"Congratulations to the graduates of the Class 2020!" Sigaw ng host.

Ang lahat ng mga estudyante ay nagsitayuan at tinapon ang kanilang mga sombrero. Ito ay panibagong simula na naman ng aming mga buhay, panibagong kabanata sa aming libro. Ako'y tumungo kaagad sa aking pamilya at agad na yinakap sila.

"Congratulations, babe!"Sigaw ng aking pinsan na si Angela.

"Salamat, babe!"Pagpapasalamat ko sa kanya.

Ang mga relatives ko naman ay nagcongratulate rin sa akin dahil nakatapos na ako ng pag-aaral. Lahat sila maliban sa aking lola. Hindi kami nagka-ayos ng aking lola dahil ako'y itinuturing na black sheep sa lahat ng apo niya. Medyo bratty rin kasi ako noon at palaiyakin.

Ako'y tubong Davao ngunit lumipat kami sa San Fernando, La Union nang ako'y naging 19 years old at lumipat naman kaagad sa Gold Coast, Australia. Inaamin kong hindi madali ang naranasan ko sa aking buhay nang tumira ako sa La Union at Australia pero na-adjust ko naman ang sarili ko at natutong nakihalobilo.

Mary Ellyse Marzan, ito'y pangalan na ibinigay sa akin ng aking mga magulang dahil daw ito'y hango sa Ingles na pangalan ni Maria at sa kanta ni Beethoven na Fur Elise. Sa totoo lang, gusto kong baguhin ang aking pangalan dahil sa rason na ayoko na muli ito marinig.

Ako'y napatingin sa aking sarili sa salamin, ang aking buhok ay tumataas na. Ito'y nasa hawak ko na. Ako'y tumayo at ginupit ito hangang balikat. Hindi na ako kagaya ng dati, dapat ko nang palitan ang sarili ko at ang paraan kong mamuhay.

Ako'y tumayo at pumunta sa kusina upang magluto ng almusal. Ako nagluto ng fried rice, pritong bangus, tapa at itlog. Ito'y typical Filipino breakfast lang naman ngunit ito ang paborito ng lahat, lalong-lalo na si Salve.

"Mommy!"Sigaw ni Salve.

"Salve, call your tatang, nanang and your uncles na. Tell them, it's time to eat their breakfast."Ani ko sa kanya habang nakangiti.

"Okay, mommy." Sagot niya pabalik sa akin habang tumatakbo patungo sa kanila. Inayos ko na ang hapagkainan nang makarinig ako ng tawag galing sa cellphone ko. Sinagot ko naman ito kaagad.

UNKNWON NUMBER

"Hello, who's this?"Tanong ko kaagad.

"Hello! it's Mel, your older brother!"Sigaw sa akin dahilan naipalayo ko ito sa aking tenga.

"Ikaw lang pala, akala ko kung sino..."Ani ko sa kanya habang mahinang tumatawa.

"Don't be nervous, it's nearly 4 years noh pero kabado ka pa rin."Ani naman niya habang tumatawa.

"Congratulations nga pala dahil nakatapos kana. Naglaeng naman!"Ani niya sa akin, pag-iiba niya ng topic. Naglaeng naman(Ang galing naman).

"Salamat."Ani ko sa kanya. Narinig ko ang sigaw at tawa ni Salve patungo sa akin.

"Salve, what are you doing?"Tanong ko sa anak ko.

"Mommy, tatang is so bad. He always tickles me."Ani niya habang nakapout.

"Sino yan nak?"Tanong naman ni Papa sa akin.

"Si kuya Mel lang ho."Ani ko sa kanya. Nanlaki naman ang mga mata ni papa at tumungo sa akin, habang nagsisign langguage siya kung pwede niya ba makausap si kuya sa aking cellphone. Ibinigay ko naman ito sa kanya kaagad.

"Hello Mel, kamus-"Hindi natapos ni papa ang nais niyang sabihin kay kuya. Ito'y in-end ni kuya nang marinig niyang magsalita si papa. Nakita kong naging malungkot ang reaksiyon ni papa ngunit sinubukan niya naman ngumiti.

