Fhraighn's POV
Pag alis ni Jax ay pumasok na ako agad sa bahay dahil baka mapagalitan pa ako nila mommy.
Dumiretso ako sa kwarto dahil hindi pa naman ready ang dinner. Pagpasok ko ay naalala ko si Jax, habang nakatingin sa isang photo frame sa ibabaw ng bookshelf ko. Lumapit ako don at tiningnan muli ang picture.
It was me, 12 years ago. I was sitting in a bench woth a young kid with the same age as me. We we're both holding an ice cream cone and smilling at the camera.I remember those days na nakakasama ko pa ang batang yun. I hope to see him again, if I have a chance.
I was busy reminiscing, when I heard my Yaya knocking on my door.
"Lady Raighn?"
"Yes?"sagot ko sabay bukas ng pinto.
"Dinner na po,pinapatawag na pp kayo ni Madam."
"Ok, let's go."sumabay na ko kay yaya bumaba dahil wala naman na akong gagawin.
"Lady Raighn,ok na po ba pakiramdam niyo?"
"Yes, I'm already fine."i said and smiled at her.
"Sorry po wala ako kanina,bumili po kasi ako ng ibang gamot niyo."paghingi nya ng pasensya.Pero wala naman siyang kasalanan.
"Ya, it's ok.Wala naman po kayong dapat ihingi ng sorry,tsaka ok lang po ako."
Pagkasabi ko naman noon ay biglang sumulpot si Daddy sa dining.
"Why?what happened?"
"Wala Dad, medyo nahilo lang po ako kanina."
"Oh? Why? Are you feeling ok now?"tanong nito sakin."Ya napainom niyo po ba ng gamot si Raighn?"tanong nya naman ka yaya.
"Kakainom niya lang po sir."sagot nito ng nakayuko.
"What?bakit kakainom lang?"
"Dad, don't scold yaya, you're scaring her."sabi ko."Besides it's not her fault,bumili siya ng meds ko kanina nung nahilo ako kaya di ako nakainom agad."paliwanag ko .
"Ok ok." pagsuko niya.Pinabalik ko na dn si Yaya sa kusina para tumulong kila manang maghanda ng dinner.Sakto naman na pagkatapos maihain ng pagkain ay dumating na si Mommy.
Kakain na sana kami pero nagsalita si Daddy.
"Yaya, pakitawag sila manang. Silang lahat." sabi nito an may awtoridad.Tumango lang si Yaya ay tumalikod na.
"S-sir?Bakit niyo po kami pinatawag?" kinakabahan si manang ah.
"Manang." Buo ang boses ng Daddy kaya nakakatakot pag seryoso,akala mo galit.
"Dagdagan ang plato at sasabay kayo samin kumain." Sabi ni Daddy at biglang tumawa.
"Hon! Tinakot mo sila Manang. You're so mean." suway ni Mommy sakanya.
"Oo nga dad,ang salbahe mo."sabi ko naman.
We all look at manang and the rest of our house helpers,they all look shock and stiff.I want to laugh but prefer not to,baka isipin nila pinagtitripan namin sila.Well pinagtripan naman talaga,pero si Dad lang.
"Manang?"I called her,she seems not yet recovering.
"A-ahhh.Lady Raighn?"
"Get your plates na po, Let's eat." Sabi ko ng nakangiti. At parang doon palang sila natauhan at nagsikilos.Pagkakuha ng plato nila ay nagsi-upo na din sa dining. At kumain na nga kami ng sama sama.
Lagi naman silang inaaya ni dad na sumabay samin kumain pero,madalas tumatanggi sila kaya siguro di sila masanay sanay.
Fhraighn's POV
I'm now heading my way to school.After 2 days nakapasok na din ako ulit sa school.
"Manong Fred,jan nalang po ako sa gate."
"Sa loob ko na po kayo ibaba,baka po mapano kayo dito sa labas."
"Manong ok lang po ako.Wag po kayo magaalala sakin."
"Sigurado ho kayo?"tumango lang ako kay manong,at hininto nya sa gilid ng gate ang kotse .
"Opo manong,thank you sa paghatid sakin."sabi ko at bumaba na.
Habang naglalakad ako papasok mismo ng campus ay madami ang bumabati sakin.Lagi naman eh.
"Ahm,Fhraighn." Tawag sakin ng isa sa mga classmates ko,si Maxine.
"Kamusta ka? Balita ko nagkasakit ka daw." Tanong niya, mabait si Maxine at maalalahanin,lagi kaming nakakasama sa group activities kaya medyo close kami.
"Ok na ko Max,thank you." sabi ko.Sabay na kami pumunta sa room.
"Fhraighn ,kung gusto mo humiram ng notes don't hesitate to tell me ha." alok niya.
"Thank you Max, sabihan kita paghihiram ako.Alam kong tamad si JL magsulat kaya malamang kailangan ko talaga humiram sayo."sabi ki at natawa kaming dalawa.
