Ano ba itong nagawa ko sa sarili ko? Pakiramdam ko, ang rumi-rumi ko nang tao. Ang rumi na ng pagkatao at kaluluwa ko. Ako pa ba ito? Ako pa ba ang dating Arthur? 'Yong dating hangad lamang ay kumita, kahit na maliit. Ako pa ba iyon? Hindi ko na nakikilala pa ang aking sarili.
Pakiramdam ko, ay wala na akong karapatan sa sarili kong katawan. Ni hindi ko na magawang tumanggi sa mga taong patuloy na gumagamit sa akin. Sa mga taong laging sinasamantala ang kahinaan at kahirapan ko. Ngunit, kung gagawin ko naman ang tumanggi, paano ako mabubuhay? Paano na ang pangarap ko na muling makapag-aral sa kolehiyo?
Napukaw na lamang ang aking pag-iisip ng bigla kong narinig na nagsalita si Ryan sa aking tabi. Napalingon naman ako sa kaniyang gawi, kasama niya pala si Rusell. "Arthur, wala ka pala kahapon? Ayos ka lamang ba?" Tanong nito sa akin.
Maingat kong inilapag ang mga kurtina na aking hawak – na siyang dapat ilalagay ko sa mga mesang narito sa loob ng Bahay-Aliwan. Umupo ako sa bangkuang nasa aking harapan at tsaka ko sinagot ang tanong sa akin ni Ryan, "Oo, wala ako kahapon," simpleng sagot ko rito. Napahinga naman ako ng malalim bago ko ipinagpatuloy ang aking pagsasalita. "'Yong totoo? Hindi ako ayos, Ryan. Ewan ko ba, kung tama pa ba itong ginagawa ko."
Naramdaman ko namang umupo sina Rusell at Ryan sa magkabilang gilid ko. Agad kong naramdaman ang paghaplos ng kamay ni Ryan sa aking likuran. Sa ginawa niyang iyon, nakaramdam ako ng kaunting ginhawa kahit pa-paano. "Bakit, Arthur? Ano bang nangyari sa 'yo kahapon? Bakit hindi ka nakapasok? Ano bang pinagawa sa 'yo ni boss Adam?" Sunod-sunod na pagtatanong sa akin ni Rusell.
Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Agad akong napayakap kay Ryan. Alam ko sa mga sandaling ito, na kapwa sila naguguluhan sa mga ikinikilos ko ngayon. Alam ko, na parehas nipang gustong malaman kung ano nga ba ang totoong nangyari sa akin.
"Hindi ko naman ginusto ang ganitong buhay. Hindo ko pinangarap kahit minsan ang maging callboy. Hindi ko minsan ninais na gamitin ng kahit na sinung tao ang katawan ko. Pero, ano ito? Ang rumi-rumi ko," habang nakayakap ako kay Ryan, naramdaman ko ang marahang paghaplos sa aking likod ni Rusell.
"Bakit ganiyang ba ang mga sinasabi mo, Arthur? Ano ba talagang nangyari sa 'yo?" Bakas sa boses ni Ryan ang matinding pag-aalala niya sa akin. Nang kumalma na ako sa aking pag-iyak. Pinunasan ko na ang aking mga luha, umupo ako ng maayos upang ikuwento sa kanila ang nangyari sa akin nu'ng gabing iyon.
"Binaboy nila ang pagkatao ko. Salitan nilang pinagsawaan ang katawan ko, habang patuloy ako sa pagmamaka-awa na itigil nila ang ginagawa nila sa akin. Ngunit, kapwa sila binggi sa akin. Tila, wala silang mga naririnig. Hindi ko maatim na mararanasan ko ang ganung klaseng pamba-baboy sa aking katawan."
Habang ikinukuwento ko sa kanila ang mga naranasan ko nang gabing iyon. Muli na namang naglandas ang aking mga luha. "Salitan nilang ginamit ang katawan ko. At, hindi pa sila nakuntento roon, nagawa nilang itali ang aking mga paa at kamay sa apat na sulok ng kama. Hindi ko alam kung anong mga bagay ang ginamit nila sa akin – para maramdaman ko 'yong kakaibang sakit at hapdi, na pakiramdam ko, pinupunit ang pagkatao ko…"
"…hindi ko alam kung makakayanan ko pa ba iyon? O, hahayaan na lamang na bumigay ang aking katawang lupa, marahil sa hirap na dinanas ko nu'ng gabing iyon. Halos, manliit ako sa ginawa nila. Kung anu-anong pamba-baboy ang kanilang ginawa sa aking kaselanan."
