. ik hoorde een takje kraken en draaide me met een ruk om. een zwarte wolf, maar dit was Jack niet. ik stond op, bang voor wat hij zou doen. hij keek me aan, met een nieuwsgierige blik in zijn bruine ogen. hij deed een stap ik mijn richting waardoor ik een stap naar achterdeed. en op de rand van de clif stond. zijn ogen werde groot en hij zette een paar stappen terug, bang voor als ik nog een stap verder zou doen zou vallen. opgelucht zette ik een stap naar voren, niet een al te grote stap maar wel bij de rand vandaan. hij keek me nog steeds aan en veranderde toen terug. het was een lange jongen met bruine krullen en bruine ogen. hij keek me nogsteeds aan en ik hem ook, hij was knap dat gaf ik zeker toe. 'uhm hey' zei ik ongemakkelijk. 'hey, ik uhm... ik ben Nate' 'Jessica' was het enige wat ik terug zei. dit was nogal ongemakkelijk. 'wat doe je hier?' 'ik liep gewoon een stukje, en kwam toen uit bij deze clif, vond het wel een mooi uitzicht en moest nadenken dus ja' 'hoelang liep je al als ik vragen mag, want je bent op mijn terretorium' 'even kijken, ik ging rond half 7 weg en het is nu... 9 uur. dus 2 en een half uur. jou terretorium? en dat betekent?' 'jeez das best lang. uhm nouja dat betekent dat dit mijn grondgebied is en dat je hier niet mag komen zonder mijn toestemming.' 'Jack heeft me al is eerder mee genomen naar deze plek, toen was er ook niks aan de hand, maar ik zal wel gaan als je dat wilt' 'owh je bent van Jack zijn roedel, nee dan is het goed. ik wist het niet, je mag best blijven hoor' zei hij met een verontschuldigende glimlach. 'eerlijk gezegt ben ik van geen roedel' 'maar hoe ken je Jack dan en, owh shit wist je van ons bestaan af?' zegt hij half in paniek. 'rustig maar, ik ben Jack zijn mate maar ben nog geen wolf' hij haalt opgelucht adem. 'gelukkig, ik was al bang dat ik ons had verraden' 'dat had Jack al gedaan de eerste dag dat ik hem zag' zeg ik lachend. hij begint ook te lachen. 'maar wat doe je dan hier als je bij hem hoort?' 'ik wilde alleen zijn, ben niet gewend om op zulke momenten die ik net had met andere te zijn' 'wat was er dan?' 'nachtmerries over vroeger en dat ik nouja uhm...' 'je kan het me vertellen he' 'ik werd mishandeld en heb nogsteeds herinneringen daaraan vaak in de vorm van nachtmerries. zoals vanmiddag dus. er is nooit iemand voor me geweest op de momenten dat ik er zo doorheen zat en als er wel iemand was werd ik helemaal gek door alle prikkels. ik ben bang dat dat weer gebeurde, met Jack, maar volgens Silver was hij erg gekwetst doordat hij niet mocht komen van mij.' gooide ik eruit in 1 adem. hij keek me met grote ogen aan en ik keek snel naar de grond, bang om de reactie op zijn gezicht te zien. het was een tijdje stil. 'damn dat is echt erg voor je, het spijt me. maar misschien is het anders met Jack, je word juist meestal rustig als je bij je mate bent' 'ik weet het maar ergens was ik bang voor als het toch wel zou gebeuren' 'kan ik begrijpen ja. maar hey, je staat hier met mij en er is niks aan de hand.' 'owh whut, je hebt gelijk ja' 'dus dat betekent dat alles weer goed is?' 'niet alles denk ik.' ik trok mijn mouw omhoog, zonder na te denken dat Nate het ook kon zien, om te kijken hoe het met de wonden was. 'nee, je hebt jezelf gesneden? waarom?!' 'had het nodig, mijn enige uitweg' was het enige wat ik terug zei. 'er zijn meer uitwegen Jess' 'dit is het gene wat mij 2 jaar lang in leven heeft gehouden door me rustig te maken zeg me niet wat ik wel en niet moet doen' siste ik terug. hij keek me met grote ogen aan. 'sorry het was niet mijn bedoeling het zo bot over te brengen' verontschuldigde ik mezelf snel. 'het is oke, ik kan je wel begrijpen' ik keek naar mijn schoenen. 'zal ik Jack even linken in de tussentijd dat je hier met Nate nog staat te praten?' het was Silver. ja is goed doe maar. ze sloot de link weer. 'met wie praatte je?' 'wat?' 'je ogen, ze stonden dof. ik gok dat je met iemand aan het praten was via de mid-link' 'owh uhm ja Silver zei iets tegen me' 'Silver?' 'mijn wolf, ze is Jack nu aan het linken' 'owh oke' 'dusss...' er viel een ongemakkelijke stilte. 'hoezo mogen de mensen, of wolven in dit geval, die Jack kennen wel hier komen en anderen niet?' 'deze plek is speciaal voor Jack, zijn broertje hoorde bij mijn pack en die is hier op deze plek overleden.' zei Nate met een emotieloze stem alsof het hem niet boeide. 'had Jack een broertje?' 'dat kan je beter aan hem vragen ik weet niet eens of ik dit wel mocht vertellen' 'owh uhm oke'
'Jack is er bijna, nog een minuutje'
'Jack is er bijna' 'owh oke, zal ik dan maar gaan?' 'mag je zelf weten' ik draaide me om en ging weer op de rand zitten. 'dan denk ik dat ik ga, ik zie je nog wel is een keer Jessica' nadat hij dat had gezegt hoorde ik hem de bossen weer inlopen. niet veel later kwam er iemand naast me zitten, het was Jack. 'wat doe je hier?' vroeg hij bezorgt. 'niet veel bijzonders, een beetje nadenken.' 'ja maar dit is wel 2 uur lopen bij je huis vandaan, hoezo kom je helemaal hierheen?' 'ik weet het niet, wist niet welke kant ik opging en was de tijd vergeten' 'owh oke' er viel een stilte. 'Jack het spijt me' zei ik zacht. 'voor wat?' 'ik weet dat je gekwetst was toen ik zei dat je niet hoefde te komen en dat spijt me, het is alleen...' mijn stem stierf weg en ik staarde voor me uit. 'het is alleen dat?' 'op zulke momenten als die ik had, is er nooit iemand voor me geweest en als er iemand was dan werd ik altijd helemaal gek door alle prikkels, ik kon het gewoon niet. wilde niet dat het misschien weer gebeurde en dat spijt me, ik had je niet mogen buitensluiten. je bent immers mijn mate' het floepte eruit voordat ik doorhad wat ik zei, ik keek naar mijn handen die ik op mijn schoot had liggen en er rolde een traan over mijn wang. 'ssst meisie toch, het is niet erg. ik begrijp je, maar sluit me alsjeblieft niet meer buiten' 'ik weet niet of ik dat kan beloven' 'waarom niet?' 'het gaat automatisch, ik heb er geen controle over' 'dan ga ik je helpen' hij trok me tegen zich aan, overal waar hij me aanraakte voelde ik tintelingen. ik ging met mijn hoofd op zijn schouder liggen en merkte dat ik best moe was. 'sluit je ogen maar lieverd, ik weet dat je moe bent' ik deed wat hij zei en na een paar seconden was ik van de aardbodem verdwenen.