"Hali na, kumain na tayo. Baka pagod lang."Pagbibigay dahilan niya sa amin. Kami ay nagkatinginan ni Mama. Nagdasal muna kami bago kami kumain. Nang kami ay kumain na ay nagsimula kaming magkuwentuhan kung anong balak naming gawin sa kinabukasan.

"Zaki, anong gagawin mo pagkatapos mong magkoloheyo?"Tanong ni Papa.

"Maghahanap ng trabaho, obviously."Ani naman ni Zaki. Agad naman kaming tumawa ni Mama at Noel.

"Like, what job will you do?"Tanong naman muli ni papa.

"In line with my course, maybe interior designs."Sagot naman ni Mama.

"Wow, pagbutihin mo talaga yan para ikaw ang magdedesign kung may pera na tayong pambili ng bahay."Ani ko sa kanya.

"I will."Saad naman niya at ngumiti na para bang pinipilit lang ito.

"Ang laki na talaga ng mga anak natin pa, nakakaproud."Ani naman ni Mama.

"Huwag ka munang magsaya, simula pa yan."Ani ni papa at binigyan ng bangus ang kapatid kong si Noel.

"Ako, I'll help people."Ani ni Noel. Si Noel ay premature ipinanganak. Late siya nakapagsalita at late rin siyang nakapagsimula ng pag-aaral. Sa totoo lang, malala ang behaviour ni Noel noon ngunit noon lang iyon. Ito'y nagbago nang kami ay nagkahiwalay ng mga kapatid ko. Si Zaki ay nag-aaral sa Australia habang ako naman ay sa La Union.

"That's nice. How about you'll use the word we instead of I."Ani ni Zaki at binigyan naman kami ng juice tig-isaisa.

"We?"Tanong naman ni Noel na tila nagtataka kung anong ibig sabihin ni Zaki sa kaniya.

"We...Tayo...We'll help people, not just you but us. The whole gang, our whole family. You're not alone, do you understand?"Ani naman ni Zaki. Kami ay nagkatinginan sa isa't-isa.

"Sa totoo lang, nakakaproud talaga kayo. Noon, palagi kayong nag-aaway pero ngayon...natuto na kayong magbago."Ani ni Papa na parang may bumubuong luha sa kanyang mga mata.

"It's all thanks to you, ma and pa."Ani ko sa kanila at hinawakan ang kamay ni Salve.

"You accepted and cherish us for who we are."Ani ko.

Kami ay nagkayakapan sa isa't-isa, kasama si Salve. Nang matapos na kaming kumain at luminis sa hapagkainan ay dumerecho kami sa sala habang nanonood ng palabas. Ako naman ay pumunta sa aking silid at ikinuha ang aking laptop at libro. Inilapag ko ito sa lamesa na malapit sa sala at kusina. Nakita kong papalapit si mama sa akin.

"O, ma. Ba't naparito ka?"Tanong ko sa kanya. Siya'y umupo sa aking gilid.

"Magnunursery na si Salve, anong balak mo?"Tanong niya sa akin.

"Ipagpapa-aral ko ho yung anak ko."Ani ko sa kanya.

"Alam ko."Ani ni mama at huminga ng malalim."Pero yung mga gastos anak, hindi ka ba nabibigatan?"Tanong niya sa akin na puno ng pag-aalala.

"Bakit naman ho ako mabibigatan?"Tanong ko sa kanya habang binubuksan ang libro sa aking harapan.

"Ikaw na yung nagpapa-aral sa kapatid mo, ikaw yung nagbabayad sa kuryente, sa grocery, sa tubig, sa speech ni Noel at mga kagustuhan namin."Ani naman ni Mama dahilan ako'y magtaka.

"Ano naman ho ang ibig niyong sabihin ma?"Tanong ko muli sa kanya.

"Hindi ka ba napapagod? Pwede naman kami magtrabaho ng papa mo at kami na ang magba-"Hindi niya natapos ang kanyang salita dahil ako'y sumapaw sa kanyang pagsasalita.