Habang ikinukuwento ko sa kanilang dalawa ang nangyari sa akin, ramdam ko sa kanila ang pagka-awa sa akin. Sa totoo lang, pati ako ay naaawa na rin sa sarili ko. Kung may iba lamang akong alam na trabaho na puwedeng pagkakitaan. Hindi ako magdadalawang-isip na manatili pa sa lugar na ito.
"Kung alam ko lamang na ganun ang gagawin sa akin ng dalawang iyon. Hindi ko na sana, tinanggap ang alok sa akin ni boss Adam," matapos kong sabihin iyon, napayuko na lamang ako. Sobra akong nahihiya sa kanilang dalawa, marahil ay sa sobrang paghahangad ko na mataas na kita. "Kasalan ko rin ito. Masyado akong nabighani sa taas ng alok nila sa akin. Hindi ko alam, na ganun pala ang sasapitin ko, kapalit ng malaking halaga." Napatawa na lamang ako matapos kong maalala ang mga nangyari sa akin nu'ng nakaraan.
"Hanep rin itong si Adam, no? Gahaman rin siya sa pera. Alam nating lahat, na si Arthur ang mas nangangailangan. Kaya siya ang ipinadala roon ni boss. Hindi naman niya gagawin iyon, kung wala siyang nakuhang komsiyon sa dalawang 'yon." Bakas sa pagsasalita ni Rusell ang galit na kaniyang nararamdaman.
"Arthur, kaya ka ba hindi nakapasok kahapon, ay dahil doon? Bakit hindi mo man lang kami sinabihan na mga kaibigan mo? Paano kung may nangyaring hindi maganda sa 'yo? Sino ang tutulong sa 'yo?" Sunod-sunod na pagtatanong sa akin ni Ryan.
"Tama siya, Arthur. Wala kaming kamalay-malay na ganun na pala ang nangyayari sa 'yo. Dapat ay inabisuhan mo man lang kami para kahit pa-paano, ay alam namin na nasa mabuti kang kalagayan." Saad sa akin ni Rusell.
"Pasensya na kayo sa akin. Mali ko talaga ang lahat nang ito. Masyado akong nasilaw sa taas ng bigay sa akin. Pasensya na rin, kung napag-alala ko kayo ng husto." Nakayuko kong sagot sa kanilang dalawa.
Isang mahigpit na yakap naman ang naramdaman ko mula kina Ryan at Rusell. Sa kanilang ginawa, pinaramdam nilang muli sa akin, na kahit kailan, ay hindi ako nag-iisa. Wala man akong mga magulang na matatakbuhan, may mga kaibigan naman ako handang umalalay sa akin at tumulong.
Napatigil naman kami sa aming ginagawa nina Rusell at Ryan na pakikipagkuwentuhan, nang bigla naming narinig ang boses ng taong kanina lamang ay laman ng aming usapan. Kapwa kami napalingon sa direksyon kung saan nanggaling ang boses na 'yon. "Oras ng trabaho ngayon, 'di ba? Bakit narito kayo at nakukuwentuhan ng mga bagay na wala namang kuwenta. Bumalik na nga kayo sa mga trabaho ninyo. Marami pang dapat na tapusin. Unahin ninyo iyon!"
Agad na umalis sa aking tabi sina Ryan at Rusell. Naiwan naman akong mag-isa rito sa harap ng aming boss. Kaya naman, napayuko na lamang ako at dahan-dahan na tumayo. Akmang maglalakad na sana ako, nang bigla muli itong nagsalita. Ngunit, nabigla ako sa kaniyang sinabi sa akin.
"I bet. Malaki ang binayad sa 'yo ng kliyente mo sa 'yo kagabi? Sabi nila sa akin, sobra raw silang nasiyahan. Hindi raw nila inaakala na, may ganung kasarap pala na tauhan ako rito. Alam ko rin naman na nasiyahan ka sa ginawa nila."
Sa mga sinabing iyon ni boss Adam, parang nais niyang insultuhin ako sa nangyari sa akin nu'ng nakaraang gabi. Dahil sa mga narinig ko, hindi ko naiwasan na ikuyom ko ang aking dalawang kamao. "Alam mo po ba ang lahat ng tungkol sa bagay na 'yon? Alam mo rin po ba na hindi lang isa ang naging kliyente ko? Kundi dalawa. Dalawa silang nambaboy sa akin."