"Hoy! You traitor?!" sigaw ng humihingal na babae sa likod namin.Kaya napahinto kami.
"Anong tamad?! Im not tamad kaya! Di ko lang talaga mahanap ang ballpens ko no!" maktol nito.
"Don't deny the truth JL kahit tanungin mo pa si Troy."sabi ko at tinawanan siya.
"You!!!!Akala ko bestfriend kita?!"sigaw niya sakin." Pinagpapalit mo na ko kay Maxine?!" sabi pa nito at binigyan ng kanyang death glare si Maxine.
"J-JL hindi ka n-naman pinagpapalit ni Ra-Raighn.Nagkasabay lang kami papasok." paliwanag ni Max.She looks so scared,poor Max.
"Don't be scared at her ,she can't do anything." bulong ko dito ."
"See?! She's whispering at you!You too are so close!" Sigaw nanaman ni JL,ngayon ko kang siya nakitang nagselos ng ganito.Something is wrong.
"Si-sige Raighn,JL. Mauna na ako,daan pa ko sa cafeteria eh." paalam ni Max at di na kami nilingon at dire-diretsong naglakad.
"You scared her JL."sabi dito pero inirapan niya lang ako.
"What's wrong with you?" Tanong ko sakanya pero yumuko lang siya." Any problem my dear bestfriend slash future legal cousin-in-law?" Pagkasabi ko nun ay bigla nalang siyang humikbi.
"Sh*t !JL?!Are you crying?!" nako lagot ako nito kay Troy eh.
"Shh. Don't cry please.Nasa hallway pa tayo. Let's go na nga."sabi ko at inakay siya papunta ng room.
"Tell me JL, what happened?"tanong ko pero di siya sumasagot, she's just crying while looking on the ground. "Did you and Troy ,fight?" At doon palang siya tumingin sakin na nanlalaki ang mata.
"No! don't tell him!please,please."makaawa niya sakin. She's so weird.
"Bakit?ano ba nangyari?"tanong ko ulit.She looks calm now,siguro naman sasagot na siya.
"Kasi Raighn,y-yung ano..."di niya matuloy ang sasabihin niya dahil sa paghikbi niya.
"What?" Tanong ko ulit.Pero hikbi lang siya ng hikbi."JL pag Hindi ka nagsalita si Troy tatanungin ko."panakot ko.
"Yungasokasinabinigaynyanamatay." bigla niyang sagot ng diretso kaya di ko naintindihan.
"Ang bilis, Ulitin mo."
"Raighn naman eh."
"Faster." sabi ko at tinaasan siya ng kilay kaya wala na siyang nagawa kundi magsalita.
"Yung aso,na binigay ni Troy sakin.... She's dead."sabi nito at umiyak nanaman. Seriously?!
"JL, Hindi magagalit si Troy sayo kung sasabihin mo."
"I'm scared, Baka isipin niya di ko inalagaan si Chichi." sabi nito. Chichi is such a cute dog.Pomeranian siya na color white ang balahibo. Mahal na mahal ni JL yun dahil regalo nga sakanya ni Troy yun nung birthday niya.
"Don't worry,i will help you."sabi ko,"don't cry na,mamaya makita ka ni Troy maga mata mo.Waka ka pa naman mata.",sabi ko at natawa kaming dalawa.
Maya maya pa ay dumating na ang mga classmate namin.
"Hey there beautiful girls." Bati ni Jax samin na kakaupo lang.
"Hi."bati ko at ngumiti siya sakin.
"Hey JL, You look sad."tanong nito sa bessy kong tulala.
"She's frustrated. Her dog died this morning." bulong ko kay Jax kasi baka marinig ni JL magiiyak nanaman.
"Ohh. Just tell her my condolences." sabi ni Jax.
Maya maya ay dumating ang teacher namin.Tulala pa din si JL at wala akong magawa don.Kaya nakinig nalang ako sa teacher at ganun din si Jax kahit na distracted siya sa pagtap ko ng ballpen sa table ko.
Natapos ang tatlong subject namin sa umaga at lunch time na.Kanina ko pa iniintay si Troy na dumating sa schoo pero ngayon ko lang naalala,di pala niya sched pumunta ng school ngayon.
"JL, tara na sa cafeteria." Aya ko sa kanya .Tumayo lang siya at inalalayan ko na siya maglakad.JL is such a dog lover,as in plus pa na regalo yun ni Troy kaya mahal na mahal niya.
"Jax can you carry our bags?"
"Ok sige."sabi nito ng nakangiti.Actually kanina pa siya ngiti ng ngiti without reason,binabaliwala ko lang pero ang creepy niya ngayon.Pero hayaan na nga.
Nakarating kami sa cafeteria at si Jax na ang umorder para samin.Busy ako magisip ng way para malibang si JL nang dumating si Jax dala ang foods namin.
"JL ,eto oh."sabi ko sabay abot ng food niya.
"Thank you."she simply respond .