"Ma, I'm still not tired. May sakit ho kayo pati si papa. Malaki naman rin si Zaki, pwede na siya makapart time ng dalawang beses o ikatatlo. Malaki na ho kami ma, kaya ho namin ito."Pagpapaliwanag ko sa kanya.

"Sorry."Ani niya. Ako'y ngumiti at yinakap siya.

"Don't worry, ma. I'll do my best to sustain our essentials in life. Don't feel sorry or even guilty." Saad ko sa kanya.

Nang matapos kaming mag-usap ay ako nalang ang nag-iisa sa silid. Lumabas sila Mama at Papa, kasama ang mga bata upang maggrocery. Ako'y tumingin sa libro at binasa ang tittle nito.

'Abnormal Psychology, written by Robin Rosenberg and Stephen Kosslyn.'

Bukas na ako maghahanap ng trabaho, bukas na rin magbabago muli ang buhay ko. Ako'y tumingin sa aking laptop habang tinitignan ang mga feedback sa librong ginawa ko. Maraming sumupporta at may iba naman na sumasalungat sa aking mga ideya.

Ako'y tumingin sa orasan, gabing-gabi na ngunit hindi pa rin sila umuuwi. Tinawagan ko sila Mama ngunit hindi sila ma reach. Asan na nga ba sila? Ako'y nagpalit sa aking mga damit at agad na naghanda sa aking bag. Nakarinig ako ng ring sa aking cellphone.

MAMA

"Ma, saan na ho kayo?"Tanong ko sa kanya.

"Ellyse..."Sagot ni mama na para bang nanginginig.

"Si Salve...nasa emergency room."Ani niya. Ako'y napabagsak sa sahig, tila wala akong makuha na lakas.

Agad akong pumunta sa hospital at pumunta sa kinarorounan ng aking pamilya. Papasok na sana ako kaso pinigilan ako ng mga staff.

"I'm the mother of that child!"Sigaw ko pero hindi pa rin nila ako pinapasok.

"Please! Let me in, I need to see my child!"Sigaw ko muli sa kanila ngunit ito'y binalewala lamang nila.

Ako'y nasa waiting area, kasama ang aking pamilya. Si mama at papa ay nagnanakaw tulog lamang habang si Noel at Zaki ay nakatulog na sa kahihintay. Nakita kong papalapit si ate Angel sa amin.

"Ellyse!"Tawag sa akin.

"Ate!"Sigaw ko naman sa kanya at yinakap siya. Isa siyang nurse sa hospital na ito, two years na rin siyang nakapagtrabaho dito.

"Kamusta?"Tanong niya.

"Ito kinakabahan."Ani ko sa kanya habang nanginig ang aking mga kamay. Ito'y kinuha niya at hinawakan ng maigi.

"Everything will be okay, Ellyse. Don't worry, he'll be fine. Salve is a strong boy."Ani niya. Gumaan naman ang loob ko sa kanyang motivational lines.

"He will be."Ani ko sa kanya. Tumungo si Ate Angel kina mama at papa at nagsimulang nagmano.

"Ma, pa, kami nalang ho muna ni Ate Angel ang magbabantay dito. Umuwi ho muna kayo para makapaghinga naman kayo."Ani ko sa kanila at ngumiti.

"Sure ka?"Tanong naman ni Mama.

"Opo."Sagot ko sa kanya.

Sila'y nagpaalam sa aming dalawa. Ibinigay ko naman kaagad sa kanila ang susi sa bahay at inihatid sila sa parking lot.

"Mag-ingat ka ha."Ani ni mama.

"Opo ma, kayo rin ha."Ani ko sabay kaway sa kanila. Kami nalang ng pinsan ko ang naiwan sa hospital. Kami ay pumasok sa loob ng elevator, narinig kong nagring ang cellphone ng pinsan ko. Ito'y sinagot niya.

"Hello?"Tanong niya. "What? I'm with my cousin right now, she needs me badly." Ani niya habang ang reaksiyon ng kanyang mukha ay hindi maguhit. Ako'y tumawa dahilan siya'y nagtaka. Kinuha ko naman ang cp niya.