Nakita ko namang napatawa ito matapos kong magsalita. Hindi ko alam kung paano niya nagagawang kumalma, habang may taong nagdurusa sa mga ginagawa niya. "Alam mo, bata? Guwapo ka. Hindi ko nga alam kung ano ang nagtulak sa 'yo rito sa ganitong klaseng lugar. Kung hanggang ngayon ay naguguluhan ka, let me tell you this," huminto ito sa kaniyang pagsasalita.
Naglakad ito mula sa kaniyang kinatatayuan ay naupo malapit sa bangkong nasa harapan niya. "Bahay-Aliwan. Alam mo, sa umpisa pa lang. Bentahan at gamitan na ito ng laman. Walang lugar rito ang taong birhen. Lahat ng taong nasa loob nito, lahat ng nagtatrabaho rito, ay handang ibenta ang kanilang katawan – kapalit ng malaking halaga. Bukod roon, magiging maligaya rin sila. Ngayon, Arthur, tama ba ang pinasukan mong trabaho? Alam ko, na ilang lalaki na rin ang naglabas-masok sa 'yo. Kaya huwag ka nang magmalinis pa."
Dahil sa kaniyang sinabi, hindi ko nagawang makapagsalita. Ni, hindi ko nagawang depensahan ang sarili ko sa kaniya. Tama siya. Ano pa ba ang inaasahan ko sa lugar na ito? Kundi, ang magbenta ng laman at magpagamit sa kahit na sinong tao na may interes sa amin. Nang waala siyang narinig na sagot mula sa akin, kinuha niya ang oportunidad upang muling makapagsalita sa akin.
"Alam ko naman, na mataas ang pangarap mo. Alam ko rin na, nais mong muling makapag-aral. Kaya, let me help you to earn some money. Mabait naman ako, tutulungan kita na maka-ipon para sa pag-aaral mo. Huwag ka ring aasa, na magiging madali ang lahat para sa 'yo," huminto ito sa kaniyang sasabihin. Tumayo na siya at naglakad na papalayo sa akin. At bago ito tuluyang umalis sa aking harapan, muli itong nagwika sa akin.
"Habang nasa loob ka ng Bahay-Aliwan, at habang nasa puder kita. Ang gusto ko at nais ko lang ang dapat na sundin mo. Sa lugar na ito, walang lugar ang emsoyon. Sa taong mahihina, hindi sila nararapat sa lugar ko. At, ang pagtulong na gagawin ko, hindi iyon libre. Magiging madugo ang kapalit na gagawin mo para sa akin." Matapos niyang magsalita sa akin, tuluyan na itong umalis sa aking harapan.
Sa mga sinabing iyon ni boss Adam, hindi ko alam ang dapat na maramdaman ko. Bahagya akong nakaramdam ng kaba at takot sa mga sinabi niyang iyon sa akin. Siya ba ang taong magpapahirap sa akin upang tuluyan kong maabot ang pangarap kong makapag-aral muli sa kolehiyo? Anong klaseng trabaho ba ang nais niyang ipagawa sa akin?
Marahan kong tinapik ang aking ulo, upang alisin ang mga namumuong senaryo sa aking isipan habang nananatili ako sa lugar na ito. Matapos iyon, muli kong ibinalik ang aking pokus at atensyon sa naudlot kong trabaho kanina. Lumipas ang ilang minuto, natapos ko na namg tuluyan ang aking trabaho rito sa loob ng Bahay-Aliwan. Kaya naman, agad akong nagtungo sa aming silid upang mag-ayos na ng aking sarili.
Medyo malalim na ang gabi, nang biglang dumagsa ang mga kliyente rito sa Bahay-Aliwan. Kaya naman, hindi namin maiwasan ang mataranta habang isa-isa naming iginagayak ang aming mga kliyente. Habang abala kaming lahat sa kaniya-kaniya naming trabaho, nagpunta ako sa likod ng entablado upang sabihan ang mga mananayaw ng bahay. "Mga Kuya, istambay na ho, ah? Ilang segundo na lamang magsisimula na ho kayo." Sigaw ko sa kanilang. Narinig ko naman ang kanilang sagot sa akin. Kaya naman, agad akong umalis sa lugar na iyon.
Habang naglalakad ako pabalik sa Reservation Area, hindi ko namalayan na may nabangga na pala akong tao. Hindi ako nakagalaw ng makita ko ang taong aking nabangga. Napakali ng kaniyang katawan kumpara sa aking pangangatawan. "Hindi ka ba tumitingi sa nilalakaran mo? Bulag ka ba?" Galit na tanong nito sa akin.
Napayuko naman ako ng marinig ko ang galit niyang boses. Hindi ko alam kung paano ako hihingi ng tawad sa kaniya sa nagawa kong pagbangga. "Pasensya na po. Nagmamadali po kasi ako. Hindi ko po kayo napansin. Pasensya na po ulit." Paulit-ulit kong paghingi ng paumanhi sa lalaki.
"Sa susunod, puwede mong gamitin ang mata mo habang nagmamadali ka sa paglalakad." Matapos niyang magsalita ay tsaka ito umalis sa aking harapan. Napahinga na lamang ako ng malalim dahil sa aking nagawa. Hindi ko siguro alam ang gagawin ko kapag nag-eskandalo iyon rito. Baka mapagalitan pa ako ni Adam kapag nalaman niya ang tungkol sa bagay na 'yon.
Muli kong ipinagpatuloy ang aking paglalakad. Ngunit, bago ko marating ang aking pupuntahan. Agad kong narinig ang isang napakapamilyar na boses. Agad naman akong napalingon sa gawin iyon, kung saan nanggaling ang pagtawag sa aking pangalan. "Arthur, lumapit ka rito. May iuutos ako sa 'yo," Sigaw sa akin ni boss Adam.
Nag-aalangan man na lumapit sa kaniya, ngunit lumapit na lamang ako rito upang alamin ang kaniyang sasabihin. "Bakit po, boss Adam?" Simpleng tanong ko rito.
"Kailangan nilang tatlo ng isang bata at makinis na callboy. Ikaw agad ang naisip ko, naalala mo naman siguro 'yong pinag-usapan natin 'di ba? Kaya, oportunidad mo na ito. Ikaw na ang bahala sa kanila, Arthur, ha?" Matapos niyang magsalita ay agad naman itong umalis sa aming harapan. Ako na lamang ang naiwan sa tatlong lalaki na kasalukuyan nakatingin sa akin.
At base sa mga tinging ipinupukol nila sa akin, alam ko na agad ang nais nilang gawin. Napayuko naman ako. Muling nagbalik sa akin ang aking naranasan nu'ng gabing iyon. Muli ko na naman bang mararanasan ang pamba-baboy sa akin? May iba pa ba akong pagpipilian? Napukaw na lamang ang pag-iisip ng isa sa kanila ang nagsalita.
"Ikaw pala," nang marinig ko ang boses na 'yon, awtomatikong napatingin ako sa taong nagsalita. "Hindi ako mabait. Itong gabi ang magiging kabayaran mo sa pagbunggo sa akin. Pero, huwag kang mag-alala, paliligayahin ka naming tatlo. Luluha ka hindi dahil sa sakit, kundi sa sarap na iyong mararamdaman sa gagawin namin sa 'yo mamaya." Nang marinig ko iyon, bigla na lamang nanuyo ang aking lalamunan.
Kakayanin ko pa ba? Muli na naman nilang pagpipiyestahan ang mura kong katawan. Muli na naman nilang pagsasawaan ang katawan kong walang ibang ginawa, kundi ang magpagamit. Ngunit, may magagawa ba ako? Ito ang trabahong pinasok ko. "Oo nga. Sisiguraduhin naming magiging masaya ka ngayon gabi. Hihiyaw ka sa sarap at magmamaka-awa sa amin na pagbutihin pa ang pagpapaligaya sa 'yo."
Isang malakas na suntok sa aking sikmura ang natanggap ko mula sa isa sa kanila. At dahil sa malakas ang suntok na iyon, naging rason iyon upang manlabo ang aking paningin at 'di kalaunan, natagpuan ko na lamang ang aking sarili na buhat-buhat ng isa sa kanila papunta sa silid na kanilang nirentahan.