"She's actually available."Sagot ko sa kanyang tinatawagan.

"Elly! Seryoso ka ba?"Tanong niya sa akin. Ako'y tumango sa kanya dahilan siya'y nagulat.

"You're joking. Kanina you said you needed me."Pagbibigay rason niya.

"Kanina lang yun ulol!"Ani ko sa kanya sabay kalog sa kanyang ulo.

"Aray!"Sigaw niya. Ako'y lumabas nang bumakas ang elevator.

"It's not your floor."Ani niya.

"I'll go down again, gutom ako eh."Pagbibigay rason ko sa kanya.

"I hate you."Ani naman niya dahilan ako'y tumawa.

"Be safe."Ani niya.

"You too."I replied back at her habang sumasara na ang elevator. Ako'y naghintay sa pagbaba ng elevator. Ako'y pumasok naman kaagad nito pagbukas, nang ito'y sumara ay tumingin ako sa reflection ng elevator. May nakita akong pamilyar na mukha dahilan ako'y napayuko.

Bakit siya nandito?

Nang bumukas naman ang pinto ay agad naman akong lumabas nito at dali-daling lumakad. Nang ako'y nagdadaling lumakad, ako'y nakabangga ng tao.

"Miss, are you okay?"Tanong ng lalake na tila pamilyar ang tono ng boses. Ako'y tumingin nito, siya ang kapatid ng kuya ko.

"Ellyse?"Tanong niya. Nakita ko si Kuya Melvin sa likod niya.

"Ellyse, why are you here?"Tanong naman ni Kuya Melvin ng makita niya ako. Tila siya'y nagulat sa pagkakita sa akin.

"Ah, Si Sal-"Hindi ko natapos ang aking nais sabihin nang may narinig akong lalakeng tumatawag kay Kuya Melvin sa aking Likuran.

"Hey, Mel! The room's ready to admit a patient."Ani niya. Ang aking buong katawan ay nanigas nang naramdaman kong nasa tabi ko na pala siya.

"Stellan, this is Ellyse. I guess you know her already, right? The conservative girl?"Tanong ni Kuya Micheal na kapatid ni Kuya Melvin.

"Yes, I know her."Sagot naman niya.

"Kuya, can we talk privately?"I straightforwardly asked Kuya Melvin. He nodded and immediately held my hand patungo sa cafeteria.

"Where will you go?"Tanong ni Kuya Micheal.

"Hey, where will you talk?"Ibinalewala namin ang mga katanungan ni kuya Micheal hanggang sumuko nalang siya sa pagsunod sa aming dalawa.

"What happened kay Salve?"Tanong niya kaagad sa akin nang marating namin ang cafeteria.

"Nasa emergency room siya."Ani ko sa kanya.

"Kailan?"Sunod na tanong niya sa akin.

"Kanina pa, around 7 or 8 p.m."Sagot ko sa kanya.

"Damn, that's bad."Ani niya while holding his jaw.

"I know."I replied back habang nakayuko, hinawakan naman kaagad ni kuya Melvin ang kamay ko.

"He'll be alright, don't worry."Ani niya. Ako naman ay napahinga sa kanyang sinabi.

"Ah, kuya...bakit nga pala sila nandito, bakit nga pala kayo nandito?"Sunod-sunod na tanong ko sa kanya.

"Actually, we're in Brisbane and then yung anak ni Micheal nilagnat. Actually, we're just touring this town that's why I kept messaging you to not go anywhere. Napadpad kami dito sa Gold Coast cause full na daw sila ng room sa Brisbane. Napakalayo pa naman ng trinavel namin. It was so tirring especially with the family of my Uncle."Pagpapaliwanang niya ngunit ako'y nanatiling tahimik parin at tumatango sa bawat salitang kanyang sinasabi.

"Ellyse...actually he didn't know."Ani niya dahilan ako'y natauhan.

"What do you mean?"Tanong ko sa kanya.

"What I meant is that he didn't know everything. I just told him that you're gone and then you're back again in Davao instead of Australia, therefore he won't disturb you're life in here. He actually searched for you Elly. For three years, until now."Ani niya dahilan ako'y yumuko.

"I know what he did to you was unforgivable, however, he was guilty of the sin that he did."Ani niya, ako'y tuming sa kanya.

"Unforgivable? It was a crime. If he was known by what he did, he will be dead by now. It was a dangerous crime. He forced me, he raped me."Seryosong ani ko sa kanya, pati siya'y natahimik.

"Pero bakit di mo sinabi iyon sa korte, sa media, sa mga tao?"Tanong niya sa akin dahilan ako'y mawala ng mga salita sa aking bibig.

"Bakit hindi mo sinabi, Ellyse?"Tanong niya muli.

"Because I was powerless, no one supports me. Even if you will support me, you will still lose,we will still lose. There ain't winning in this game and you know that. Your mother is unfair and life is even more unfair by now. That's why I kept everything quiet."Ani ko sa kanya. Siya'y nanatiling tahimik sa kanyang upuan.

"I think salve needed me right now, maybe pwede na ako pumasok sa ER."Ani ko sa kanya at tumayo. Ako'y lalakad na sana papalabas ngunit hinawakan niya ang aking kamay.

"You like him, right?Don't deny it. You were close to each other before."Ani niya. Ako'y huminga ng malalim.

"He's a criminal."Sagot ko sa kanya.

Ako ay tumungo na sa ER, nakita kong may lalabas na bata na naka wheel chair. Ako'y tumingin kung sino ito.

"Mommy!"Sigaw ni Salve. Ako'y tumakbo patungo sa kanya at yinakap siya.

"Salve!"Tawag ko sa kanya. "Thank God, you're okay."

"Mommy, I'm strong don't worry."Sagot naman niya, nakita kong may doctor na papalapit sa amin.

"Ma'am, I need to talk to you."Saad ng doctor ako naman ay tumango at sumunod sa kanya.

"Salve, you need to wait here ha. The doctor and I still needed to talk about what happened to you. I'll give you my cellphone therefore you won't get bored, okay?"Ani ko sa kanya habang pinapat ang ulo niya.

"Yes, mommy. Don't worry, I won't get bored."Ani niya, ako naman ay ngumiti at sinundan ang doctor. Ako'y pinaupo niya sa upuan.

"Ma'am, your son's life is in danger. We need a bone marrow transplant immediately."He straightforwardly said.

"How do we undergo this kind of surgery?"Tanong ko sa kanya.

"You need a blood donor, either in your family or the family of his father. If this will not succeed, you and your husband is needed to produce ma'am."He answered. Ako'y nakatulala lamang sa kanyang sinabi.

"The patient is still needed to undergo chemotheraphy to prepare its body for the transplant. I think that's all that I can say."Ani niya.

"Sure, Doc. Thank you."Ani ko sa kanya at nagsimulang lumakad palabas.

"I'll give you a month to save the life of your son."Ani muli ng Doctor, ako'y tumango lamang at agad na isinara ang pinto. Ako'y papunta na sa kinarorounan ni Salve. Ako'y nagulat nang nakita kong nag-uusap si Salve sa isang lalake na tila nakita ko na kanina. Tumingin si Salve sa akin at itinuro ako.

"She's my mommy!"Sigaw niya. Tumingin naman ang lalake sa kinarorounan ko. Ako'y tumungo sa kanila at agad na hinawakan ang ulo ni Salve.

"Are you feeling okay?"Tanong ko sa kanya.

"I'm fine mommy. Ah! I have something to tell."Ani naman niya dahilan ako'y nakaramdam ng kaba.

"This is Sir Stellan, we talked about dinosaurs mom!It was really fun!"Sigaw niya.

"You did?"Tanong ko habang nakangiti, tumango naman si Salve sa akin. Ako'y tumingin kay Stellan, kami ngayon ay nagkatinginan sa isa't isa.

"Thank you, for making my son happy. It's nice to see you again, Sir Stellan."I said and bowed to him.

"I'm glad I found you again, Ellyse." He replied me back.

Everything was unexpected, I didn't expect this to happen at all.

Oh God, please save me.

-Mary Ellyse Marzan