Nagising na lamang ako ng naramdaman ko na may mga kamay ang dahan-dahan na humahaplos sa aking katawan. Nang magdilat ako ng aking mga mata, bumungad sa akin ang tatlong lalaki na kapwa wala itong mga saplot. Nang idapo ko ang aking paningin sa katawan ko, wala na rin akong suot na kahit na anong damit. Napatingin naman ako sa aking kamay na nakatali sa aking likuran at ang dalawang binti ko naman ay nakatali sa magkabilang dulo ng papag.
Bigla na lamang nag-unahan ang aking mga luha sa pagtulo mula sa aking mga mata. Sinubukan ko ring maka-alis sa pagkakatali sa akin. Ngunit, bigo ako na matanggal ang mga iyon. Muli na naman akong binalot ng ibayon takot at kaba. "Mas nag-iinit kami na makita kang lumuluha. Para bang musika ang iyong boses sa mga tenga namin kapag naririnig ka naming nagmamaka-awa."
"Kalagan ninyo na po ako, nakikiusap po ako. Paalis ninyo na po ako rito, parang awa ninyo na." Halos hindi na ako makabuo ng mga salita sa pagmamaka-awa sa kanila na pagkawalan ako mula sa pagkakatali ko. Ngunit, tila wala sipang naririnig mula sa akin. Patuloy pa rin sila sa ginagawa nilang pagromansa sa aking katawan.
"Argghhh!" Napasigaw ako ng impit nang maramdaman ko ang pagbiglang pagpasok ng isa sa kanila sa aking butas. Dahil sa pagkabigla, bigla na lamang nangatog ang aking kalamnan. Para bang may laman na napunit sa parteng iyon na hindi ko alam kung ano.
Hindi ko alam ang kanilang mga pangalan. Hindi ko alam kung sino ang mga taong itong nagsasamantala sa kahinaan ko. Habang patuloy ako sa paghingi ng awa mula sa kanila, parang wala itong mga naririnig. Patuloy pa rin ang isa sa kanila sa pag-arko sa aking butas. Sa bawat pagsagad na kaniyang ginagawa, awtomatiko akong napapasigaw sa sakit at hapdi na aking nararamdaman.
"Ang sarap mong pakinggan kapag nagmamaka-awa ka. Sige pa, umiyak ka pa. Ibibigay namin sa 'yo ang gusto mo ngayon gabi." Biglang pagsasalita ng lalaking nasa kaliwang gilid ko. Hindi ko magawang makapagsalita dahil sa pagsasalpukan ng amin mga katawan.
Nahihirapan rin akong gumalaw, dahil bukod sa nakatali ang aking mga kamay at ang dalawang binti ko. Hawak-hawak naman nila ang katawan ko. Ang isa sa kanila ay patuloy sa paglalaro sa aking dibdib. Habang ang isa naman – ay abala sa paglalaro sa aking pagkalalaki. Habang tumatagal, mas lalong bumibilis ang pag-indayog ng lalaki sa aking butas. Na siyang nagbibigau ng matinding sakit at hapdi sa parte kong iyon.
Narinig kong nagsalita ang isa sa kanila. At sa aking narinig, bigla akong natakot para sa sarili ko. "Par, dahan-dahan naman. Dumudugo na ang butas niyan. Paano naman kaming dalawa? Easy ka lang, bro." Hindi ko namalayaan na nagdurugo na pala ang parte kong iyon. Marahip ay namanhid na sa ginawang pagbigla ng lalaking iyon kanina.
Nang makuntento ang siya sa pag-indayog sa akin. Naramdaman ko naman ang isa sa kanila ang pumalit. At tulad kanina, binigla niya rin ang ginawang pagpasok sa akin. Hindi ko na inabala pa ang aking sarili na muling mapasigaw sa sakit. Dahil hindi ko naramdaman ng bahagya ang ginawa niyang iyon. Sa pag-uumpisa niyang gumiling sa akin, kasabay rin nu'n ang pagkamanhid ng buo kong katawan.
Naramdaman ko rin na biglang bumigat ang mga talukap ng aking mga mata. Hindi ko na namalayan na unti-unti na pa lang bumibigay ang aking katawan. Ngunit, ang tatlong lalaking patuloy sa kanilang ginagawa, ay hindi natinag kahit pa, nawalan na ako ng malay. Tuluyan nang bumigay ang aking katawang lupa. Wala na akong nagawa kundi ang ipaubaya sa kanilang tatlo ang aking katawan. Nawa'y sa gabing ito ay napasaya ko kayo kahit pa, kapalit nito ang aking katawan at dignidad.